Nick the Greek
-
Posts
30,169 -
Joined
-
Last visited
Content Type
Forums
Events
Gallery
Posts posted by Nick the Greek
-
-
Δέκα χρόνια μετά, δεν έχει αλλάξει κάτι σε σχέση με την έκρηξη στο Friendship Gas:
On 8/2/2008 at 6:20 PM, Nick the Greek said:Κατα τη γνωμη μου, και λιγους νεκρους εχουμε. Αν περασει καποιος μια βολτα οχι μονο απο τις προβλητες του Περαματος αλλα και απο τα παρακειμενα καρναγια και χωρους επισκευης γιωτ κοιτωντας οχι τα πλοια αλλα τον τροπο που δουλευει ο κοσμος εκει, δε θα μπορεσει παρα να συμφωνησει μαζι μου. Και για μενα δεν εχει να κανει τοσο με τις εταιρειες και συνεργεια που δραστηριοποιουνται εκει, οσο με την ελλειμματικη safety culture του Ελληνα και τον πατροπαραδοτο ωχαδερφισμο.
Η μη τηρηση στοιχειωδων κανονων ασφαλειας ειναι θεμα παιδειας κι οχι αστυνομευσης. Δεστε ποσοι συνανθρωποι μας κυκλοφορουν στο δρομο χωρις κρανη και ζωνες ασφαλειας, ποσα φορτηγα υπαρχουν τα λαστιχα των οποιων ειναι φθαρμενα μεχρι εκει που δεν παει αλλο και τοοοσα αλλα παραδειγματα.
-
Με αφορμή τα όσα είπαμε χτές για τη Λαουράνα την ατελείωτη, ας μείνουμε στη "Μεγάλη Ελλάδα" και πιο συγκεκριμένα στην πρωτοαποικηθείσα από Ευβοείς, Μεσσήνη(ιταλιστί Messina) ώστε να γνωρίσουμε(μόνο εξωτερικά αυτήν τη φορά) ένα άλλο ξεχωριστο design τριών συνολικά πλοίων που κάνουν δρομολόγια στη γραμμή Messina - Villa San Giovanni για λογαριασμό των Ιταλικών σιδηροδρόμων. Εν προκειμένω θα σταθούμε πιο πολύ στο Scilla, όνομα που προφανώς είναι το ελληνικό Σκύλλα και είναι το όνομα ενός χωριού στο Reggio Calabria, απέναντι από τη Messina.
Θα περίμενε κανείς κάτι πιο καλλίγραμμο όσον αφορά τη σχεδίαση για πλοίο που είναι χτισμένο στην Ιταλία, και συγκεκριμένα το 1985 στα (τώρα πια κλειστά)ναυπηγεία της Castellamare di Stabia(με αριθμό γιάρδας 4402) που τα έχουμε γνωρίσει παλιότερα από το έπος της Castellamare
. Χτίστηκε από και εξακολουθεί να ανήκει στους Ιταλικούς Σιδηροδρόμους κάτω από την εμπορική επωνυμία Blueferries που συνδέουν την ηπειρωτική Ιταλία με τη Σικελία, μεταφέροντας προφανώς και σιδηροδρομικά βαγόνια από και πρός το νησί.
Οι διαστάσεις του πλοίου (145 μέτρα μήκος, 18.4 πλάτος και 5.85 βύθισμα) έχουν υπολογιστεί έτσι ώστε να χωρά στις -απαρχαιωμένες- λιμενικές εγκαταστάσεις που διαθέτουν τα δυο λιμάνια της γραμμής. Και στα δυο λιμάνια το πλοίο υποχρεούται να πέσει με την πλώρη μια και οι υποδομές είναι κατασκευασμένες έτσι ώστε μόνο το ρύγχος ενός πλοίου να δύναται να πλευρίσει σωστά. Αυτός ο τρόπος πρόσδεσης χρησιμοποιείται από τη δεκαετία του 1930, αν δείτε διάφορες cartes postales που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Το Ιταλικό Δημόσιο foreva βέβαια, μόλις τα τελευταία χρόνια έχει εμπλουτίσει το στόλο του με αμφίπλωρα(που σημειωτέον δεν παίρνουν βαγόνια τρένου), με συνέπεια το Scilla και τα αδέλφια του σε κάθε λιμάνι να κάνουν κάμποση ώρα ανάποδα έτσι ώστε να γυρίσουν εκτός λιμένος και να βάλουν πλώρη για απέναντι. Περισσότερη ώρα μπορώ να πω πως διαρκεί η μανούβρα, παρά το θαλάσσιο πέρασμα
.
Αξίζει επίσης να αναφέρουμε τα 445 lane metres, τα 45 βαγόνια τρένου, τα 170ΙΧ και τους 1,500 επιβάτες που είναι οι χωρητικότητες του πλοίου. Μηχανικά εξ' όσων βλέπω στα κιτάπια μου, οι Ιταλικοί Σιδηρόδρομοι επέλεξαν τις άγνωστες -τουλάχιστον σε μένα- μηχανές GMT(Grandi Motori Trieste) που είναι πια μια εταιρεία μέλος του ομίλου Wartsila. Και μάλιστα επέλεξαν 4 εξ' αυτών για το Scilla με συνολική ιπποδύναμη 16,800 ίππων και υπηρεσιακή ταχύτητα 19 κόμβων, την οποία λόγω του συντόμου του περάσματος δε νομίζω πως καταφέρνουν αυτά τα πλοία να αναπτύξουν. Όπως καταλαβαίνει κανείς, όλο αυτό που περιέγραψα στις 2 τελευταίες παραγράφους, είναι ωδή στο decision making του Ιταλικού Δημοσίου.
Το πλοίο δεν έχει αλλάξει ποτέ όνομα, και εκτός από τη συνήθη γραμμή του ενίοτε κάνει προσεγγίσεις από τη Messina στο Golfo Aranci της Σαρδηνίας, προφανώς με βαγόνια τρένου. Σύμφωνα με το Σουηδό έχει κάνει και ένα καλοκαίρι Brindisi - Δυρράχιο. Τα δύο αδελφά πλοία του Scilla είναι το Logudoro που εδώ το βλέπουμε κατά τη διάρκεια ετήσιάς του συντηρήσεως στη Napoli, και το Villa που το βλέπουμε κατά τη διάρκεια δεξαμενισμού του στη Messina. Το μέλλον του Scilla και των αδελφών αυτού δεν το ξέρω, αυτό που με προβληματίζει είναι πως ούτε αυτά, αλλά ούτε και το νεότευκτο Messina, αναφέρονται στη λίστα του στόλου της εταιρείας.
Φωτογραφίες, εντυπώσεις και σχόλια είναι από ταξίδι του 2013, θα μου κάνει εντύπωση αν κάτι έχει αλλάξει ριζικά, έκτοτε. Συγνώμη για τα πολλά links που μπορεί να κάνουν το κείμενο δυσανάγνωστο.
-
Εξακολουθεί να τριγυρίζει στα μέρη μας, προχτές στην Civitavecchia και τώρα καθ' οδόν για το Monfalcone.
-
Τα κατάφερε κι έφτασε στο Montevideo των 33 Orientales, βρίσκεται εκεί από τις 10 του Μαίου χωρίς να έχει πραγματοποιήσει κάποια άλλη κίνηση έκτοτε.
-
Το πλοίο φαίνεται να έχει σβήσει το AIS του από τις 22 Μαίου σε κάποιο αγκυροβόλιο ανοιχτά του Γιβραλτάρ, κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι.
-
Από τα τέλη Μαρτίου, το πλοίο βρίσκεται δεμένο στη Fredericia της Δανίας χωρίς προφανώς κάποιο διαθέσιμο ναύλο.
-
Από τις 15 του Μαίου(ξεκίνησε ήδη δηλαδή) και για όλο το καλοκαίρι, στην εποχιακή(για τη GNV) γραμμή Genova - Porto Torres.
-
Με την έγκριση της εξαγοράς της Trasmediterranea από τη Naviera Armas, έχουμε και την πρώτη αλλαγή: Το Volcan de Tinamar που έχουμε δεί παραπάνω, αφήνει τη γραμμή Motril - Melilla και εγκαθίσταται από τις 8 Ιουνίου στη γραμμή Barcelona - Mahon αντικαθιστώντας το Juan J Sister. Ο στόχος προφανώς είναι να αναβαθμίσει την παρουσία του ομίλου στη γραμμή και να αντιπαρατάξει ένα πολυ πιο αξιόλογο και σύγχρονο πλοίο απέναντι στο αντίπαλο δέος της Balearia, που εξυπηρετεί τη γραμμή με το πολύ καλό Martin i Soler.
-
Μια σύντομη ματιά στον Χαρτμούνδο τον Πούσμανν ενώ βρίσκεται δεμένος στη Νάπολη, λίγο πρίν ξεκινήσει την καινούρια του γραμμή. Η καλλίγραμμη αυτή σειρά πλοίων είναι πια σε κίνδυνο με τις αφίξεις των καινούριων ρορο που όλο και πληθαίνουν στη δυτική Μεσόγειο, να βρισκόταν άραγε κάποιος να έδινε ένα στοργικό σπίτι σε κάποιο από αυτά εν Ελλάδι? Δέστε γκαραζάρα που διαθέτουμε σαν Χαρτμούνδος, καλοκαίρι για Κώ - Ρόδο ίσως? Μακάρι κάποια στιγμή.
-
Εξωτερικά πάντως, εκτός από κάτι τρεξίματα, δείχνει κουφέτο, πρίν λίγες ημέρες στο Μπάρι.
-
Με το οξυγόνο στο χέρι
-
Καιρό έχουμε να κάνουμε καμιά παρουσίαση πλοίου/αναφορά ταξιδίου, για σήμερα λοιπόν που υπάρχει ο χρόνος διαλέγω τη Λαουρανάρα που την βλέπουμε εδώ καμαρωτή-καμαρωτή να πλησιάζει το νησιωτικό λιμάνι του Lipari, νησί μέρος του συμπλέγματος των Isole Eolie στα βόρεια της Σικελίας(Αιολίδες Νήσοι στα ελληνικά). Θα το παρακάνω λίγο με τις εσωτερικές φωτογραφίες αλλά θεωρώ πως είναι ένα ξεχωριστό πλοίο από πολλές απόψεις, ειδικά εσωτερικά, και ελπίζω να αρέσει. Το ταξίδι έχει λάβει χώρα το 2013, οπότε πάμε λίγο πίσω.
Εξωτερικά νομίζω η Ιταλική φινέτσα και το καλό γούστο, είναι πασιφανή. Οι γραμμές είναι όμορφες κι αρμονικές και το άσπρο χρώμα του πλοίου το κάνει ακόμα πιο ξεχωριστό, ειδικά όταν το λούζει ο Μεσογειακός ήλιος. Όμορφη ακόμα και η πρυμνιά όψη, ενώ γυρίζει μπροστά μας για τη θέση του. Η βάση του πλοίου είναι η Napoli από την οποία εκτελεί 2 δρομολόγια εβδομαδιαία και όλο το χρόνο για το Milazzo της βορειοανατολικής Σικελίας, μέσω των Isole Eolie με προσεγγίσεις σε Stromboli, Panarea, Salina, Lipari και Vulcano πρίν το Milazzo. Εδώ μπορεί κανείς να πάρει μια γεύση του δρομολογίου γεωγραφικά, πρόκειται για δρομολόγιο μεγάλης απόστασης και ανοιχτής θαλάσσης. Με τα links που βάζω στους προορισμούς, θέλω να δείξω πως πρόκειται για άκρως τουριστική γραμμή και για μεγάλο διάστημα του χρόνου, ασχέτως αν δεν είναι γνωστός προορισμός στην Ελλάδα. Το πλοίο αναχωρεί στις 2000 κάθε Παρασκευή από τη Napoli και ξημερώνει στο Stromboli, πιάνοντας ένα-ένα τα παραπάνω νησάκια μέχρι να φτάσει στο Milazzo στις 1400 του Σαββάτου. ΤΤο υπόλοιπο Σάββατο, η Κυριακή και το πρωινό της Δευτέρας, μεραγκλαντάν στο Milazzo μια και η επόμενή του αναχώρηση είναι μόλις στις 1400 της Δευτέρας για το αντίστροφο δρομολόγιο με άφιξη στη Napoli την Τρίτη το πρωί στις 0800. Τρίτη βράδυ στις 2000 η δεύτερη αναχώρηση από τη Napoli με άφιξη 1215 της Τετάρτης στο Milazzo, διανυκτέρευση την Τετάρτη και αναχώρηση στις 1430 της Πέμπτης για τη Napoli. Καθόλου άσχημο να είσαι ναυτικός εκεί, τουλάχιστον από πλευράς ωραρίων. Όλα αυτά με τα σινιάλα της Siremar και με 17 κόμβους υπηρεσιακή ταχύτητα στα χαρτιά, την ίδια στιγμή που στην πράξη πάει με 13.5-14.
Όπως βλέπουμε κι εδώ, οι πλευρικοί καταπέλτες επιβατών δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται, τουλάχιστον στο δικό μου ταξίδι δεν τους είδα εν ενεργεία. Η επιβίβαση λοιπόν από τον κεντρικό καταπέλτη στο γκαράζ το οποίο δείχνει κάπως έτσι. Ξεχωρίζει κανείς τα cult σιδερένια κάγκελα όπως είχε ο ΟΛΠ στα 80s, με τα οποία οι επιβάτες οφηγούνται πρός την είσοδο που μόλις διακρίνεται στα δεξιά της φωτογραφίας. Το πλοίο διαθέτει κατάμπαρο και πτυσσόμενα πατάρια στην 1 και στην 5, όταν όλα αυτά είναι ανεπτυγμένα, μένουν 3 γραμμές φόρτωσης για φορτηγά. Αναρωτιέμαι δε, τι περιέχει εκείνος ο κίτρινος τράκτορας μπροστά από το υπόγειο, που είναι αλυσσοδεμένος στο μπουλμέ. Περνώντας την είσοδο των επιβατών, αυτός ο ευρύχωρος και ευχάριστος διάδρομος
σε οδηγεί στη σκάλα πρός τα σαλόνια του πλοίου η οποία δείχνει κάπως έτσι. Δε θυμάμαι άλλη φορά σε πλοίο η σκάλα εισόδου να κάνει και γωνία στο τέλος. Ούτε λόγος για κυλυόμενες, ΑΜΕΑ στην Ιταλία δεν υπάρχουν, όπως επίσης και μέλος του πληρώματος που να επιβλέπει τη διαδικασία και να βοηθήσει κάποιον που να το έχει ανάγκη.
Μια γενική ματιά του εσωτερικού του πλοίου όπως αυτό φαίνεται στο πλάνο γενικής διάταξης το οποίο παρεπιπτόντως φέρει ακόμα τα σινιάλα της Adriatica το οποίο όμως για τότε ήταν σωστό μια και άνηκε ακόμη σε αυτήν το πλοίο. Επίσης η Adriatica μας έχει και ένα facility plan έτσι ώστε να μη χάσουμε κάποια από τις υπηρεσίες που προσφέρει. Για τους παρατηρητικούς, κάποτε που το πλοίο ταξίδευε σε διεθνείς γραμμές και πρό Ευρώ, λειτουργούσε και ανταλλακτήριο συναλλάγματος στο ντέκ 5. Πάμε τώρα στους εσωτερικοί χώροι ξεκινώντας από το deck 5 όπου οδηγούν οι σκάλες του εμπαρκέσιο και υπάρχει και η ρεσέψιο η οποία ήτο κλειστή. Ο χώρος αυτός δείχνει κάπως έτσι. Προσέξτε τα πλαστικά φυτά εσωτερικού χώρου, μου θυμίζουν κάτι παρόμοια που είχε ο παιδίατρος που με πήγαινε η μητέρα μου στη σάλα αναμονής, πρίν 40 χρόνια. Δέστε τα καθίσματα, τρία διαφορετικού τύπου, χρώματος και στύλ καθίσματα στον ίδιο χώρο, άλλα σε στύλ παγκάκι στο πάρκο, άλλα σε στύλ φαστφουντάδικο δεκαετίας 80 όπως αυτά εδώ, και άλλα σε στύλ αχιβάδα. Ο φωτισμός δε, disco Barbarella
. Υπενθυμίζω το πλοίο έχει χτιστεί το 1992, μόλις 2 χρόνια πρίν τα πρώτα Superfast, στη Fincantieri του Palermo και μάλιστα για διεθνείς πλόες. Δεν είναι καμιά αρχαιολογία. Πρύμα και πλώρα από το χώρο που μόλις είδαμε στο συγκεκριμένο ντέκ(5), έχουμε τις καμπίνες ο διάδρομος των οποίων δείχνει κάπως έτσι.
Ανεβαίνοντας αυτό το ευρύχωρο και βολικό κλιμακοστάσιο, φτάνει κανείς στο ντέκ 6, ο χώρος υποδοχής του οποίου δείχνει όπως βλέπουμε σε αυτήν εδώ την φωτογραφία. Παρατηρείστε και πάλι τα καθίσματα, πλαστικά και βιδωμένα στο πάτωμα, οι σάκοι που βλέπετε στα αριστερά είναι κλινοσκεπάσματα από τις καμπίνες που βρίσκονται πρύμα σε αυτό το ντέκ, και σκουπίδια από το εστιατόριο το οποίο βρίσκεται πλώρα αλλά ήταν κλειστό κατά το ταξίδι μου. Ούτε λόγος για μοκέτα και τέτοια κιμπαριλίκια. Κάπου εκεί υπάρχουν και οι κοινόχρηστες τουαλέτες του πλοίου, είναι η πρώτη φορά που φωτογραφίζω καμπινέδες
αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ στον too funky χρωματισμό με το κλασσικό πλακάκι περασμένης δεκαετίας στο πάτωμα. Respect!
Το ντέκ 7 έχει και πάλι στο κέντρο του έναν χώρο σαν αυτόν, παρόμοιο με αυτούς που είδαμε στα πιο κάτω ντέκ. Σταθερά πλαστικά καθίσματα, πλαστικό δάπεδο-σκάκι, φωτισμό ιδιαίτερο. Περπατώντας πρός τα πλώρα και μέσω αυτού του διαδρόμου με τα super cool καθίσματα και την ψυχεδελική διακόσμηση στον τοίχο, φτάνουμε στο πλωριό μπάρ/σαλόνι. Σημειωτέον υπάρχει και ένα μικρό μαγαζάκι το οποίο την ώρα που πέρασα εγώ ήταν κλειστό με επιγραφή "Επιστρέφω Αμέσως". Ωραίος σαν χώρος το πλωριό σαλόνι, ευρύχωρος κι ευήλιος. Μου άρεσαν πολύ οι γωνιές του με τους καναπέδες, καλά σημεία για να χαλαρώσεις και παράλληλα να χαζεύεις πρός τα έξω. Δέστε όμως πόσο κενό ήταν το πλωριό σαλόνι, βιδωμένα καθίσματα και τραπεζάκια, πλαστικές καρέκλες κλεμμένες από το νυχτερινό κέντρο "Νεφέλη" στην Ιερά Οδό όπου κάποτε κελαηδούσε ο Γιώργος ο Καμπουρίδης, κλειστό μπάρ και φυσικά προσέξτε τα funky φωτιστικά που μου έκαναν τρομερή εντύπωση. Ωραίος χώρος, που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερα αξιοποιημένος. Πρύμα στο ντέκ 7 έχουμε και τα καθίσματα αεροπορικού τύπου σε ένα μεγάλο σαλόνι. Παλιά μεν αλλά δε δείχνουν άσχημα, προσέξτε την εργονομία με τις κολώνες μέσα στο διάδρομο ανάμεσα στα καθίσματα, πραγματικά αμίμητο. Οι καθήμενοι στις κεντρικές σειρές πρέπει να κάνουν γιγαντιαίο σλάλομ ανάμεσα στους συνεπιβάτες τους για να σηκωθούν! Κατάπρυμα υπάρχει τέλος ένα ακόμη "σαλονάκι" διακοσμημένο με πλαστικούς πάγκους στο χρώμα της μούχλας. Άλλη μεγάλη cultιά του πλοίου, πραγματικά απορώ πως το σκέφτηκαν αυτό. Θυμίζει αίθουσα αναμονής σε σταθμό ΚΤΕΛ.
Το πιο δυνατό σημείο του πλοίου όμως, είναι οι εξωτερικοί του χώροι. Πραγματικά βγάζω το καπέλο και για τη διάταξη αλλά και για την ταξιδιωτική εμπειρία που προσφέρουν. Στο ντέκ 8 λοιπόν, έχουμε την πισίνα που δεν λειτουργεί αλλά περιβάλλεται από ένα πάρα πολύ όμορφο ανοιχτό κατάστρωμα. Στο πίσω μέρος αυτού του χώρου έχουμε το μπάρ, το μοναδικό που λειτουργούσε στο πλοίο, το οποίο παρεπιπτόντως είχε δίπλα του κι έναν κλειστοφοβικό χώρο όπου μπορούσε κάποιος να κάτσει και να καταναλώσει την αγορά του. Στο ντέκ 7 έχουμε το περιμετρικό εξωτερικό κατάστρωμα που θυμίζει παλιό liner υπό την έννοια πως υπάρχει ο χώρος να κάνει κάποιος τρέξιμο περιμετρικά. Έτσι δείχνει αυτό το εξωτερικό κατάστρωμα πρός τα πρύμα, και έτσι δείχνει πρός τα πλώρα, καταλήγοντας στο all-time classic πλωριό μπαλκονάκι. Υπάρχει επίσης και το ντέκ 9 με τους πάγκους για sleeping bags και ηλιοθεραπεία ανάμεσα στα φουγάρα, και την πίσω πλευρά της γέφυρας. Το πλοίο από το μπαλκονάκι μας δίνει εξαιρετική θέα πρός τα πλώρα. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αποτελεί το ρεμέτζο της πρύμης το οποίο είναι υπερυψωμένο και δίνει τη δυνατότητα στους ναυτικούς να βοηθούν τον πλοίαρχο στη μανούβρα χωρίς να μπλέκουν ανάμεσα στους κάβους.
Μια σύντομη αναφορά στα τεχνικά χαρακτηριστικά του πλοίου για να πούμε πως έχει μήκος122 και βύθισμα 5.3 μέτρα. Πρωτόκολλο για 1094 άτομα και πλήρωμα 65. Αν ερχόταν ποτέ στο Yunanistan βέβαια, είμαι σίγουρος πως θα είχε διπλάσιους επιβάτες και το μισό πλήρωμα. Χωρίς τα πατάρια που είδαμε νωρίτερα στο γκαράζ, το πλοίο βάζει 75 ΙΧ και 35 φορτηγά, κατεβάζοντας τα πατάρια η αντίστοιχη χωρητικότητα γίνεται 167 και 21 ενώ αν βάλει μόνο ΙΧ η τελική του χωρητικότητα είναι 272 ΙΧ. Αυτά για πιθανούς μελλοντικούς αγοραστές.
Γενική εντύπωση είναι πως πρόκειται για ένα πολύ ξεχωριστό πλοίο, όσο cult κι αν είναι η εσωτερική διακόσμηση με κάποιον παράξενο τρόπο όλα δένουν μεταξύ τους. Χτισμένο το 1992 αλλά αν δε το ξέρεις, νομίζεις πως είναι του 1980 από άποψης τόσο διακόσμησης όσο και διάταξης χώρων αλλά και service πληρώματος. Δε θυμάμαι να έχω ταξιδέψει με άλλο πλοίο τα τελευταία χρόνια που να μου θύμιζε σε όψη και ατμόσφαιρα την ελληνική ακτοπλοία των 80s, τόσο πολύ. Θα ταξίδευα και πάλι ανεπιφύλακτα, το συνιστώ αν κάποιος βρεθεί στην περιοχή και μακάρι να το βλέπαμε στην Ελλάδα σε κάποια περιφερειακή γραμμή, σίγουρα είναι πολύ καλύτερο από κάμποσα που κυκλοφορούν εν Ελλάδι. Πολύ ωραία ανάμνηση γενικά, ελπίζω να τα ξαναπούμε κάποια στιγμή, όπως ελπίζω να μη βαρέθηκε και το φιλοθέαμον κοινό από την μακροσκελέστατη επιστολή πρός Shipfriendsαραίους.
-
Και επί τη ευκαιρία, ο Κουρουμπλήμ παρουσιάζει το ΠΔ σχετικό με τον ανεφοδιασμό πλοίων με LNG με καταληκτική ημερομηνία την 31η Δεκεμβρίου 2025. Με μια γρήγορα ματιά θέτει το νομικό πλαίσιο και βάζει κανόνες ασφαλείας κλπ, το σημαντικό είναι πως δεν απαγορεύεται ο εφοδιασμός ταυτόχρονα με άλλες πράξεις, όπως η φόρτωση για παράδειγμα, που σίγουρα απασχολεί τις εταιρείες τις ακτοπλοίας. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι πως το συγκεκριμένο περνάει με ΠΔ κι όχι με τη συνήθη διαδικασία νομοθέτησης μέσω της Βουλής. Εδώ λοιπόν υποψιάζομαι πως κάτι υπάρχει από πίσω. Σε άλλες χώρες φυσικά, τα συγκεκριμένα πλοία δουλεύουν κανονικότατα όπως είδαμε και παραπάνω. Η πρώτη ναυτιλία στον κόσμο, με το πιο ουραγούς κρατικούς λειτουργούς και το πιο αρχαίο νομικό πλαίσιο.
Όσον αφορά τις δηλώσεις του Σακέλλη μου φαίνονται περισσότερο σαν διαπίστωση και επιβεβαιώνουν αυτό που έχω γράψει και αλλού, ότι δηλαδή στον τομέα των νέων τεχνολογιών και καυσίμων η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων πλοιοκτητών(με φωτεινή εξάιρεση τον Αλέξανδρο Παναγόπουλο), μαδάνε τη μαργαρίτα και ελπίζουν σε κάποια σωτηρία της τελευταίας στιγμής. Μιλάμε για κανονισμούς και αλλαγές που έχουν ψηφιστεί το 2008.
Κατά τα άλλα ο Agrino παραπάνω με καλύπτει απόλυτα, ειδικά στο κομμάτι της μεταφοράς του κόστους συμμόρφωσης πρός τους επιβάτες.
-
Είναι λίγο συγκεχυμένες οι πληροφορίες είναι η αλήθεια. Για να γίνω πιο σαφής, το τελευταίο που άκουσα είναι πως η ίδια η Aegean(υπό τη νέα της ιδιοκτησία/διεύθυνση), αποχωρεί από το κτίριο στην Ακτή Κονδύλη που είναι ιδιοκτησίας Μελισσανίδη. Παραμένουν εκεί βέβαια η Shipping και διάφορα άλλα κομμάτια που διατηρούνται υπό ιδιοκτησία Μελισσανίδη. Λες για να γεμίσει το κτίριο να φέρει τις διοικητικές υπηρεσίας ΑΕΚ?
-
-
Μια σύντομη επίσκεψη στο Calais για να δούμε με πιο καλό ήλιο το Calais Seaways με τα καινούρια του σινιάλα, οι φωτό από το περασμένο Σάββατο. Έχει ορισμένα τριξιματάκια το πλοίο, αναμενόμενα όμως λόγω της εντατικής χρήσης του στη συγκεκριμένη γραμμή. Επί τη ευκαιρία, και σα Norman Spirit πρίν από 6 χρόνια, φορώντας τα σινιάλα της LD Lines που μάλλον του πηγαίνουν καλύτερα.
-
Μεταφερόμαστε στο Ijmuiden, το επίνειο του Amsterdam δηλαδή προκειμένου να δούμε την αναχώρηση του coaster με όνομα Wilson Lahn(IMO 9198458). Χτισμένο το 2001, πρόκειται για κλασσική φιγούρα μικρού φορτηγού το οποίο μπορεί να πλεύσει και στην ανοιχτή θάλασσα, αλλά και στις ποτάμιες και παραποτάμιες οδούς της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης. Χτισμένο το 2001 στην Τσεχία(!!) με αριθμό γιάρδας 202, μήκος 83, πλάτος 10.9 και βύθισμα 4.7 μέτρα έτσι ώστε να εκπληρώνει την αποστολή που περιγράψαμε παραπάνω. Το dwt του είναι στους 2500 τόνους και η Deutz μηχανή του των 2,039 ίππων του δίνει ταχύτητα 12 κόμβων, μη παραλείψω να αναφέρω πως είναι και παγοπόρο. Χτίστηκε σαν Moravia και από το 2004 έχει πάρει το παρόν του όνομα, πάντα στην υπηρεσία της Νορβηγικής Wilson Eurocarriers.
Στην πρυμνιά όψη, μπορεί κανείς να δεί καλύτερα τόσο τη γέφυρά του που ανεβαίνει και κατεβαίνει υδραυλικά ώστε να εξασφαλίζει τόσο όρατότητα, όσο και χαμηλό ύψος για να περνά κάτω από γέφυρες, αλλά και τα πλωριά και πρυμνιά ίστια που επίσης κλείνουν και ανοίγουν ώστε να μειώνουν το airdraft.
-
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό feederάκι που κυκλοφορεί στις βόρειες θάλασσες, πρόκειται για το Elan που εδώ το βλέπουμε εν πλώ στο Ρόττερνταμ. Είναι χτισμένο το 2005 με ΙΜΟ 9315006 και αριθμό γιάρδας 1244 που παραπέμπει στο ναυπηγείο JJ Sietas που κάποτε παρήγε πλοία στις όχθες του ποταμού Elbe. Μία μηχανή Caterpillar για 18 κόμβους και κατανάλωση 33 τόνων το 24ωρο. Πλοιοκτήτρια εταιρεία πάντα η JR Ship Management που το είχε ναυλωμένο επί 8ετία σαν OOCL St Petersburg, προφανώς στην OOCL. Γίνεται Elan το Νοέμβρη του 2013 για κανένα χρόνο σε ναύλωση στη Mac Andrews και εδώ και σχεδόν 2 χρόνια στην υπηρεσία της WEC Lines.
-
Ελβετικής πλοιοκτήσίας το Ultramax με όνομα Sun(IMO 9663233) που εδώ βλέπουμε στο Rotterdam, με πλοιοκτήτρια εταιρεία την πολυσυζητημένη Swissmarine, στην οποία παρεπιπτόντως είχαμε ανακατατάξεις με εφαλτήριο τις απαιτήσεις της Glencore, του βασικού της μετόχου δηλαδή. Προιόν του Κινέζικου Jinling(JLZ 9110415), φοράει μια MAN B&W που του δίνει 14.20 κόμβους με κατανάλωση 25 τόνους την ημέρα. Καμιά αλλαγή ονόματος από το 2013 οπότε και χτίστηκε το πλοίο.
-
Πρωτότυπο θα έλεγα το όνομα του Ολλανδέζικου ρυμουλκού που θα γνωρίσουμε σήμερα, ονομάζεται Experience(ΙΜΟ 9668037) και εδώ το βλέπουμε επί τω έργω στο λιμάνι του Ρόττερνταμ. Είναι μόλις 3 ετών σε ηλικία και είναι προιόν των πολύ γνωστών Ολλανδικών ναυπηγείων Damen με αριθμό γιάρδας 1241. Οι 2 του μηχανές MTU των 5,004 ίππων είναι συνδεδεμένες με 2 Azimuth drives που του δίνουν ταχύτητα 13 κόμβων.
Το αξιοσημείωτο στην περίπτωσή του είναι πως αν και μόλις 3 ετών, έχει ήδη αλλάξει 4 εμπορικούς διαχειριστές, 3 ονόματα και 2 πλοιοκτήτες. Χτίστηκε και παραδόθηκε σαν Multratug 28 για την Ολλανδική Multratug BV το Φεβρουάριου του 2015. Τον Ιούνιο του 2016 όμως περιέρχεται πίσω στην πλοιοκτησία του ναυπηγείου του, του Damen χωρίς να είναι προφανές σε μένα αν πρόκειται για πώληση ή επιστροφή λόγω χρεών και παίρνει το όνομα Experience. Το Damen δίνει το ναυλώνει στην Iskes Towage εκείνο τον Ιούνιο και ακολούθως τον Οκτώβριο του 2016 στην Svitzer Marine η οποία και το μετονομάζει σε Svitzer Experience. Η ναύλωση αυτή κρατάει λίγους μήνες και από τον Ιούνιο του 2017 το πλοίο παίρνει πάλι το όνομα Experience και δουλεύει ως και σήμερα για λογαριασμό της Kotug.
-
Μια ακόμη παρουσία χημικού τάνκερ στο Ρόττερνταμ, πρόκειται για το 7-χρονο Pacific Endeavor(IMO9490325) που εδώ λιάζει την κορμάρα του στο πρωινό φώς. Πλοιοκτήτης του η μεγάλη ιαπωνική εταιρεία Nissen Kaiun η οποία το αγόρασε το 2012 από την εταιρεία Ινδονησιακών συμφερόντων η οποία το είχε χτίσει στο ιαπωνικό ναυπηγείο Shin Kurushima με αριθμό γιάρδας 5715 εν έτη 2011. Τα 18 τάνκια του έχουν συνολική χωρητικότητα 27,591 κυβικών μέτρων και η 2 μηχανή της Makita Corp σε σχεδιάση MAN B&W του δίνει υπηρεσιακή ταχύτητα 15.7 κόμβων με κατανάλωση 29 τόνους καυσίμου το 24ωρο.
-
Γιατί φέρει τη σημαία της χώρας του ξανθού γένους που θα πάρει την Πόλη και θα μας την φέρει τυλιγμένη σε συσκευασία δώρου γιατί είμαστε ομόδοξοι
. Αξιοσημείωτο πως έχει νηολόγιο Kaliningrad(για τους νοσταλγούς της Πρωσίας Konigsburg), του λιμανιού δηλαδή του Ρωσικού θύλακα της Βαλτικής.
-
Και πάλι 26-χρονο ψυγείο, και πάλι Ιαπωνικής κατασκευής, την φορά αυτή στο Kanahasi-Toyohashi με αριθμό 3265. Πρόκειται για το όμορφο Runaway Bay που εδώ παρατηρούμε να προχωρά πρός την έξοδο του Ijmuiden της Ολλανδίας. Έχει ΙΜΟ 9019640 και είναι χτισμένο το 1992, φοράει μία μηχανή Mitsubishi των 9,600 ίππων στις 133 στροφές που προσδίδει ταχύτητα 17.4 κόμβων με κατανάλωση 23 τόνους το 24ωρο. Πλοιοκτήτης η Ολλανδέζικη Seatrade από το 2005 οπότε και το πλοίο αγοράστηκε και πήρε το σημερινό του όνομα.
Χτίστηκε το 1992 με το όνομα Hudson Rex για τη γιαπωνέζικη Kumazawa Kaiun ενώ αργότερα πέρασε και από τη United Reefers με τα ονόματα Diamond Reefer και Sun Maria. Σιγά-σιγά πάει πρός την έξοδο για να ξεκινήσει ένα ταξίδι με προορισμό τελικά την Tema της Ghana όπου και φτάνει αύριο Παρασκευή.
-
Για σήμερα έχουμε ένα Ελληνόκτητο Kamsarmax με το όνομα Blue Wave(ΙΜΟ 9453377) που εδώ βλέπουμε να ξεφορτώνει σιδηρομετάλλευμα στο Rotterdam. Χτισμένο στην Κίνα(Hudong-Zhonghua με αριθμό Η1558Α). Μια κύρια μηχανή σχεδίασης MAN B&W και κατασκευής Hudong Heavy Machinery Co, δίνει οικονομική ταχύτητα 12 κόμβων έμφορτο με κατανάλωση 27.5 τόνους το 24ωρο. Γενικά μια κλασσική Κινέζικο φτηνοκατασκευή. Πλοιοκτήτης η ΤΕΟ Shipping με έδρα το Περιστέρι παραδόξως, αν δεν με απατά η μνήμη μου πρόκειται για το ναυτιλιακό όχημα επιχειρήσεων του Θεοχαράκη που έχει την αντιπροσωπεία της Nissan στην Ελλάδα.
Med Star (IMO 7382378)
in Φορτηγά Οχηματαγωγά
Posted
Σήμερα επανήλθε στο Piombino, πιστεύω από αύριο στα δρομολόγια. Το αντικατέστησε για την πρωινή αναχώρηση από Piombino για Olbia το Pauline Russ.