Nick the Greek

Όπως τα λέει ο Proud είναι και μάλιστα έχω την αίσθηση πως στο έγγραφο εθνικότητας του Fundy Rose σαν πλοιοκτήτης φαίνεται η Transport Canada. Επί τη ευκαιρία, μπορούμε να δούμε εδώ και την τελευταία(?) κριτική αναθεώρηση των γραμμών που επιδοτεί η Transport Canada, αναφορά η οποία προφανώς και είναι διαθέσιμη για να την βλέπει ο πολίτης. Η πρώτη παράγραφος είναι ξεκάθαρη πως πρόκειται για ιδιωτικές εταιρείες που λειτουργουν με leasing των πλοίων και των εγκαταστάσεων από την Transport Canada.

Ο Tim Harford είναι ένας δημοσιογράφος που ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα με αφορμή ένα Podcast που εκπέμπει εδώ και 5 χρόνια και ονομάζεται Cautionary Tales. Η φτιάξη είναι πως παίρνει κάποιο μικρό ή μεγάλο γεγονός από την ιστορία και το αναλύει με έμφαση στα διδάγματα από αυτό και το πως αυτά μπορούν να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη, ενώ ταυτόχρονα καθιστά σαφές πως δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε ορισμένες καταστάσεις. Το ακόμη καλύτερο είναι πως αυτό δεν το κάνει σαν ηθικοπλαστικό μάθημα, αντίθετα είναι από τους ανθρώπους που έχουν το ταλέντο να λένε και να κλιμακώνουν πολύ όμορφα μια ιστορία. Συνιστώ λοιπόν ανεπιφύλακτα το podcast του σχετικό με το Torrey Canyon. Τα αγγλικά του είναι καθαρά και χωρίς περικοκλάδες, ακόμη και μέτρια αγγλικά να ξέρετε είμαι σίγουρος πως θα μπορέσετε να το παρακολουθήσετε.

Μια από τις κολοσσιαίες στιγμές της ιστορίας του ενδόξου ΥΕΝ και του τρισμέγιστου ΛΣ, σκάλισε και έφερε στην επιφάνεια από το μακρινό 1987 η Ελίνα Φαρσάρη στο podcast της "Η Ιστορία της Κυριακής". Δεν είναι άλλη από την ανακάλυψη του Κολοσσού της Ρόδου. Εδώ υπάρχει το teaser στο cretalive, νομίζω υπάρχει σύνδεσμος για να ακούσετε το σπαρταριστό επεισόδιο. Αν τυχόν δε δουλεύει θα βρείτε εύκολα το podcast στο Spotify. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, μιλάμε για δωρεάν ψυχαγωγία.

Δεν ξέρω αν και σε πόσους εξ' υμών λέει κάτι το όνομα Martin Stopford. Αν έχετε κάποιο ναυτιλιακό πτυχίο, οι πιθανότητες είναι πως έχετε ακούσει για το βιβλίο του με τίτλο Maritime Economics. Το βιβλίο αυτό εδώ και δεκαετίες θεωρείται ίσως το καλύτερο εγχειρίδιο επί του θέματος και ανανεώνεται από τον συγγραφέα ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Τα αναφέρω αυτά για να δείξω πως ο τύπος δεν είναι κανένας παίχτης σε reality. Ο DNV λοιπόν κάθησε για μια κουβέντα επί παντός επιστητού μαζί του, συζήτηση που ολοκληρώθηκε σε δύο μέρη. Εδώ μπορείτε να βρείτε το πρώτο, εδώ μπορείτε να βρείτε το δεύτερο. Το δεύτερο κομμάτι που αναφέρεται περισσότερο σε θέματα πράσινης μετάβασης και των οικονομικών δεδομένων γύρω από αυτήν, μου φάνηκε ακόμη πιο ενδιαφέρον. Ξεκαθαρίζω πως ο άνθρωπος δε μιλάει για μπίντες και καταπέλτες αλλά για ζητήματα στρατηγικής. Όσοι πιστοί, προσέλθετε.

Προβλήματα και για το Moby Dada, σύμφωνα με αυτό το πλοίο έμεινε καραβοφάναρο με blackout εν πλώ από το Alicante πρός το Oran. Με τα πολλά αποκαταστάθηκε η βλάβη με το πλοίο αντί να συνεχίσει για το Oran να επιστρέφει στο Alicante, φαντάζομαι γιατί εκεί θα υπήρχε πολύ καλύτερη τεχνική υποστήριξη για τη μόνιμη αποκατάσταση της βλάβης.

Γενικά δεν ξέρω τι γίνεται και με τη συγκεκριμένη γραμμή αλλά και με την Gioia Tauro. Όταν στη γραμμή ήταν 3 ρορό, αναγκάζονταν νομίζω να τροποποιούν τις προσεγγίσεις τους στο ιταλικό λιμάνι γιατί τα πλοία δεν είχαν θέση. Πολλές φορές τα πλοία βρίσκονταν στο αγκυροβόλιο για να δέσει άλλος, μπερδεμένη ιστορία. Δεν αποκλείω και για αυτό να έψαξαν άλλη απασχόληση για το πλοίο.

Κι ένα άλλο αξιοσημείωτο του ταξιδίου που παρέλειψα να αναφέρω. Λίγο πρίν πιάσουμε Νάξο και ενώ καθόμουν στα παγκάκια του ανοιχτού ντέκ, ξαφνικά νοιώθω το πλοίο που έπλεε ολοταχώς να βάζει καλά αριστερά, σε σημείο που μου κίνησε την περιέργεια ώστε να σηκωθώ να δω τι γίνεται. Μέχρι να κάνω τα 5 βήματα που χρειαζόταν για να φτάσω στα ρέλια, περνά σε ελάχιστη απόσταση από τα δεξιά της πλώρης μας με πορεία πρός την Ηρακλειά το Μπλού Στάρ Νάξος. Προφανώς ελιγμός για την αποφυγή συγκρούσεως, είμαι σίγουρος πως στην γέφυρα και των δύο πλοίων θα χτύπησαν alarm.

Αρχές δεκαετίας του 70 λοιπόν και το Αταλάντη κάνει ακριβώς αυτό που λέει ο Βίκτωρ, όπως βλέπουμε και στο διαφημιστικό της εταιρείας του. Αναχώρηση 2200 τα Σάββατα από την Ανκόνα, μετά από 25 ώρες το βράδυ της Κυριακής στην Κέρκυρα ενώ τη Δευτέρα το πρωί στις 0900 το πλοίο ήταν στην Πάτρα. Δευτέρα βράδυ στις 2000 ήταν η αναχώρηση για την Κέρκυρα με άφιξη 0700 της επομένης και τελικά άφιξη την Τετάρτη το πρωί στις 0900 στην Ανκόνα. Στις 1200 το μεσημέρι της Τετάρτης(μετά από τρίωρη παραμονή δηλαδή) έκανε εξπρές για την Πάτρα όπου και έφτανε στις 1900 της Πέμπτης μετά από ταξίδι 31 ωρών. Αναχώρηση από την Πάτρα τα μεσάνυχτα Πέμπτης πρός Παρασκευή για την Ανκόνα με άφιξη 1000 το πρωί του Σαββάτου. Αυτό ήταν το πρόγραμμα από την 6η Μαίου ως την 21η Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς.

Επιστροφή από την Σαντορίνη πρός τον Πειραιά την περασμένη Κυριακή με το Champion Jet 3, μέσω Νάξου και Πάρου. Μπουνάτσα ο καιρός, ωραίο ταξιδάκι, ευκαιρία να περάσει κανείς αρκετή ώρα στο ανοιχτό deck το οποίο τουλάχιστον στο συγκεκριμένο ταξίδι ήταν πάντοτε προσβάσιμο. Εσωτερικά για όσους είστε περίεργοι, είναι όπως ακριβώς ξέρετε τα Champion Jet 1 και 2 με προφανώς πιο φρέσκο εσωτερικό αλλά τίποτα εντυπωσιακό. Εδώ μπορείτε να δείτε μια άποψη του κυρίως σαλονιού, εδώ το σαλόνι που βρίσκεται ανάμεσα στο κυρίως και το πρυμνιό, και εδώ βλέπει κανείς το πρυμνιό σαλόνι. Ανεβαίνοντας τη σκάλα βλέπει κανείς το επάνω σαλόνι με το μπάρ και τις υπόλοιπες θέσεις. Σε σχέση με τα Champion Jet 1 και 2, υπάρχουν και τρείς ξεχωριστές σειρές καθισμάτων που συνιστούν την VIP. Έτυχε να κάθομαι δίπλα στην VIP και προσπαθούσα να σκεφτώ έναν καλό λόγο για να ξοδέψω τα επιπλέον χρήματα αλλά πραγματικά δεν κατάφερα να βρώ κάποιον. Σε σερβίρει κάποιος στη θέση σου, μέχρι εκεί. Μια άποψη και από το γκαράζ αφού υπάρχει. Φρεσκαδούρα το πλοίο προφανώς, μηδενική φθορά από την χρήση. Αξιοσημείωτη η ποικιλία προιόντων που διέθεταν τα μπάρ του πλοίου, πραγματικά υπήρχε κάτι για όλα τα γούστα, ακόμη και με φρέσκα είδη όπως οι φρουτοσαλάτες. Πλήρωμα ξενοδοχειακού ευγενέστατο, πλοίο καθαρότατο. Επίσης πολύ σωστός ο κλιματισμός. Αν σας αρέσουν τα ταχύπλοα, μπείτε. Το μοναδικό πραγματικά αρνητικό σχόλιο που έχω να κάνω, το μαντέψατε, έχει να κάνει με τη διαδικασία επιβίβασης. Και δεν θα πω για το ότι κλείνει ο καταπέλτης και έχει εκατοντάδες άτομα μέσα στο γκαράζ, τα έχω πεί εκτενώς αλλού. Άλλη πτυχή θα στηλιτεύσω. Όταν παρουσιάστηκα νεοσύλλεκτος φαντάρος στην Τρίπολη, είχαμε στο λόχο επιλοχία έναν τύπο από το Βαρθολομιό της Ηλείας, πιτσιρικάς αυτός τότε(19 ετών) σε μια ΕΣΣΟ που η μεγάλη της πλειοψηφία ήταν ηλικίες 23+ λόγω του ότι είχαν κληθεί να υπηρετήσουν σε συνέχεια σπουδών και άλλων περιπετειών. Αυτό το παλλικάρι ο επιλοχίας, αν ήταν ένα πράγμα που ήξερε να κάνει καλά ήταν να φωνάζει σαν το Χατζηαβάτη-τελάλη. Χωρίς σταματημό, χωρίς λόγο και με μια μόνιμη ξινίλα στα μούτρα. Βρήκες νέους? Φώναξέ τους, τρίξε τους τα δόντια και θα επιβληθείς. Δυστυχώς, τον σπαστικό επιλοχία στο 8ο Σύνταγμα Πεζικού της Τρίπολης μου θύμησε η όλη εμπειρία επιβίβασης στο Champion Jet 3. Η διαδικασία ξεκινά με τους πράκτορες να ανοίγουν τις πόρτες του χώρου αναμονής των επιβατών, πρίν ολοκληρωθεί η αποβίβαση των επιβατών με προορισμό τη Σαντορίνη. Οι επιβάτες ντανιάζονται μπροστά στον δεξί καταπέλτη και αναμένουν το σύνθημα της επιβίβασης το οποίο έρχεται μόλις μπούν τα ΙΧ (κι αυτά απο δεξιά), κι αυτό χωρίς απαραίτητα να έχει ολοκληρωθεί η αποβίβαση. Τη συγκεκριμένη ημέρα κι ενώ εν αλαλαγμοίς από πράκτορες και πλήρωμα είχε δωθεί το σύνθημα της επιβίβασης, από τον αριστερό καταπέλτη είχε την ατυχία να αποβιβάζεται ακόμη μια κυρία μεγάλης ηλικίας με κινητικά προβλήματα που την βοηθούσε το πλήρωμα, το οποίο φώναζε και αυτό για να μην τους παρασύρει το τσουνάμι των επιβιβαζομένων. Πέστε μου εσείς αν την είχαν ρίξει κάτω και πέθαινε ποιού θα ήταν η ευθύνη.. Με το που πέρναγες τη νοητή ευθεία του καταπέλτη, σε περίμενε νέα συγχορδία φωνασκίας από τους ελέγχοντες τα εισιτήρια οι οποίοι φώναζαν στους επιβάτες να αφήσουν τις αποσκευές στον σχετικό χώρο και να περάσουν πλώρα για να γίνει ο έλεγχος εισιτηρίων και να βρούν το δρόμο τους για το σαλόνι. Με τα ΙΧ να μανουβράρουν στο υπόλοιπο γκαράζ δίπλα στους επιβάτες. Πραγματικά η όλη εικόνα μου έφερε στο μυαλό τον επιλοχία να μπαίνει στο θάλαμο το πρωί με το εγερτήριο και να φωνάζει για να ξυπνήσουμε και να πάμε τροχάδην για αναφορά και πρωινό. Όλο αυτό το πράγμα είναι προφανώς τριτοκοσμικό. Επιτέλους δεν είμαστε ζώα, ούτε νεοσύλλεκτοι σε τάγμα ανεπιθυμήτων. Οι συγκεκριμένες πρακτικές δεν είναι μόνο παντελής έλλειψη σεβασμού στον επιβάτη και επιδεικτική απόρριψη στοιχειωδών κανόνων ασφαλείας, τολμώ να πώ είναι και δυσφήμιση του τουριστικού προιόντος της χώρας στο εξωτερικό. Να γίνουμε Σκανδιναβία λιγάκι δύσκολο, ας μην είμαστε τουλάχιστον Ζάμπια.

Ταξίδι με το πλοίο από τον Πειραιά για τη Σαντορίνη την περασμένη Παρασκευή, με το ντόκ 3 και τη διαχείριση της κίνησης να κλέβουν τις εντυπώσεις για πολλοστή φορά. Αυτά συμβαίνουν όμως όταν κάποιοες από τις καλύτερες θέσεις του λιμανιού έχουν γίνει πάρκινγκ πλωτών του ΛΣ και χώροι φιλοξενίας για καρότσες. Με τα Blue Star 2 και Blue Star Chios λοιπόν να αναχωρούν με μία ώρα διαφορά(1800 και 1700), όπως καταλαβαίνετε γινόταν της τρελής το πανηγύρι. Και φυσικά τα δύο πλοία προσδεδεμένα εκατέρωθεν του μπαστουνιού, ούτε καν σκέψη για εναλλακτική θέση πρόσδεσης. Τελικά το Χίος απέπλευσε με ημίωρη καθυστέρηση στις 1730 και έχοντας στις γραμμές φόρτωσης 4 και 5 κατεβάσει τα πατάρια μέχρι την πλώρη για να φιλοξενήσει ΙΧ. Παρά το γεγονός αυτό βέβαια το πλοίο δεν ήταν ούτε καν μισογεμάτο, πιστεύω γύρω στους 600-700 επιβάτες πρέπει να είχε επάνω του. Πλούς χωρίς κάτι αξιοσημείωτο με το πλοίο να 25αρίζει και να καλύπτει την καθυστερημένη του αναχώρηση προσεγγίζοντας 2300 ντάν τον Αθηνιό. Καθαρό και σε καλή γενικά κατάσταση, αισθητό το vibration του στους πρυμνιούς του χώρους. Το κεντρικό μπάρ της οικονομικής θέσης οφείλω να παρατηρήσω πως δεν είχε και μεγάλη ποικιλία σε προιόντα, σα να μην είχε προλάβει να το εφοδιάσει ο προμηθευτής. Αντίθετα πολλούς πόντους στο self service του πλοίου το οποίο τιμήθηκε δεόντως από πολλούς επιβάτες και έμεινε ανοιχτό από τις 1830 ως τις 2130. Μια μερίδα γεμιστά με πατάτες, ένα ψαρονέφρι με πατάτες, μια μεγάλη σαλάτα του καίσαρα, ψωμί και 2 νερά πήγαν στα 35.50 ευρώ. Συμπαθητική τιμή για τα δεδομένα της εποχής και -το βασικό εν τέλει- πάρα πολύ καλή ποιότητα και ποσότητα. Άλλη μια παρατήρηση που έχω είναι η ακατάπαυστη αναζήτηση επιβατών από τα μεγάφωνα του πλοίου, χωρίς υπερβολή έγινε αναζήτηση από το λογιστήριο τουλάχιστον 25 φορές, σε σημείο που σπάει τα νεύρα και δε σε αφήνει να κοιμηθείς. Τέλος μια ευχάριστη έκπληξη κατά την άφιξη στη Σαντορίνη η τμηματική προσέλευση των οδηγών στα γκαράζ, ανάλογα με το ποιό γκαράζ είχε σειρά. Δυσάρεστη -αλλά όχι έκπληξη γιατί είχαμε παρατηρήσει και παλιότερα- πρακτική η μη χρήση του καταπέλτη επιβατών στη Σαντορίνη με αποτέλεσμα η αποβίβαση των επιβατών να γίνεται σε απόσταση αναπνοής από το 15-μετρο ψυγείο του Φίλιππα. Σε ένα λιμάνι με ωριαία παραμονή και όγκο επιβατών, απορώ γιατί δεν ανοίγει το καταπελτάκι. Καλές εντυπώσεις γενικά, από τα καλύτερα πλοία της Attica.

Σύμφωνα με το Maritime Executive, έχει πέσει νέα ιδέα στο τραπέζι όσον αφορά το μέλλον του πλοίου. Οι παρατηρητικοί θα είδατε πως δεν χρησιμοποιώ τη λέξη διάσωση. Κι αυτό γιατί η ιδέα προέρχεται από μια παράκτια κομητεία στη Florida η οποία θεωρεί πολύ καλή ιδέα να αγοραστεί το πλοίο και να βυθιστεί ελεγχόμενα στην δυτική ακτή της Florida σαν αξιοθέατο που θα προσελκύσει καταδυτικό τουρισμό στην περιοχή. Υπάρχει ήδη εκεί ένα πολεμικό πλοίο σε αυτό το ρόλο, το USS Oriskany και οι υπεύθυνοι της κομητείας υπολογίζουν πως η βύθιση του United States στα ρηχά μπορεί να φέρει τεράστια έσοδα με μηδέν έξοδα συντήρησης. Η οργάνωση διάσωσης του πλοίου που το έχει και στην κυριότητά της, προφανώς και δεν ενθουσιάζεται με την προοπτική από την άλλη όμως το άρθρο αφήνει να εννοηθεί πως με τον χρόνο να περνά και ρεαλιστική λύση να μη φαίνεται στον ορίζοντα, ίσως να δώσει τελικά την συγκατάθεσή της με την προυπόθεση να δημιουργηθεί στην ξηρά και ένα μουσείο με την ιστορία του πλοίου. Η αγορά και προετοιμασία του πλοίου για αυτό το εγχείρημα, υπολογίζεται να κοστίσει περί τα 10 εκατομμύρια ding-dongs.

Σε συνέχεια όσων αναφέραμε και εδώ σχετικά με τη Naviera Armas, να πούμε πως το Puente de Mando αναφέρει την φήμη πως το επόμενο πλοίο της εταιρείας που θα πάει κάτω από το σφυρί, είναι το Villa de Agaete. Μουστερής υπάρχει ήδη κατά τα φαινόμενα, και αυτός δεν είναι άλλος από τη Lineas Fred Olsen η οποία το θέλει έτσι ώστε να μπεί στη γραμμή El Hierro – Los Cristianos.

Νομίζω έχει ενδιαφέρον να δούμε και την άλλη πλευρά της πώλησης του Volcan de Taburiente στην Golden Star Ferries. Και η άλλη πλευρά φυσικά είναι η Naviera Armas εταιρεία με σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα που πουλάει τα ασημικά της. Τους ναυτικούς του Volcan de Taburiente επισκέφθηκαν αντιπροσωπεία της διοίκησης και των σωματείων, με το Puente de Mando να αναφέρει πως τους ξεκαθάρισαν πως θα υπάρξουν απολύσεις και πως οι συνθήκες εργασίας τους πιθανώς να επηρεαστούν αρνητικά. Αυτό διαψεύστηκε σθεναρά, από την άλλη λογικά τι πήγαν και τους είπαν, πως θα πάρουν αυξήσεις και πρίμ παραγωγικότητας? Προφανώς και οι ναυτικοί είναι ανάστατοι, βλέποντας τα σημάδια συρρίκνωσης της εταιρείας και φοβούμενοι πως η μοίρα της είναι γραμμένη στον τοίχο με μπογιά. Την ίδια στιγμή το Volcan de Tauce που αντικατέστησε το Volcan de Taburiente στη γραμμή La Palma – Los Cristianos δεν το γουστάρουν καθόλου οι ντόπιοι και οι τοπικές αρχές αν καταλαβαίνω καλά θέλουν να φύγει από τη γραμμή η Armas. Την ίδια στιγμή υπάρχουν αμφιβολίες για το αν θα συνεχίσει η εταιρεία την επιδοτούμενη γραμμή El Hierro – Los Cristianos, με τη Lineas Fred Olsen την ίδια στιγμή να εκδηλώνει ενδιαφέρον να μπεί στη γραμμή σε ελεύθερη δρομολόγηση.

Είναι η γενικότερη διαρρύθμιση που έκανε η Barreras σε αυτή την πορτάδα, με διαφορές ανάλογα με την χρήση των συγκεκριμένων μονάδων. Μπορείτε να δείτε εσωτερικές που έχουμε από το Bahama Mama, όσο μπορώ να δώ είναι παραπλήσια η διαμόρφωση με το εσωτερικό του πλοίου της Armas να είναι πιο σπαρτιάτικο κατά τα φαινόμενα. Αν συνυπολογίσουμε το ότι τα τελευταία χρόνια δουλεύει ως roro αλλά και το ότι την ως τώρα πλοιοκτήτρια εταιρεία του αν την γυρίσεις ανάποδα δεν πέφτει ούτε τάλιρο από τις τσέπες, θεωρώ δεδομένο πως θα χρειαστεί ένα πολύ καλό φρεσκαρισματάκι. Τα καινούρια αφεντικά όμως είναι μερακλήδες και οπωσδήποτε δεν θα απογοητεύσουν σε αυτόν τον τομέα. Σημειωτέον επίσης πως το πλοίο φέρει 4 κύριες μηχανές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο συντήρησης αλλά και το ότι θεωρώ δεδομένο πως καίει αρκετά παραπάνω σε σχέση με το υπάρχον τοννάζ. Πράγμα που θα έχει επίπτωση στα αποτελέσματά του. Παραθέτω ακόμη δύο φωτογραφίες από την πρώτη και τελευταία συνάντησή μου μαζί του, το περυσινό καλοκαίρι στο Los Cristianos της Τενερίφης. Μια πολύ αξιόλογη μονάδα στόλου για τα μεσογειακά δεδομένα και ειδικά σε αυτό το μέγεθος.