Jump to content
Shipfriends

Τριακοστή Όγδοη Ιστορία: Η μετάβαση του Ε/Γ-Ο/Γ Οινούσσαι στην Κύπρο το 1974


A 377

Recommended Posts

Στην πιο δυσκολη στιγμή του Ελληνισμού τα τελευταία 40 χρόνια το πλοίο μας ξεκινάει δύσκολο ταξίδι βοήθειας το οποίο ανέλπιστα καταλήγει σε μεγάλη επιτυχία και σε διπλωματικά επεισόδια....

Χρήσιμη ιστορία κυρίως για τα διπλωματικά της συμπεράσματα

Link to comment
Share on other sites

Αναφερεσαι στα τελευταια 40 χρονια αρα μαλλον δεν περιλαμβανεις το 1965, οποτε και αποστατησε το ινδαλμα μου Κωστας Μητσοτακης:D απο την Ενωση Κεντρου στην ΕΡΕ. Ομιλουμε οποτε για την περιοδο της Χουντας(συγνωμη, της Επαναστασεως του Στρατου) και την εισβολη στην μαρτυριτσην Τσυπρον?

Link to comment
Share on other sites

Mήπως είναι το αρματαγωγό "Λέσβος";

Από

http://www.hellenicnavy.gr/history.asp

"Επίσης την ίδια μέρα, το αρματαγωγό «ΛΕΣΒΟΣ», με κυβερνήτη τον πλωτάρχη ΕΛΕΥΘΕΡΙΟ ΧΑΝΔΡΙΝΟ, στην Πάφο, βομβάρδισε επί ώρα τον τομέα της τουρκικής στρατιωτικής δύναμης που στάθμευε στο νησί, κάτω από το ενετικό φρούριο της πόλης, μέχρι την τελική της παράδοση. Το γεγονός ότι το συγκεκριμένο πλοίο αποβίβασε τη δύναμη της ΕΛΔΥΚ, που μόλις είχε παραλάβει για την Ελλάδα, παρερμηνεύτηκε από τους Τούρκους ότι δήθεν γίνεται απόβαση του ελληνικού στόλου έτσι, τα τουρκικά αεροσκάφη βύθισαν ένα τουρκικό αντιτορπιλικό, ενώ ένα άλλο υπέστη σοβαρότατες ζημίες"

Link to comment
Share on other sites

Δυστηχώς δεν είναι το ηρωικό ΛΕΣΒΟΣ. Χρονικά αναφερόμαστε ακριβώς εκείνη την περίοδο. Η διαφορά είναι ότι το βαπόρι που ψάχνουμε ξεκίνησε (προφανώς) από την Ελλάδα εν αντιθέση με το ΛΕΣΒΟΣ που όπως και ανέφερες μόλις είχε παραλάβει δύναμη της ΕΛΔΥΚ για την επιστρέψει στην Ελλάδα άλλα λόγω των γεγονότων επέστρεψε πίσω στην Κύπρο

Link to comment
Share on other sites

Ούτε μπορεί να είναι το "Ρέθυμνον" στο οποίο επιβιβάσθηκε μία επιλαρχία μέσων αρμάτων, ένα τάγμα πεζικού και Κύπριοι φοιτητές-εθελοντές και αναχώρησε για Κύπρο στις 21 ή 22/07/1974. Έφθασε μεν κοντά στη Λεμεσσό (περίπου 6 ώρες) αλλά διατάχθηκε να αναστραφεί και να αποβιβάσει τη δύναμη στη Ρόδο η οποία υποτίθεται ότι κινδύνευε από τουρκική απόβαση. Λέγω "ούτε μπορεί να είναι" επειδή η επιχείρηση δεν "κατέληξε σε μεγάλη επιτυχία και σε διπλωματικά επεισόδια". Αντιθέτως...

Link to comment
Share on other sites

Δεν είναι ούτε το "Ρεθυμνον". Το φορτίο του ζητούμενου πλοίου αφορούσε σε υγειονομικό υλικό καθώς και σε ακτινολογικά μηχανήματα, κινητά χειρουργία κ.α.

Link to comment
Share on other sites

Αδυνατώ να βρω κάποια Ελληνική επιτυχία κατά την περίοδο του Αττίλα Ι και με εντυπωσιάζει που δεν την έχω ξανακούσει, σε αντίθεση με τις τραγικές αποτυχίες μας.΄

Οπότε...ψάχνουμε! Το πλοίο ήταν πολεμικό ή επιβατηγό/φορτηγό?

Link to comment
Share on other sites

Το τελευταίο Πλωτό Νοσοκομείο, επίτακτο πλοίο, που εντάχθηκε για πολύ λίγες μέρες στον ελληνικό στόλο ήταν το Ε/Γ ΑΔΩΝΙΣ της γραμμής Πειραιά - Χίος - Πειραιά, που μετασκευάστηκε και εξοπλίστηκε εντός 7 ωρών και 45 λεπτών στο λιμάνι του Πειραιά από κινητά συνεργεία του Τζάνειου Νοσοκομείου, του Θεραπευτηρίου Ευαγγελισμός και του Ερυθρού Σταυρού κατά την εισβολή των Τούρκων στη Κύπρο, Αύγουστος 1974

Mήπως είναι αυτό; Δεν βρήκα πάντως κάτι περισσότερο...

Link to comment
Share on other sites

Δεν είναι το ζητούμενο πλοίο. Το πλοίο μας στο πρώτο του ταξίδι (γιατί ακολουθησαν και άλλα) μετέφερε απλά υγειονομικό υλικό. Το πλοίο όπως και το ΑΔΩΝΙΣ επιτάκτικε για τις συγκεκριμένες μεταφορές μόνο που οι ιδιαιτερότητες στην επικοικνωνία με την Κύπρο άλλα και οι όροι που επικρατούσαν τότε στο διεθνές εμπόριο καθυστέρησαν τον απόπλου. Για να διευκολύνω περισσότερο το πλοίο παρέμεινε στην γραμμή (Πειραιάς - Λεμεσός - Βυρητός) μέχρι το τέλος του 1976.

Link to comment
Share on other sites

Κατά πάσα πιθανότητα, για να μην πω με βεβαιότητα, πρόκειται για το F/B ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ (των Καρρά/Ποντικού ?)

F/B ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ : http://www.faktaomfartyg.com/oinoussai_1973.htm

Και η ιστορία του ταξιδιού στην Κύπρου, από τον Ασυρματιστή του πλοίου: http://www.5-9report.gr/59report/5-9%20REPORT%20vol51.pdf

Πρέπει να είναι, ίσως, και η μοναδική πηγή (έντυπη και ηλεκτρονική) που υπάρχει για αυτή την ιστορία.

Στις παραπάνω πηγές αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στο μήκος του πλοίου, το faktaomfartyg το δίνει 92,60 μ., ενώ ο ασυρματιστής του το δίνει 147 μ..

Εν αναμονή, λοιπόν, της τελικής απάντησης και, ενδεχομένως, των άλλων πηγών.

Link to comment
Share on other sites

Σωστός ο ΝΗΡΕΑΣ. Έίναι όντως το ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ και οι πηγες μου είναι αυτές που αναφέρεις με άξιο απορίας την μεγάλη διαφορά που αναφέρεται στο μήκος του πλοίο από τις δυο πηγές.

Link to comment
Share on other sites

Το τελευταίο Πλωτό Νοσοκομείο, επίτακτο πλοίο, που εντάχθηκε για πολύ λίγες μέρες στον ελληνικό στόλο ήταν το Ε/Γ ΑΔΩΝΙΣ της γραμμής Πειραιά - Χίος - Πειραιά, που μετασκευάστηκε και εξοπλίστηκε εντός 7 ωρών και 45 λεπτών στο λιμάνι του Πειραιά

Mήπως είναι αυτό; Δεν βρήκα πάντως κάτι περισσότερο...

Αν θυμάμαι καλά, τις πρώτες ημέρες μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, είχαν βάψει την αριστερή πλευρά του "Έλλη" που ήταν αραγμένο στα Λεμονάδικα με τα διακριτικά του Ερυθρού Σταυρού επίσης. Δεν νομίζω ότι προχώρησαν όμως παραπέρα, τα σινιάλα ξανασβήστηκαν και το πλοίο ξανάρχισε δρομολόγια. (Οι περισσότεροι σοβαρά τραυματισμένοι μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα με πτήσεις "νοσοκομειακών" αεροσκαφών του Ελβετικού Ερυθρού Σταυρού. Οι υπόλοιποι...)

Link to comment
Share on other sites

Ακολούθως η ιστορία σε πρώτο πρόσωπο από τον ασυρματιστή του πλοίου Θοδωρή Αστυφίδη

"Ιούλιος του 1974

Η χούντα έχει καταρρεύσει, ο Καραμανλής έχει μόλις ορκιστεί Πρωθυπουργός της πρώτης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης συνασπισμού, ο Αττίλας 1 βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ενώ ετοιμάζονταν ο Αττίλας 2. όλοι βρίσκονταν σε πλήρη σύγχυση με σπασμωδικές αντιδράσεις, που φανέρωναν εκείνες τις στιγμές την διάλυση του κρατικού μηχανισμού και το χαμηλό ηθικό του αγανακτισμένου λαού και των ένοπλων δυνάμεων.

Η περίοδο αυτή με βρήκε προϊστάμενο αξιωματικό ασύρματου, στο νεότευκτο τότε F/B ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ. Ήταν ένα τελευταίο τύπου υπερσύγχρονο F/B 147 μέτρων, εξοπλισμένο με τους τελειότερους αυτοματισμούς της εποχής, που εφαρμόζονταν για πρώτη φορά σε ελληνικό πλοίο. Καπετάνιος ήταν ο Θανάσης Μπογάκος. Ύπαρχος ο Γιώργος Μαρκομιχάλης και ακόμα 155 αξιωματικούς και πλήρωμα. Το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας μας επιστράτευσε. Πήραμε εντολή να δέσουμε στην ακτή Ξαβερίου και να περιμένουμε μέχρι νεοτέρας.

Την ίδια μέρα άρχισαν να φορτώνουν το πλοίο με 60 περίπου ιδιωτικά φορτηγά (όχι στρατιωτικά), με κάθε είδους υγειονομικά υλικό. Πλήρεις μονάδες με ακτινολογικά μηχανήματα, κινητά χειρουργεία και οτιδήποτε ήταν αναγκαίο για μια τέτοια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Άλλα αυτοκίνητα με οπλισμό και πολλά αντιαρματικά μια χρήσεως, όλα Γαλλικής προέλευσης. Μέσα σε 2 μέρες το γκαράζ ήταν γεμάτο και πιστεύαμε ότι θα φεύγαμε για «κάτω». Οι μέρες περνούσαν και εμείς παραμέναμε δεμένοι στην ακτή Ξαβερίου, χωρίς να μας επιτρέπεται να βγούμε από το πλοίο, έστω και για ένα τηλέφωνο.

Την 5η μέρα, ένα σωρό στρατιωτικά λεωφορεία μας έφεραν 300 περίπου επιβάτες που όπως μάθαμε στη διάρκεια του ταξιδιού, ήταν στρατιωτικοί, γιατροί και νοσοκόμοι, καθώς και ορισμένοι άλλοι που δεν μάθαμε ποτέ τι ήταν. Όπως εντολή για απόπλου τίποτα.

Την επόμενη μέρα τα ξημερώματα ήρθε ένα κλιμάκιο του Υπουργείου Ναυτικών και ζήτησε τον πλοίαρχο και εμένα. Μας δασκάλεψαν για 2-3 ώρες και μας έδωσαν ένα φάκελο με την εντολή να τον ανοίξουμε όταν θα αποπλεύσουμε. Μετά από αυτό λύσαμε κάβους και σαλπάραμε με βάρκα την ελπίδα. Οι εντολές ήταν σαφέστατες. Πλήρη σιγή ασυρμάτου, εκτός για 30 δευτερόλεπτα ανά δίωρο με τον Ναύσταθμο, στους 6Mc/s σε CW. Εδώ τα πράγματα μπερδευτήκανε και μάλιστα πολύ. Η αιτία ήταν ότι οι χειριστές στον Ναύσταθμο ήταν έφεδροι χωρίς καμία εμπειρία σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις και δεν πήγαιναν καλά με το CW. Ευτυχώς οι αρμόδιοι το κατάλαβαν γρήγορα και η επικοινωνία γινότανε με το καταδρομικό ΕΛΛΗ που οι χειριστές ήταν καλοί. Σύμφωνα με τις οδηγίες πλεύσαμε για Κρήτη που την αφήσαμε αριστερά με πορεία για Αλεξάνδρεια. Την επόμενη μέρα άρχισαν οι εκπλήξεις.

Σε πρωινό ραντεβού πήρα το πρώτο κωδικοποιημένο μήνυμα. Το πήγα στον πλοίαρχο και το βάλαμε σε δυο «σπαστήρια» που μας είχαν δώσει. Όμως αποτέλεσμα μηδέν. Νόημα δεν έβγαινε. Ακολούθησαν επανειλημμένα μηνύματα που είχαν την ίδια τύχη.

Συνεχίσαμε την ίδια πορεία, ενώ άρχισαν οι πρώτες παρενοχλήσεις από Αμερικάνικα αεροπλάνα και στη συνέχεια με τουρκικά, που περνούσαν σύρριζα με τον ιστό του πλοίου.

Τα 2 ραντάρ του πλοίου είχανε βγει εκτός μάχης από τα ηλεκτρονικά αντίμετρα των «φίλων» Αμερικάνων και του 6ου στόλου που μας συνόδευε. Μας καλούσαν στη συχνότητα κλήσεως και ασφαλείας. Μας καλούσαν στην αντίστοιχη ραδιοτηλεφωνίας. Μας καλούσαν στο Κανάλι 16 στα VHF, αλλά εμείς τίποτα. Άλλωστε οι εντολές ήταν αυστηρές. Πλήρη σιγή ασυρμάτου, σε κάθε περίπτωση. Εστί όταν φτάσαμε 50 μίλια περίπου από την Αλεξάνδρεια, γυρίσαμε αριστερά με πορεία τη Λεμεσό. Τα κρυπτογραφημένα μηνύματα από το Υπουργείο έρχονταν βροχή. Όμως τι έλεγαν? Κανείς δεν ήξερε αφού επαναλαμβάνω ότι με σπαστήρια που μας είχα δώσει δεν έβγαινε νόημα.

Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας φάνηκαν οι ακτές της Κύπρου. Στις 8 το πρωί μπήκαμε στο λιμάνι της Λεμεσού. Είδαμε τον κόσμο που είχε μαζευτεί τις αποβάθρες του λιμανιού και τα χάσαμε. Μας αποθέωναν στην κυριολεξία αποκαλώντας μας ήρωες.

Και εμείς ψαχνόμασταν γιατί? Μόλις δέσαμε μάθαμε το γιατί. Με την συμπεριφορά μας είχε βουίξει ο κόσμος. Όλοι περίμεναν ότι θα μας βυθίσουν αν όχι οι Αμερικάνοι τουλάχιστον οι Τούρκοι.

Το Γενικό Επιτελείο ύστερα από εντολές των Αμερικάνων μας έστελνε απεγνωσμένα μηνύματα να γυρίσουμε πίσω. Όπως παρόλο που έπαιρνα τα μηνύματα δεν μπορούσαμε να τα αποκρυπτογραφήσουμε, γιατί όπως αποδείκτικε στην επιστροφή μας είχαν δώσει σπαστήρια για άλλο κωδικό.

Τελικά η στάση μας θα είχε προβληματίσει περισσότερο Αμερικάνους και Τούρκους που αναρωτιόταν αν το F/B ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ έχει πλήρωμα τρελούς ή τέλος πάντων έχει φορτώσει πυρηνικά και δεν υπολογίζει κανέναν..."

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Κατ’ αρχήν να προσθέσω το τελευταίο κομμάτι από την αφήγηση του ασυρματιστή, το οποίο παρέλειψες στα παραπάνω και νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον για καθαρά ιστορικούς λόγους.

[…]Κάποιος από το πλήρωμα με ειδοποίησε ότι με ζητούσαν εσπευσμένα στην αποβάθρα!

Ξαφνιάστηκα, γιατί κανείς δεν ήξερε την σύνθεση των αξιωματικών και του πληρώματος του πλοίου. Δεν ήξερε κανείς , εκτός από τον συχωρεμένο Νόρμαν G3FΝJ ,που ήταν στην προβλήτα και με ...περίμενε . Το πώς είχε αυτές τις πληροφορίες, παρ' όλες τις επίμονες ερωτήσεις μου τόσον τότε όσο και στα χρόνια που ακολούθησαν , ποτέ δεν μου είπε.

Μέσα σε λίγες ώρες άνδρες της ΕΛΔΥΚ ( Ελληνική εκστρατευτική δύναμη Κύπρου ) είχαν ξεφορτώσει το πλοίο και άρχισε η επιβίβαση του κόσμου. Άρχισαν να ανεβαίνουν κατά .εκατοντάδες ! Το πλοίο είχε (πρωτόκολλο) 700 επιβατών και στο ταξίδι μετρήσαμε 3500! Ναι. Τρεισήμισι χιλιάδες ψυχές.. ...Και δεν ήταν οι μόνοι. Είχαμε πολλούς σωρούς και βαριά τραυματισμένα Ελληνόπουλα που υπερασπίστηκαν την εισβολή με αυτοθυσία, θυσιάζοντας τη ζωή τους, την σωματική τους ακεραιότητα και την ψυχή τους !

Το ταξίδι της επιστροφής ήταν πιο εύκολο , αφού δεν παρεκκλίναμε τόσο πολύ από την πορεία μας. Όμως αυτή τη φορά είχαμε άγχος γιατί τώρα ξέραμε τι είχαμε αντιμετωπίσει πριν.

Στον Πειραιά έγινε πάλι το « έλα να δεις ». Κόσμος πολύς. Απλοί πολίτες αλλά και η τότε ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων μας περίμεναν να μας υποδεχτούν και να μας συγχαρούν .

Σε λίγες ώρες ξεκινήσαμε το δεύτερο ταξίδι μας., μεταφέροντας άφθονα εφόδια και ενισχύσεις, καθώς και το μήνυμα ότι η Ελλάδα παρ' όλες τις δυσκολίες δεν τους ξέχασε και με το πλοίο της ελπίδας ,(έτσι έλεγε ο κόσμος το ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ τότε) το μοναδικό μέσον επικοινωνίας με τη μητέρα Πατρίδα, ήταν παρούσα ! Τώρα πια δεν μας σταματούσε τίποτα ! Είμαστε πια ...βετεράνοι .

[…]Μείναμε στη γραμμή αυτή Πειραιά-Λεμεσός-Βυρητός, μέχρι το τέλος του 1976 …

Όμως, στα όσα αφηγείται ο ασυρματιστής του ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ έχω να επισημάνω μερικά σημεία που μου δημιουργούν κάποιες απορίες και αμφιβολίες. Όχι για αυτό το ίδιο το γεγονός (δηλ. εάν είναι αληθινή ιστορία ή όχι), αλλά για κάποια επιμέρους σημεία.

Κατ’ αρχήν θα συμφωνήσω με τον proud που είπε παραπάνω: «147 δεν ηταν. για ενα δυο καλοκαιρια στα τελη των 70s εκανε πατρα ιταλια εναλλαξ με το χρυσοβαλλαντου (μετεπειτα παρος της ΕΑ) και ειχαν περιπου το ιδιο μεγεθος.» και θα πω ότι είναι πιο λογικό (για πλοίο Ελληνικής ναυπήγησης εκείνης της εποχής) το μήκος 92,60 μ. που δίνει το faktaomfartyg.

Επίσης, μου προξενεί έκπληξη ο αριθμός των μελών του πληρώματος που αναφέρει: «Καπετάνιος ήταν ο Θανάσης Μπογάκος. Ύπαρχος ο Γιώργος Μαρκομιχάλης και ακόμα 155 αξιωματικούς και πλήρωμα.» . Νομίζω ότι 155 άτομα είναι υπερβολικός αριθμός για ένα πλοίο 100 μ. και με πρωτόκολλο 700 επιβατών (όπως αναφέρει ο ίδιος).

Εντύπωση μου προκαλεί η χρονική αοριστία της αφήγησης, που σημαίνει ότι δεν κρατούσε κάποιο ημερολόγιο, αλλά η αφήγηση των γεγονότων είναι από μνήμης: «Ιούλιος του 1974…Η χούντα έχει καταρρεύσει, ο Καραμανλής έχει μόλις ορκιστεί Πρωθυπουργός της πρώτης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης συνασπισμού, ο Αττίλας 1 βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη... Την ίδια μέρα… Μέσα σε 2 μέρες… Την 5η μέρα… Την επόμενη μέρα… Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας φάνηκαν οι ακτές της Κύπρου…».Προφανώς έφθασαν στην Κύπρο, όταν πλέον είχαν σταματήσει οι εχθροπραξίες του ΑΤΤΙΛΑ Ι, μετά την συμφωνία για κατάπαυση του πυρός.

Επίσης, φόρτωναν επί 5 ημέρες στην ακτή Ξαβερίου ιατροφαρμακευτικό και πολεμικό υλικό…αλλά κατά τα άλλα η αποστολή ήταν απόρρητη!

«Εδώ τα πράγματα μπερδευτήκανε και μάλιστα πολύ. Η αιτία ήταν ότι οι χειριστές στον Ναύσταθμο ήταν έφεδροι χωρίς καμία εμπειρία σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις και δεν πήγαιναν καλά με το CW. Ευτυχώς οι αρμόδιοι το κατάλαβαν γρήγορα και η επικοινωνία γινότανε με το καταδρομικό ΕΛΛΗ που οι χειριστές ήταν καλοί.», οι ίδιοι όμως αρμόδιοι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ότι «τα σπαστήρια» ήταν λάθος και να στείλουν τα σήματα με τον κώδικα των «σπαστηριών» που τους είχαν δώσει?

Το ότι «Τα 2 ραντάρ του πλοίου είχανε βγει εκτός μάχης από τα ηλεκτρονικά αντίμετρα των «φίλων» Αμερικάνων», δεν δημιουργεί την υποψία ότι και τα σήματα έρχονταν «άλλα αντ’ άλλων» και μπορεί να μην έφταιγαν οι λάθος κρυπτομηχανές?

Η απόρρητη αποστολή, δεν ήταν και τόσο απόρρητη, τουλάχιστον για ορισμένους, όπως υπονοεί σαφέστατα κι ο ίδιος στην αφήγησή του: «Δεν ήξερε κανείς , εκτός από τον συχωρεμένο Νόρμαν G3FΝJ ,που ήταν στην προβλήτα και με ...περίμενε . Το πώς είχε αυτές τις πληροφορίες, παρ' όλες τις επίμονες ερωτήσεις μου τόσον τότε όσο και στα χρόνια που ακολούθησαν , ποτέ δεν μου είπε.»

«[…]Με την συμπεριφορά μας είχε βουίξει ο κόσμος. Όλοι περίμεναν ότι θα μας βυθίσουν αν όχι οι Αμερικάνοι τουλάχιστον οι Τούρκοι.

Το Γενικό Επιτελείο ύστερα από εντολές των Αμερικάνων μας έστελνε απεγνωσμένα μηνύματα να γυρίσουμε πίσω. Όπως παρόλο που έπαιρνα τα μηνύματα δεν μπορούσαμε να τα αποκρυπτογραφήσουμε…»

Πιστεύω ότι εάν οι Αμερικάνοι δεν ήθελαν να φθάσει το πλοίο στην Κύπρο, δεν ήταν ανάγκη να το βυθίσουν. Αρκούσε ένα USS να του έφραζε τον δρόμο και να τους εξηγούσε το «αμάρτημά» τους.

Όσον αφορά τα περί «πυρηνικών», μόνο ως χαριτολόγημα μπορεί να εκληφθεί! Η χούντα που είχε πέτρες στα κιβώτια με τα τυφέκια…θα είχε αναπτύξει πυρηνικό πρόγραμμα ή θα είχε κάνει ντού στα πυρηνικά του Αράξου και μάλιστα….θα φορτώνονταν σε ένα ferry…στην Ακτή Ξαβερίου!!!

Η γνώμη μου είναι ότι το πλοίο κρατήθηκε φορτωμένο στον Πειραιά μέχρι να δοθεί το πράσινο φως από τους Αμερικάνους, ώστε να φθάσει το ιατροφαρμακευτικό υλικό στην Κύπρο. Τώρα μέσα στην αναμπουμπούλα μπορεί να μπήκαν στη ζούλα και τίποτε αντιαρματικά και οβίδες. Επίσης, από τον κόσμο τους τραυματίες και τους νεκρούς που μετέφερε το πλοίο από την Κύπρο δείχνει ότι υπήρχε μια πίεση που έπρεπε να εκτονωθεί.

Θα ήθελα να επισημάνω, ότι η παραπάνω αφήγηση είναι η μοναδική πηγή (έντυπη και ηλεκτρονική) που αναφέρεται στο γεγονός και δεν διασταυρώνεται από πουθενά αλλού (προς το παρόν). Έψαξα πάρα πολύ και σε σχετικά έντυπα, αλλά δεν βρήκα καμιά αναφορά στο συμβάν…το οποίο υποτίθεται είχε λάβει θρυλικές διαστάσεις και δημιούργησε διπλωματικό πυρετό. Ενδεχομένως, επειδή είναι σχετικά πρόσφατα (και θαμένα) τα γεγονότα και η ιστορία του ΑΤΤΙΛΑ δεν έχει ακόμα γραφεί, να δούμε στο μέλλον κάποιες αναφορές στην ιστορία του ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ. Εάν στο μέλλον βρούμε, βέβαια, κάτι θα επανέλθουμε.

Τέλος, με όλες αυτές τις επισημάνσεις, δεν υποστηρίζω ότι είναι ανύπαρκτη η ιστορία, αλλά, απλώς, ότι πρόκειται για μια συναισθηματική αφήγηση, από μνήμης, με ασάφειες και χωρίς ικανοποιητική τεκμηρίωση. Ο ασυρματιστής μας διηγείται την ιστορία πως την αντελήφθη ο ίδιος…αποκομμένος, όμως, από τον υπόλοιπο κόσμο. Και ότι πρέπει να την δούμε ως μια προσωπική μαρτυρία και όχι σαν ένα ιστορικό ντοκουμέντο.

Link to comment
Share on other sites

...Η γνώμη μου είναι ότι το πλοίο κρατήθηκε φορτωμένο στον Πειραιά μέχρι να δοθεί το πράσινο φως από τους Αμερικάνους, ώστε να φθάσει το ιατροφαρμακευτικό υλικό στην Κύπρο. Τώρα μέσα στην αναμπουμπούλα μπορεί να μπήκαν στη ζούλα και τίποτε αντιαρματικά και οβίδες. Επίσης, από τον κόσμο τους τραυματίες και τους νεκρούς που μετέφερε το πλοίο από την Κύπρο δείχνει ότι υπήρχε μια πίεση που έπρεπε να εκτονωθεί...

Ως ερασιτέχνης εραστής της Ιστορίας να προσθέσω δύο στοιχεία:

  1. Αν δεν με απατά η μνήμη μου (κάπου έχω το βιβλίο με την μαρτυρία στη βιβλιοθήκη μου, αλλά τώρα...), οι οικογένειες των Ελλήνων στρατιωτικών που υπηρετούσαν στην Κύπρο, επαναπατρίσθηκαν στην Ελλάδα μέσω Λεμεσού με την
βασιλομήτορα (που πρόσφατα είχε έλθει στα νερά μας), κάποια στιγμή μετά τις 15 Αυγούστου 1974.

  • Η έλλειψη κυρίως ενέσιμων αντιβιοτικών στην Κύπρο κατά τη διάρκεια του Αττίλα Ι ήταν πράγματι τρομακτική και προκάλεσε πάρα πολλές απώλειες, λόγω των αναγκαστικά παραμεληθεισών λοιμώξεων των τραυμάτων.

Να τολμήσω να προτείνω να κλείσουμε αυτό το θέμα εδώ γιατί δεν μας πάει και πολύ;

Link to comment
Share on other sites

Να τολμήσω να προτείνω να κλείσουμε αυτό το θέμα εδώ γιατί δεν μας πάει και πολύ;
Αγαπητέ μου, θα διαφωνήσω υπενθυμίζοντας το τετριμμένο(?) "Εθνικόν είναι ό,τι είναι αληθές", του Δ. Σολωμού.

Δεν νομίζω ότι βλάπτει, ούτε ότι ανοίγουμε πληγές, βλέποντας τα λάθη μας...αντιθέτως, εάν θέλουμε (και μπορούμε πλέον) να πάμε λιγάκι μπροστά πρέπει να βλέπουμε κατάματα την πραγματικότητα.

Εδώ πλέον οι Γερμανοί ξεπέρασαν το ταμπού του ΒΠΠ και του Ναζισμού...και εμείς δεν θα πρέπει να ξεπεράσουμε το ταμπού της ολοκληρωτικής (πολιτικής, και στρατιωτικής) ήττας στην Κύπρο?

Link to comment
Share on other sites

Νηρεύ, όσοι δεν έχουν καταλάβει ότι στην Κύπρο ηττηθήκαμε κατά κράτος το 1974, πρέπει να είναι ή μικρόνοες ή κρετίνοι. Επειδή όμως υποπτεύομαι ότι θα ανοίξουμε μεγάλη και αδιέξοδη κουβέντα σε forum για καράβια και θάλασσες, γι' αυτό προτείνω να το αφήσουμε. (Και μην ελπίζεις ότι ο διαρκώς ομφαλοσκοπούμενος λαός μας θα ξεπεράσει το taboo, ώστε να βρεθεί κάποτε λύση B)).

Link to comment
Share on other sites

Να διευκρινίσω ότι η παραπάνω τοποθέτησή μου ήταν γενική και όχι ειδική. Ασφαλώς, και σε ένα «forum για καράβια και θάλασσες» δεν μπορούμε «να λύσουμε το Κυπριακό Ζήτημα», όπως παροιμιωδώς έχει επικρατήσει να λέμε. Εξάλλου, η υπόθεση έχει τόσα σκοτεινά σημεία και τόση βρωμιά που απ’ όπου και να την πιάσεις…λερώνει. Βεβαίως, εμείς «ως ερασιτέχνες εραστές της Ιστορίας» μπορούμε να καταπιανόμαστε με θαλασσινές ιστορίες στα πλαίσια του Κυπριακού.

Και θα είχαν πολύ μεγάλο –καραβολατρικό- ενδιαφέρον κάποιες ιστορίες, οι οποίες όμως είναι πολύ καλά και βαθιά θαμμένες και απλώς οι ιστορικοί αναφέρονται σε αυτές ακροθιγώς, καθώς σε αυτές τις υποθέσεις δεν υπάρχουν χαρτιά…ήταν «non paper business».

Ας μείνουμε, λοιπόν, εδώ και ας επανέλθουμε εάν βρεθεί κάτι νεώτερο για την ιστορία του ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ.

Link to comment
Share on other sites

  • 5 months later...
Ας μείνουμε, λοιπόν, εδώ και ας επανέλθουμε εάν βρεθεί κάτι νεώτερο για την ιστορία του ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ.
Να που ήρθε και ο καιρός να επανέλθουμε κάποια νεώτερα.

Σύμφωνα με τα προηγούμενα, ο ασυρματιστής του πλοίου Θοδωρής Αστυφίδης λέει ότι : «[…]Την 5η μέρα, ένα σωρό στρατιωτικά λεωφορεία μας έφεραν 300 περίπου επιβάτες που όπως μάθαμε στη διάρκεια του ταξιδιού, ήταν στρατιωτικοί, γιατροί και νοσοκόμοι, καθώς και ορισμένοι άλλοι που δεν μάθαμε ποτέ τι ήταν…» και ότι το ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ ήταν το πρώτο πλοίο που έφθασε στη Κύπρο μετά την έναρξη του ΑΤΤΙΛΑ.

Ας δούμε λίγο τα γεγονότα εκείνων των ημερών με οδηγό το βιβλίο του Ταξίαρχου (εα) Γεωργίου Σέργη «Η μάχη της Κύπρου».

Αρχηγός του ΓΕΕΦ κατά το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και την εισβολή ήταν ο Αντιστράτηγος Ντενίσης, ο οποίος λίγο πριν από το πραξικόπημα είχε κληθεί για «σύσκεψη» στην Αθήνα και μετά το πραξικόπημα αρνήθηκε να επιστρέψει στη Κύπρο. Χρέη Α/ΓΕΕΦ εκτελούσε ο Ταξίαρχος Γεωργίτσης, ο οποίος είχε και το γενικό πρόσταγμα σε όλα τα γεγονότα.

Μετά την αναλήψη της εξουσίας από τον Κ.Καραμανλή και την κυβέρνηση εθνικής ενότητας...στις 30 Ιουλίου 1974 τοποθετήθηκε στη θέση του Α/ΓΕΕΦ ο Υποστράτηγος Καραγιάννης, μετέπειτα Αρχηγός ΓΕΣ, με εντολή να πάει στη Κύπρο και να αναλάβει καθήκοντα το γρηγορότερο. Τότε ανέκυψε το πρόβλημα, με ποιόν τρόπο θα πήγαινε στη Κύπρο? Εδώ να σημειώσω ότι με την έναρξη του ΑΤΤΙΛΑ, η Τουρκία είχε επιβάλλει ναυτικό αποκλεισμό στη Κύπρο με πλοία επιφανείας, καθώς και με (πιθανώς) 3 Υ/Β, ένα εξ αυτών μάλιστα φανέρωσε την θέση του καθώς ανεδύθη για να περισυλλέξει τους ναυαγούς του βυθισθέντος Α/Τ Kocadepe.

Κατ’ αρχήν έγινε προσπάθεια ο Υποστράτηγος Καραγιάννης να πάει στην Κύπρο αεροπορικώς μέσω της Βρεττανικής βάσης του Ακρωτηρίου. Η απάντηση είς άπταιστον Οξφορδιανήν…ήταν αρνητική…πάνω απ’ όλα η ουδετερότητα! Και αφού αποκλείστηκαν και οι άλλες εναλλακτικές περιπτώσεις..αποφασίσθηκε να πάει στη Κύπρο με το πρώτο πλοίο που θα έφθανε…μετά την άρση του ναυτικού αποκλεισμού. Έτσι, λοιπόν, ο νέος Α/ΓΕΕΦ έφθασε στην Κύπρο στις 6 Αυγούστου με το πρώτο πλοίο (χωρίς να αναφέρεται το όνομα του).

Εάν δεχθούμε ως αληθινά (και δεν έχουμε λόγο να αμφιβάλλουμε) τα όσα λένε ο Θ.Αστυφίδης και ο Γ.Σέργης, τότε ο Υποστράτηγος Καραγιάννης με το επιτελείο του έφθασε στη Λεμεσσό στις 6 Αυγούστου, με το ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ. Και συνεπώς, λογικά, αυτοί θα πρέπει να ήταν οι «ορισμένοι άλλοι που δεν μάθαμε ποτέ τι ήταν» που λέει ο Θ. Αστυφίδης και οι οποίοι επιβιβάσθηκαν στο πλοίο μία ημέρα πριν τον απόπλου…όταν πλέον τα πράγματα έδειχναν ότι επίκειται άρση του αποκλεισμού. Εάν δε δούμε και τις ημέρες, η ημερομηνία που το ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ έδεσε στην Ακτή Ξαβερίου και άρχισε να φορτώνει (σύμφωνα με την αφήγηση του Αστυφίδη) συμπίπτει με την ημερομηνία τοποθέτησης του Καραγιάννη ως Α/ΓΕΕΦ, δηλαδή στις 30 Ιουλίου. Και συνεπώς, το πλοίο πρέπει να έφυγε από τον Πειραιά στις 4 Αυγούστου. Κατά την γνώμη μου ξεκίνησαν με πορεία προς Αλεξάνδρεια και έστρεψαν προς Κύπρο…όχι σε μια επιχείρηση αυτοκτονίας…αλλά όταν ήρθε το σήμα ότι έγινε άρση του αποκλεισμού.

Να πω και μια υποψία μου για τα «λάθος» σπαστήρια. Λογικά ο Καραγιάννης θα συνοδευόταν και από μερικούς εμπίστους του, οι οποίοι θα αποτελούσαν και το επιτελείο του στο ΓΕΕΦ, γιατί στη κατάσταση που επικρατούσε εκεί δεν θα υπήρχε κανένας για να στηριχθεί. Επίσης, λογικά στη συνοδεία του υπήρχαν και ειδικοί στις επικοινωνίες και στις (απο)κρυπτογραφήσεις. Μου φαίνεται πολύ περίεργο αυτοί να έπαιρναν λάθος σπαστήρια και να αφήναν την ευθύνη των σημάτων σε ένα τρίτο…όσο καλός και έμπιστος να ήταν αυτός. Μήπως, τα σήματα διαβάζονταν σωστά από άλλα σπαστήρια…εν αγνοία του ασυρματιστή με τα λάθος σπαστήρια? Πως έμαθαν πότε θα γίνει ή πότε έγινε άρση του αποκλεισμού? Τέλος πάντων, δεν έχει και καμιά σημασία…έτσι από περιέργεια το εξετάζω.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...
"]Παράλληλη "]ιστορία ανακάλυψα στο περιοδικό του Συλλόγου Μαραθοκαμπιτών Αθήνας 'Ο Φτεριάς', που όμως δεν είναι η πρωτογενής πηγή, αλλά αναδημοσίευση από άρθρο του Υποναυάρχου Μ. Μαστραπά (ΠΝ) στο περιοδικό "Ναυτική Ελλάς". Η ανάλυση δεν είναι καλή λόγω περιορισμού μεγέθους upload, αν όμως μεγεθύνετε την εικόνα και με δεξί κλίκ τυπώσετε, διαβάζεται αξιοπρεπώς. Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα και δεν είχε ποτέ δημοσιοποιηθεί-φαντάζομαι ότι και άλλες αντίστοιχες ιστορίες, κάπου (σε χαρτί ή στη μνήμη των πρωταγωνιστών) θα είναι καταχωρημένες.
Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...
"]Παράλληλη "]ιστορία ανακάλυψα στο περιοδικό του Συλλόγου Μαραθοκαμπιτών Αθήνας 'Ο Φτεριάς', που όμως δεν είναι η πρωτογενής πηγή, αλλά αναδημοσίευση από άρθρο του Υποναυάρχου Μ. Μαστραπά (ΠΝ) στο περιοδικό "Ναυτική Ελλάς". Η ανάλυση δεν είναι καλή λόγω περιορισμού μεγέθους upload...

Αργίας δοθείσης, βρήκα τυχαία στο Διαδίκτυο το πρωτότυπο άρθρο (του υποναυάρχου Μ. Μάστρακα και όχι Μαστραπά όπως εκ λάθους αναφέρθηκε), το οποίο διαβάζεται πολύ πιό άνετα και ουσιαστικά είναι ύμνος των μονίμων στελεχών του ΠΝ (και του ΣΞ), στις ικανότητες και την αποφασιστικότητα των απλών και καθημερινών ανθρώπων του θαλάσσιου μόχθου.

Link to comment
Share on other sites

×
×
  • Create New...