Nick the Greek

Για τους φίλους των ρυμουλκών με Καταλανικά ονόματα, να παρουσιάσουμε απόψε το Montbrio, που παίρνει το όνομά του από ένα χωριό στα περίχωρα της Tarragona. Έχει ΙΜΟ 9361299 και είναι μέλος του στόλου της Rebarsa από το 2007 οπότε και χτίστηκε στα Astilleros Zamakona της χώρας των Βάσκων με αριθμό 636. Στο κράτος της Καστίλλης, τίποτα δηλαδή. Διαθέτωμεν επίσης 2 μηχανές Rolls Royce και ένα ωραιότατο γαλάζιο χρώμα.

Ούτε 4 ετών δεν είναι η Violeta η Β που μας δείχνει την πρύμη της στη Βαρκελώνη, κι όμως έχει ήδη προλάβει ν' αποκτήσει 2 ονόματα. Χτισμένη στο τέλος του 2014(ΙΜΟ 9673666), είναι παιδί της Rederei Nord από το Αμβούργο που την παρήγγειλαν στο ναυπηγείο Zhejiang Ouhua Shipbuilding της Κίνας και την απέκτησαν με αριθμό γιάρδας 663. Πρώτο όνομα του πλοίο το κρύο Nordluchs, όνομα που κράτησε μέχρι το τέλος του 2017 οπότε και απέκτησε το Violeta B, σε συνέχεια της ναυλωσής του στην Gruppo Boluda. Σε ιδανικές συνθήκες φορτώνει 2,080 TEU και πλέει με ταχύτητα 18 κόμβων που του δίνει η Doosan μηχανή του με τίμημα 45 τόνους το 24ωρο.

Ξεκινάμε το δελτίο τούτο με πρώτη στάση ένα νεότευκτο(2017) εφοδιαστικό του Algeciras που ονομάζεται Green Cadiz(IMO9810197). Έχουμε πήξει βασικά στο πράσινο εφοδιαστικό, έλεος δηλαδή. Έχει χωρητικότητα 3,000 τόνων και ανήκει στη Naviera Murueta που εκτός από στόλο φορτηγών, έχει και 3 εφοδιαστικά που παραδίδουν πετρέλαιο που η ίδια εμπορεύεται. Δικό τους το πετρέλαιο, δικό τους το εφοδιαστικό, ε να μην το χτίσουν και στο δικό τους ναυπηγείο? Astilleros Murueta λοιπόν με αριθμό 314. Είμαι σίγουρος πως στη χώρα των Βάσκων, ο όμιλος είναι γνωστός σαν "Η Hyundai του Bilbao" . Τις μηχανές μόνο δεν κατασκευάζουν, αν κι εδώ προτιμούν Ισπανία μια και φοράει 2 Gutierrez.

Άλλο ένα platform supply ship πλοιοκτησίας της Ολλανδέζικης Vroon, πρόκειται για το VOS Prime που εδώ βλέπουμε πλαγιοδετημένο στο Cadiz της Ισπανίας. Είναι χτισμένο μόλις το 2015(ΙΜΟ 9689213) στο Fujian Southeast Shipyard της Κίνας(αριθμός DN78M-4) και δεν έχει αλλάξει ακόμη όνομα ή πλοιοκτησία. Έχει 2 μηχανές Caterpillar και σημαία Γιβραλτάρ.

Αρκετά συχνός επισκέπτης στον Πειραιά, το 25χρονο car carrier της Grimaldi Lines με το όνομα Spes(IMO 9030864). Σε όλη του την ζωή με το ίδιο όνομα, πάντα για την Grimaldi από τότε που χτίστηκε(1993) στο Flensburger Shipbuilding GmbH(656). Χαρακτηριστικό πως φέρει 2 Πολωνέζικες μηχανές μάρκας Zaklady Urzadzen Technicznych Zgoda, ομολογώ δεν τις έχω ξανακούσει. Του προσδίδουν υπηρεσιακή ταχύτητα 19 κόμβων έτσι ώστε να μεταφέρει τα 2,860 αυτοκίνητα που είναι και η χωρητικότητά του. Εμείς το βλέπουμε σε νυχτερινή αμφίεση στην Civitavecchia, προσέξτε τα ΙΧ που είναι φορτωμένα πίσω απ΄ τη βαρδιόλα, ακόμα και στην κόντρα γέφυρα. Ναυπηγός δεν είμαι, αλλά δεν εμποδίζουν την πρόσβαση του πληρώματος στις σωσίβιες λέμβους?

Μένουμε στη Σαρδηνία και μεταφερόμαστε στο βόρειο κομμάτι, στο πολύ τουριστικό νησάκι Maddalena, μέλος ενός συμπλέγματος νησιών που είναι προσβάσιμα με πορθμείο από το ηπειρωτικό Palau. Εκεί συναντάμε ένα ρυμουλκό με το όνομα Πήγασος. Είναι χτισμένο το 1965 στην Τεργέστη, στο Cantiere Navale Giuliano στο San Giusto με αριθμό 74, ένα ναυπηγείο που δεν πρέπει να υπάρχει πια. Οι πληροφορίες από εδώ, μαζί και με μια παλιά φωτογραφία, έχω την υποψία πως το πλοίο δεν έχει αλλάξει ποτέ όνομα, δυστυχώς δεν κατάφερα να βρώ ΙΜΟ και θα το εκτιμούσα αν βοηθούσε κάποιος. Λειτουργεί μάλλον σαν ρυμουλκό λιμένος και εξωτερικά φαίνεται πως οι πλοιοκτήτες του το έχουν προσεγμένο.

Πέρα από την ανθρώπινη τραγωδία της υπόθεσης(τι μαύρη μοίρα να οδηγείς και ξαφνικά να χάσεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, στην κυριολεξία), μιλώντας πρίν λίγο με ένα φίλο που μένει στη Γένοβα, μου έλεγε κι αυτό: Για την κυκλοφορία στην ευρύτερη περιοχή(που βορείως της Γένοβα είναι εντελώς ορεινή και με ανύπαρκτο οδικό δίκτυο), η κατάρρευση της γέφυρας ισοδυναμεί με κόλαση. Κι αυτό γιατί όλοι όσοι κινούνται Ανατολή - Δύση όπως περιέγραψε κι ο @Agrino παραπάνω, θα πρέπει να περνάνε μέσα από το κέντρο της πόλης, ελλείψει εναλλακτικής διαδρομής. Καταλαβαίνετε για τι μαρτύριο μιλάμε. Και σκεφτείτε πως μέχρι να διερευνήσει η Ιταλική δικαιοσύνη τα αίτια του ατυχήματος, μέχρι να κατεδαφισθεί το υπόλοιπο κομμάτι που έμεινε όρθιο(από κάτω υπάρχει κατοικημένη περιοχή) και να ξαναχτιστεί η γέφυρα(θεωρώ δεδομένο πως θα την χτίσουν από την αρχή), με ρυθμούς Ιταλικού δημοσίου... Αντίο Ζωή, με Μάρθα Βούρτση κι Ελένη Χατζηαργύρη. Θα περάσει καμιά 20ετία. Στοιχηματίζω επίσης πως θα υπάρξουν επιπτώσεις και στις γραμμές των φέρρυ. Ένα λιμάνι χωρίς πρόσβαση ή με πολύ περιορισμένη πρόσβαση που σίγουρα θα υποφέρει κι από κυκλοφοριακό κομφούζιο, δε νομίζω να είναι ελκυστικό και στα φέρρυ. Μπορώ να φανταστώ τo Vado Ligure και τη La Spezia με αυξημένη κίνηση τα επόμενα χρόνια.

Πολύ συχνός επισκέπτης του Πειραιά εδώ και πάρα πολλά χρόνια είναι και το MSC Augusta(ΙΜΟ 8512891), εμείς όμως το πετυχαίνουμε να αναχωρεί από τη Βενετία πρίν 2 εβδομάδες. Πλοίο των 3,758 TEU, χτισμένο το 1986 στο πασίγνωστο HDW του Κιέλου(αριθμός 216) με κύρια μηχανή Sulzer και υπηρεσιακή 17 κόμβων στους 35 τόνους το 24ωρο. Έχει μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία και περιέργως για κοντεινεράδικο, έχει αλλάξει μόλις 2 ονόματα στα 32 χρόνια της εργασιακής του ζωής. Η αρχική παραγγελία για την κατασκευή του ήταν από Γερμανούς σε Γερμανικό ναυπηγείο με σκοπό να φτιάξουν ένα πλοίο που θα αντέξει στο χρόνο, όπερ και εγένετο. Την παραγγελία λοιπόν έκανε η πολύ γνωστή και ιστορική εταιρεία του Αμβούργου, F. Laeisz. Όμως κατόπιν το πλοίο πουλήθηκε ex-yard στην επίσης Γερμανική Conti Reederei, που είναι πια κομμάτι του Offen Group του Claus-Peter Offen. Το πλοίο κουβαλούσε μακροχρόνια ναύλωση από τη Norasia Lines της Ελβετίας(που μετέπειτα πωλήθηκε στη CSAV που με τη σειρά της απορροφήθηκε στη Hapag Lloyd) και αξίζει να σημειώσουμε, για να καταλάβουμε και πόσο έχει εξελιχθεί το container industry, πως σαν νεότευκτο χρησιμοποιούταν στις βασικές γραμμές Ευρώπης - Ασίας, στις ίδιες γραμμές που τώρα δουλεύουν πλοία των 20+ χιλιάδων TEU. Επί Norasia Lines ονομαζόταν Norasia Pearl. Μέσα σε 8 χρόνια από την κατασκευή του το πλοίο ήταν πια μικρό και κυρίως αργό για τη γραμμή όπως προείπαμε και εν τέλει αγοράστηκε το 1994 από την MSC παίρνοντας το σημερινό του όνομα και προφανώς χρησιμοποιήθηκε σε πιο περιφερειακές γραμμές. Το πλοίο δείχνει -εξωτερικά τουλάχιστον- σε καλή κατάσταση ακόμη και σήμερα, και δεν είναι τυχαίο πως ο Ελβετικός γίγαντας το κρατάει στο δυναμικό του εξυπηρετώντας Μεσογειακές γραμμές.

Για να το λές αυτό θα ήταν το πρόγραμμα αλλά στην πράξη φαίνεται πως η ζημιά αντιστέκεται, ακόμα στη δεξαμενή είναι. Όπως λέει κι ο Π100 παραπάνω, 12 του μήνα υποτίθεται πως θα έπεφτε, πρέπει να τραβάνε τα μαλλιά τους.

Ας το αφήσουμε εδώ πρός το παρόν. Κωλλύομαι να βάλω screen shot από το Google Maps αλλά μια γεύση μπορούμε να πάρουμε από αυτή την φωτογραφία που ανέβασε η Ναυτεμπορική: Νομίζω έχω καταλάβει που είναι το σημείο, κατά πάσα πιθανότητα λοιπόν πρόκειται για το εξής: Αν οδηγεί κανείς από τη Genova, το Livorno ή το Milano πρός Imperia/Ventimiglia/σύνορα με Γαλλία, οδηγεί στο ρεύμα που κινείται πρός τα αριστερά όπως βλέπουμε τη φωτογραφία. Το ρεύμα που κινείται πρός τα δεξιά όπως βλέπουμε τη φωτογραφία, κατευθύνεται πρός τη σύνδεση με τον αυτοκινητόδρομο Α7(στα 400 μέτρα από το σημείο της κατάρρευσης) που με τη σειρά του χωρίζεται και πάει πρός Μιλάνο και Λιβόρνο αντίστοιχα. Στο βάθος της φωτογραφίας, μπορείτε να δείτε σταματημένα αυτοκίνητα που κατευθύνονταν τόσο πρός τη γέφυρα, όσο και στην έξοδο Genova Ovest(Δυτική Γένοβα) που βρίσκεται αμέσως μετά το τέλος της γέφυρας στα 500 μέτρα. Αυτή είναι και η είσοδος στην πόλη που καλύπτει το λιμάνι, τη Μαρίνα και φυσικά το επιβατικό λιμάνι με τα πλοία που φεύγουν πρός Σικελία, Σαρδηνία και Κορσική. Οπότε μιλάμε για έναν πολυσύχναστο οδικό κόμβο με δεκάδες τροχοφόρα επάνω στη γέφυρα ανά πάσα στιγμή. Αν βρεθεί κανείς εκεί δε ΠΣΚ του καλοκαιριού, έχει καλές πιθανότητες να μαρτυρήσει από το μποτιλιάρισμα. Με ελληνικά μέτρα, είναι κάτι ανάλογο σα να καταρρεύσει ο κόμβος του Φαλήρου στην παραλιακή. Δεν ξέρω αν φαίνεται στις φωτογραφίες αλλά μιλάμε για μια τεράστια κρεμαστή γέφυρα. Τα ιταλικά μέσα μιλούν για τη νεροποντή σαν βασικό παράγοντα της κατάρρευσης αρχικά. Μηχανικός δεν είμαι, πλήν όμως δε νομίζω πως οι γέφυρες πέφτουν με τις βροχές. Έχοντας ταξιδέψει σχεδόν παντού στην Ιταλία, η εντύπωσή μου είναι πως οι υποδομές τους γενικά υποφέρουν από υπό-συντήρηση σαν αποτέλεσμα της έλλειψης κονδυλίων(σας θυμίζει καμιά γνωστή σας χώρα αυτό?) και βάζω στοίχημα πως κάπου εκεί είναι τα αίτια της τραγωδίας. Θυμίζω δε πως πρίν 3-4 χρόνια είχε συμβεί κάτι παρόμοιο στη Σικελία, είχε κοπεί στα 2 το νησί για πολύ καιρό. Τα τελευταία 20 χρόνια έχω οδηγήσει δεκάδες φορές πάνω από αυτή τη γέφυρα και δε σας κρύβω πως το βλέπω και με πιάνει σύγκρυο.

Σταθερά σε πολύ υψηλά επίπεδα οι τιμές των καυσίμων το δίμηνο Ιουνίου-Ιουλίου. Μέση τιμή για το IFO 380 λίγο πάνω από τα 450 δολλάρια ο τόνος. Όσοι έχετε ταχύπλοα, αλλάξτε κανάλι τώρα μια και η μέση τιμή του MGO διαμορφώθηκε κοντά στα 680 δολλάρια ο τόνος. Δύσκολοι καιροί για ταχύπλοα.

Ομολογουμένως η επιλογή ήταν εύστοχη, και αναφέρομαι στο φετινό ρόλο του Paros Jet σαν πλοίο-καβάντζα σε περίπτωση βλάβης κάποιου από τα άλλα πλοία του στόλου. Πλήν όμως με το Champion Jet 1 με βλάβη στον Πειραιά, το Caldera Jet με σοβαρότατο πρόβλημα στη Δραπετσώνα και το Andros Jet στη δεξαμενή στο Πέραμα, μάλλον χρειάζεται εφεδρικός στόλος, όχι πλοίο, για να καλυφθούν οι υποχρεώσεις.

Δεμένο στον Άγιο Σπυρίδωνα σήμερα, το Paros Jet στη θέση του.

Η φορτηγίσα δράση στη Ravenna συνεχίζεται με το μικρό φορτηγό Zeliha K(IMO 9395185)των 4,983 dwt, που δε χρειάζεστε μετάφρα για να καταλάβετε πως έχει Τούρκους πλοιοκτήτες. Είναι χτισμένο το 2007 και μέχρι το 2017 είχε το όνομα Turabi Efendi, επίσης για πλοιοκτήτες από τη χώρα των güzel bebek. Μαντέψτε, είναι χτισμένο και στην Τουρκία, στο ναυπηγείο Turkoglu Gemi Insaa, με έδρα την Tuzla, με αριθμό 114. Μηχανή δεν έχει τουρκική όμως, εδώ ξεπέσαμε στην Caterpillar, του δίνει 2,515 ίππους και υπηρεσιακή ταχύτητα 13 κόμβων. Τα αμπάρια του είναι 2 και το νηολόγιό του είναι Κωνσταντινουπόλεως.