Angelos Posted April 8, 2005 Share Posted April 8, 2005 Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων και θα πεθάνω μια βραδυά σαν όλες τις βραδυές χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων Για το μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφάξ θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά ήταν μια λόξα νεανική μα τώρα έχει περάσει Μα ο εαυτός μου μια βραδυά μπροστά μου θα υψωθεί και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει κι αυτό τ' ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρυνές Ινδίες θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts