Ροβινσώνες του Αιγαίου

[proud_ionian]

πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

«Για περισσότερα από οκτακόσια χρόνια, η οικογένειά μας ζει εδώ, στη βραχονησίδα Μαράθι, στην Πάτμο. Το νησάκι μας περνά από γενιά σε γενιά. Τώρα συνεχίζουμε να το κατοικούμε εμείς. Τρία αδέρφια ζούμε εδώ ολόκληρο τον χρόνο».

Είναι η μοναδική γυναίκα μόνιμη κάτοικος του νησιού. Η μικρότερη από τα έξι παιδιά της οικογένειας, η κ. Πόπη Κάβουρα είναι το «αφεντικό» στη βραχονησίδα Μαράθι, μία ώρα από την Πάτμο. Με δύο απ΄ τα αδέρφια της, τον Δημήτρη και τον Μιχάλη, προτίμησαν να ζήσουν μόνιμα εκεί- ένας ακόμα αδερφός τους, ο Σταύρος, δουλεύει κι αυτός τη δική του ταβέρνα τα καλοκαίρια. «Οι γονείς μας έζησαν και πέθαναν εδώ, το ίδιο κι ο προπάππος μας έως 105 ετών, 24 παιδιά του, από τρεις γυναίκες, μικρά έζησαν όλα τους εδώ. Πενήντα χρόνια πριν, εδώ ζούσαν μόνιμα 60 κάτοικοι, τώρα μείναμε τελευταίοι εμείς. Όπου προλάβαινε η μάνα μας, Λειψούς ή Πάτμο, μας γεννούσε και γύριζε στο Μαράθι με τα μωρά», αφηγείται. Στα νιάτα της, πάντως, η ίδια πρόλαβε, όπως λέει, και γνώρισε και τον... έξω κόσμο. «Παλαιότερα, και οι τρεις είχαμε φύγει για κάποια χρόνια, να δούμε πώς είναι και παραέξω η ζωή- εγώ, γύρω στα 20, είχα μείνει για 15 χρόνια σε Ρόδο και Πάτμο. Μετά, όμως, γυρίσαμε εδώ. Ήταν κι επιθυμία του πατέρα μας. Ούτε εγώ κατάλαβα πώς έμεινα...».

Καθημερινός αγώνας

Σήμερα και τα τρία αδέρφια απολαμβάνουν την απέραντη γαλήνη και τις φυσικές ομορφιές στον μικρό παράδεισό τους. Ταυτόχρονα, παλεύουν καθημερινά και για τα προς το ζην. «Περιμένουμε κάθε χρόνο το καλοκαίρι να δουλέψουμε λίγο από την ταβέρνα και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια που διαθέτουμε. Για την ώρα φέτος πολύ λίγα πράγματα. Είμαστε στο “περίμενε” για κανά κοτεράκι ή ημερήσιους εκδρομείς. Μεροκάματο δύσκολα βγαίνει, αλλά δόξα τω Θεώ, και τα λίγα μας φτάνουν, έχουμε συνηθίσει...».

Συνήθεια τους έχει γίνει και η χειμερινή διαβίωσή τους στο νησί, παρέα μόνο με τους γλάρους. «Πάντα βρίσκεις κάτι να κάνεις. Έχουμε πολλές δουλειές, καλλιέργειες και ζώα, μόνο να κάτσεις δεν μπορείς! Ο καιρός περνά- αν και οι συνθήκες είναι δύσκολεςρεύμα δεν έχουμε και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Τα κρέατα για την ταβέρνα μας τα διατηρούμε σε ψυγείο στους Αρκιούς, μισή ώρα από εδώ, ταλαιπωρία. Αναγκαστικά τα φέρνουμε λίγα λίγα, για να είναι φρέσκα. Παλαιότερα τη βγάζαμε με το κερί ή με φωτοβολταϊκά, 24 βολτ όλα κι όλα, με τον καιρό όμως καταστράφηκαν. Τώρα η έπαρχος μας έστειλε πετρέλαιο για τη γεννήτρια, να ΄χουμε ηλεκτρικό κάποιες ώρες, όχι όλες. Κολόνες της ΔΕΗ μπήκαν φέτος. Απομένει το καλώδιο, για να μας έρθει φως απ΄ τους Αρκιούς. Ίσως με τον νέο χρόνο να έχουμε, ελπίδα υπάρχει...».

«Αγκάθι», ωστόσο, ειδικά όταν ο καιρός χαλάει, είναι και οι συγκοινωνίες. «Το καραβάκι από τα γύρω νησιά κάνει πλέον μόλις δύο, από τέσσερα παλαιότερα, δρομολόγια την εβδομάδα. Έχουμε περισσότερες ανάγκες, δεν μας εξυπηρετεί καθόλου. Αν έχει και φουρτούνα, κάνουμε και δυο βδομάδες να το δούμε. Τα δικά μας βαρκάκια δεν μπορούν να ξεκινήσουν. Αντί να πάμε κάποια βήματα μπροστά, έχουμε κάνει πάρα πολλά πίσω...», λέει με παράπονο. Και με το νερό όμως, έχουν δυσκολίες, περιγράφει. «Μας φέρνουν με υδροφόρα, έχουμε δεξαμενές που δεν μας φτάνουν. Εμφιαλωμένο πίνουμε...».

Παρά τις αντιξοότητες, δεν το βάζει κάτω, το παλεύει, όπως λέει. «Πέρασα τα καλά μου χρόνια εδώ, τώρα να σηκωθώ να φύγω; Η ζωή μου είναι εδώ! Και με τα μάτια των άλλων, το νησάκι μας είναι ξεχωριστό, πολύ όμορφο, με μια υπέροχη παραλία, μεγάλη για τη μικρή έκτασή του. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω διακοπές, και πάλι το Μαράθι θα διάλεγα! Ελάτε κι εσείς, να δοκιμάσετε και τη σπεσιαλιτέ μας, το ντόπιο κατσικάκι σε παραδοσιακό ξύλινο φούρνο, κοκκινιστό, με πατάτες ή μακαρόνια!».