georgios express

Που να δεις κάτι άλλους που επειδή τους άρεσαν τα «Κρήτη» και το «Πρέβελης» πείσθηκαν να αγοράσουν μετοχές όχι το 1967, αλλά το 2000😡

Επειδή αν χάσει την άγονη, την μόνη πορεία από τις Καβο-Κολώνες που προβλέπω είναι στις 040-050 μοίρες, ο υποφαινόμενος σας προσφέρει μία φωτογραφία του ενώ αποπλέει το απόγευμα της 16/9/21 από την Σητεία. Δείτε το γιατί μπορεί και να μην το ξαναδείτε.

Εύκολο: Μόλις 2 posts παραπάνω.

Από άλλο topic το παίρνω, αλλά για να μην λέμε πολλά:

Η δική μου απορία πάλι είναι αν οι άνθρωποι της SeaJets πιστεύουν ότι μπορούν να κτίσουν brand ή να πείσουν πελάτη/επιβάτη με τέτοιου είδους ενέργειες. Εκτός αν έχουν υψηλό διαφημιστικό κονδύλι και δεν τους ενδιαφέρει αν το return of investment (όπως έλεγαν παλαιόθεν στα πέριξ της Πλατείας Ιπποδαμείας) είναι μηδενικό. Θα μπορούσε να σκεφθεί βέβαια κάποιος (Honi soit qui mal y pense) ότι το ίδιο το investment μπορεί να είναι μηδενικό ή σχεδόν μηδενικό (άραγε πόσο να κοστίζει στην SeaJets ένα εισιτήριο μετ' επιστροφής για την Πάρο, την Μύκονο ή την Σίφνο;)

Θα κατηγορηθώ ότι γράφω κοινοτυπίες, αλλά "Ιεράπετρα", συγγνώμην Aqua Blue και "Εlli. T", ξανά συγγνώμη "Όλυμπος", πλοία >45 ετών πως να αντιμετωπίσουν στοιχειωδώς έστω "Patmos/Delos"; Αν δρομολογηθούν μάλλον θα μαζέψουν επιστροφές των απελπισμένων και αποκλεισμένων του Δεκαπενταύγουστου από επιβάτες, τι θα μαζέψουν από μεταφορικές άλλοι εδώ μέσα τα ξέρουν άριστα, οπότε η σεμνή τελετή θα λάβει τέλος. Ενδεχομένως ένα νεότευκτο ή τέλος πάντων νεώτερο, αξιόπιστο, μοντέρνο συμβατικό πλοίο από μία εταιρεία που θα αντέξει τις αρχικές απώλειες του ανταγωνισμού με ένα εγκαθιδρυμένο επί 20ετία παίκτη, ίσως μπορεί να αλλάξει το τοπίο. Υπάρχει τέτοια εταιρεία; Εμένα κάπου πάει ο νούς μου (οδός 25ης Αυγούστου, 712 02 Ηράκλειο), αλλά θερινή νύκτα πλησιάζει, ότι θέλω μπορώ να σκέπτομαι.

Δεν γνωρίζω για την Alitalia, αλλά αν θυμάμαι καλά πέταξα για τελευταία φορά με B727 της ΟΑ στην Ελλάδα το 1993, αλλά στις ΗΠΑ (Delta, domestic flight) μπορεί να ήταν και 1998 ή 2000.

Καλά θυμάσαι το τοπογραφικό (😜) του αεροπλάνου, αλλά DC-10 δεν ήταν, παρότι η Alitalia είχε στον στόλο της μερικά, που όμως είχε αποσύρει πριν το 2000. Μάλλον ήταν ένα από τα πολλά McDonnell Douglas MD-80 που είχε η διάσημη γείτων, με 3+2 καθίσματα ανά σειρά στην economy, με τον απίθανο θόρυβο από το φτερό και πρύμα, τις 4-5 "τυφλές" τελευταίες σειρές (οι δύο έβλεπαν το galley και τις πρώην γοητευτικές αεροσυνοδούς να ετοιμάζουν καφέ) και την πτυσσόμενη σκάλα εξόδου που η έξοδός της σφράγιζε στην διάρκεια της πτήσης ακριβώς πριν μπείς στις τουαλέτες. Το πρωϊνό δρομολόγιο Αθήνα-Ρώμη και το βραδυνό Μιλάνο-Αθήνα γινόταν με τέτοια αεροπλάνα την δεκαετία του '90 και ίσως για λίγο στα '00s. Επίσης η SAS και η Iberia έστελναν την ίδια περίοδο τέτοια αεροσκάφη στην Αθήνα που και που σε κάτι αεριτζίδικα, εποχιακά δρομολόγια, από Στοκχόλμη, Βαρκελώνη ή Μαδρίτη.

Και να μην κάθεστε μόνο απέναντί του, στους οίκους απωλείας δίπλα στο τέμενος Κιουτσούκ Χασάν, κοινώς Γιαλί Τζαμισί.

Δηλαδή με την προηγούμενη κυβέρνηση, δεν "τα είχε καλά" η SeaJets;

O πλευρικός αριθμός στα S-214 φέρεται στην άνω αριστερή πλευρά του πυργίσκου και το μέγεθος της γραμματοσειράς είναι μικρό.

Η ΕΡΤ μετέδωσε ότι το βαπόρι βρήκε τον ντοκο στην Ανάφη και "παραμένει ακινητοποιημενο" στην Σαντορίνη.

Έχει αποσιωπηθεί, άνω της τριακονταετίας που παρακολουθώ τα τεκταινόμενα, ο ρόλος του μακαρίτη Α. Ποταμιάνου στο Κυπριακό ζήτημα. Η εμπλοκή του ξεκινά το 1964, όταν με προτροπή του Υπουργού Εθν. Αμύνης της Κυβερνήσεως ΕΚ Π. Γαρουφαλλιά (αλλά και του Κων. Μητσοτάκη), πλοία της Εταιρείας χρησιμοποιήθηκαν για την εν κρυπτώ μεταφορά της περίφημης "Μεραρχίας" στην Κύπρο, μίας δύναμης που δεν έγινε δεκτή με θέρμη από όλους (...) τους Κυπρίους, αλλά που έδωσε, προσωρινά έστω, τακτικό πλεονέκτημα στην άμυνα της Νήσου. Τον Νοέμβριο 1967 μετά από (ως συνήθως) λανθασμένους χειρισμούς των Μακαρίου/Γρίβα ξεσπά η κρίση της Κοφίνου, με τελικό αποτέλεσμα την τραγική απόφαση της Δικτατορίας να αποσύρει την Μεραρχία από την Κύπρο, για να ομαλοποιηθούν κατά την αφελή τους προσέγγιση οι σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας τις οποίες οι ίδιοι πυροδότησαν. Ο Γρίβας αποχωρεί και αυτός, αλλά με αφορμή το αντικίνημα του τότε Βασιλέως (13-12-1967), προσπαθεί να δημιουργήσει βασιλικό αντίβαρο στην Δικτατορία με βάση την Κύπρο και χρηματοδότη τον Α. Ποταμιάνο. Το εγχείρημα αποτυγχάνει πανηγυρικά, αλλά δύο έτη αργότερα ο Γρίβας ιδρύει την διαβόητη ΕΟΚΑ Β', τον ένα από τους δύο πόλους του όχι πάντοτε με αποκλειστικά πολιτικά κριτήρια διχασμού των Ελληνοκυπρίων. Βασικός χρηματοδότης της ΕΟΚΑ Β' αναδεικνύεται ο Α. Ποταμιάνος, ο οποίος φροντίζει και για την μυστική κάθοδο του Γρίβα στην Κύπρο. Ο Μακάριος (ο οποίος βέβαια μπορούσε να εκστομίσει τερατώδη ψεύδη δημοσίως και να τα ανακαλέσει ιδιωτικώς) ισχυρίσθηκε ότι ο Ποταμιάνος χρηματοδοτούσε μηνιαίως την ΕΟΚΑ Β' με 1 εκατομμύριο κυπριακές λίρες (€1.7Μ σημερινά!)-ασφαλώς ένα απίθανο ποσόν. Όταν το 1974 πεθαίνει κρυπτόμενος και καταδιωκόμενος ο Γρίβας και αφού η κατάσταση στην Κύπρο έχει εκτραχηλισθεί με αμοιβαίες δολοφονίες, βομβιστικές επιθέσεις και εκατέρωθεν εξτρεμισμούς παντός είδους, ο Α. Ποταμιάνος υπονομεύει την διαδοχή του στην ηγεσία της ΕΟΚΑ Β' από μετριοπαθέστερα στοιχεία και στην ουσία συμμετέχει στην επιχείρηση λαθραίας αλλά και αναγκαστικής φυγάδευσης του προσωρινού διαδόχου στου Γρίβα στην Αθήνα, μέσω Καστελλορίζου και Ρόδου. Βοηθά στην ανάδειξη στην ηγεσία της ΕΟΚΑ Β' αδύναμων έως ανυπόληπτων στελεχών, επικαλούμενος την έγκριση του ισχυρού άνδρα της δεύτερης φάσης της Δικτατορίας, Δ. Ιωαννίδη. Οι Μακαριακοί βαθμιαία κυριαρχούν και η ΕΟΚΑ Β' εκφυλίζεται και εξαρθρώνεται σχεδόν πλήρως από το επίσης διαβόητο "Εφεδρικό Σώμα", τους αμέσως επόμενους μήνες. Στο εγκληματικής σύλληψης και τραγικής υλοποίησης πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, η ΕΟΚΑ Β' δεν έχει κανένα ρόλο ή συμμετοχή (τα κατάφεραν μόνοι τους οι ανίκανοι και ανεπαρκείς Έλληνες αξιωματικοί/εντολοδόχοι του Δ. Ιωαννίδη στην Εθνική Φρουρά) και ο Α. Ποταμιάνος προσπαθεί να παίξει ένα τελευταίο ρόλο προσπαθώντας ανεπιτυχώς να επιβάλλει άτομα στην Κυβέρνηση Ν. Σαμψών που εγκατέστησαν οι Πραξικοπηματίες. Το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974, στις 05:20, η πρώτη βόμβα που εξαπέλυσε ένα τουρκικό F-84 βύθισε αύτανδρη την τορπιλάκατο Τ3 του Κυπριακού ΠΝ η οποία με κυβερνήτη τον υποπλοίαρχο Ε. Τσομάκη προσπάθησε να αντιμετωπίσει μόνη αυτή, μία αρμάδα 16 πλοίων. Η εισβολή είχε ξεκινήσει. Έκτοτε, εκτός από το να κάνουμε μνημόσυνα, ψάχνουμε να βρούμε "τι" και τις "πταίει" και γιατί το Κυπριακό πρόβλημα θα παραμείνει άλυτο εις τους αιώνας των αιώνων. ΥΓ. Η πλειονότητα των στοιχείων προέρχεται κυρίως από τις διαδοχικές εκδόσεις σχετικών βιβλίων του Κύπριου συγγραφέα Μακάριου Δρουσιώτη. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης στοιχεία από βιβλία των Αντιστρατήγων Π. Πανουργιά και Ε. Σταμάτη και του Αντιναυάρχου Κ. Δημητριάδη. ΔΕΝ χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από εφημερίδες κάθε εποχής και αποχρώσεως ή από το Διαδίκτυο.