Nick the Greek

Η Βασιλική υπήρχε ήδη στο γκάλλερι, δεν είχαμε όμως θέμα γι' αυτήν. Είναι πλοιοκτησίας της εταιρείας λιμενικών έργων Ergomare και σε αυτό το σημείο στην ωραία ιστοσελίδα της εταιρείας της, μπορεί να κανείς να δεί τα τεχνικά της χαρακτηριστικά. Να συμπληρώσω πως η Βασιλική είναι Ρουμάνα, κατασκευασμένη στο Ναυπηγείο Drobeta του Turnu-Severin με αριθμό γιάρδας 11435006 το 1982. Mέχρις ότου αποκτηθεί από την Ergomare το 2006, ήταν πλοιοκτησίας του Ρουμανικού κράτους. Καθελκύστηκε σαν IEP 69990 και δούλεψε μετά στη Ρουμανία με το όνομα Pescarus 5. Από τη δική μου πλευρά, να προσθέσω άλλη μια φωτογραφία του πλοίου στην γκαλλερί, δεμένο στο Λαύριο πέρυσι το χειμώνα.

Όντως σε πολύ καλή κατάσταση, να τον δούμε κι από πιο κοντά.

Σόλο καριέρα εννοώ μόνο του το πλοίο.

Η εταιρεία διαφημίζει και τις ανακαινισμένες της καμπίνες επί του πλοίου, για φέτος υπολογίζεται στο Marseille - Propriano(ΝΔ Κορσική) - Porto Torres(ΒΔ Σαρδηνία).

Είναι όλοι σόλο καριέρα, ή υπάρχει κάποια(ες) συμμαχία(ες)?

Ώλ δε μπέιμπις ον δε ντάνς φλώρ, ή αλλιώς όλα τα μωρά στην πίστα, Aegean Breeze I, Aegean Tiffany και Aegean VIII μαζί στην Ελεψίνα.

Κύριοι, το πραγματικό θέμα τελικά δεν είναι τι θα φέρει. Στόλο έχει, λεφτά έχει να ναυλώσει, κάτι θα βρεί Ανατρέξτε στις προηγούμενες σελίδες που είναι γεμάτες με σενάρια, πιθανότητες, ξαφνικές αλλαγές, φτάσαμε στα μέσα Απριλίου κι ακόμη άκρη δεν έχουμε βγάλει. Το πραγματικό θέμα είναι πως οι τύποι είναι κουτουρού-μπουγάτσα από πλάνο και σχεδιασμό.

Το βοηθάει πολύ το μπλέ του, ωραία απόχρωση.

Εν πρώτοις πολλά συλληπητήρια στην οικογένεια του Άρχοντα και σε όσους τον αγαπούσαν. Όπως είχα υπονοήσει στο φόρουμ νωρίτερα μέσα στη χρονιά, η υγεία του ήταν αρκετά κλονισμένη με διάφορα προβλήματα και ο ίδιος έβλεπε το τέλος να έρχεται. Το είχε μάλιστα προβλέψει σε κοντινούς του ανθρώπους και τελικά έγινε όπως το προέβλεψε και ίσως ακόμα και να ήθελε κατά βάθος. Ανησυχούσε για την υστεροφημία του και κοίταζε πίσω στη ζωή του φυλλομετρώντας το τι άφησε πίσω του, όπως κάνει κάθε ένας από εμάς όταν βλέπει να σώνονται τα μίλια. Επιχειρηματικά, συνδύασε 2 πρότυπα επιχειρηματία. Στην πρώτη φάση της επειχειρηματικής του ζωής ήταν ο ανήσυχος ναυτικός που δε τον χωρούσε το πλοίο σαν πλήρωμα και έκανε την μεγάλη κίνηση όταν οι συνθήκες του το επέτρεψαν, ήταν δηλαδή ένας καθαρός entrepreneur(που λένε και οι Φράγκοι), κάτι που μπορούμε να βρούμε να επαναλαμβάνεται δεκάδες φορές στην ποντοπόρο ναυτιλία ειδικά στα 60s και 70s με πολλά εν ζωή high profile παραδείγματα. Όπως αποδείχθηκε, το είχε και το παραείχε με την πλοιοκτησία δημιουργώντας από το μηδέν μια εταιρεία πάντα με συγκεκριμένες πρακτικές και φιλοσοφία. Στη δεύτερη φάση της επιχειρηματικής του ζωής, επέλεξε να καλλιεργήσει και να εκμεταλλευθεί της γνωριμίες του με το ΠΑΣΟΚ και αργότερα με τη ΝΔ έτσι ώστε να αποκτήσει τις άδειες σκοπιμότητας και να εισέλθει στην "χρυσοφόρο" ακτοπλοία. Έκανε δηλαδή αυτό που έκαναν στρατιές κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών τις τελευταίες δεκαετίες, το λεγόμενο "επιχειρηματικότητα α λά Ελληνικά". Λάθος του το ότι σιγά-σιγά αποτραβήχτηκε εντελώς από την ποντοπόρο ναυτιλία, τα έσοδα της οποίας ίσως να είχαν κρατήσει στον αφρό την GA Ferries στους δύσκολους καιρούς τους οποίους αργότερα αντιμετώπισε. Η GA Ferries που τον έκανε γνωστό σε όλη την Ελλάδα, έφερε μια επανάσταση στα τέλη των 80s και μέσα στα 90s. Κατανοώ πως στους νεότερους είναι δύσκολο να γίνει πιστευτό αλλά για μένα πέραν του Κνωσός, η εν έτει 1989 επίσκεψή μου στο Μιλένα ήταν η πρώτη φορά που πάτησα σε μοκέτα επάνω σε πλοίο. Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση της παχιάς, κρέμ μοκέτας, μοναδικό τότε στο Αιγαίο. Ήταν η πρώτη φορά που είδα εστιατόριο σε πλοίο, τόσο self service όσο και a la carte, αυτά στις Κυκλάδες τουλάχιστον δεν υπήρχαν ούτε γι' αστείο. Ήταν η πρώτη εταιρεία που εκμεταλλεύτηκε τόσο εντατικά τα πλοία της με συνεχή δρομολόγια δίχως ανάσα, ήταν πρωτοπόρος εταιρεία σε δημιουργία και σχεδιασμό συνδυασμένων δρομολογίων ανάμεσα σε διάφορα συμπλέγματα νησιών και γραμμών, ήταν η πρώτη εταιρεία που δέχθηκε να προσεγγίζει άγονες γραμμές χωρίς επιδοτήσεις. Δυστυχώς ο ενθουσιασμός και η πρωτοτυπία της πρώτης δεκαετίας δεν είχαν συνέχεια και η εταιρεία έχασε το τρένο τόσο σε επίπεδο ανανέωσης στόλου, όσο και σε επίπεδο προσφοράς υπηρεσιών στον επιβάτη με αποτέλεσμα να μην αντέξει δυστυχώς ούτε καν σαν εναλλακτική οικονομική λύση για τον επιβάτη. Οι μεγάλες καθυστερήσεις έγιναν συνώνυμό της, ασχέτως αν βέβαια τω καιρώ εκείνω τα διαπλεκόμενα πάντα ΜΜΕ έκαναν έκτακτες συνδέσεις για την ημίωρη καθυστέρηση του Ρομίλντα, την ίδια ώρα που άλλοι είχαν την πλήρη ασυλία. Και φυσικά όπως προείπαμε δεν βρέθηκε διάδοχος που είτε να ήθελε, είτε να μπορούσε να τον διαδεχθεί, η μοίρα όλων των προσωποπαγών εταιρειών. Τα ακτοπλοικά 90s πάντως για μένα του ανήκουν. Σαν άνθρωπος ήταν αυτό που βλέπατε και διαβάζετε όσοι δεν είχατε την ευκαιρία να τον δείτε από κοντά και να τον γνωρίσετε. Ο Μάκης ο Αγούδημος. Με τα καλά του και τα κακά του. Δεν ήταν ο διευθύνων σύμβουλος κάποιας απρόσωπης εισηγμένης, ούτε το θλιβερό και άχρωμο δημιούργημα μια διαδικασίας marketing. Είχε πάντα το θάρρος της γνώμης του, αθυρόστομος, πιεστικός, λαικός, αποφασιστικός, παρορμητικός, cult. Όπως πολύ σωστά είπε παραπάνω ο proud, ήταν αυτός που θα τον έβρισκες καθισμένο στην μπίντα να τρώει μακαρόνια με κιμά, αυτός που θα μοίραζε πεντοχίλιαρα στα γυφτάκια, αυτός που θα έβγαινε με την πουράκλα από τη Mercedes(εις εκ των πρώτων ανθρώπων που είχε fax στο αυτοκίνητο εν Ελλάδι τώρα που το θυμάμαι), αυτός που καθισμένος στην άσπρη πλαστική καρέκλα θα έβλεπε τη φόρτωση και θα αποφάσιζε ποιά φορτηγά θα μπούν, αυτός που θα κέρναγε τον κόσμο σουβλάκια από ταψιά ακουμπισμένα πάνω στο καπό του αυτοκινήτου του. Κάποιος δηλαδή που δεν είχε ξαναπεράσει ως τότε, και δεν πρόκειται να ξαναπεράσει. Και τελικά αυτό είναι το εντυπωσιακό. Σου άρεσε-δε σου άρεσε ο ίδιος και η εταιρεία του, ήταν τόσο μοναδικός και ξεχωριστός που όλοι τον θυμούνται. Δεν έχω ακούσει ποτέ τόσες πολλές ιστορίες για κάποιον άλλον προσωπικά, ή για κάποια άλλη εταιρεία. Περπατώντας πρός το λιμάνι την περασμένη εβδομάδα, ρουφώντας Πειραιά με το μπουρί της σόμπας, πέρασα έξω από τα παλιά του γραφεία στην Κανθάρου. Βλέποντας τις πινακίδες της GA Ferries ακόμα να υπάρχουν και να στέκονται, κάτι με ώθησε να τις φωτογραφίσω χωρίς να ξέρω προφανώς πως ο ίδιος νοσηλευόταν και θα πέθαινε την επομένη. Τόσα χρόνια δεν είχα φωτογραφίσει το συγκεκριμένο κτίριο, έλαχε αυτή να είναι η χρονική στιγμή. Αν η ζωή του ήταν ταινία, ίσως και αυτό να ήταν ένα ωραίο τελευταίο πλάνο. Το λιμάνι, η ακτοπλοία, όσοι τον ήξεραν, τον βάφτισαν Άρχοντα. Κι έτσι θα περάσει στην ιστορία, για την ιδεολογία και την κληρονομιά του σινιάλου. ΥΓ: Επειδή δεν είμαι σίγουρος πως η οικογένειά του θέλει να γίνει μια κηδεία-δημόσιο θέαμα, αν δεν είμαστε σίγουροι πως θέλουν επισκέπτες ίσως να είναι καλύτερα να μην γράψουμε δημοσίως λεπτομέρειες για το που και πότε θα τελεστεί.

Κι εδώ πλησιάζοντας το Ικόνιο για μια ακόμη προσέγγιση στον Πειραιά.

Κι εδώ περνώντας το δίαυλο την περασμένη Δευτέρα με προορισμό τη ράδα του Πειραιά.

Το Χρήστος Γεμιτζόγλου δεμένο στην Παγόδα και με ωραίο ήλιο. Για όσους ήξεραν επαγγελματικά τον κύριο Γεμιτζόγλου, νομίζω πως θα συμφωνήσουν πως η μετά θάνατον τιμή που του έγινε, δεν είναι καθόλου υπερβολική.

Το ρυμουλκό επί τω έργω την περασμένη Δευτέρα.

Την περασμένη Δευτέρα το μεσημεράκι το Αιγαίον Πέλαγος μετακινήθηκε από το ναυπηγείο του Κόρου συνοδεία του Μεγαλόχαρη XIV. Δυστυχώς δεν είχα την υπομονή να κάτσω να δω αν τράβηξε για Χίο ή Μυτιλήνη, υποπτεύομαι γύρισε στο ναυπηγείο του Παναγιωτάκη. Κι αναρωτιέμαι ποιό είναι το μέλλον του, κάπως έτσι έδειχνε την περασμένη Δευτέρα.