sasha

Το Ρ/Κ ΡΩΜΑΛΕΟΣ προσφέρει εναλλακτικές για τους φανατικούς του μοντελισμού

Ο παλαίμαχος της Παροναξίας είναι παροπλισμένος στον ντόκο των αφιξοαναχωρήσεων για το αρχιπέλαγος των Laksadweep εδώ και πολλούς μήνες. Η κατάσταση του πλοίου δεν εμπνέει πλέον καμιά αισιοδοξία για το μέλλον του. Η κρατική εταιρεία έχει δρομολογημένα τα νεότευκτα MV Arabian Sea & MV Lakshadweep Sea (ναυπηγήσεως 2010). Η τύχη του Σαντορίνη είναι μάλλον προδιαγεγραμμένη και είναι απλά θέμα χρόνου να γίνει μπετόβεργες (εκτός κι αν πουληθεί σε πειρατές στη Σομαλία).

Άκουα Μαρία γιατί ανταποκρίνεται στο όραμα της νέας δεκαετίας. Και τι δεν θα έδινα να δω μπλε ρήγα (μάσκα ζορό) στο Ακουάτευκτο Μαρία

13. H οριστική αποχώρηση μιας σειράς από αγαπημένα ferries της τελευταίας 30ετίας (Απόλλωνας, Κάρυστος, Αργοστόλι, Ερωτόκριτος, Αριάδνη κλπ). Οι μπέιμπι μπούμερς της ακτοπλοΐας δίκαια κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν καιρός να πάρουν το μεταχρονολογημένο εφάπαξ τους... 23. Οι 2 πυρκαγιές στο Highspeed 1. Σύμπτωσις επαναλαμβανομένη, ουκ έστι σύμπτωσις. Παρ' όλο που ξέφυγε από τα φλογοβόλα σαγόνια του καρχαρίαλαγα η χρόνια κόπωση του πλεούμενου δεν κρύβεται πια. Ελπίζω να μη μας ταλαιπωρεί για πολύ ακόμα. 25. H ολοκλήρωση της πώλησης του Highspeed 2 & του Highspeed 3. Δυο αντιπρόσωποι του ακτοπλοϊκού μιλλένιουμ που θα λησμονήσουμε χωρίς πολλά δάκρυα. 27. H έναρξη της ναυπήγησης του Blue Star Delos και του Blue Star Patmos. Ελπίζω να τα δούμε στη Μεσόγειο και να προλάβουμε να τα ταξίδεψουμε... 21. Η περιβαλλοντική καταστροφή, απο την καταστροφή της εξεδρας απάντλησης της BP, Deepwater Horizon. Το μόνο σίγουρο πέρα από την καταστροφή είναι ότι το συμβάν της χρονιάς θα αποτελέσει υπομόχλιο νέας πολιτικής σε ναυτιλιακά και περιβαλλοντικά θέματα.

Για να μη ξεχνιόμαστε με το παρελθόν , ο φακός του Μανώλη Δ. Μανωλά κατέγραψε τα βαφτίσια του έτερου πορτοκαλή Καππαδόκη που έφερε την πορτοκαλί επανάσταση στην Παροναξία λίγο πριν την Αλλαγή. Το πρίσμα είναι αναπάντεχα νοσταλγικό και το καρέ είναι πασπαλισμένο με ρομαντικόσκονη της δεκαετίας του εβδομήντα. Με φόντο το παλιό καφενείο του Γιάννη Λατσού βλέπουμε το νέο απόκτημα της Ναξιακής πλαγιοδετημένο σε μια σπάνια θέση στο λιμάνι της Παροικιάς. Παραδίπλα, πρυμνοδετημένη στο κεφάλι, άλλη μια «χρυσή αγελάδα» για άρμεγμα, καμαρώνει τη νέα επένδυση που θα φέρει περισσότερο ρευστό στα ταμεία της εταιρείας. Το φρεσκαρισμένο με πορτοκαλί μέικ-απ πλοίο υποδέχεται τους καλόπιστους μετόχους της ΑΝΕΝ που είδαν τα όνειρα τους να γίνονται πραγματικότητα... © Δημήτρης Μανωλάς από το μπλογκ με παλιές φωτογραφίες της Νάξου

Ποιος θα περίμενε ότι τούτο το πλοίο έχει τιμήσει την Πάρο με την παρουσία του. Κι όμως, ο πρώτος Αττίλας και η επιστράτευση βρήκε το Πόρτο Λάφια να αναχωρεί αργά ένα καλοκαιρινό απόγευμα από τη Ραφήνα για τη Σύρο με επιστρατευμένους Κυκλαδίτες. Το επιταγμένο παπόρι έδεσε στο μικρό μώλο του Φοίνικα της Σύρου, για λόγους απόκρυψης και καμουφλάζ . Στο γκαράζ φορτώθηκαν χύδην από σκηνές, ιματισμό, καζάνια, οπλισμό, πυρομαχικά μέχρι και προσωπικοί φάκελοι της στρατευμένης νεολαίας. Μέσα στο γενικό πανδαιμόνιο που επικρατούσε, οι επιστρατευμένοι στοιβάχτηκαν όπως όπως για το σύντομο πέρασμα στην Πάρο. Το Πόρτο Λάφια αναχώρησε από τον Φοίνικα και έφτασε στην Πάρο αργά το βράδυ. Το μικρό πλοίο μπήκε στην Παροικιά σαν το φάντασμα εν μέσω της γενικής συσκότισης. Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς το τι ακολούθησε στο λιμάνι. Οι επιστρατευμένοι, με χαμηλό φωτισμό έκαναν μπούγιο, μπερδεύτηκαν, ανακατεύτηκαν, και μπουρδουκλώθηκαν στο γκαράζ ξεφορτώνοντας το χύμα φορτίο στην προβλήτα. Εκεί ένα κομβόι από κάθε λογής μεταφορικό μέσο είχε σχηματιστεί για να παραλάβουν ανθρώπους και εξοπλισμό και να τους μεταφέρουν στον ειδικά διαμορφωμένο στρατώνα του παλιού Δημοτικού σχολείου προς ενίσχυση του μηχανισμού άμυνας της Παροικιάς. Κάπως έτσι λοιπόν, το Πόρτο Λάφια πέρασε αθόρυβα από την Πάρο σαν ένα όνειρο καλοκαιρινής νυκτός.

Το ενδυματολογικό ύφος και οι κομμωτικές επιλογές μαρτυρούν ότι η φωτογραφία τραβήχτηκε μέσα στα σέβεντις. Το δε πρυνμνιό ντεκ και τα παγκάκια θυμίζουν το ΑΙΟΛΙΣ του Ευθυμιάδη.

Να σημειώσω επίσης ότι ήταν η πρώτη παντόφλα που έφερε η κοινοπραξία των καϊκτσήδων Πούντας-Αντιπάρου στη γραμμή τη δεκαετία του 1980.

Και βέβαια υπάρχει πλούσιο υλικό στην αποθήκη για αράχνες, αλλά μέχρι να το βρούμε εμείς, όπως έλεγε ο Σερ Κωνσταντάρας, οι αράχνες θα 'χουν γίνει σαν φραγκόκοτες.

Θεωρώ ότι το ΙΟΝΙΟΝ έχασε από τη μαλαγανιά που είχαν τα δυο μικρότερα ξαδέρφια του διότι σχεδιάστηκε με στόχο την αναβάθμιση ενός ήδη επιτυχημένου μοτίβου. Είχε πιο πολλές υπερκατασκευές και έδειχνε πιο χτισμένο σε σύγκριση με τις μικρότερες στάρλετς του Μάστρο-Χρήστου. Νομίζω ότι με εξαίρεση τις λεπτές πινελιές του σχεδιαστή στο παραπέτο και στον καθρέφτη του, το βαπόρι έδειχνε πιο ογκώδες και άκομψο για το μέγεθός του. Εδώ, μας ποζάρει στις Καμάρες της Σίφνου στα 1978. © Flickr

Μοσχομύρισε σεβεντίλα απόψες. Ο Doc Brown (όχι από το Da Vinci Code) άναψε τα καντήλια των ακτοπλοϊκών Κυκλάδων οπότε είναι καιρός να ματαδούμε τις ωραίες Κυρίες των σέβεντις και έιτις. Οι απανταχού Ναξάκηδες αναπολούν τα μπασίματα με τιμόνι αλά μπάντα αριστερά και φουνταρίσματα σούμπιντο στο κεφάλι της παλιάς. Ευκαιρία να θυμηθούμε εποχές όπου ο Σερ Νίκος Νομικός έδινε το πρόσταγμα στις βαρδιόλες του Νάξος. Μερικά χρόνια πριν, ο ψηλός και Παριανός, καπτά Μήτσος Δημόπουλος του ΕΛΛΗ τιμόνευε το ΝΑΞΟΣ, φρέσκο από τη ναυπηγική του κλίνη. Στα γκόλντεν έιιτις, ο κάπτεν έδινε ρεσιτάλ στα χειριστήρια του Νάξος σε μια δύσκολη περίοδο για τους καραβοκύρηδές του. Ο καπτά Νίκος μου έχει μείνει προσωπικά αξέχαστος, όχι μόνο για την πιο φιλική γέφυρα του πλοίου, όσο κσι για την πιο ανοιχτή και φιλόξενη για την εποχή του. Υπεραγαπητός από το πλήρωμα και τα φιλαράκια του, ο Σερ Νίκος ζωγράφιζε με το παπόρο στο άνθος της νιότης του. Με μπονάτσες και μποφόρια ο καπτά Νίκος έγραψε τη δικιά του ιστορία. Σε χειμωνιάτικες θάλασσες, το ποσταλάκι της Ναξιακής δεν άφησε πολλά περιθώρια αμφισβήτησης για τις αντοχές κσι την εδραίωση του.

Ο «Εμένα κοίτα» έπαιζε εντός έδρας στα γήπεδα των εταιρειών λαϊκής βάσης και όχι μόνο. Ειδικά όμως σε αυτές τις εταιρείες, οι τύποι έδιναν ρεσιτάλ επικοινωνίας και κάστομερ σέρβις . Θεϊκές ήταν οι καθυστερήσεις στα Αυγουστιάτικα γκαράζ των πρωταγωνιστών της εποχής με το μπάχαλο στις φορτοεκφορτώσεις. Ξεχνάμε τα μπλοκαρισμένα πάνω γκαραζάκια των αδελφών της RMT ή το αλαλούμ στο γκαράζ λόγω της ενημερωμένης έκδοσης εισιτηρίων αυτοκινήτων;; Και ποιος δε θυμάται τις απίστευτες σκηνές στα Λεμονάδικα που είναι ιδανικές για λεύκωμα Ναυτιλίας Επίσης, κλασσική περίπτωση ήταν να μην ξυπνάνε οι οδηγοί στις ράμπες για τα πατάρια (ουκ ολίγες φορές στο ΓΕ & στο ΟΛΥΜΠΙΑ) και να πήζει το σύμπαν μέσα στα καυσαέρια και τις βρισιές εκατέρωθεν από λοστρόμους/οδηγούς.(ορέες αναμνήσεις). Συνοπτικά, τα σουβενίρ από τη δεκαετία της αλλαγής έχουν ως εξής: 1. Χτυπημένο φτερό ενός πράσινου Hillman Imp στο πρωινό δρομολόγιο του ΝΑΞΟΣ των αρχών των λαμπρών έιτις . Να μη λησμονούμε ότι ήταν η εποχή της λαϊκής κυριαρχίας με «το ουδεμίαν ευθύνη φέρουμε» να είναι στα φόρτε του. Συνήθως, μαζί με το αυτοκόλλητο της Ναξιακής έπαιρνες δώρο ένα γδάρσιμο ή ένα βαθούλωμα για ενθύμιο. Χαλάλι τη ζημιά βέβαια όταν κερδίζεις κελεπούρι στη λαμαρίνα εφ' όρου ζωής από το Ναξάκι . 2. Ένα σπασμένο φανάρι του Talbot Horizon ήταν το κερασάκι στην τούρτα μιας επεισοδιακής φόρτωσης στο πατάρι του ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΞΠΡΕΣ. Εννοείται ότι είχαν πέσει μερικές ψιλές προηγουμένως για μερικά αυτοκίνητα που έμεναν απ' έξω. Στην Παροικιά, στον ανθό της νιότης μας, βάζαμε στοίχημα ποιο βαπόρι θ' αφήσει τα περισσότερα αυτοκίνητα αμανάτι, πολλές φορές με στατιστική ακρίβεια. Τώρα, τα πράγματα έχουν στρώσει χωρίς βέβαια να λείπουν τα ευτράπελα της θερινής σεζόν...