Oγδοη Ιστορια: Η συνάντηση του Winston Churchill με τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, πάνω στο καταδρομικό “Ajax”, στις 25-12-1944, στο Φάληρο.

[ΝΗΡΕΑΣ]

Ο Nick τα είπε όλα, απλώς θα κάνω κάποια σχόλια στα παραπάνω και μετά θα δώσω την, ήδη , έτοιμη απάντησή μου, η οποία δεν διαφέρει εν πολλοίς από αυτή του Nick.

Φέρτε μας τον Άγιαξ!!!!!= Ajax = Αίας

1.

Γενομενης της σχετικης ενστασης απο τον χαμενο της υποθεσης, η εκλογη επανεξεταζεται και ξαναγινεται με νικητη τον χαμενο της πρωτης φορας το ονομα του οποιου μου διαφευγει

Ο αντίπαλος του Δαμασκηνού ήταν ο Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος Φιλιππίδης. Ο Χρύσανθος αρνήθηκε να ορκίσει την Κατοχική Κυβέρνηση Τσολάκογλου λέγοντας ότι υπάρχει νόμιμη κυβέρνηση ( Τσουδερού) και αρνείται να ορκίσει άλλη. Κατόπιν με Νομοθετικό Διάταγμα συγκαλείται "Μείζων Σύνοδος" και η οποία ώ του θαύματος ακυρώνει την εκλογή του Χρύσανθου και εγκαθιστά στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο τον Δαμασκηνό, στις 6 Ιουλίου 1941.

2. Πέρα από τις οποιεσδήποτε ενστάσεις και αντιρρήσεις που μπορεί να έχει κάποιος για τον Δαμασκηνό και την πολιτική του, είναι αναμφισβήτητο ότι υπήρξε μία ισχυρή και προικισμένη προσωπικότητα με πληθωρική πολιτική παρουσία και μάλιστα σε δύσκολες ώρες. Και για να μην ξεχνιόμαστε ο Δαμασκηνός δεν έκανε "αντίσταση" ούτε στην Μέση Ανατολή ούτε στα Λονδίνα.

Στο βάθρο του νικητή ανεβαίνουν μαζί ο Proud Ionian και ο Nick the Greek.Ειλικρινά δεν ξέρω ποιός από τους 2 είναι ο νικητής, ίσως θα έλεγα "βραχεία κεφαλή" ο δεύτερος γιατί έδωσε την τελική απάντηση, η οποία, όμως, δεν θα δινόταν χωρίς τον πρώτο. Και να μην ξεχνάμε την αρχική αποφασιστική συμβολή του Άγγελου

[ΝΗΡΕΑΣ]

.

Ιστορία Όγδοη.

Η συνάντηση του Winston Churchill με τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, πάνω στο καταδρομικό “Ajax”, στις 25-12-1944, στο Φάληρο.

Πρόκειται για τους τότε Πρωθυπουργούς της Μ. Βρεττανίας Winston Churchill και της Ελλάδας Γεώργιο Παπανδρέου. Στην συνάντηση συμμετείχε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός (Παπανδρέου), ο μετέπειτα Αντιβασιλέας.

Ο Churchill είχε αντιρρήσεις για τον διορισμό του Δαμασκηνού στην Αντιβασιλεία, φοβούμενος ότι θα συγκεντρώσει μεγάλη πολιτική δύναμη στα χέρια του.

Η συνάντηση είχε σκοπό την καλύτερη γνωριμία του Churchill με τον Δαμασκηνό και την από μέρους του άρση των αντιρρήσεων αυτών.

Μετά την συνάντηση ο Churchill εντυπωσιασμένος από την προσωπικότητα του Δαμασκηνού δίνει το πράσινο φως για την ανάληψη της Αντιβασιλείας.

Η συνάντηση έγινε στις 25 Δεκεμβρίου 1944, πάνω στο Βρεττανικό καταδρομικό HMS “Ajax”, το οποίο βρισκόταν στον Όρμο του Φαλήρου.

On Christmas Day, he and Eden flew to Athens to meet the Archbishop, size him up, and encourage a political settlement.

http://www.winstonchurchill.org/i4a/pages/index.cfm?pageid=91

Captain J. W. Cuthbert: "I hope, Sir, that while you are with us we shan't have to open fire...if we are asked to give supporting fire I must do so."

WSC: "Pray remember, Captain, that I came here as a cooing dove of peace, bearing a sprig of mistletoe in my beak‹but far be it from me to stand in the way of military necessity."

Aboard HMS Ajax, Athens, December 1944

http://www.winstonchurchill.org/i4a/pages/index.cfm?pageid=327

According to Grunwald’s correspondent, Churchill was met on arrival by Lieutenant-General Sir Ronald Scobie, the British officer commanding, and immediately began questioning Scobie about the political situation. According to Times' man, Churchill said: "Who is this Damaskinos? Is he a man of God, or a scheming prelate more interested in the combinations of temporal power than in the life hereafter.

Scobie replied, "I think the latter, Prime Minister."

Churchill said: "Good, that’s our man.”

http://www.winstonchurchill.org/i4a/pages/index.cfm?pageid=625

Το ευτράπελο περιστατικό :

http://www.winstonchurchill.org/i4a/pages/index.cfm?pageid=625

«…Archbishop Damaskinos, the Greek Orthodox prelate, was duly named premier and Churchill, of course, met him during that visit to Greece. Gerald Pawle, in his book The War and Colonel Warden, recounts an episode which occurred right before their meeting in December 1944.

It is a tradition in the Royal Navy that on Christmas Eve members of the crew dress up and go around the deck japing and joking, and occasionally, at random, tossing a colleague into the sea. They wear very strange costumes. On this occasion one of them, it is said, was dressed up as a hula dancer, with a grass skirt and brassiere with red and green lights that blinked on and off. Others were similarly attired. They had been very carefully isolated from the roped-off VIP area around the Captain’s quarters, but nonetheless they wandered a little closer than they were supposed to be. Just then the official party including the Archbishop arrived.

Now Damaskinos stood well over six feet, and of course he was wearing a mitre that reached a good foot or more above that. He had a long, flowing black cloak and had a huge, bushy grey beard. The sailors looked at him and beheld a fellow celebrant! Massing happily, they advanced on the Archbishop with dear intention of tossing him into the sea.

From this objective they were deterred only with difficulty. The Archbishop went on to Mr. Churchill’s cabin, and when it was explained to him who these people were and what the tradition was, it is said that he looked as if he had fallen among a group of lunatics…»

Σύντομη και περιληπτική μετάφραση του επεισοδίου :

Είναι παράδοση στο Βρεττανικό Ναυτικό, τα Χριστούγεννα, τα μέλη του πληρώματος να μεταμφιέζονται και να περιφέρονται στο κατάστρωμα κάνοντας αστεία και, μερικές φορές, να πετούν κάποιον συνάδελφό τους στην θάλασσα. Τα μέλη του πληρώματος ήταν πολύ προσεκτικά απομονωμένα από την (περιφραγμένη με σκοινιά) περιοχή των επισήμων, γύρω από το καρέ του κυβερνήτη, αλλά κάποιοι πλησίασαν περισσότερο απ’ ότι επιτρεπόταν. Εκείνη την ώρα ερχόταν και ο Δαμασκηνός με τους άλλους επισήμους. Ο Δαμασκηνός, ο οποίος ήταν ψηλός –κοντά 2 μέτρα- φορούσε και την μίτρα και αυτό τον έκανε να δείχνει ακόμα ψηλότερος. Βλέποντάς τον οι ναύτες με το μακρύ μαύρο ράσο, θεώρησαν ότι πρόκειται για μεταμφιεσμένο συνάδελφό τους και τον πλησίασαν απειλητικά, με σκοπό να τον πετάξουν στη θάλασσα.

Οι ναύτες αποτράπηκαν από αυτήν τους την επιδίωξη με μεγάλη δυσκολία. Όταν αργότερα ο Τσώρτσιλ του εξήγησε ποιοι ήταν και γιατί το έκαναν, ο Δαμασκηνός του είπε ότι νόμιζε ότι έπεσε επάνω σε μια παρέα τρελών.

Η ιδέα για αυτό το κουίζ, καθώς και άλλα στοιχεία προέρχονται από το βιβλίο του Γιώργου Ν. Καραγιάννη «Η Εκκλησία από την κατοχή στον εμφύλιο» (Εκδόσεις Προσκήνιο / Αθήνα, 2001), όπου στην σελ. 50 αναφέρεται εν συντομία στο περιστατικό.

.