Το ναυτικό ατύχημα του M.V. Sea Victory στη Jeddah

[Κωνσταντίνος Φιλίππου]

ΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΤΟΥ m.v. “SEA VICTORY” ΣΤΗ JEDDAH

του Κωνσταντίνου Φιλίππου

Διπλ. Ναυπηγού & Μηχανολόγου Μηχανικού

Το Νοέμβριο 1976 δέχθηκα την εντολή να πάω στην Jeddah από παλαιό μου πελάτη.

Έφυγα από το σπίτι μου με ένα μικρό βαλιτσάκι, με τη φόρμα, τα χοντρά παπούτσια, τα γάντια, το φανάρι και το σφυράκι μου, μια αλλαξιά ρούχα και, χωρίς αναστολές, προχώρησα προς το άγνωστο της Σαουδικής Αραβίας, της εποχής εκείνης.

Με την αποβίβασή μου από το αεροπλάνο σε ένα αεροδρόμιο, στη μέση της ερήμου, με δύο-τρία ευτελή οικήματα για αεροσταθμό, άρχισαν να με κυριαρχούν αισθήματα ανησυχίας, αβεβαιότητας και απομονώσεως σε μία χώρα όπου ο νόμος που κυριαρχεί είναι εκείνος του Κορανίου και του τοπικού Σεϊχη και άρχοντα.

Στον έλεγχο διαβατηρίων με εκράτησαν χωριστά και με πέρασαν σε ένα δωματιάκι όπου μου έκαναν έρευνα σε ότι λίγα είχα μαζί μου, ψάχνοντας, από ότι μου είπαν, για οινοπνευματώδη και περιοδικά με γυναίκες. Και τα δύο απηγορεύοντο με αυστηρές ποινές!

Αν και οι έρευνές τους υπήρξαν άκαρπες εν τούτοις με εκράτησαν για αδιευκρίνιστους λόγους, μου αφήρεσαν το διαβατήριο και….. μου προσέφεραν τσάϊ!

Ύστερα από κάποιο τρίωρο αβεβαιότητας και ανησυχίας εμφανίστηκε κάποιος από το πρακτορείο του πλοίου και με επήρε υπό την…..προστασία του, χωρίς όμως το διαβατήριό μου.

Ένα κάπως ανθρώπινο ξενοδοχείο, με το ελάχιστο των ανέσεων, ήταν αυτό που με φιλοξένησε κατά την διάρκεια των ημερών παραμονής μου στη πόλη.

Οι φωτογραφίες δείχνουν την κατάσταση της πόλεως της Jeddah, με τη φτώχια της, τη βρώμα και τη μιζέρια της, όπως ήταν την εποχή εκείνη. Χαρακτηριστικές είναι εκείνες που δείχνουν τα καφασωτά στα παράθυρα καθώς και εκείνη όπου φαίνονται σε μια πλατεία οι σειρές με τα ξύλινα κρεβάτια στα οποία μπορούσε να ξαπλώσει ελεύθερα κάθε έχων ανάγκη ύπνου!

Ενδιαφέρον ήταν το θέαμα της ερήμου όπου σε μεγάλες εκτάσεις ήταν κατάσπαρτα χιλιάδες καινούργια αμερικανικής προελεύσεως αυτοκίνητα που σκούριαζαν από την άμμο….

Ο σκοπός του ταξιδιού μου στη Jeddah ήταν να δω τι είχε συμβεί στο πλοίο του πελάτη μου, το «Sea Victory», με το οποίο η επικοινωνία ήταν περίπου αδύνατη.

Το πλοίο ευρέθη να έχει εμβολισθεί ενώ ήταν αγκυροβολημένο στο τεράστιο ανοικτό αγκυροβόλιο του λιμανιού, από ένα πλοίο της εταιρίας Καραγεώργη και να έχει βυθισθεί κλείνοντας τον έναν από τους δύο διαύλους του.

Ήταν η εποχή όπου εκατοντάδες πλοία επερίμεναν επί μήνες να ξεφορτώσουν στο τότε λιμάνι, με τις λίγες προβλήτες.

Η χώρα είχε τόσο μεγάλη ανάγκη από τσιμέντο ώστε τα πλοία τα ξεφόρτωναν από τα αγκυροβόλια με.....ελικόπτερα! Ήταν ένα πρωτότυπο θέαμα να βλέπεις ένα ελικόπτερο να έρχεται επάνω από το στόμιο του κύτους, να κατεβάζει ένα τεράστιο δίχτυ στο οποίο εργάτες εφόρτωναν τα σακιά με το τσιμέντο γρήγορα. Το δίχτυ ανυψωνόταν και το ελικόπτερο μετέφερε το φορτίο του στη ξηρά. Στη μεταφορά τα μισά σακιά άνοιγαν, λόγω της κακής στοιβασίας, και το τσιμέντο χυνόταν στη θάλασσα!

Η ανάγκη για εκτέλεση έργων ήταν παντού εμφανής. Στο λιμάνι κύριος εργολάβος ήταν οι εταιρίες του Ομίλου Ι. Λάτση, με πολλά μηχανήματα και πλωτά μέσα. Εμφανής όμως και η γενική ανικανότης και σπατάλη.

Η ανάγκη απομακρύνσεως του πλοίου από τον δίαυλο ήταν πολύ μεγάλη. Οι μόνοι που είχαν τα μηχανικά και πλωτά μέσα που μπορούσαν να αναλάβουν το έργο της ανελκύσεως ήσαν, όπως αναφέρεται πιο πάνω, οι εργολάβοι του Λάτση, οι οποίοι για τον λόγο αυτό εξεβίαζαν την κατάσταση, ζητώντας υπέρογκη αμοιβή.

Πρέπει να αναφερθεί ότι καμία από τις γνωστές διαδικασίες που υπαγορεύονται μετά από ένα ναυτικό ατύχημα δεν μπορούσαν να ακολουθηθούν διότι ούτε επιθεωρητές νηογνώμονος, ούτε ασφαλιστές, ούτε δικηγόροι για τις νομικές διαδικασίες υπήρχαν.

Οι επικοινωνίες με τον έξω κόσμο, το γραφείο του Πειραιώς, ήσαν περίπου αδύνατες.

Για τους Άραβες προσφιλής διαδικασία και μοχλός εκβιασμού για επίτευξη της ανελκύσεως ή μετακινήσεως του πλοίου εκτός διαύλου ήταν η φυλάκιση του πλοιάρχου και η απαγόρευση εξόδου εμού.

Ως να μπορούσαμε εμείς, μόνοι, να σύρουμε το πλοίο σε άλλη θέση.....

Τον εκβιασμό, με κάθε ανατολίτικη ευγένεια, μου τον ανακοίνωσε ένας αξιωματούχος με χρυσό δακτυλίδι στο κάλυμμα της κεφαλής του.

Το αδιέξοδο για μένα ήταν πλήρες και το μέλλον προοιωνίζετο ζοφερόν όταν, ω του θαύματος, ενεφανίσθη ο απροσπέλαστος μέχρι τότε «λιμενάρχης» που άκουγε στο όνομα του Captain Nassuf.

Ο κελεμπιοφόρος Captain Nassuf απεδείχθη Έλλην, πρώην καπετάνιος από την Διώρυγα του Σουέζ, αλλαξοπιστήσας εις μουσουλμάνο, νυμφευμένο με κόρην σεΐχη της περιοχής.

Ευτυχώς στο πρόσωπό του μίλησε το Ελληνικό αίμα, η νοσταλγία της μακρινής πατρίδας και ο άνθρωπος βάλθηκε να με βοηθήσει. Κατάλαβε τα προβλήματα που αντιμετώπιζα, με θεώρησε αξιόπιστο, του έδωσα τον λόγο της τιμής μου ότι θα φροντίσω από τον Πειραιά άμεσα να γίνουν όλες οι ενέργειες για την κατ’ αρχήν απομάκρυνση του πλοίου από την θέση που ευρίσκετο και στη συνέχεια για την ανέλκυσή του, επήρε το ρίσκο και έκανε όλες τις απαραίτητες ενέργειες ώστε να μου επιστραφεί το διαβατήριο και να μπορέσω να φύγω.

Με βαριά καρδιά άφησα τον πλοίαρχο ακόμα στη φυλακή, αν και αργότερα έμαθα ότι τον άφησαν και αυτόν σύντομα ελεύθερο.

Έτσι επέστρεψα στην Ελλάδα, έγιναν το ταχύτερο όλες οι απαραίτητες ενέργειες και το πλοίο ενδεχομένως απομακρύνθηκε από τον δίαυλο. Λόγω της μεγάλης έλλειψης καταλλήλων πλοίων την εποχή εκείνη έγινε μελέτη μεταφοράς του στον Πειραιά και επισκευής του, που τελικά όμως δεν πραγματοποιήθηκε. Έτσι οδηγήθηκε στα ανοικτά της Ερυθράς Θαλάσσης όπου και βυθίσθηκε οριστικά.

Αντίγραφο της εκθέσεως πραγματογνωμοσύνης που είχα κάνει ευρίσκεται συνημμένα..

Οκτώβριος 2009