Nick the Greek

Έχει κλείσει τριετία στη γραμμή το Sirena Seaways, ανταγωνιζόμενο τα Regal Star και Sailor της Tallink. Τα τελευταία εκτελούν βραδυνές αναχωρήσεις σε κάθε κατεύθυνση(ώρα 2100) ενώ το Sirena Seaways εκτελεί ένα συνδυασμό πρωινών και εσπερινών αναχωρήσεων. Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή λοιπόν αναχωρεί από το Kapellskar στις 2100 ενώ Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη στις 0930. Η εβδομαδιαία του ανάπαυση είναι μια ημέρευση που έχει στο Kapellskar τις Τετάρτες.

Αυτήν τη φτιάξη δεν την γνώριζα, οπότε λογικό να μην έχει κανείς ανακύκλωση. Αφού τους τα παίρνουν που τους τα παίρνουν νταβατζηλίκι, δεν υπάρχει και λόγος να κάνουν τη δουλειά του αναδόχου.

Κατά τη διάρκεια των Ποσειδωνίων, ανακοινώθηκε από την Capital και τη Hyundai πως τουλάχιστον το πρώτο πλοίο της παραγγελίας θα υποστεί μια αλλάγή. Αυτή είναι η προσθήκη τεχνολογίας carbon capture με πάροχο της Erma First. Η φτιάξη δηλαδή είναι πως το πλοίο θα διαθέτει τεχνολογία που θα του δίνει τη δυνατότητα να μαζεύει το Co2 από τη διαδικασία καύσης και να το αποθηκεύει επί του πλοίου σε υγροποιημένη και πεπιεσμένη μορφή. Αυτό στη συνέχεια απορρίπτεται σε υποδομές της στεριάς, όπου αυτές είναι διαθέσιμες. Πολλά τα project που τρέχει η εταιρεία, υποπτεύομαι πως πρέπει να γίνεται τρέλα από άποψη φόρτου εργασίας.

Τελευταία φορά που ταξίδεψα, δεν υπήρχαν καν κάδοι ανακύκλωσης επάνω στο πλοίο, το πιο απλό και βασικό δηλαδή. Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει κάτι στο μεσοδιάστημα, αλλά είναι τουλάχιστον οξύμωρο να λές ό,τι λές και να μην κάνεις το πιο απλό βηματάκι.

Είναι υπερβολικοί, υπάρχουν πολλά παραδείγματα. Κορυφαίο το πρόστιμο 45 χιλιάδων δολλαρίων σε ελληνικό πλοίο για την ύπαρξη βασιλικού σε γλάστρα στη γέφυρα, είδος φυτού που "απειλούσε τη χλωρίδα της Αυστραλίας". Τους δίνω όμως το ότι δεν κοιτάζουν να τα τσεπώσουν, γενικά είναι έντιμοι.

Κι από μένα μερικές απόψεις του καινούριου τέρατος, ειδικά κατάπλωρα σου θυμίζει οτιδήποτε άλλο εκτός από πλοίο. Όταν στρέψει και το δούμε περισσότερο από πλάι, αυτό που κάνει μπάμ είναι προφανώς είναι η προσπάθεια του ναυπηγού να δώσει την αίσθηση ενός κύματος με τις γραμμές του πλοίου. Πολύ χρήσιμο αυτό. Επίσης ξεχωρίζει κανείς την τύπου x-bow πλώρη του(νομίζω λέγεται g-bow η συγκεκριμένη), είμαι περίεργος να ήξερα πως επηρρεάζει θετικά τη συμπεριφορά στη θάλασσα αυτή η πλώρη, ενός πλοίου που μοιάζει με βροντόσαυρο. Προφανώς έχουμε και την πρυμνιά όψη, εδώ ξεχωρίζει η απόπειρα μίμησης της Oasis Class της RCCL με το κομοδέσιο ανοιχτό και εσωτερικό χώρο μάλλον σαν promenade. Ξεχωριστός επίσης και ο σχεδιασμός της πρύμης, κάτι μου θυμίζει αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω τι. Σε φούλ capacity, αυτό το πράγμα κουβαλάει επάνω του σχεδόν 9 χιλιάδες ψυχές. Ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ να μάθουμε αν και σε ποιό βαθμό δουλεύουν τα σωστικά του. Καραβολατρικά, πάμε παρακάτω.

Εδώ και κάμποσα χρόνια ήθελα να ταξιδέψω με κάποιο από τα Pride of York και Pride of Bruges στη γραμμή Hull – Zeebrugge αλλά όλο το ανέβαλλα. Και τελικά ήρθαν οι illuminati της P&O να κλείσουν τη γραμμή και να πουλήσουν τα πλοία. Και κάπως έτσι αντί για το κοσμοπολίτικο Hull βρέθηκα στη -Σκανδιναβικής καθαριότητας- Napoli για ένα ταξιδάκι πρός το Palermo με το σημερινό GNV Antares. Μεγάλη η περιέργεια για το πλοίο, οπότε με αναχώρηση 2000 κάποιας Παρασκευής του Μαίου, ήδη στη Napoli από τις 1800 για να έχω το πλοίο νωρίς στη διάθεσή μου για εξερεύνηση και εσωτερική φωτογράφιση χωρίς πολλά εμπόδια. Αξιομνημόνευτο το ότι για να φτάσει κανείς στο πλοίο πρέπει να βρεί άκρη μέσα από το χάος που λέγεται επιβατικό λιμάνι της Napoli, αρκεί να πώ ότι η βασική είσοδος του λιμανιού από τον αυτοκινητόδρομο, κροσάρει την βασική έξοδο του λιμανιού πρός τον αυτοκινητόδρομο σε μια ροτόντα με φανάρι. Σκέτη οστεοπόρωση δικέ μου, τα Λεμονάδικα στα 90s ήταν Σιγκαπούρη μπροστά σε αυτό το χάλι. Τέλος πάντων με τα πολλά, ντανιασμένοι μαζί με άλλα 30 ΙΧ στο πλάι του πλοίου και έτοιμοι για επιβίβαση αφού η κάρτα για την καμπίνα δίνεται από τους υπαλλήλους της GNV όσο περιμένει το αυτοκίνητο την επιβίβαση. Ο περίγυρος στο λιμάνι αυτό που ασφυκτιά πραγματικά, παλιά και ετοιμόρροπα κτήρια. Σε γενικές γραμμές η ίδια εικόνα εγκατάλειψης και υπό-επένδυσης που συναντά κανείς στα περισσότερα ιταλικά λιμάνια, θλιβερή κατάσταση. Που να φανταστώ -αν και θα έπρεπε γιατί παρά τη χειμερινή ακινησία ήταν φανερό πως δεν είχε πέσει ούτε μια πινελιά μπογιά εξωτερικά στο πλοίο- ότι και η εσωτερική εικόνα του θα ήταν ανάλογα θλιβερή. Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι κατά τα φαινόμενα το πλοίο είναι όπως το άφησε η P&O, δε νομίζω πως πάνω του από την GNV έχει αλλαχτεί ούτε μπετούγια, εκτός ίσως από τα ονόματα των χώρων/σαλονιών αν και τα deck plans παραμένουν τα ίδια. Μοιραία η διαρρύθμισή του και η διακόσμησή του είναι ενός πλοίου που χτίστηκε πρίν από σχεδόν 40 χρόνια για να κάνει booze cruising. Όχι πως τα overnight δρομολόγια της γραμμής Napoli – Palermo χρειάζονται κάτι θεαματικά διαφορετικό αλλά όπως και να έχει το πράγμα βλέπει κανείς πεντακάθαρα την ηλικία του πλοίου και την φθορά σε βάθος χρόνου. Και ιδέα να μην έχεις από πλοία, πας να κάτσεις σε αυτήν την καρέκλα ή σε αυτό το κάθισμα και σε εντυπωσιάζει αρνητικά η προφανής εγκατάλειψη. Η κοινωνική ζωή του πλοίου επικεντρώνεται στα deck 5 και 6 τα οποία κατά τα 2/3 του μήκους τους είναι αφειρωμένα σε χώρους επιβατών με το υπόλοιπο και πρός τα πλώρα να φιλοξενεί καμπίνες, συνολικά το πλοίο έχει πάνω από 1,100 κρεβάτια. Στο deck 5 και εν μέσω αρκετού αναξιοποίητου χώρου που κάποτε μαζεύονταν οι πεζοί επιβάτες για να αποβιβαστούν από τις φυσούνες αλλά τώρα προφανώς ο χώρος αυτός έχει μείνει ορφανός, υπάρχει το κατάστημα του πλοίου που είναι αρκετά μεγάλο. Πρός τα πρύμα από αυτό υπάρχει ένα συμπαθητικό καφέ θα έλεγα, βλέπετε την δεξιά πλευρά εδώ και την αριστερή εδώ, στη μέση υπάρχει ένα μπάρ. Πίσω από αυτό βρίσκει κανείς το λεγόμενο Show Bar, αυτόν εδώ τον χώρο δηλαδή που προφανώς στις ημέρες του στην Αγγλία βλέποντας και την πίστα, χρησίμευε για διασκέδαση, είτε ζωντανή είτε με DJ αλλά και για να παίρνουν οι μερακλήδες μπύρες από το παρακείμενο μπάρ και να γίνονται pissed. Αριστερά και δεξιά από το Show Bar πιστεύω πως υπάρχει ίσως η μοναδική παρέμβαση της GNV, με την προσθήκη δύο μικρών σαλονιών με θέσεις αεροπορικού τύπου. Δεξιά παλιά πρέπει να ήταν καζίνο ενώ στα αριστερά προέκταση του Show Bar. Τέλος στο ντέκ 6 υπάρχει ένα μεγάλο σαλόνι που ονομάζεται -με τρομερή πρωτοτυπία- The Lounge. Όπως βλέπετε εδώ, και εδώ πιάνει όλο το πλάτος του πλοίου και είναι το πιο άνετο σημείο που μπορεί να βρεθεί κανείς για ένα ποτό ή για να βγάλει τη νύχτα αν δεν έχει καμπίνα. Κάπου εδώ έχει έρθει η ώρα να βγούμε και έξω για να χαζέψουμε τα προεόρτια της αναχώρησης. Πάμε λοιπόν πρύμα αριστερά στο deck 6 όπου και αντικρύζουμε αυτήν την πόρτα η οποία και οδηγεί σε δεύτερη πόρτα που με τη σειρά της δείχνει κάπως έτσι. Βλέπει κανείς την παρακμή και τη σκουριά και όταν λέω σκουριά εννοώ σαπίλα. Όταν έσπρωξα την δεύτερη πόρτα για να βγώ έξω το κάτω κομμάτι της πόρτας υποχώρησε πρώτο και μετά άνοιξε το επάνω κομμάτι, δείγμα του ότι το κάτω μέρος έχει διαβρωθεί εντελώς και κρατιέται από μια κλωστή επάνω στην υπόλοιπη πόρτα. Έχω μπεί σε κακής κατάστασης βαπόρια, σε πάρα πολλά από αυτά, τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναδεί. Η κακή εικόνα συνεχίζεται προφανώς και στους εξωτερικούς χώρους, δέστε εδώ ένα κάθισμα. Εδώ είναι ο αριστερός αλουές πρύμα στο deck 6 και εδώ ο χώρος πρύμα στο deck 5, βλέπετε τα σκασίματα και τις σκουριές τα οποία φαίνονται ακόμα καλύτερα στη σκάλα ανάμεσα στα δύο καταστρώματα. Αποκορύφωμα το καπόνι που βλέπετε στην φωτογραφία, έτριψα από περιέργεια το δάχτυλό μου στο συρματόσκοινο το οποίο βγήκε πεντακάθαρο και εντελώς ξερό, αυτό το πράγμα έχει να γρασαριστεί κι εγώ δεν ξέρω από πότε. Μιλάμε για επικίνδυνη κατάσταση. Κατά τα άλλα οι χώροι στα πρυμνιά deck και στους αλουέδες δεν επαρκούν σε καταστάσεις Μεσογείου και φούλ επιβάτες. Το ακόμα χειρότερο είναι πως το πιο όμορφο και ευρύχωρο εξωτερικά deck του πλοίου έχει αποκλειστεί για χρήση του πληρώματος. Γενικά για Μεσόγειο θα ήθελα να υπήρχε περισσότερος εξωτερικός χώρος διαθέσιμος. Το κερασάκι στην τούρτα είναι το κοντέινερ που έχουν για τα κατοικίδια, είχε απέξω την μεταλλική κάρτα στην οποία αναφερόταν και η τελευταία του συντήρηση, όπως μαντεύετε ήταν πολλά χρόνια πρίν. Στην εξαιρετικά πιθανή περίπτωση που μας διαβάζει κάποιος εκ των Σωτήρη Κοντιζά, Πάνου Ιωαννίδη και Λεωνίδα Κουτσόπουλου, οφείλω να κάνω και γαστρονομική κριτική για το GNV Antares. Στο deck 4 λοιπόν μπορεί να βρεί κανείς τις δύο επιλογές που έχει κανείς για να δειπνήσει επί του πλοίου. Πήγα πρός τα εκεί αφού το πλοίο είχε αφήσει αρκετά πίσω του τη Napoli και το σκοτάδι είχε αρχίσει να πέφτει πυκνό. Επηρρεασμένος από τη γενικότερη εικόνα του πλοίου και όντας από το πρωί εκείνης της ημέρας νηστικός, είπα πάμε στο self service, φθηνότερο και ταχύτερο από το a la carte. Μόνο που λογάριαζα χωρίς τα 4 σχολεία που μετέφερε το πλοίο στο συγκεκριμένο ταξίδι πίσω στο Palermo και στις θορυβώδεις ορδές teenagers που είχαν κάνει το self service να θυμίζει καφετέρια σε αμερικάνικο highschool. Με άλλα λόγια βούρ για το a la carte που βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του deck 5 και είναι αρκετά μεγάλο και μακρόστενο, πρέπει να έχει εύκολα 30 τραπέζια. Ο κλήρος έλαχε στο t-bone steak το οποίο μαζί με ένα ορεκτικό, 1 μεγάλο μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό και 1 μπύρα Morretti Gran Reserva κόστισαν αν δεν με απατά η μνήμη μου κάτι σε 42 ευρώ. Τιμή που θεωρώ λογική υπό την έννοια πως αφ’ ενός τρώει κανείς μια πολύ μεγάλη μπριζόλα και αφ’ ετέρου ήταν μέσα στα top-3 φαγητά που έχω κάνει σε πλοίο. Ψήσιμο, οξύτητες, υφές, εξαιρετικό πραγματικά. Κοινός παρονομαστής λοιπόν όποτε έχω ταξιδέψει με GNV το πάρα πολύ καλό φαγητό, πράγμα το οποίο επάνω στο συγκεκριμένο πλοίο αποτελεί μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη. Ορίστε και μια γεύση από το μενού. Απόσυρση στην εσωτερική καμπίνα του ντέκ 4 που έδειχνε κάπως έτσι, αφού πρώτα έχουμε αφομοιώσει τη διαρρύθμιση των γύρω χώρων και σημειώσει νοητικά που βρίσκεται η κοντινότερη έξοδος και οι σκάλες πρός το κατάστρωμα. Μια που λέω σκάλες, έδειχναν κάπως έτσι. Πολύ στενές και απότομες, απορώ πραγματικά με ποιά λογική φτιάχτηκαν έτσι. Σε μια κατάσταση πανικού επί του πλοίου, δε θέλω να φανταστώ τι θα γίνει σε εκείνο το σημείο. Αν με ρωτήσετε, τη διαδικασία του να βρεί κανείς πού βρίσκεται επί του πλοίου και ποιές είναι οι κοντινότερες έξοδοι, πρέπει να την κάνουμε κάθε φορά που ταξιδεύουμε, ειδικά με καμπίνα που πέφτεις για ύπνο κατά τη διάρκεια της νύχτας. Επί του συγκεκριμένου πλοίου όμως, είναι θέμα ανάγκης και ίσως επιβίωσης. Να κάνω επίσης και μια ειδική αναφορά στο γκαράζ του πλοίου. Μπαίνοντας κανείς με το αυτοκίνητο συνειδητοποιεί πως αμέσως μετά τον καταπέλτη το γκαράζ έχει μια γλίστρα πρός τα κάτω και το κυρίως κομμάτι του βρίσκεται πολύ πιο χαμηλά από το ύψος του καταπέλτη. Αντίστοιχα υπάρχει ράμπα για το επάνω γκαράζ της οποίας η κλίση δεν είναι καθόλου μεγάλη. Και εδώ είναι το περίεργο που δεν έχω ξανασυναντήσει, υπάρχει ένα κυρίως γκαράζ σε 2 επίπεδα. Δεν υπάρχει χώρισμα ή εσωτερική ράμπα που να κλείνει και να απομονώνει υδατοστεγώς/αεροστεγώς το επάνω γκαράζ όπως πχ στα ελληνικά φέρρυ. Υπάρχει μια ράμπα πτυσσόμενη που ανεβάζει φορτηγά και ΙΧ στο επάνω γκαράζ αλλά όταν την πάρει κανείς επάνω, είναι ένας ενιαίος χώρος. Σα να ανοίγεις ένα ντουλάπι και να έχει μέσα 2 ράφια που επικοινωνούν μεταξύ τους. Η γενική μου εντύπωση λοιπόν πάρα πολύ κακή, εξεπλάγην τρομερά δυσάρεστα πλήν του φαγητού. Σύμφωνοι είναι ένα πλοίο 37 ετών αλλά η εικόνα του ήταν από πολύ κακή εώς επικίνδυνη κι αυτό δεν έχει να κάνει με την ηλικία. Και με κάνει να απορώ γιατί από GNV έχω ταξιδέψει και με το Rhapsody, το οποίο είχε την ακριβώς αντίθετη εικόνα. Πώς και γιατί έχουν αφήσει αυτό το πλοίο(και υποψιάζομαι και το αδελφό του) να πάρουν τον κατήφορο σε τέτοιο σημείο, δεν το καταλαβαίνω. Εκτός και αν η εικόνα του Rhapsody ήταν η εξαίρεση. Υποπτεύομαι πως από την P&O τα πήραν πραγματικά κοψοχρονιά με σκοπό να τα εκμεταλλευτούν όπως είναι, για όσο πάει χωρίς να κάνουν σοβαρή συντήρηση. Με άλλα λόγια, αν θέλει κανείς να ταξιδέψει με το συγκεκριμένο δεν το συνιστώ καθόλου. Για την Ελλάδα είναι έτσι κι αλλιώς ακατάλληλο, οπότε μακριά κι αγαπημένοι.