Jump to content
Shipfriends

Το ναυάγιο του ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ στη Φαλκονέρα


Recommended Posts

Την νύχτα της 8ης προς την 9η Δεκεμβρίου 1966, βυθίζεται το «ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ», έξω από την Φαλκονέρα.

Ένα ναυάγιο, το οποίο σημάδεψε την Ελλάδα, αλλά κυρίως την Κρήτη και έγινε η αφορμή για πολλές εξελίξεις στον χώρο της ακτοπλοΐας.

Σαν αποτέλεσμα του ναυαγίου θεσμοθετήθηκε το απαγορευτικό απόπλου λόγω καιρού, μπήκαν οι πρώτες ιδέες για την δημιουργία των Ναυτιλιακών Εταιρειών Λαϊκής Βάσης, κατέρρευσε ο (τότε) κολοσσός της Ακτοπλοΐας, η εταιρεία των Αφών Τυπάλδου κλπ.

Επειδή αύριο είναι η επέτειος των 39 χρόνων από το ναυάγιο, είναι ευκαιρία να ανοίξει και η σχετική συζήτηση.

Μια καλή αφορμή (για αρχή) είναι το παρακάτω ενδιαφέρον αφιέρωμα της εφημερίδας Νέα Κρήτη (cretetv.gr) της 10/12/2004.
 

O "Tιτανικός" της Κρήτης...

8 Δεκεμβρίου 1966: 247 άνθρωποι χάθηκαν στα νερά της Φαλκονέρας

Η μεγαλύτερη τραγωδία των μεταπολεμικών ετών που είδαν οι ελληνικές θάλασσες εκτυλίχτηκε στα ανοιχτά του Αιγαίου, κοντά στη βραχονησίδα Φαλκονέρα, για να βυθίσει στην οδύνη τα Χανιά, που θρήνησαν το χαμό δεκάδων ανθρώπων. Oι οδυνηρές μνήμες ζωντάνεψαν χθες σε ειδική εκπομπή-αφιέρωμα της "ΚΡΗΤΗ ΤV".

Διακόσιοι σαράντα εφτά άνθρωποι χάθηκαν στην παγωμένη θάλασσα, ενώ μόλις 47 ανασύρθηκαν ζωντανοί.

Tο πλοίο "Ηράκλειον" επρόκειτο να αποπλεύσει στις 7 μ.μ. της 8ης Δεκεμβρίου 1966 από το λιμάνι της Σούδας με προορισμό τον Πειραιά, ωστόσο καθυστέρησε περίπου 20 λεπτά εξαιτίας σύσκεψης η οποία πραγματοποιήθηκε στο Λιμεναρχείο Χανίων. Αφορμή στάθηκε η καθυστέρηση της άφιξης στο λιμάνι τού "μοιραίου" φορτηγού ψυγείου, βάρους 25 τόνων, το οποίο μετέφερε εσπεριδοειδή. Αιτία ήταν η ολισθηρότητα του δρόμου, ως αποτέλεσμα των δυσμενών καιρικών συνθηκών.

Ο τότε λιμενάρχης Χανίων είχε εκφράσει αντιρρήσεις για την είσοδο του φορτηγού στο πλοίο, επειδή το βάρος θα αυξανόταν. Η συνεννόηση μεταξύ υπηρεσιακών παραγόντων είχε ως αποτέλεσμα οι αντιρρήσεις να αρθούν και έτσι και δόθηκε άδεια απόπλου περίπου στις 7:20 το βράδυ. Στις 8 το βράδυ, και λίγα λεπτά μετά τον απόπλου, φτάνει στο Λιμεναρχείο Χανίων σήμα το οποίο προειδοποιεί για ισχυρούς ανέμους εντάσεως 8 έως 9 Μποφόρ και απαγορεύει τον απόπλου.

Στη βραχονησίδα Φαλκονέρα, στο μέσο περίπου της διαδρομής από τη Σούδα προς τον Πειραιά, στα όρια του Κρητικού με το Μυρτώο Πέλαγος, η σφοδρή θαλασσοταραχή αρχίζει να προμηνύει την καταστροφή. Το "Ηράκλειο" κλυδωνίζεται πλέον επικίνδυνα. Το φορτηγό ψυγείο προσκρούει με δύναμη στα πλαϊνά του πλοίου, καθώς έχει τοποθετηθεί εγκάρσια στο γκαράζ, και χωρίς - όπως κατέθεσαν εκ των υστέρων και μέλη του πληρώματος - να έχουν ληφθεί όλα τα ενδεδειγμένα μέτρα για την ασφαλή πρόσδεσή του.
Στις 2 τα ξημερώματα το φορτηγό ψυγείο από τους κλυδωνισμούς σπάει σαν καταπέλτης τη δεξιά από τις δύο πόρτες οχημάτων του πλοίου, προκαλώντας ρήγμα 17 τ.μ. Η εισροή των υδάτων είναι συνεχής. Τα λεπτά κυλούσαν και οι μανούβρες του καπετάνιου δεν έφερναν αποτέλεσμα - σύμφωνα πάντα με τις καταθέσεις όσων μελών του πληρώματος διασώθηκαν - κι έτσι το πλοίο οδηγήθηκε γρηγορότερα στη βύθιση. Τέσσερα σήματα κινδύνου από τον ασυρματιστή του πλοίου έφτασαν στον παράκτιο σταθμό της Βάρης...

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ-ΣΟΚ

«Με τη σκέψη στο γιο μου»

Μέσα σε λίγα μόλις λεπτά το πλοίο χάθηκε σε βάθος το οποίο υπολογίζεται στα 585 με 800 μέτρα. Δεκάδες άνθρωποι βρέθηκαν στη θάλασσα παλεύοντας για να κρατηθούν στη ζωή. Πολύ περισσότεροι εγκλωβίστηκαν μέσα στις καμπίνες και πέθαναν αβοήθητοι.

Η πάλη με τα κύματα

Ο κ. Σταύρος Λαγωνικάκης, από τους λίγους επιβάτες που διασώθηκαν, με τη σκέψη του να γυρίζει γύρω από το λίγων μηνών γιο του, περιγράφει πώς κατάφερε να σωθεί: «Από τα μεσάνυχτα μέχρι περίπου τις 2 το πρωί άκουγα βαρέλια να χτυπούν στα αμπάρια λόγω του έντονου κυματισμού. Όταν το καμπανάκι του κινδύνου ήχησε, δε θα καταλάβαινα ότι το σκάφος βυθιζόταν αν δεν πήγαινα να σηκωθώ και να διαπιστώσω ότι όλα είχαν γυρίσει σχεδόν ανάποδα. Μέχρι να φτάσω στο σαλόνι περπατώντας - κυριολεκτικά στα τέσσερα - τα φώτα έσβησαν. Κατάφερα να πεταχτώ έξω, μόνο και μόνο γιατί είχα εντοπίσει πού ήταν το πλατύσκαλο».
Ένα κασόνι ήταν η σωτηρία για τον ίδιο και δύο ακόμη άνδρες ναυαγούς. Η κοπέλα που ήταν μαζί τους πνίγηκε, πριν προλάβουν να την ανασύρουν οι ναύτες του πολεμικού πλοίου "Σύρος", που έσωσαν τους υπόλοιπους.
Η εικόνα της κοπέλας αυτής είναι η πιο οδυνηρή ανάμνηση για τον τότε μάχιμο σημαιοφόρο του "Σύρος" κ. Γιάννη Κοκκινόβραχο. «Δύο φορές προσπαθήσαμε να την ανεβάσουμε στο κατάστρωμα, αλλά ο γάντζος έφευγε. Την τρίτη φορά, όταν καταφέραμε να την πιάσουμε από το εσώρουχο, ήταν πλέον πολύ αργά. Τόσα χρόνια δεν ήθελα να το θυμάμαι. Η ανάμνηση αυτή είναι οδυνηρή. Νιώθω πως φταίω και εγώ που δεν τη σώσαμε».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΟΥΣΟΥΔΑΚΗΣ
«Δεν ξαναείδα τον αδερφό μου»

Ο Γιώργος Μανουσουδάκης, 16 χρονών τότε, ταξίδευε μαζί με τον αδερφό του, ο οποίος εργαζόταν ως οδηγός φορτηγού. Ο αδερφός του, μαζί με ένα ακόμη άτομο, κατάφερε να ανοίξει μία από τις μπουκαπόρτες. Ο κ. Μανουσουδάκης όμως ήταν ο μόνος που κατάφερε να βγει από το πλοίο που βυθιζόταν...
«Βρήκα ένα σωσίβιο και το φόρεσα όσο βρισκόμουν πάνω στην κουπαστή του πλοίου, που είχε γείρει. Ένα κύμα με πέταξε μακριά και γλίτωσα από τη δίνη του πλοίου. Τον αδελφό μου δεν τον ξαναείδα ποτέ».

Το σήμα κινδύνου προκάλεσε την κινητοποίηση του Πολεμικού Ναυτικού. Πλοία απέπλευσαν από τη Σούδα και τη Σαλαμίνα για την περιοχή όπου και το στίγμα του ναυαγίου, με κάποια χρονική καθυστέρηση, όμως. Ο καιρός δεν επέτρεψε άμεση προσέγγιση του σημείου.

Μια ακόμη τραγική πτυχή... Το πλοίο "Φαιστός", που είχε αποπλεύσει από τη Σούδα τα μεσάνυχτα ακολουθώντας την ίδια ρότα, δεν έλαβε ποτέ το σήμα κινδύνου. Ο ασύρματος ήταν χαλασμένος. Το πρωί στο λιμάνι του Πειραιά πλήρωμα και επιβάτες, μαθαίνοντας την είδηση, ξέσπασαν σε λυγμούς. Το πρώτο πλοίο που έφτασε στο σημείο του ναυαγίου ήταν το "Μίνως". Στις 10:30 "αντίκρισε" το "μοιραίο" φορτηγό-ψυγείο να επιπλέει στη θάλασσα. Στις 11 περισυνέλεξε τον πρώτο ναυαγό, 12 μίλια βόρεια της Αντιμήλου.

Από τα θύματα, μόλις 25 σωροί περισυλλέχτηκαν για να κηδευτούν. Οι 47 διασωθέντες μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία του Πειραιά και της Αθήνας, όπου έφτασε ο Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου... για να αντικρίσει τα παγωμένα πρόσωπα των ναυαγών που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη του: «Τα πρόσωπά τους ήταν τόσο άγρια από την όλη προσπάθεια, που δεν είχαν συνέλθει ακόμα. Αυτοί πάντως σώθηκαν. Οι άλλοι χάθηκαν για πάντα...».

ΤΑ ΑΙΤΙΑ. Ήταν κοινό μυστικό τα σφάλματα στη μετασκευή

Η είδηση του ναυαγίου αμέσως έγινε γνωστή στα Χανιά, όπου κηρύσσεται 8ήμερο πένθος. Τα καταστήματα μένουν κλειστά, ενώ οι σημαίες κυματίζουν μεσίστιες. Σε ολόκληρη την Κρήτη και την Ελλάδα η συμμετοχή στο πένθος είναι πάνδημη.
Δύο ημέρες μετά, στις 10 Δεκεμβρίου, οι πρώτοι νεκροί μεταφέρθηκαν στα Χανιά. Σκηνές οδύνης εκτυλίσσονται στο αεροδρόμιο και στο νεκροταφείο του Άγιο Λουκά στις 6 το απόγευμα. Στην εκκλησία τα φέρετρα τοποθετούνται στη σειρά και ο Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος, μαζί με ιερείς, ψάλλει τις νεκρώσιμες ακολουθίες. Οι στιγμές είναι συγκλονιστικές..! Θρήνοι δονούν την εκκλησία, συγγενείς αγκαλιάζουν τα φέρετρα και φωνάζουν τα ονόματα των νεκρών... Όλοι λυγίζουν...

Η δίκη

Η δίκη η οποία πραγματοποιείται λίγους μήνες μετά, αλλά και η εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό αφήνουν στους επιζώντες και τους συγγενείς των θυμάτων την πικρή γεύση της ατιμωρησίας εκείνων που θεωρούν έως σήμερα ενόχους. Η τοπική κοινωνία ξεσηκώνεται, αφού πριν το ναυάγιο είχε αμφισβητηθεί η ικανότητα των πλοίων της εταιρείας Τυπάλδου, λόγω των μετατροπών που είχαν υποστεί.

Στο Ηράκλειο, μία ημέρα μετά, με το οχηματαγωγό "Χανιά" της ίδιας εταιρείας επρόκειτο να ταξιδέψουν για τον Πειραιά μόλις 12 επιβάτες και τρία αυτοκίνητα. Το πλοίο αποπλέει το ίδιο βράδυ με μόλις 4 επιβάτες και 3 αυτοκίνητα. «Παραδειγματική και δίκαιη η τιμωρία που επιβάλλουν οι Ηρακλειώτες στην πλοιοκτήτρια εταιρεία», γράφουν οι εφημερίδες της εποχής.

Τα πιθανά αίτια

Η έρευνα για τις συνθήκες του ναυαγίου στρέφεται γύρω από το ενδεχόμενο ο πλοίαρχος Κώστας Βερνίκος να υπερεκτίμησε τις δυνατότητες του σκάφους σε ό,τι αφορά τους κλυδωνισμούς λόγω κακοκαιρίας, με αποτέλεσμα να μη λάβει τα ενδεδειγμένα μέτρα για την ασφαλή τοποθέτηση του φορτηγού ψυγείου. Αναφέρθηκε το ενδεχόμενο να αιφνιδιάστηκε από την κλίση που πήρε το σκάφος μετά τη θραύση της μπουκαπόρτας, κι έτσι οι ελιγμοί που επιχείρησε να επέσπευσαν την ανατροπή του πλοίου.
Στην κοινωνία των Χανίων ήταν κοινό μυστικό πως υπήρχαν πιθανά σοβαρότατα σφάλματα κατά τη μετασκευή του πλοίου σε οχηματαγωγό, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα τη μετατόπιση προς τα άνω του μεσοκεντρικού βάρους του σκάφους και απώλεια της ευστάθειάς του, καθώς αφαιρέθηκαν τα υποκαταστρώματα, αλλά και έρμα βάρους 200 τόνων, για να γίνει το γκαράζ.

Χαρακτηριστική είναι η κατάθεση - τότε - τού υποπλοίαρχου Αλέξανδρου Στεφαδούρου: «Περίπου στις 2 τα ξημερώματα άκουσα έναν κρότο. Γύρισα το κεφάλι μου, και είδα να ανοίγει η μπουκαπόρτα και να πέφτει στη θάλασσα ένα αυτοκίνητο ψυγείο που κουβαλούσε τρόφιμα». Ο ίδιος άφησε αιχμές για τον τρόπο με τον οποίο τοποθετήθηκε στο πλοίο εγκάρσια το φορτηγό ψυγείο, το οποίο έφτασε την τελευταία στιγμή και δεν ασφαλίστηκε κατάλληλα: «Όταν το πλοίο πήρε κλίση από την εισροή υδάτων, ο πλοίαρχος Εμμανουήλ Βερνίκος έδωσε το σύνθημα δια κωδωνοκρουσιών. Μετά τον αντελήφθην να χάνει την ψυχραιμία του. Κατά τη γνώμη μου βασική αιτία δεν ήταν το όχημα. Το πλοίο είχε υποστεί πριν από μία εβδομάδα επισκευές. Έκλεισαν ρωγμές στο διαμέρισμα του αμαξοστασίου κατά τρόπο πλημμελή, από το οποίο ίσως να συνέρρευσαν ύδατα».

Η απόφαση για κήρυξη 8ήμερου πένθους δεν ήταν αρκετή για να απαλύνει τον πόνο των συγγενών, ενώ οι σκηνές που εκτυλίχτηκαν στο αεροδρόμιο και έπειτα στο νεκροταφείο του Αγίου Λουκά, όταν στις 6 το απόγευμα της 10ης Δεκεμβρίου έφτασαν αεροπορικώς κάποιες από τις σορούς, ήταν δραματικές.


http://www.cretetv.gr/news/newsf.php?ArtID=13016


Τελειώνοντας, θα ήθελα να εκφράσω την αντίθεσή μου για την εμμονή μας να παρουσιάζουμε κάθε σημαντικό ναυάγιο με τον Τιτανικό.
Λες και μια τραγωδία γίνεται σημαντική, μόνο εάν την συγκρίνουμε με τον Τιτανικό!

Τιτανικός το Χειμάρα! Τιτανικός το Ηράκλειον! Τιτανικός το Σαμίνα! Και πάει λέγοντας.
Όχι! Άλλο ο Τιτανικός, άλλο το Χειμάρα, άλλο το Ηράκλειο, άλλο η Χρυσή Αυγή, άλλο το Σαμίνα!


Ευκαιρία, λοιπόν, να τα ξαναθυμηθούμε. Γιατί ο σκοπός της Ιστορίας πρέπει να είναι διδακτικός.
Και, ως γνωστόν, ο Λαός που ξεχνά την Ιστορία του...

 

Edited by proud_ionian
tag
Link to comment
Share on other sites

Έγινε χθες - όπως και κάθε χρόνο, στην πλατεία Τάλω (όπου υπάρχει και μνημείο για τα θύματα) των Χανίων - επιμνημόσυνη δέηση για τα θύματα του ναυαγίου του ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ.

Παρόντες ήταν συγγενείς των θυμάτων, καθώς και διασωθέντες του ναυαγίου.

Η 8η Δεκεμβρίου είναι ημέρα διπλού πένθους για τα Χανιά. Στις 8 Δεκεμβρίου 1969 έπεσε και το αεροπλάνο της Ολυμπιακής (από Χανιά για Αθήνα) στην Κερατέα, με 90 νεκρούς.

Ο Νομάρχης Χανίων (και Προεδρεύων της ΑΝΕΚ) κ. Κατσανεβάκης, αναφερόμενος στην επέτειο, την χαρακτήρισε:

«ημέρα μνήμης, νεομαρτύρων της τοπικής μας ιστορίας».

Link to comment
Share on other sites

Το πλοίο.

Ποιό ήταν, όμως, το ΕΓ/ΟΓ «ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ» ? Ας δούμε, λοιπόν, το ιστορικό του πλοίου.

nayagio.jpg

Επρόκειτο για το Φ/Γ «LEICESTERSHIRE (2)» της BIBBY LINE . Ναυπηγήθηκε το 1949 στα ναυπηγεία Fairfield Shipbuilding & Engineering Co. στο Govan , μαζί με το αδελφό του «WARWICKSHIRE (2)» (1948).

Το 1965 (16 ετών) πουλήθηκαν και τα δύο στην εταιρεία των αδελφών Τυπάλδου (Typaldos Lines), μετασκευάσθηκαν σε ΕΓ/ΟΓ και μετονομάσθηκαν το μεν πρώτο σε «ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ / HERAKLION» και το δεύτερο σε «ΧΑΝΙΑ / HANIA / CHANEA»

Leicesterdhire2.jpg

LEICESTERSHIRE (2) was built in 1949 by Fairfield Shipbuilding & Engineering Co. at Govan with a tonnage of 8908grt, a length of 498ft, a beam of 60ft 3in and a service speed of 15.5 knots. Sister of the Warwickshire she was delivered for the Burma service in December 1948 and commenced her maiden voyage Birkenhead to Rangoon with a full complement of 75 passengers on 21st January 1949. During the inbound voyage she collided with Regent Oil's Regent Jaguar at Suez. From 1952 she spent much of her time on charter to British India Line on their East Africa routes. In 1965, when the passenger service was discontinued, she was sold with her sister to the Typaldos Bros. of Piraeus who renamed her Heraklion. On 8th December 1966, during a voyage from Crete to Piraeus in a storm, she listed, took a heavy sea and, in moments, capsized near the island of Falconera. Out of 281 persons on board only 47 survived. The caused of the list was due to lorries or cars shifting and the instability of car ferries was therefore known, but not recognised, almost 30 years ago.

http://www.red-duster.co.uk/BIBBY14.htm

LEICESTERSHIRE2.jpg

Bibby Line anticipated that its service to Ceylon and Burma would prosper after the war and to that end ordered both Warwickshire and Leicestershire to service the Colombo and Rangoon route. Both ships were slightly smaller than the company’s pre war tonnage on the route and were delivered in 1948/49 respectively. However with independence for Burma being granted in 1948 and Ceylon a short while later their services were first cut from fortnightly to monthly, this unfortunately also coincided with a downturn in Government Service passenger requirements and an upturn in air transport. In an effort to maintain some sort of service Bibby commenced chartering out its ships whilst keeping others on a tenuous and difficult ports of call rota. Leicestershire was chartered out to various companies, most notably British India from 1951 to 1955 after which she returned to her more normal services for Bibby Line. She was eventually sold out of the fleet to Typaldos of Piraeus, Greece becoming Heraklion and as such capsized in 1966.

http://www.merchantnavyofficers.com/richard3.html

Και δύο πιο πρόσφατες φωτογραφίες (του 1960) του «LEICESTERSHIRE» στο Liverpool.

leicestershire.jpg

The Mersey tug GAMECOCK leads the 8,900 grt Bibby Line cargo vessel LEICESTERSHIRE

into the East Float at Birkenhead Docks, April 1960.

leica2.jpg

The LEICESTERSHIRE at busy Birkenhead Docks. A wife and child wave (at the third mate!?)

on her stern as the tug STORMCOCK manoeuvres the vessel into her berth, April 1960.

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

bibby60c.jpgbibbya.jpg

Διαφημιστικό φυλλάδιο της BIBBY LINE (πιθανώς του 1955), όπου εικονίζεται ένα από τα δύο αδελφά πλοία.

Rates brochure (no sailings) (undated; c. 1955)

Vessel(s): Leicestershire / Warwickshire (although not listed in brochure; cover shows one of the sisters)

Ports of call: Liverpool, Port Said, Port Sudan, Aden, Colombo, Rangoon.

Return voyages to London instead of Liverpool

http://www.timetableimages.com/maritime/images/bibby.htm

Και φωτογραφίες του φυλλαδίου από το εσωτερικό του πλοίου (δεν διευκρινίζεται για ποιό από τα δύο πρόκειται)

bibbyi3.jpgbibbyi4.jpg

Η εντύπωσή μου είναι ότι δεν επρόκειτο για αυτό που αργότερα ελέγετο κατά κόρον, δηλαδή για «σαπιοκάραβο».

Τα προβλήματα του πλοίου θα πρέπει να δημιουργήθηκαν από την μετασκευή του σε οχηματαγωγό.

Αυτό μας λένε και τα επίσημα στοιχεία, τα οποία θα δούμε αργότερα. Υπομονή μέχρι τότε.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

Σε λίγες μέρες, στις 8 Δεκεμβρίου, συμπληρώνονται 41 χρόνια από το τραγικό ναυάγιο. Με την ευκαιρία αυτή, ας δούμε και ένα δημοσίευμα προ διετίας στα Χανιώτικα Νέα. Το υπογράφει ο κ. Στέλιος Φραντζεσκάκης, Πλοίαρχος ΑΕΝ. Τα στοιχεία του άρθρου βασίζονται σε έρευνα-μελέτη που πραγματοποίησαν σπουδαστές της Σχολής Πλοιάρχων Κρήτης στα επίσημα στοιχεία του Συμβουλίου Ελέγχου Ναυτικών Ατυχημάτων. Η εργασία έγινε υπό την επίβλεψη του κ. Φραντζεσκάκη, ως καθηγητού της Σχολής. Και δημοσιεύει τα στοιχεία…για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι…όπως σημειώνει και ο ίδιος στον επίλογο του άρθρου.

Επισυνάπτω το άρθρο σε 2 μέρη στην κανονική του μορφή, δηλ σε αρχείο pdf.

her1.pdf

her2.pdf

Link to comment
Share on other sites

  • 11 months later...

Αφου το πλοιο ταξιδεψε ενα χρονο περιπου και μετασκευαστικε μεσα σε τρεις μηνες λογικο ειναι να μην υπαρχουν, βαλε και τα μεσα της εποχης που δεν κυκλοφορουσαν και πολλες φωτογραφικες μηχανες καταλαβαινεις!Παντως σε ενα βιβλιο που εχω υπαρχει μια καλη στην κρητη αμα την σκαναρω θα την ανεβασω!

Link to comment
Share on other sites

42 χρόνια από το ναυάγιο του "Hράκλειον"

Πηγή: GOODNET

Στις 8 Δεκεμβρίου του 1966 τα Xανιά και ευρύτερα το πανελλήνιο συγκλονίζονται. Tο ναυάγιο του πλοίου "Hράκλειον" στην "καταραμένη" Φαλκονέρα βυθίζει στο πένθος δεκάδες οικογένειες.

Σαράντα δύο χρόνια μετά το ναυάγιο του πλοίου "Ηράκλειον", που στοίχισε τη ζωή σε 240 άτομα -σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, αφού ανεπίσημα είχε λεχθεί ότι οι νεκροί ήταν πολύ περισσότεροι, επειδή, όπως είχε υποστηριχθεί, υπήρχαν αρκετοί λαθρεπιβάτες στο γκαράζ του πλοίου, οι μνήμες ζωντανεύουν και πάλι σήμερα, στο μνημείο του ναυαγίου, στην πλατεία Τάλω, όπου θα πραγματοποιηθεί επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων.

Το ναυάγιο

"Δεν είναι υπερβολή αν λεχθεί ότι τα Χανιά έζησαν χθες μία από τας δραματικωτέρας ώρας των μεταπολεμικών χρόνων...", σημείωνε εφημερίδα της εποχής στην πρώτη της σελίδα, στις 9 Δεκεμβρίου 1966, θέλοντας να δείξει το μέγεθος της ναυτικής τραγωδίας.

"Σε πλοίο θανάτου μετεβλήθη το φέριμποτ «Ηράκλειον»" (ιδιοκτησίας αδελφών Tυπάλδου) "κατά το ταξίδι του στις 8 Δεκεμβρίου 1966 από Χανιά προς Πειραιά. Μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας παρέσυρε στον βυθό 250 περίπου άτομα, βυθίζοντας τον Νομό Χανίων στο πένθος. Η συγκλονιστική αυτή τραγωδία εξετυλίχθη στην περιοχή της νησίδας Φαλκονέρα".

Με τα λόγια αυτά περιγράφονταν αρχικά η είδηση, για ν' ακολουθήσει η ανάλυση: "Το «Ηράκλειον» αναχώρησε το απόγευμα της Πέμπτης 8 Δεκεμβρίου από τα Χανιά, με καιρικές συνθήκες όχι πολύ ευνοϊκές (ταχύτητα ανέμου 4-5 Μποφώρ). Οι καιρικές συνθήκες επιδεινώθηκαν κατά την πορεία του προς Πειραιά κι έγιναν άθλιες στην περιοχή της Φαλκονέρας. Εκεί το σκάφος ενεπλάκη σε ισχυρή θύελλα. Σφοδροί άνεμοι έπνεαν με ταχύτητα 8 Μποφώρ, ενώ τεράστια κύματα έφταναν ως το κατάστρωμα. Εξαιτίας της θαλασσοταραχής απεσπάσθη η δεξιά πόρτα από την οποία μπαίνουν τ' αυτοκίνητα και το πλοίο άρχισε να κατακλύζεται από νερά. Το σκάφος αμέσως εξέπεμψε σήμα κινδύνου: "SOS - Ηράκλειο - βυθίζομαι", αναφέροντας το στίγμα του, 36.52 βόρεια και 24.08 ανατολικά. Ακολούθησε δεύτερο σήμα, στο οποίο ανέφερε τη λέξη "βυθιζόμεθα" κι έκτοτε ο ασύρματος του πλοίου εσίγησε. Κατέστη σαφές ότι θαλάσσια τραγωδία εξελίσσετο στο συνταρασσόμενο από θαλασσοταραχή Αιγαίο".

Το άκουσμα της είδησης συντάραξε τους κατοίκους του Νομού Χανίων: "Μόλις το γεγονός έγινε γνωστό, αγωνιώδεις εκκλήσεις αναφερόμεναι σε ερωτήσεις διά την τύχην του πλοίου απευθύνονταν σε πάσα κατεύθυνση. Πέραν πάσης περιγραφής είναι αι δραματικαί σκηναί πόνου και συντριβής που έλαβαν χώρα έμπροσθεν στο Λιμεναρχείο Χανίων και το πρακτορείο του φέριμποτ. Οι συγγενείς των άτυχων επιβατών, με τη λύπη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους διά τον απροσδόκητο χαμό αγαπημένων προσώπων προσπαθούσαν να βρουν λίγη παρηγοριά στη σκέψη ότι μεταξύ των ανευρισκομένων ναυαγών θα ήταν και ο δικός τους. Όλοι ανέμεναν... αλλά ολίγοι είναι εκείνοι που ένιωσαν τη χαρά αυτή. Οι διασωθέντες είναι ελάχιστοι. Μαζί με αυτούς θρηνούν και άπαντες οι κάτοικοι του Νομού, ολόκληρη η Ελλάδα, διά τον χαμό τόσων ανθρώπινων ψυχών".

Συνολικά εκείνο το μοιραίο βράδυ πνίγηκαν 240 άτομα, ενώ 46 κατάφεραν να σωθούν.

Σαράντα δύο χρόνια μετά, οι πληγές που άνοιξαν εκείνο το μοιραίο βράδυ έχουν -ως επί το πλείστον- επουλωθεί, όμως οι μνήμες παραμένουν ζωντανές και μαρτυρούν εκείνη τη συγκλονιστική ναυτική τραγωδία, που αποτέλεσε την αφορμή για τη δημιουργία της ΑΝΕΚ.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...
  • 10 months later...

43 χρόνια συμπληρωθηκαν απόψε απο την τραγωδία της Φαλκονέρας. Το πιο πολύνεκρο ναυάγιο στην ιστορία της Ελληνικής ακτοπλοίας. Το ναυάγιο καταλύτης για να έρθουν γρηγορότερα οι αλλαγές και ο εκσυγχρονισμός της ακτοπλοίας μας.

Link to comment
Share on other sites

Έζησα την τραγωδία με το ναυάγιο!

O Hρακλειώτης Γιάννης Λάμπρου επιβάτης του “Ηράκλειο” 43 χρόνια μετά θυμάται

Τραγικές μνήμες από το πολύνεκρο ναυάγιο του οχηματαγωγού πλοίου «Ηράκλειο» στο οποίο έχασαν τη ζωή τους 217 άνθρωποι «ξυπνούν» με την συμπλήρωση 43 ετών από εκείνη την αποφράδα ημέρα του Δεκεμβρίου του 1966. Ο Hρακλειώτης Γιάννης Λάμπρου ήταν τότε παλικάρι 30 ετών.

Κάθε φορά που πλησιάζει η μαύρη επέτειος νιώθει ένα μεγάλο βάρος στην καρδιά και απέραντη θλίψη για τις ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα στα παγωμένα νερά της Φαλκονέρας. Αν και 73 ετών σήμερα, ποτέ δεν θα απολέσει από πάνω του την οσμή του θανάτου. Ποτέ δεν θα σβήσει από τη μνήμη του την εικόνα με τα δεκάδες διάσπαρτα πτώματα. Ποτέ δεν ξεχάσει τις σπαρακτικές φωνές των ναυαγών που εκλιπαρούσαν για την σωτηρία τους. Το 1966 ο κ. Γιάννης εργαζόταν ως μπόμπαν (αντλιωρός) στο πλοίο Μίνως, ιδιοκτησίας Ευθυμιάδη. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1966 ξεκίνησαν από το λιμάνι του Ηρακλείου στις 8 το πρωί με προορισμό τον Πειραιά. «Θυμάμαι ότι οι καιρικές συνθήκες ήταν αντίξοες. Είχε πολλή θάλασσα. Ο καπετάνιος πήρε το πρώτο σήμα για το ναυάγιο ενώ πλέαμε ανοιχτά της Ντία. Προσεγγίσαμε την περιοχή όπου μας είχε δοθεί το στίγμα λίγο μετά τη μία το μεσημέρι. Πήγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε δεδομένης της θαλασσοταραχής».

Όπως αφηγείται, το πρώτο πράγμα που αντίκρισαν ήταν ένα τεράστιο ψυγείο. “Ήταν το πρώτο σημάδι της τραγωδίας. Γυρίζω και λέω στο λοστρόμο τον Γιακουμή «τι καθόμαστε; Χαροπαλεύουν άνθρωποι. Τους βλέπαμε που είχαν πιαστεί από σανίδια και άλλα αντικείμενα που έπλεαν. Βλέπαμε και τους νεκρούς ναύτες που έπαιζαν από τον αέρα οι κολαρίνες τους».

Με εντολή του καπετάνιου κατέβασαν μια βάρκα. «Μέσα μπήκαμε εγώ, ο ύπαρχος Δημήτρης Καπιτσαλάς, ο Γεράσιμος Δαλιέτος, ο Σπύρος ο Κόκλας και κάποιος Μπάμπης που δεν θυμάται το επώνυμο του. Καταφέραμε να σώσουμε πέντε ανθρώπους. Αυτούς μόνο βρήκαμε εμείς. Δεν υπήρχαν άλλοι για να σώσουμε».

Ήταν καταβεβλημένοι από την κόπωση και το κρύο. Πάλευαν με τα κύματα από τις 2 τα ξημερώματα και εμείς τους βρήκαμε στις 2 το μεσημέρι. Όλοι ήταν μαυρισμένοι από το μαζούτ με το οποίο είχε γεμίσει η θάλασσα.

«Μας δάγκωνε τα πόδια»

Συγκλονισμένος ακόμα και σήμερα περιγράφει τις στιγμές διάσωσης των πέντε ναυαγών. «Ανάμεσα στους πέντε ήταν ένας λοχίας. Ο άνθρωπος είχε χάσει τα λογικά του από το σοκ. Μόλις τον βάλαμε στη βάρκα, άρχισε να μας δαγκώνει τα πόδια. Οι άλλοι δεν μιλούσαν από το σοκ. Στη βάρκα μας ανασύραμε και το λοστρόμο του «Ηράκλειο», το Θοδωρή το Μαγιάφη. Είναι ο μόνος που την «πλήρωσε» για το ναυάγιο και δεν έφταιγε. Τον γνώριζα από παλιά. Τον έσυρα πάνω στη βάρκα και γύρισε και μου είπε: «Γιάννη δεν με γνωρίζεις;». Το πρόσωπο του ήταν μαύρο από το μαζούτ.

Ο άνθρωπος αυτός είχε ειδοποιήσει εγκαίρως τον καπετάνιο όταν αντιλήφθηκε ότι η μπουκαπόρτα είχε ανοίξει και έμπαζε νερά. Του πρότεινε να ελαττώσουν ταχύτητα, όμως δυστυχώς απαξιώθηκε επειδή ήταν λοστρόμος.

Ο κ. Γιάννης θυμάται συγκινημένος ότι και οι ίδιοι κινδύνευσαν να πνιγούν καθώς η μηχανή της βάρκας είχε «τραβήξει» από την αναρρόφηση μία λινάτσα. «Ο ύπαρχος φοβήθηκε και μας είπε να επιστρέψουμε στο πλοίο. Εγώ και ο Δαλιέτος αντιδράσαμε. Είπαμε ότι δεν πάμε πουθενά γιατί η πρώτη μας έννοια ήταν να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους».

Όπως αναφέρει, λόγω της θαλασσοταραχής ήταν αδύνατον οι πέντε ναυαγοί να ανέβουν στο πλοίο με την ανεμόσκαλα. «Ο λοστρόμος τους ανέβασε έναν-έναν με την καντηλίτσα (ένα σανίδι δεμένο στις άκρες με σκοινί).

Πλήρωμα και επιβάτες παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα την επιχείρηση διάσωσης των πέντε. Άλλοι έκλαιγαν με τόσα πτώματα τριγύρω, άλλοι κοίταζαν αποσβολωμένοι από το σοκ.

«Μας έριξαν στο πλοίο με ελικόπτερο δύο γιατρούς από το Ζάννειο για να προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες στους ναυαγούς. Εγώ δεν τους ξαναείδα από τότε».

Νύκτες ολόκληρες ο κ. Λάμπρου έβλεπε εφιάλτες στον ύπνο του. Το σοκ που υπέστη ήταν ισχυρό. Για καιρό ήθελε μόνο να ξεμπαρκάρει, όπως λέει. «Ακόμα και σήμερα δεν έχω ξεπεράσει την τραγωδία. Μιλάω σήμερα γιατί νιώθω την ανάγκη να τιμήσω αυτές τις ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα. Πιστεύω ότι ποτέ δεν θα το ξεπεράσω. Τότε το μόνο που ήθελα και εγώ και οι συνάδελφοι μου ήταν να σώσουμε όσους περισσότερους μπορούσαμε. Κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν. Μακάρι να είχαμε προλάβει να σώσουμε και άλλους» λέει συγκινημένος.

Βραδινές ώρες της 7ης Δεκεμβρίου του 1966 το πλοίο «Ηράκλειο» απέπλευσε από το λιμάνι της Σούδας για Πειραιά. Στις 02.06 ξημερώματα της 8ης Δεκεμβρίου, ημέρα Πέμπτη, εξέπεμψε το μήνυμα: «SOS, από Ηράκλειον, στίγμα μας 36 μοίρες 52 Β, 24 μοίρες 08 Α, Βυθιζόμεθα».

Από τους 73 ναυτικούς (πλήρωμα) και τους 191 επιβάτες σώθηκαν μόνο 46 (16 άτομα από το πλήρωμα και 30 επιβάτες), οι υπόλοιποι 217 πνίγηκαν.

πηγή: patris.gr

Link to comment
Share on other sites

Το πιο πολύνεκρο ναυάγιο στην ιστορία της Ελληνικής ακτοπλοίας. Το ναυάγιο καταλύτης για να έρθουν γρηγορότερα οι αλλαγές και ο εκσυγχρονισμός της ακτοπλοίας μας.

Σίγουρα το ναυάγιο του ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ στάθηκε αιτία και αφορμή στο να αλλάξουν πολλά πράγματα στην Ακτοπλοία.

Ωστόσο και πάλι σίγουρα, δεν ήταν το μεγαλύτερο ναυάγιο στην ιστορία της Ελληνικής Ακτοπλοίας. Το πλέον πολύνεκρο ήταν αυτό του ΧΕΙΜΑΡΡΑ, στις 19 Ιανουαρίου του 1947, με 390 περίπου -επίσημα αναφερόμενα- νεκρούς, ενώ υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν ότι ο αριθμός των θυμάτων ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος.

Link to comment
Share on other sites

Έχεις δίκιο ΣΕΙΡΙΟΣ, είχα ξεχάσει το ΧΕΙΜΑΡΡΑ. Δυστηχως, σε αυτον τον τοπο πρεπει να χανονται ανθρωποι για να ξυπναμε ολοι και να παιρνουμε μετρα που θα αποτρεπουν νεες τραγωδιες στο μελλον. Κατι αναλογο εγινε και μετα το ΣΑΜΙΝΑ το Σεπτεμβρη του 2000.:(

Link to comment
Share on other sites

Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας και σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στην χώρα μας, οι μεγάλες τραγωδίες γινόντουσαν πάντα αιτία και αφορμή για "να παρθούν κάποια μέτρα", για να προβληματιστούν οι άνθρωποι και να σκεφτούν τι θα πρέπει να κάνουν για να αποτρέψουν παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον. Άς μην είμαστε τόσο αυστηροί με αυτόν τον "τόπο", τον τόπο μας. Απλά αυτά που συμβαίνουν εδώ τα ζούμε και τα γνωρίζουμε από πρώτο χέρι, και μας αφορούν άμεσα.

Link to comment
Share on other sites

Πέρασαν 43 χρόνια από το ναυάγιο του πλοίου «Ηράκλειον»

Το βράδυ στις 7 Δεκεμβρίου 1966 και ενώ οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ άσχημες, άνεμοι 9 μποφόρ, το πλοίο "Ηράκλειον" απέπλευσε στις 8.00 μ.μ. από τη Σούδα Κρήτης για Πειραιά, με πιθανή καθυστέρηση 2 ωρών για να παραλάβει την Νταλίκα του θανάτου όπως αργότερα χαρακτηρίσθηκε. Το πλοίο ενώ έπλεε στη θαλάσσια περιοχή της Φαλκονέρας στο Μυρτώο Πέλαγος μέσα σε υψηλό κυματισμό με συνεχείς διατοιχισμούς (πλευρικές ταλαντώσεις, κοινώς μποτζαρίσματα) το τελευταίο όχημα φορτηγό ψυγείο Νταλικα 5 τονων με φορτίο πορτοκαλια, που φορτώθηκε κάθετα προς το διάμηκες του πλοίου, είτε γιατί δεν είχε εχμαθεί ασφαλώς λόγω βιασύνης απόπλου μετά τη καθυστέρηση, είτε γιατί η έχμασή του ήταν χαλαρή, άρχισε αυτό να κινείται και να προσκρούει στους πλευρικούς καταπέλτες εκ των οποίων ο ένας, είτε γιατί δεν είχε ασφαλισθεί με τους πείρους (ή πεταλούδες) είτε γιατί αυτό είχε γίνει πλημμελώς, πιθανώς για τους ίδιους παραπάνω λόγους, σε κάποια στιγμή ο ένας πλευρικός καταπέλτης υποχώρησε και το φορτηγό ψυγείο έπεσε στη θάλασσα η οποία και κατέκλυσε στη συνέχεια όλο τον χώρο των οχημάτων.

Μετά την έξοδο του φορτηγου ψυγειου στην θαλασσα, το πλοιο ηλθε παλι στην θεση του και αιωρειτο στην επιφανεια της θαλασσας, σαν τους κλοουν στο τσιρκο χωρις μηχανες με μονο τις ηλεκτρογεννήτριες ασφαλείας σε ενεργεια για περιπου 15-20 λεπτα και κατοπιν λόγω της μεγάλης πλέον ελεύθερης επιφάνειας άρχισε το πλοίο να παίρνει πολύ μεγάλες κλίσεις οπου στο τελος βυθίστηκε, πρωτα με την πλώρη (κατά μαρτυρία ναυαγού).

Στις 02.06 το πρωΐ της 8ης Δεκεμβρίου 1966 ημέρα Πέμπτη ο συγκλονιστικός συνδυασμός του μορσικού αλφαβήτου: τρεις τελείες - τρεις παύλες - τρεις τελείες δηλαδή SOS διέγειρε τις ραδιοτηλεγραφικές συχνότητες της Μεσογείου. "SOS, από Ηράκλειον, στίγμα μας 36° 52' B., 24° 08 A., Βυθιζόμαστε".

Από τους 73 ναυτικούς (πλήρωμα) του πλοίου και τους 191 επιβάτες σώθηκαν μόνο 46, (16 απο το πληρωμα και 30 επιβατες), εκείνη την νύκτα σε 10 μόλις λεπτά χάθηκαν 217 ψυχές. Πλοίαρχος του μοιραίου αυτού πλοίου ήταν ο Εμμ. Βερνίκος. Αν και ηταν ο πρωτος που επεσε στην θαλασσα φέροντας σωσίβιο, οπως ειπαν οι διασωθεντες αξιωματικοι, ποτε δεν βρεθηκε ο ιδιος η το πτωμα του.

Χρονικό διάσωσης Δύο φορές επαναλήφθηκε το σήμα κινδύνου και ακολούθησε ....σιγή. Το υποτυπώδες τότε τμήμα επικοινωνιών του Υπουργείου Ναυτιλίας εις μάτην προσπαθούσε αναζήτηση πλοίων στη γύρω περιοχή του ναυαγίου, τα Λιμεναρχεία, Πειραιώς, Σύρου και Κρήτης ανέφεραν αδυναμία αποστολής μέσων για παροχή βοήθειας αφού ούτε και ρυμουλκά για τέτοιες ανάγκες υπήρχαν. Δυστυχώς ούτε το Ε/Γ-Ο/Γ ΜΙΝΩΣ, που έπλεε 15 μίλια βορειότερα "άκουσε" το σήμα κινδύνου. Στις 02.30 ενημερώνεται ο τότε Αρχηγός του Λιμενικού Σώματος για το τραγικό συμβάν και βεβαίως με όλες τις δυσχέρειες που το συνόδευαν. Ακολούθως ενημερώνεται ο Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας και εκείνος με την σειρά του ενημερώνει τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης. Το τότε Αρχηγείο Ναυτικού (Πλατεία Κλαυθμώνος) αναφέρει ότι πολεμικό πλοίο που βρίσκεται στη Σύρο με σβηστές μηχανές θα χρειασθεί τουλάχιστον 3-4 ώρες για απόπλου συν εκείνες τις ώρες για να φθάσει στο τόπο του ναυαγίου. Οι ώρες περνούν και η αγωνία αρχίζει να κορυφώνεται, κάποια πλοία που έλαβαν το σήμα δηλώνουν αλλαγή πορείας τους προς το στίγμα του Ηράκλειον, απέχουν όμως πολύ, κάποια ανατολικά των Κυκλάδων, άλλο δυτικά της Καλαμάτας, και δύο αγγλικά πολεμικά ΒΑ της Κρήτης. Στις 04.30 εμπλεκόμενοι Αρχηγοί και Υπουργοί βρίσκονται στις Υπηρεσίες για άμεση ενημέρωση ενώ δίδεται εντολή απόπλου στο Α/Γ ΣΥΡΟΣ του τότε Β.Ν. Γύρω στις 05.30 αποφασίζεται η γνωστοποίηση του συμβάντος στον τότε Πρωθυπουργό, με όλες τις εξελίξεις και τις επιμέρους αδυναμίες. Μετά από κάποιες ενημερώσεις για τον μεγάλο χρόνο προσέγγισης των πλοίων που είδη προστρέχουν, γύρω στις 06.00-06.30 ο τελευταίος ενημερώνει τον Βασιλέα Κωνσταντίνο στο Τατόι. Τότε ενημερώνεται και το Αρχηγείο Αεροπορίας. Στις 07.20 μια Ντακότα απογειώνεται από τo πολεμικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας και λίγα λεπτά μετά την ακολουθούν άλλες δύο.

Στις 09.45-10.00 η πρώτη Ντακότα φθάνει κοντά στο στίγμα όπου και εντοπίζει το φορτηγό ψυγείο να επιπλέει, συνάμα στον ορίζοντα φαινόταν καθαρά το Αγγλικό Ν/Κ ASHTON που έσπευδε ολοταχώς. Τότε η Ντακότα άρχισε τους "κύκλους έρευνας - διάσωσης" σε συνεχώς μικρότερο ύψος όταν ακούσθηκε ο πιλότος της δεύτερης Ντακότας σχεδόν να προστάζει: Μεγαλειότατε η πτήση σας είναι επικίνδυνη, πάρτε γρήγορα ύψος! Ο Κυβερνήτης του ASHTON αντιλαμβανόμενος περί τίνος πρόκειτο ακούγεται να δηλώνει: "Μεγαλειότατε η ASHTON στις διαταγές Σας" Και η απάντηση «Ευχαριστώ, ακολούθα με....» και άρχισαν οι ρίψεις καπνογόνων και σωσιβίων, όπου, από αέρος, εντοπίζονταν ναυαγοί. Στις 12.00 το τραγικό συμβάν έχει μαθευτεί σχεδόν σ΄ όλο το Πειραιά, πρώτοι οι συγγενείς που περίμεναν το πρωΐ το πλοίο έχουν συγκεντρωθεί μπροστά στο κτίριο των Τυπάλδων στην ακτή Τζελέπη (το γνωστό κτίριο από τα κινηματογραφικά έργα) και προσπαθούν να μάθουν γιατί αυτή η καθυστέρηση, δεν θέλουν να πιστέψουν τίποτε άλλο. ’λλοι που μόλις έκαναν τα ψώνια τους στη τότε Δημοτική αγορά (δίπλα στο λιμάνι) προστίθονταν με τους περαστικούς σε μικρές ομάδες γύρω απ΄ το λιμένα.

Στις 17.00 οι σειρήνες 10-12 ασθενοφόρων από την Αθήνα, μέσω της οδού Πειραιώς κατέρχονται τις οδούς Γούναρη και Εθνικής αντιστάσεως προσθέτοντας άλλη μια νότα στις τραγικές εκείνες στιγμές της αναμονής του πρώτου καταφθάνοντος πλοίου με ναυαγούς, ενώ άλλα 7-8 ασθενοφόρα από την Τερψιθέα (Πειραιά), που ήταν ο σταθμός Πρώτων Βοηθειών του Πειραιά, κινούνται προς τον ’γιο Νικόλαο, όπου εκεί θα προσέγγιζε τελικά το πλοίο.

Η κυκλοφορία μπροστά στο Τελωνείο Πειραιά και γύρω από την εκκλησία του Αγ. Νικολάου είχε διακοπεί, όχι από την Τροχαία, αλλά από τον κόσμο που με βουρκωμένα μάτια και ένα συγκρατημένο κλαυθμό περίμεναν.... Κάποια στιγμή εμφανίσθηκαν πέντε νεκροφόρες και ο κλαυθμός ξέσπασε.... Ώρα 19.00 έχει πια νυχτώσει και το Ν|Κ "ASHTON" εισήλθε αργά αργά στο λιμένα του Πειραιά που μετέφερε 2 διασωθεντας ναυτες, τον Αντωνιο Καμπουρη και Δημητριο Οικονομου απο την Σητεια Κρητης, καθως και νεκρους.

Τρεις σειρές κιγκλιδωμάτων στάθηκαν αδύνατον να συγκρατήσουν το γογγυτό όλου εκείνου του πλήθους που δεν γνώριζε τίποτα για τα προσφιλή τους πρόσωπα, αφού δεν είχε γίνει καμιά ανακοίνωση και ούτε τα ονόματα των διασωθέντων είχαν δοθεί στη δημοσιότητα. Το ίδιο βράδυ παρασημοφορήθηκε ο Κυβερνήτης του ΝΚ "ASHTON" από τον Βασιλέα. Την επόμενη μέρα το Βασιλικό ζεύγος συνοδευόμενο από τον Πρωθυπουργό και από 2-3 Υπουργούς επισκέφθηκαν ναυαγούς στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιώς στον Ευαγγελισμό και στον Ερυθρό Σταυρό που είχαν επίσης εισαχθεί.

Μετά το τραγικό αυτό ναυάγιο καθορίστηκαν μελέτες για δημιουργία επί τούτου θαλάμων επιχειρήσεων έρευνας διάσωσης τόσο στο ΥΕΝ όσο και στη Ναυτική Διοίκηση Αιγαίου, επίσης τότε καθορίστηκε ο θεσμός του "Σκοπούντος πλοίου" (ένα πολεμικό πλοίο από κάθε κατηγορία θα κάνει επιφυλακή 24ωρης ετοιμότητας στο Ναύσταθμο) καθώς και ο καθορισμός άδειας απόπλου σύμφωνα με τις υφιστάμενες κάθε φορά καιρικές συνθήκες και όχι "Κατά κρίσιν πλοιάρχου".

Βέβαια η παρουσία του Βασιλέως στην έρευνα δεν ήταν για λόγους εντύπωσης και δημιουργίας ευμενών σχολίων όπως τις απέδιδαν τότε οι εφημερίδες, αλλά για λόγους κατάρριψης ισχυρισμών της Τουρκίας που από το 1963 σε διεθνή φόρα υποστήριζε ότι η Ελλάδα αδυνατεί να παράσχει βοήθεια σε κινδυνεύοντα σκάφη στο Αιγαίο, και που δεν είχαν ποτέ δημοσιευθεί από τον ελληνικό τύπο στο εσωτερικό. Τα πλοία που προσέτρεξαν τότε στο ναυάγιο ήταν το Ε/Γ-Ο/Γ ΜΙΝΩΣ της εταιρείας Ευθυμιάδη, που ακολουθούσε το ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ, είχε αποπλεύσει μετα τον αποπλου του ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ απο τα ΧΑΝΙΑ Κρητης. Επισης το ΧΑΝΙΑ πλοίο της ίδιας εταιρείας του ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ, το Φιλανδικό NULA, το Δ/Ξ ALDEBARAN (Ελληνικό), το ρωσικό Φ/Γ ΟΥΡΙΣΚ, το Πολωνικό Φ/Γ VAKO, το Αγγλικό ναρκαλιευτικό ASHTON, το Αγγλικό Α/Τ LEVERTOG, και το Ελληνικό Α/Γ ΣΥΡΟΣ του Β.Ν.

* Υπ΄ όψη ότι σε ανατροπή πλοίου οι εσωτερικοί διάδρομοι γίνονται πλευρικοί τοίχοι και οι πλευρικοί τοίχοι(Μπουλμέδες) διάδρομοι, κάθε δε εσωτερικός κάθετος διάδρομος, προς το διάμηκες του πλοίου, μετατρέπεται σε κενό, ίσου βάθους με το μήκος του. Και οι εγκλωβισμένοι στις καμπίνες ακολούθησαν ....

Μαρτυρία ναυαγού Ακολουθεί η μαρτυρία του ναυαγού Α. Καμπούρη, κατοικο Αθηνων που τον αντελήφθηκε το ρωσικό πλοίο Φ/Γ ΟΥΡΙΣΚ και ειδοποίησε το ASHTON το οποίο τελικά τον διέσωσε: "Οι διασωθεντες ναυτες πιλοταρησαν το "ΑSHTON", Αγγλικο ναρκαλιευτικο υπο την επιβλεψην του πλοιαρχου, μεσα στο λιμανι Πειραιως. Οταν το ΝΚ "ΑSHTON" εισερχοταν στην εισοδο του λιμανιου στον Φαρο ηταν καποιος σκαρφαλωμενος και μας ρωτησε που πηγαινουμε επειδη ειδε το πολεμικο πλοιο, του ειπα οτι ημαστε ναυαγοι του "Ηρακλειον". Mετα την πλευρηση του "ASHTON" στο λιμανι του Πειραια, δεν επετραπη η εξοδος των διασωθεντων ναυτων εκτος του πλοιου, πριν την αποβίβαση των νεκρων (Ναυτικος κανονας). Θαμπωσαν τα ματια μας οταν ανεβηκαμε στο καταστρωμα και αντικρίσαμε το πληθος που περιμενε στην ακτη, στραβωθηκαμε απο τα φλας των δημοσιογραφων. Δεν ξεραμε οτι ημασταν οι πρωτοι που μπηκαν στο λιμανι αν και ημασταν οι τελευταιοι που περυσυνελλεξαν, ισως γιατι το ναρκαλιευτικο ειχε μεγαλυτερη ταχυτητα.

Πρεπει να σημειωθει οτι ο Πλοιαρχος του "ASHTON" ειπε οτι ηλθε απο την ΚΥΠΡΟ μολις ελαβε το SOS, αλλα γυρισε πισω γιατι δεν ειχε το ακριβες στιγμα, χασημο πολυτιμης ωρας ασφαλως για τους ναυαγους. Ξαναγυρισε και μαζεψε πιο πολλα πτωματα απο ζωντανους. Το χαρακτηριστικο της ημερας ηταν οτι ενω ελαβε το SOS ο ναυτης της βαρδιας ενος απο τα διανυκτερευοντα φυλακια, ειχε λαβει διαταγη να μην ξυπνησει τον ανωτερο του πριν τις 6.00 το πρωι, μην ξεχναται οτι τα πολεμικα πλοια διασωσης χρειαζονται 2-3 ωρες να ζεσταθουν (Παλαιότερα για να "σηκώσουν ατμό"). Οταν ηλθε ο τοτε βασιλευς Κωνσταντινος στο ΤΖΑΝΕΙΟΝ και μας επισκευτηκε του ειχα πη οτι περασε απο πανω μου 2 φορες και επειδη φορουσα μπλε σκουρα μπλουζα την εβγαλα και εμεινα με το ασπρο φανελλακι για να με δη, επειδη στο σημειο που ημουν δεν υπηρχαν σωστικα πλοια, τα εβλεπα πολυ μακρια μου. Χρωσταω την ζωη μου στον ηρωα που με σηκωσε απο το κρεββατι με το ζορι και περιμενε στην καμπινα μου απεξω μεχρι να σηκωθω, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΣΑΓΓΑΡΙΔΗ και τον Κον ΔΗΜΗΤΡΙΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ δευτερον πατερα μου που με βοηξησε να πεσω στην θαλασσα εκεινη την κρισιμη ωρα του ναυαγιου. Αντωνιος Καμπουρης.........

Σημείωση ναυαγού: Πιστευω καποιος, καποτε να ενδιαφερθη για το τραγικο ναυαγιο και να εξερευνηση τον πυθμενα της Φαλκονερας για να ησυχασουν οι ψυχες μας για τους αγαπητους φιλους που χασαμε, οι περισσοτεροι νεαρα παιδια...

Ετσι έζησα την τραγωδία με το ναυάγιο του “ΗΡΑΚΛΕΙΟ” O Hρακλειώτης Γιάννης Λάμπρου επιβάτης του “Ηράκλειο” 43 χρόνια μετά θυμάται

Τραγικές μνήμες από το πολύνεκρο ναυάγιο του οχηματαγωγού πλοίου «Ηράκλειο» στο οποίο έχασαν τη ζωή τους 217 άνθρωποι «ξυπνούν» με την συμπλήρωση 43 ετών από εκείνη την αποφράδα ημέρα του Δεκεμβρίου του 1966. Ο Hρακλειώτης Γιάννης Λάμπρου ήταν τότε παλικάρι 30 ετών.

Κάθε φορά που πλησιάζει η μαύρη επέτειος νιώθει ένα μεγάλο βάρος στην καρδιά και απέραντη θλίψη για τις ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα στα παγωμένα νερά της Φαλκονέρας. Αν και 73 ετών σήμερα, ποτέ δεν θα απολέσει από πάνω του την οσμή του θανάτου. Ποτέ δεν θα σβήσει από τη μνήμη του την εικόνα με τα δεκάδες διάσπαρτα πτώματα. Ποτέ δεν ξεχάσει τις σπαρακτικές φωνές των ναυαγών που εκλιπαρούσαν για την σωτηρία τους.

Το 1966 ο κ. Γιάννης εργαζόταν ως μπόμπαν (αντλιωρός) στο πλοίο Μίνως, ιδιοκτησίας Ευθυμιάδη. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1966 ξεκίνησαν από το λιμάνι του Ηρακλείου στις 8 το πρωί με προορισμό τον Πειραιά. «Θυμάμαι ότι οι καιρικές συνθήκες ήταν αντίξοες. Είχε πολλή θάλασσα. Ο καπετάνιος πήρε το πρώτο σήμα για το ναυάγιο ενώ πλέαμε ανοιχτά της Ντία. Προσεγγίσαμε την περιοχή όπου μας είχε δοθεί το στίγμα λίγο μετά τη μία το μεσημέρι. Πήγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε δεδομένης της θαλασσοταραχής».

Όπως αφηγείται, το πρώτο πράγμα που αντίκρισαν ήταν ένα τεράστιο ψυγείο. “Ήταν το πρώτο σημάδι της τραγωδίας. Γυρίζω και λέω στο λοστρόμο τον Γιακουμή «τι καθόμαστε; Χαροπαλεύουν άνθρωποι. Τους βλέπαμε που είχαν πιαστεί από σανίδια και άλλα αντικείμενα που έπλεαν. Βλέπαμε και τους νεκρούς ναύτες που έπαιζαν από τον αέρα οι κολαρίνες τους».

Με εντολή του καπετάνιου κατέβασαν μια βάρκα. «Μέσα μπήκαμε εγώ, ο ύπαρχος Δημήτρης Καπιτσαλάς, ο Γεράσιμος Δαλιέτος, ο Σπύρος ο Κόκλας και κάποιος Μπάμπης που δεν θυμάται το επώνυμο του. Καταφέραμε να σώσουμε πέντε ανθρώπους. Αυτούς μόνο βρήκαμε εμείς. Δεν υπήρχαν άλλοι για να σώσουμε».

Ήταν καταβεβλημένοι από την κόπωση και το κρύο. Πάλευαν με τα κύματα από τις 2 τα ξημερώματα και εμείς τους βρήκαμε στις 2 το μεσημέρι. Όλοι ήταν μαυρισμένοι από το μαζούτ με το οποίο είχε γεμίσει η θάλασσα.

«Μας δάγκωνε τα πόδια»Συγκλονισμένος ακόμα και σήμερα περιγράφει τις στιγμές διάσωσης των πέντε ναυαγών. «Ανάμεσα στους πέντε ήταν ένας λοχίας. Ο άνθρωπος είχε χάσει τα λογικά του από το σοκ. Μόλις τον βάλαμε στη βάρκα, άρχισε να μας δαγκώνει τα πόδια. Οι άλλοι δεν μιλούσαν από το σοκ. Στη βάρκα μας ανασύραμε και το λοστρόμο του «Ηράκλειο», το Θοδωρή το Μαγιάφη. Είναι ο μόνος που την «πλήρωσε» για το ναυάγιο και δεν έφταιγε. Τον γνώριζα από παλιά. Τον έσυρα πάνω στη βάρκα και γύρισε και μου είπε: «Γιάννη δεν με γνωρίζεις;». Το πρόσωπο του ήταν μαύρο από το μαζούτ.Ο άνθρωπος αυτός είχε ειδοποιήσει εγκαίρως τον καπετάνιο όταν αντιλήφθηκε ότι η μπουκαπόρτα είχε ανοίξει και έμπαζε νερά. Του πρότεινε να ελαττώσουν ταχύτητα, όμως δυστυχώς απαξιώθηκε επειδή ήταν λοστρόμος.Ο κ. Γιάννης θυμάται συγκινημένος ότι και οι ίδιοι κινδύνευσαν να πνιγούν καθώς η μηχανή της βάρκας είχε «τραβήξει» από την αναρρόφηση μία λινάτσα. «Ο ύπαρχος φοβήθηκε και μας είπε να επιστρέψουμε στο πλοίο. Εγώ και ο Δαλιέτος αντιδράσαμε. Είπαμε ότι δεν πάμε πουθενά γιατί η πρώτη μας έννοια ήταν να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους».

Όπως αναφέρει, λόγω της θαλασσοταραχής ήταν αδύνατον οι πέντε ναυαγοί να ανέβουν στο πλοίο με την ανεμόσκαλα. «Ο λοστρόμος τους ανέβασε έναν-έναν με την καντηλίτσα (ένα σανίδι δεμένο στις άκρες με σκοινί).

Πλήρωμα και επιβάτες παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα την επιχείρηση διάσωσης των πέντε. Άλλοι έκλαιγαν με τόσα πτώματα τριγύρω, άλλοι κοίταζαν αποσβολωμένοι από το σοκ.

«Μας έριξαν στο πλοίο με ελικόπτερο δύο γιατρούς από το Ζάννειο για να προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες στους ναυαγούς. Εγώ δεν τους ξαναείδα από τότε».

Νύκτες ολόκληρες ο κ. Λάμπρου έβλεπε εφιάλτες στον ύπνο του. Το σοκ που υπέστη ήταν ισχυρό. Για καιρό ήθελε μόνο να ξεμπαρκάρει, όπως λέει. «Ακόμα και σήμερα δεν έχω ξεπεράσει την τραγωδία. Μιλάω σήμερα γιατί νιώθω την ανάγκη να τιμήσω αυτές τις ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα. Πιστεύω ότι ποτέ δεν θα το ξεπεράσω. Τότε το μόνο που ήθελα και εγώ και οι συνάδελφοι μου ήταν να σώσουμε όσους περισσότερους μπορούσαμε. Κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν. Μακάρι να είχαμε προλάβει να σώσουμε και άλλους» λέει συγκινημένος.

Βραδινές ώρες της 7ης Δεκεμβρίου του 1966 το πλοίο «Ηράκλειο» απέπλευσε από το λιμάνι της Σούδας για Πειραιά. Στις 02.06 ξημερώματα της 8ης Δεκεμβρίου, ημέρα Πέμπτη, εξέπεμψε το μήνυμα: «SOS, από Ηράκλειον, στίγμα μας 36 μοίρες 52 Β, 24 μοίρες 08 Α, Βυθιζόμεθα».

Από τους 73 ναυτικούς (πλήρωμα) και τους 191 επιβάτες σώθηκαν μόνο 46 (16 άτομα από το πλήρωμα και 30 επιβάτες), οι υπόλοιποι 217 πνίγηκαν.

Πηγή:Πατρίς-Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη

Θερμά Συγχαρητήρια Κυρία Καρεκλάκη

Link to comment
Share on other sites

  • 11 months later...
  • 2 months later...
  • 4 months later...

ΤΟ «ΗΡΑΚΛΕΙΟ»

ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Κωνσταντίνος Φιλίππου

Διπλ. Ναυπηγός & Μηχανολόγος Μηχανικός

Εδώ περιλαμβάνονται συγκεντρωτικά έγγραφα, εκθέσεις και μελέτες που αναφέρονται στο ατύχημα και την επακολουθείσα βύθιση του ε/π-ο/γ «ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ» τον Δεκέμβριο 1966

Για το ναυάγιο του «ΗΡΑΚΛΕΙΟ» τον Δεκέμβριο 1966 είχαν κάποτε γραφεί πολλά. Σήμερα προσπάθησα να συγκεντρώσω έγκυρο υλικό και να το ψηφιοποιήσω ώστε ο κάθε ενδιαφερόμενος αναγνώστης και ιστορικός ερευνητής να μπορεί να έχει μία πληρέστερη εικόνα των γεγονότων και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας στα Πειραϊκά δρώμενα σαράντα και πλέον χρόνια μετά.

Οι σχετικές καταγραφές είναι διαιρεμένες στα εξής υποκεφάλαια:

5.2 – Κατηγορητήριο της εφημερίδας «Μεσημβρινή»

5.3 – Έκθεση επί ναυτικού ατυχήματος Ο/Γ-Ε/Γ «Ηράκλειον» του Α.Ε.Ε.Ν.Α.

5.4 – Έρευνα επί της βυθίσεως του Ο/Γ «Ηράκλειον» του Βασ. Φραγκούλη,

Καθηγ. Ε.Μ.Π.

5.6 – Αναφορά επί επεισοδίου μεταξύ Τάκη (Π) Κόκκινου, εκπροσώπου της

Εταιρίας Τυπάλδου και του Δ. Ανδριτσόπουλου, αντιπλοιάρχου –

ναυπηγού Β.Ν. (προϊσταμένου του ναυπηγικού τμήματος της Ε.Ε.Π.)

Το ναυάγιο του «Ηράκλειο» αποτελεί ένα από τα κεφάλαια που περιλαμβάνονται σε μία ηλεκτρονική δισκέτα με τίτλο «ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΜΠΟΡΙΚΗΣ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ» όπου έχει καταγραφεί υλικό από το:

2. - Αρχείο Αλεξάνδρου Φιλίππου

3. - Αρχείο Κωνσταντίνου Φιλίππου

4. - Αρχείο Δημητρίου Ανδριτσόπουλου

Στα αρχεία αυτά περιλαμβάνονται και εκθέσεις επί των θαλασσίων ατυχημάτων του «Λακωνία» και του «Βρετάννη» ενώ άλλα έγγραφα που σχετίζονται με τις ναυπηγο – επισκευαστικές δραστηριότητες του Πειραιώς, αρχίζοντας από το 1931, ευρίσκονται στις ιστοσελίδες:

http://www.nafpigika.gr/files/appendix2a2-11.pdf

http://www.nafpigika.gr/files/appendix2a3-9.pdf

http://www.nafpigika.gr/files/appendix2a3-6.pdf

Με τις καταγραφές αυτές ελπίζει ο γράφων να προσφέρει ένα λιθαράκι στη διάσωση της ιστορικής μνήμης γεγονότων που οι υπάρχοντες παλαιότεροι εξ ημών ενθυμούνται ακόμα οι δε νεότεροι έχουν ίσως ακούσει ή παντελώς αγνοούν.

Η ηλεκτρονική δισκέτα διατίθεται ελεύθερα από τον γράφοντα εφ’όσον ο τυχόν ενδιαφερόμενος θελήσει να επικοινωνήσει μαζί του μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στην διεύθυνση [email protected].

Φεβρουάριος 2010

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Ήμουν για λίγο καιρό μέλος του πληρώματος του ως άνω σκάφους ενώ το καιρό του ναυαγίου υπηρετούσα στη Σούδα οπότε είχα τακτική επαφή με τους πρώην συναδέλφους μου,στην κυριολεξίαήμουν εγώ έλυσα τρεις φορές τους κάβους της πλώρης το μοιραίο βράδυ της αναχωρήσεως ενώ έχω καταγεγραμμένη την μαρτυρία του λοστρόμου Θ Μαγιαφη όπως μου την περιέγραψε το βράδυ της 8/12/1966 στο σπίτι του στη Φρεατίδα οπού τον επισκέφτηκα μόλις ήρθε από το νοσοκομείο, το σκάφος έλυσε το βράδυ στις 7 Δεκ.1966 περιπου 1915.

Σας στέλνω και μερικές φωτογραφίες του σκαφους ,στην λεμβο ειναι το πληρωμα του ΜΙΝΩΣ που εσωσε το Θ>Μαγιαφη.

post-4496-0-19233900-1316787366_thumb.jp

post-4496-0-52374500-1316787369.jpg

post-4496-0-34060500-1316787371_thumb.jp

Link to comment
Share on other sites

Στο F/B HERAKLION μπάρκαρα το 1965 σαν δόκιμος Πλοίαρχος το Ιανουάριο 1966 παρουσιάστηκα στο ΠΝ και υπηρέτησα στη Σούδα όπου και έκανε δρομολόγια το εν λόγο σκάφος έτσι είχα επαφή με τους παλιούς συναδέλφους μου.Το καράβι ήταν ένα στιβαρό εγγλέζικο σκαρι, απ ότι θυμάμαι το είχαν υπερυψώσει πάρα πολύ και δημιούργησαν δυο,γκαράζ πλώρα πρύμα, με εισόδους από το πλάι του σκάφους που έκλειναν με δυο καταπέλτες οι όποιοι ασφαλιζόταν με τέσσερις πεταλούδες, το πλωριό γκαράζ 'ηταν γιά φορτηγά και το πρυμιό για επιβατικά.Για την εποχή του ήταν ένα πολύ γρήγορο σκάφος πιάναμε περίπου 18-20 μίλια, αλλά το μεγάλο ύψος του μας δημιουργούσε προβλήματα ευστάθειας και μερικές φορές είχαμε φοβερές κλίσεις.Δυστυχώς την εποχή εκείνη οι έλεγχοι ήταν ανύπαρκτοι ποτέ δεν κάναμε οποιαδήποτε άσκηση, τα μέσα διάσωσης όπως ακούστηκε και στη δίκη ήταν ανύπαρκτα επίσης τα κουδούνια δεν δούλεψαν τα συρματόσκοινα στις βάρκες είχαν φρακάρει τελείως από την μπογιά ,και πολλές άλλες ελλείψεις που είχαν σαν αποτέλεσμα το τραγικό ναυαγιο.

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Ευχαριστούμε πάρα πολύ που μοιράζεσαι αυτές τις πληροφορίες μαζί μας ! Πόσα τραγικά σφάλματα έγιναν σ'αυτή την υπόθεση, πόσα...

Link to comment
Share on other sites

Create an account or sign in to comment

You need to be a member in order to leave a comment

Create an account

Sign up for a new account in our community. It's easy!

Register a new account

Sign in

Already have an account? Sign in here.

Sign In Now
×
×
  • Create New...