APOLLINAR QUISPE

Ο Μιαούλης στην Αστυπάλαια κατά το πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του '80.... Αφιερωμένη στον Βίκτωρα Χιώτη ΠΗΓΗ: www.kykladenfieber.de

Ξαβέρι, κάπου στη δεκαετία του '50. Δεξιά, ένα από τα ιταλιάνικα, στα αριστερά Μοσχάνθη ή Κωστάκης Τόγιας, και στη μέση ...δεν ξέρω.... ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΝΑΟΥΣΑΣ ΠΑΡΟΥ.

Ο κυρ Σπύρος ήξερε τι ζωγράφιζε! Το σκαρί και των δύο άσπρων πλοίων που απεικονίζονται είναι το χαρακτηριστικό ίδιο σκαρί που είχαν (αποδεδειγμένα) ΚΑΙ τα τρία πλοία (ΜΙΑΟΥΛΗΣ, ΚΑΝΑΡΗΣ, ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ). Το ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ εγώ δεν το ήξερα, αλλά, όπως προκύπτει από τον εν λόγω πίνακα, ήταν, ίσως, το μόνο που διέφερε από τα άλλα, και όχι μόνον στο χρώμα. Εν αναμονή φωτογραφιών που έχω δώσει να γίνουν σε ηλεκτρονική μορφή

Τελικά, το Αχιλλεύς δεν ήταν ίδιο με το Κολοκοτρώνης (μεταγενέστερη ονομασία του), όπως καταλαβαίνω από προηγούμενο μήνυμά σου (αυτό για τη Θεσσαλονίκη); Σωστό! Τουλάχιστον ο Άγιος Γιώργιος του Βεντούρη, που και αυτός πλεύριζε τον ντόκο, είχε στο πλάι πόρτα για αυτοκίνητα που έμπαιναν αυτοδύναμα στο εσωτερικό του! Αλλά και μόνο το γεγονός ότι ο Μιαούλης έπαιρνε όσα αυτοκίνητα έπαιρνε στην πλώρη, τους έδινε το "θάρρος" (ενδεχομένως, νομικά, και το δικαίωμα) να το χαρακτηρίζουν και Ο/Γ, ειδικά τα τελευταία χρόνια της ζωής του! Θυμάμαι τις ανακοινώσεις δρομολογίων στα νησιά, αλλά έχω και απόκομμα εισιτηρίου του 1985! Αυτό μάλλον μεθοδευόταν από τον εφοπλιστή, προφανώς, για να φαίνεται, ειδικά στους μη γνωρίζοντες, ο Μιαούλης ...ανταγωνιστικός απέναντι στα φέρρυ μποτ που ήδη τότε κυριαρχούσαν στις Κυκλάδες ή/και στα Δωδεκάνησα, π.χ. Γεώργιος Εξπρες, Σαντορίνη, Νηρέας, Έλλη, Νάξος (το πορτοκαλί!), Κίμωλος (μετέπειτα Εργίνα), και φυσικά τα εκ Ραφήνας "ορμώμενα" Χρυσή Άμμος (ειδικά το θαλασσί Χρυσή Άμμος ΙΙΙ που έφθανε ως Νάξο, Αμοργό και Μικρές Κυκλάδες). Ακόμα, οι ναυτικοί στην Αμοργό "διαφήμιζαν" τον Μιαούλη ότι έχει βαθειά καρίνα και, συνεπώς, είναι πιο καλοτάξιδο στην τρικυμία από τα φέρρυ μποτ με τον επίπεδο "πάτο". Νομίζω ότι αυτό ίσχυε όπωσδήποτε για τον Νηρέα και το Έλλη ("κουνούσαν" με το παραμικρό). Σχετικά με την ταχύτητα των 14 κόμβων (!), αυτή, σε συνδυασμό και με το ότι τα τελευταία χρόνια χάλαγε συχνά και έστηνε τον κόσμο στα λιμάνια, του έδωσε τη φήμη στα νησιά ως "το πλοίο φάντασμα". Πάντως, ειδικά το Έλλη δεν πήγαινε καθόλου πιο γρήγορα. Η ονομασία Δ/Π (δηζελόπλοιο) πρέπει να χρησιμοποιούνταν μόνο ( τα χρόνια του '50-'60, για να γίνεται η αντιδιαστολή με τα ατμόπλοια που ακόμα τότε δρομολογούνταν. 'Οντως, ο Παναγής ήταν σκληρός και αυταρχικός. Θυμήθηκα ένα περιστατικό με έναν πρεζάκια που επιβιβάσθηκε στην Πάρο σε ταξίδι του Μιαούλη το καλοκαίρι του 1985, και που δεν πέρασε και τόσο καλά μέχρι να φθάσει το καράβι στον Πειραιά!

Όντως! Ήταν Ιούνιος του 1983 και ο Μιαούλης επέστρεφε από δρομολόγιο Τήνο, Μύκονο, Πάρο. Ο Φαέθων έβγαινε από το λιμάνι και, όπως θυμούμαι, υπεύθυνος για τη σύγκρουση ήταν μάλλον ο πλοίαρχος του φορτηγού. Οι επισκευές του Μιαούλη είχαν κρατήσει κάμποσους μήνες (δεν έκανε άλλο δρομολόγιο για εκείνο το καλοκαίρι). Πάντως, ειδικά το 1983 δεν ήταν καπετάνιος του Μιαούλη ο Παναγής, αλλά κάποιος Δημήτριος Ζαράγκας, αν θυμάμαι καλά. Ειδικά την χρονιά εκείνη, ο κυρ Παναγής θήτευσε στο "Αγ. Γεώργιος" του Βεντούρη. Την επόμενη χρονιά (1984) επανήλθε στον Μιαούλη!

Το Ε/Γ-Ο/Γ ΜΙΑΟΥΛΗΣ ναυπηγήθηκε το 1952 και παρελήφθη από την Ιταλία μαζί με άλλα δύο καράβια (ΚΑΝΑΡΗΣ, ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ) ως μέρος της πολεμικής επανόρθωσης που δικαιούνταν η Ελλάδα για τα δεινά που υπέστη στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τις δεκαετίες του '50 και '60 έκανε την γραμμή Πειραιάς-Πάτρα-Πρίντεζι (Βρινδήσιον, όπως αναφερόνταν στις ανακοινώσεις δρομολογίων της εποχής!), και αργότερα δρομολογήθηκε ('70) Κρήτη και Κυκλάδες. Στα τελευταία χρόνια της θητείας του (τα πρώτα χρόνια του '80), ήταν καπέτάνιος ο ξακουστός κεφαλλονίτης Παναγής Παπαδάτος. Όσοι βρεθήκαμε τα καλοκαίρια της εποχής εκείνης σε κυκλαδονήσια (π.χ. Αμοργό), θυμόμαστε την άφιξη του ΜΙΑΟΥΛΗ στο λιμάνι σε ατμόσφαιρα πάντα εορταστική: ο καπετάνιος τραγουδούσε και η φωνή του μεταδιδόταν από το μεγάφωνο του πλοίου στην ευρύτερη περιοχή! Το να είσαι στο λιμάνι την ώρα που ερχόταν ο ΜΙΑΟΥΛΗΣ ήταν εμπειρία! Ο μερακλής καπετάνιος κατάφερνε να κάνει την πλεύριση στον ντόκο σε ...κανονική παράσταση! Ο ΜΙΑΟΥΛΗΣ αποσύρθηκε από τα ελληνικά νερά τον Απρίλιο του 1986 όπου και παρέμεινε για κάποιο διάστημα στην Κυνοσούρα της Σαλαμίνας. Τελευταίος πλοιοκτήτης ήταν ο Αγαπητός. ΕΡΩΤΗΜΑ: Μήπως γνωρίζει κάποιος τι απέγινε το πλοίο; Το κάναν παλιοσίδερα ή το πούλησαν σε κάποια χώρα που δεν ίσχυε ο περιορισμός των 35 ετών. Περιμένω με ενδιαφέρον πληροφορίες από οποιονδήποτε γνωρίζει κάτι!