Nick the Greek

Σύντομη αναφορά και στο νέο απόκτημα της Namma Lines που ονομάζεται Joudi Express (ΙΜΟ 9110793). Είναι ολλανδικής κατασκευής από τα γνωστά μας Van der Giessen de Noord, πρώην Hai Yang Dao και Min Tai Zhi Xing. Βλέπουμε πως η αλλαγή μεγεθών των μεταχειρισμένων ευρωπαικών πλοίων επηρρεάζει και τους Αιγυπτίους που στρέφονται ολοένα και περισσότερο σε τοννάζ από την Ανατολή. Το πλοίο φτάνει αύριο στο λιμάνι του Σουέζ.

Φαίνεται και στο google, πλαγιοδέτηση δεξιά έχει κάνει και έχει ρίξει τον καταπέλτη της δεξιάς μάσκας.

Αυτό έχει πάρει το δρόμο για τη Σιγκαπούρη με άφιξη 19 του μήνα. Για που να πηγαίνει άραγε?

Το Ulusoy 5 (IMO 8501464) είχε βρεθεί στον Περσικό Κόλπο από τα μέσα του περασμένου Ιουνίου, και πιο συγκεκριμένα στο Port Khalifa των ΗΑΕ. Από εκεί απέπλευσε τέλη Ιουλίου για μια κρουαζιέρα σχεδόν 5 εβδομάδων που στα τέλη Αυγούστου θα το βρεί στην Ντουαλά του Καμερούν. Αυτά είναι ταξίδια, ελπίζω να δουλεύει ο κλιματισμός.

Εδώ και 2 εβδομάδες αρντάν στο Algeciras, υποθέτω σαν αποτέλεσμα πτώσης της εποχικής ζήτησης.

Τελικά πήγε πίσω η φτιάξη λόγω τεχνικών προβλημάτων, τον Οκτώβριο όμως μάλλον ξεκινάει το πράγμα. Το εν λόγω πλοίο είναι το Αλεξανδρούπολις (ΙΜΟ 9390185) συμφερόντων Peter Λιβανού. Μέτοχοι στην επιχείρηση της οποίας νομίζω το εμπορικό όνομα είναι Gastrade, είναι το Κοπελουζέικο, η Gaslog(δηλαδή ο Λιβανός), η ΔΕΠΑ, η ΔΕΣΦΑ και η Bulgartransgaz. Έκαστος μέτοχος διατηρεί 20% των μετοχών.

Άμεσα επιβεβαιώθηκε η συμφωνία για τα 4 πλοία που λέγαμε. Το συμβόλαιο πάει στο «προβληματικό» Meyer Werft με τις πιθανότητες να είναι πως κατόπιν τούτης της παραγγελίας θα ανασάνει και θα μπορέσει να διασφαλίσει σε μεγάλο ποσοστό το μέλλον του.

Η Tradewinds με λίγα στατιστικά μας βοηθά να καταλάβουμε το μέγεθος της ανανέωσης στόλου στο οποίο προχωρά η Navios. Ανάμεσα στο καλοκαίρι του 2022 και τον Μάιο του 2024 η εταιρεία πούλησε συνολικά 28 πλοία αξίας 680 εκατομμυρίων δολλαρίων ενώ φημολογείται σύμφωνα με ναυλομεσιτικές πηγές πως έχουν πουληθεί άλλα 8 κομμάτια που δεν περιλαμβάνονται στα παραπάνω. Αν βάλουμε και αυτά στη σούμα, πάμε στα 36 πλοία με αξία 820 εκατομμύρια ντάλλαρς.

Και πάλι στα νέα τα κοντέινερ, η Tradewinds φιλοξενεί στοιχεία από το ναυλομεσίτη Braemar. Για να μην σας βομβαρδίζω με αριθμούς, γενικότερα οι καινούριες παραγγελίες έχουν ξεφύγει σε αριθμό υπό τον φόβο της ελλείψεως ναυπηγικών κλινών. Πραγματικά έχουμε ένα τσουνάμι από παραγγελίες με συνολικά πλέον των 600 πλοίων με χωρητικότητα 4.5 εκατομμύρια TEU να είναι στα βιβλία ανάμεσα στο 2027 και το 2030. Σε μια αγορά που ακόμη και χωρίς αυτά οι αναλυτές προέβλεπαν την προσφορά τοννάζ να ξεπερνά αισθητά την προβλεπόμενη ζήτηση. Με λίγα λόγια οι εταιρείες με κοντέινερ στρώνουν το δρόμο με ροδοπέταλα έτσι ώστε να μπούν στα κόκκινα όσον αφορά τα αποτελέσματά τους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Θεωρείται πως ο φόβος ότι δεν θα βρίσκουν χώρο στα ναυπηγεία συντελεί σε αυτό, όπως επίσης και το ότι θέλουν να ανανεώσουν τους στόλους τους με πλοία νέας τεχνολογίας και καινούριων καυσίμων. Φυσικά και τα προηγούμενα έτη έχουν συντελέσει έτσι ώστε να έχουν βαθιές τσέπες αυτήν τη στιγμή. Όλοι βέβαια συζητάνε και την κατάσταση στην Ερυθρά διότι όσο παραμένει αυτό το χάλι με τους Χούθι, απορροφείται ως ένα βαθμό το καινούριο τοννάζ. Αν όμως σταματούσαν οι επιθέσεις και άνοιγε ξανά για όλους η Ερυθρά, τότε αυτομάτως θα χρειάζονταν και λιγότερα πλοία. Μύλος η κατάσταση.

I believe it is the same, and I'm saying this because i sailed on her from Lavrion on the Wednesday sailing to Mykonos, plus i have photographed her during her calls in Mykonos.

Είναι σταματημένο από το Port State Control.

Λιγάκι ετεροχρονισμένα μια και το ταξίδι έλαβε χώραν τον περασμένο Μάιο, αλλά τέλος πάντων ήρθε και η ώρα του Cruise Bonaria για να γίνει αντικείμενο κριτικής και σχολιασμού. Το ταξίδι είναι ανάμεσα στο Παλέρμο της Σικελίας και το Λιβόρνο της Τοσκάνης, αρχικά προγραμματισμένο με το Zeus Palace. Η καθυστέρηση στις εργασίες της ετήσιάς του όμως, έφεραν στη θέση του το Cruise Bonaria για την αναχώρηση των 1900 του Σαββάτου. Όποιο και να είναι το πλοίο της γραμμής όμως, την παράσταση κλέβει το Παλέρμο. Μιλάμε για χάλι ατελείωτο, από τις χειρότερες πόλεις που έχω δεί. Κυκλοφοριακό χάος που κάνει τη Βομβάη να θυμίζει Όσλο, ανύπαρκτο πάρκινγκ, πανβρώμικο και με μια γενικότερη εικόνα εγκατάλειψης και παρακμής. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η παραλιακή οδός που εξυπηρετεί όλο το παράκτιο μέτωπο της πόλης που εκτείνεται σε πολλά χιλιόμετρα. Κομμάτια της άσφαλτος που έχει στρωθεί σε περασμένες δεκαετίες, κομμάτια της πέτρινο οδόστρωμα. Κοινός παρονομαστής η οικτρή κατάσταση του οδοστρώματος. Βομβαρδισμένο τοπίο, βουνά, σαμαράκια, τεράστιες λακούβες, σαν επαρχιακός δρόμος της Νορμανδίας 3 μέρες μετά την απόβαση των Συμμάχων. Απορώ πραγματικά, πρέπει να έχει να γίνει συντήρηση εδώ και δεκαετίες. Greece is paradise. Τέλος πάντων αφού κάποιος αποφύγει τον κίνδυνο για τις αναρτήσεις του αυτοκινήτου του, φτάνει στην δυτική πύλη του λιμανιού, απ’ όπου αναχωρεί η Grimaldi για το Livorno. Μετά από έναν έλεγχο της πλάκας σε αφήνουν να πας πρός το πλοίο, μέσα σε ένα λιμάνι που ασφυκτιά και θέλει πολλή προσοχή για να οδηγήσεις ή να περπατήσεις πρός το πλοίο. Κι αυτό γιατί μια ταξιαρχία από νταλίκες και ένα βουνό από κοντέινερ είναι ντανιασμένα σε απόσταση αναπνοής το ένα με το άλλο με τους τράκτορες και τα αντίστοιχα μηχανήματα για τα κοντέινερ να πηγαίνουν πέρα-δώθε με εντυπωσιακή ταχύτητα. Αυτή είναι όμως η εικόνα των περισσοτέρων ιταλικών λιμανιών(Genova, Napoli, Salerno, Livorno και πόλλά άλλα), εγκαταστάσεις δεκαετίας 70 για κίνηση δεκαετίας 2020 και χωρίς ρεαλιστικά περιθώρια επέκτασης. Αρκεί να πω πως εκείνο το απόγευμα και με διαφορά 1.5 ώρας αναχωρούσαν 4 μεγάλα ro-pax για την ηπειρωτική Ιταλία. Εδώ μπορείτε να πάρετε και μια γεύση. Η φόρτωση του ΙΧ μου έγινε κατά τις 1750 και ήδη το δεύτερο υπόγειο ήταν γεμάτο ΙΧ, τελικά γέμισαν και τα 2 υπόγεια. Εδώ θα μπορούσε να γίνεται καλύτερη δουλειά στη στοιβασία, ήμουν το τελευταίο ΙΧ που μπήκε στο 2ο υπόγειο και ενώ υπήρχε άπλετος χρόνος να με γυρίσουν και να κατέβω με την όπισθεν, με έβαλαν με τη μούρη. Για μένα δεν είναι πρόβλημα να ανεβάσω το αυτοκίνητο με όπισθεν στην ανηφόρα, για πολύ άλλο κόσμο όμως είναι κάτι δύσκολο κι αυτό είναι εύλογο. Θα μπορούσαν να είχαν γυρίσει τα τελευταία ΙΧ λοιπόν αλλά δεν το έκαναν, και αυτά που ήταν επάνω στη ράμπα όπως διαπίστωσα το άλλο απόγευμα, με τη μούρη ήταν. Το πλήρωμα δεν έδειξε να ενδαφέρεται καθόλου και μάλιστα και την επομένη η συμμετοχή τους και η καθοδήγηση στους οδηγούς κατά την εκφόρτωση ήταν περιορισμένη. Από εδώ και πέρα όμως ξεκινούν οι ευχάριστες εκπλήξεις κι αυτό γιατί το Cruise Bonaria είναι με διαφορά το καλύτερο πλοίο της Grimaldi Lines με το οποίο έχω ταξιδέψει. Προσοχή, αναφέρομαι στην Grimaldi Lines και όχι στον ευρύτερο όμιλο. Ξέρω πως κάμποσοι εξ’ υμών τώρα σκέφτεστε «μα φυσικά είναι, γιατί το είχαν μέχρι πρότινος οι Μινωικές». Κι όμως δε νομίζω ότι στέκει αυτό υπό την έννοια ότι το πλοίο είναι πια στη Grimaldi Lines εδώ και 4 σχεδόν χρόνια. Θεωρώ λοιπόν πως τα αποτελέσματα πιθανής πλημελλούς συντήρησης του πλοίου θα είχαν γίνει φανερά πια. Το αντίθετο όμως, το πλοίο είναι σε πολύ καλή κατάσταση, ίσως και λόγω της πάνω του μέσου όρου ποιότητας κατασκευής του, σε όλα τα επίπεδα. Συνεχίζω παραθέτοντας τους χώρους του πλοίου και αφήνοντας όσους από εσάς είναι πολυταξιδεμένοι με το συγκεκριμένο πλοίο, να κάνουν τις συγκρίσεις με το Μινωικό του παρελθόν. Ξεκινάμε με το deck 6 όπου και βρίσκεται η περισσότερη ζωή του πλοίου. Πλώρα βρίσκεται το Eliseo Show Lounge, που δείχνει κάπως έτσι. Ξεχωριζει το αμφιβόλου αισθητικής αξίας χρώμα και σχέδιο των καναπέδων. Το κομμάτι Show περιστρέφεται γύρω από την κλασική Κακοφωνίξ που έχει προσλάβει η Grimaldi για την διασκέδαση των επιβατών, μην περιμένει κανείς κάτι σαν το συγχωρεμένο το Γιάννη Φλωρινιώτη. Κατάπλωρα υπάρχει και VIP σαλονάκι. Προχωρώντας πρός τα πίσω υποτίθεται πως υπάρχει ένα card room σύμφωνα με το deck plan αλλά αν δεν με απατά η μνήμη μου εκεί βρισκόταν το game room ή αλλιώς Ουφάδικο που λέγαμε και στα 80s . Στη συνέχεια συναντά κανείς το Poltu Quatu Shop που είναι χωρισμένο σε δύο κομμάτια. Το πρώτο πουλάει καλλυντικά προιόντα και το δεύτερο όλα τα υπόλοιπα. Μάλιστα εκεί στρίμωξαν και ένα μαγαζάκι που πουλάει ήδη Grimaldi Lines και μόνον. Μετά έχουμε το κεντρικό μπάρ του πλοίου που λέγεται Mirto, πλήρες και με πιάνο για όποιον θέλει να το παίξει Θάνος Μικρούτσικος. Πέρα από την πλάκα νομίζω πως η performer που εμφανίζεται στο πλωριό σαλόνι, άλλες ώρες βρίσκεται στο πιάνο. Παρεμβάλλονται και ορισμένα σημεία με τραπεζάκια και καρέκλες κι αν αυτά είναι δίπλα στα φινιστρίνια, αυτά εδώ μάλλον τα έβαλαν εκεί γιατί τους περίσσευαν και δεν ήξεραν που να τα βάλουν. Παρεμπτιπτόντως ο ελληνικός χαρακτήρας του πλοίου είναι ακόμη πολύ ορατός μια και μεγάλο κομμάτι της σήμανσης είναι ακόμη στα ελληνικά όπως βλέπουμε και στις τουαλέτες αλλά και στην καμπίνα. Είναι ένα από τα κομμάτια που η Grimaldi με κάνει και απορώ πραγματικά. Το πρυμνιό κομμάτι θα το δούμε μαζί με την γαστρονομική κριτική μια και εκεί βρίσκεται η εστίαση του πλοίου. Ξεκινάμε κατάπρυμα με το a la carte που λέγεται Lentischio και είναι σχηματισμένο σαν ένα Π. Εδώ η οριζόντια πλευρά του Π, εδώ η μία κάθετη και εδώ η αριστερή κάθετη όπου και βρίσκεται η είσοδος. Αυτό προτίμησα για το δείπνο μετά την αναχώρηση από το Παλέρμο. Ένα ορεκτικό ψητά λαχανικά, κυρίως ψάρι, μία μπύρα και ένα μεγάλο μπουκάλι νερό πήγαν κάτι λίγο πάνω από 40 ευρώ και ήταν πολύ καλής ποιότητας, με ευχαρίστησε. Ο μέτρ πολύ σωστός και επαγγελματίας, οι σερβιτόροι μούχλες και βαριεστημένοι που κουνιούνταν μόνο όταν τους έβαζε γκάζια. Την επόμενη μέρα το μεσημέρι, προτίμησα το Ginepro self service του οποίου του μενού μπορείτε να δείτε εδώ. Εδώ μια σαλάτα, ένα κοτόπουλο πανέ με πατάτες, μια coca cola και ένα νερό πήγαν κάτι σε 37 ευρώ αν δεν με απατά η μνήμη μου. Η ποιότητα δεν ήταν άσχημη αλλά σίγουρα κάτω από το a la carte. Αν συνυπολογίσει κανείς και τη μικρή διαφορά στην τιμή, τότε ψηφίζω το Lentischio a la carte με χέρια και με πόδια. Στο deck 7 υπάρχουν δύο αίθουσες με καθίσματα αεροπορικού τύπου οι οποίες τουλάχιστον στο δικό μου ταξίδι δε νομίζω πως πωλούνταν ξεχωριστά, όποιος ήθελε πήγαινε. Υποθέτω πως Ιούλιο-Αύγουστο αλλάζει αυτή η εικόνα. Αν θυμάμαι καλά υπάρχει και άλλη μια αίθουσα με καθίσματα αεροπορικού τύπου στο deck 8 η οποία όμως ήταν κλειστή, όπως κλειστός ήταν και ο χώρος γύρω από την πισίνα. Από εξωτερικά καταστρώματα υπάρχει προφανώς ο χώρος του ελικοδρομίου όπως επίσης και ο πιο κλειστοφοβικός ανοιχτός χώρος πρύμα στο deck 6 και πρύμα στο deck 5. Όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες τα εξωτερικά deck θέλουν συντήρηση. Τέλος η καμπινάρα, εσωτερική και με εξαιρετική ποιότητα στρώματος και κλινοσκεπασμάτων. Από τις καλύτερες που έχω μπεί σε πλοίο. Το πλοίο ήταν ακριβέστατο στα ωράριά του και προσέφερε ένα ευχάριστο και άνετο ταξίδι. Ευρύχωρο, πολλά σημεία να ανακαλύψεις, καταπληκτικές καμπίνες, καλό φαγητό και γενικά σε πάρα πολύ καλή κατάσταση. Θέλει λίγο δουλειά στους εξωτερικούς χώρους ενώ όπως πάντα κάνουν κακή εντύπωση οι περισσότεροι από τα πληρώματα του Grimaldi. Βλέπεις συχνά μια αδιαφορία και μια παρταλοσύνη που δεν σου εμπνέουν εμπιστοσύνη. Δεν είχε τύχει να ταξιδέψω ποτέ με τα 2 οριτζινάλε Παλάτια στην Ελλάδα, το έφερε ο Γιαχβέ να ταξιδέψω στην Ιταλία. Και ομολογώ άρχισα να καταλαβαίνω γιατί έχουν τόσο φανατικούς φίλους. Περαίνων το μήνυμά μου, κι αφού ευχαριστήσω όσους επέλεξαν να διαβάσουν ολόκληρο το πόνημά μου, να πω ότι το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν κομμάτι ενός μεγάλου κυκλικού ταξιδιού που περιέλαβε το Europalink(Ηγουμενίτσα - Brindisi), το GNV Antares(Napoli - Palermo), το Cruise Bonaria(Palermo - Livorno) και το Hellenic Spirit(Ancona - Ηγουμενίτσα). Εντυπώσεις για τα ταξίδια αυτά έχω γράψει ήδη αναλυτικά στα θέματά των εν λόγω πλοίων. Αξίζει να αναφέρω πως τα τρία υπόλοιπα κομμάτια μαζί, μου στοίχησαν λιγότερο απ' όσο μου στοίχησε το κομμάτι Ancona - Ηγουμενίτσα μόνο του. Τροφή για σκέψη. Σε όσους αρέσουν τα road trips μαζί με τα πλοία και έχουν τη δυνατότητα μπορώ μόνο να συστήσω μια τέτοια βόλτα η οποία με το κατάλληλο "εμπορικό περιτύλιγμα", δύναται να "πουληθεί" και στη σύντροφο ή παρέα τέλος πάντων που δεν έχει καραβολατρικά αισθήματα .