Ναυσιπλοία και αλιεία (Λογοτεχνικό απόσπασμα).

[ΣΕΙΡΙΟΣ]

Θα ήθελα να σας παραθέσω ένα (ακόμα) απόσπασμα από το μυθιστόρημα ''Ο ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ'', του Αρτούρο Πέρεθ - Ρεβέρτε, από τις εκδόσεις Πατάκη,

σχετικό αυτή τη φορά με την ναυσιπλοία σε συνάρτηση με την αλιεία, και με το ανάλογο thread που υπάρχει στο φόρουμ μας, στο οποίο έχουμε καταθέσει κάποιες σκέψεις μας.

Πιστεύω πως αξίζει ο κόπος και ο χρόνος να το διαβάσει κανείς.

"...Διασταυρώθηκαν με λίγα μόνο ιστιοφόρα. Η τουριστική περίοδος στη Κόστα δελ Σολ δεν είχε αρχίσει και τα μόνα ιστιοδρομικά που φάνηκαν ήταν ένα Γαλλικό με ένα κατάρτι και, αργότερα, ένας κέρκουρος Ολλανδικός, που έπλεαν μακριά προς το Στενό. Το απόγευμα, στο ύψος του Μοτρίλ, μιά γολέτα με μαύρο κύτος πέρασε προς την αντίθετη κατεύθυνση, στα εκατό μέτρα, με την Αγγλική σημαία στο κεντρικό κατάρτι. Τα υπόλοιπα σκάφη ήταν ψαράδικα που άπλωναν τα δίχτυα τους, αναγκάζοντας το "Carpanta" να κάνει μανούβρες για να τα αποφύγει. Οι κανονισμοί επέβαλλαν σε κάθε σκάφος να μένει μακριά από ένα ψαράδικο με ριγμένα τα δίχτυα, κι έτσι, στη βάρδια του ο καθένας -ο Κόυ κι ο Πιλότο άλλαζαν κάθε τέσσερις ώρες-, αναγκάζονταν να αποσυνδέουν την αυτόματη πλοήγηση και να πιάνουν το τιμόνι για να αποφύγουν τράτες και παραγάδια.

Ο Κόυ το έκανε αυτό με δυσαρέσκεια γιατί δεν συμπαθούσε τους ψαράδες. Τους χρωστούσε ώρες αβεβαιότητας στη γέφυρα των εμπορικών με τα οποία είχε ταξιδέψει, όταν, τη νύχτα, τα φώτα τους διέγραφαν τον ορίζοντα και γέμιζαν τις οθόνες των ραντάρ. Επιπλέον τους θεωρούσε εγωιστές και αδίστακτους συμφεροντολόγους, έτοιμους να ερημώσουν κάθε γωνιά της θάλασσας στην οποία θα μπορούσαν να φτάσουν. Κακοδιάθετοι από μία ζωή γεμάτη κινδύνους και θυσίες, έβγαζαν το μεροκάματο εξαφανίζοντας το ένα είδος μετά το άλλο, χωρίς να τους ενδιαφέρει το μέλλον, που για κείνους δεν μέτραγε τίποτα παραπάνω από το κέρδος της ημέρας. Οι πιό μισητοί ήταν οι Γιαπωνέζοι. Με τη συνεργεία Ισπανών εμπόρων, και μπροστά στην ύποπτη παθητικότητα των αρμόδιων αρχών, εξόντωναν τον κόκκινο τόνο της Μεσογείου με υπερσύγχρονα σονάρ και μικρά αεροσκάφη. Οι ψαράδες βέβαια δεν ήταν οι μόνοι ένοχοι. Σ' εκείνα τα ίδια νερά ο Κόυ είχε δει φαλαινοκαρχαρίες να πεθαίνουν από ασφυξία έχοντας καταπιεί πλαστικές σακκούλες, και ολόκληρα κοπάδια δελφινιών, τρελλά από την μόλυνση, να αυτοκτονούν στις παραλίες, ανάμεσα σε παιδιά και εθελοντές που έκλαιγαν ανήμποροι, καθώς τα έσπρωχναν σε μια θάλασσα στην οποία δεν ήθελαν να επιστρέψουν.

Ήταν μια ατέλειωτη ημέρα ελιγμών ανάμεσα σε ψαράδικα με απρόβλεπτη συμπεριφορά, που άλλοτε έτρεχαν με φουλ τις μηχανές και άλλοτε έστριβαν δεξιά ή αριστερά για να μαζέψουν τα δίχτυα. Ο Κόυ οδηγούσε ανάμεσα τους αλλάζοντας πορεία με επαγγελματική υπομονή, καθώς σκεφτόταν ότι πάνω σ' ένα εμπορικό, στην ανοιχτή θάλασσα ή σε χώρες με μικρότερη αστυνόμευση στα νερά τους, οι ναυτικοί ενεργούσαν με λιγότερη αβρότητα. Ιστιοφόρα και ψαράδικα σε ώρα ψαρέματος θεωρητικά είχαν προτεραιότητα. Στην πράξη όμως ήταν καλύτερα να κρατιούνται μακριά από ένα εμπορικό που προχωρούσε με όλη του την ταχύτητα, με μειωμένο πλήρωμα λόγω οικονομίας από την πλευρά του εφοπλιστή, σημαία σκοπιμότητας, Ινδούς ή Φιλιππινέζους ή Ουκρανούς υπό τις διαταγές τυχάρπαστων αξιωματικών, με μια πορεία όσο γινόταν πιό ευθεία για εξοικονόμηση καυσίμων και χρόνου, και μερικές φορές τη νύχτα, με μιά ελάχιστη βάρδια στη γέφυρα-μηχανές χωρίς επίβλεψη κι ένας νυσταλέος αξιωματικός με τυφλή σχεδόν εμπιστοσύνη στα όργανα του σκάφους. Κι αν την ημέρα υπήρχε κάποια μικρή πιθανότητα να ασχοληθεί κανείς με τις μηχανές ή το τιμόνι για να αλλάξει ταχύτητα ή πορεία, τη νύχτα ένα τέτοιο πλοίο μετατρεπόταν σε θανατηφόρα απειλή για κάθε μικρό σκάφος που θα βρισκόταν στο δρόμο του, είτε είχε προτεραιότητα βάσει κανονισμών είτε όχι. Στους είκοσι κόμβους, που σήμαινε είκοσι μίλια σε μία ώρα, ένα εμπορικό κρυμμένο πίσω από τον ορίζοντα, μπορούσε να περάσει από πάνω σου μέσα σε δέκα λεπτά.

Μιά φορά, σ' ένα ταξίδι από το Ντακάρ στην Τενερίφη, το πλοί οστο οποίο ο Κόυ ήταν ανθυποπλοίαρχος, είχε πέσει πάνω σ' ένα ψαράδικο. Ήταν τέσσερις και πέντε τα ξημερώματα. Μόλις είχε τελειώσει η βάρδια του στη γέφυρα του "Hawaiian Pilot", ενός φορτηγού 7.000 τόννων, και καθώς κατέβαινε την σκάλα για την καμπίνα του, του φάνηκε πως άκουσε ένα σβησμένο θόρυβο στην αριστερή πλευρά του πλοίου, σαν κάτι να σερνόταν από την πλώρη στην πρύμνη. Ανέβηκε στο κατάστρωμα και πρόλαβε να δει μια σκιά που βούλιαζε στο κύμα του πλοίου, μ' ένα αδύναμο φως, σαν γλόμπο μικρής έντασης, να χορεύει σαν τρελλό, πριν σβήσει τελείως. Επέστρεψε γρήγορα στην γέφυρα, όπου ο υποπλοίαρχος διαπίστωνε ήρεμα στον αναμεταδότη την πορεία της γυροσκοπικής πυξίδας. Νομίζω πως χτυπήσαμε ένα ψαράδικο, έθεσε το θέμα ο Κόυ. Και ο υποπλοίαρχος, ένας φλεγματικός και μελαγχολικός Ινδός ονόματι Ουχράτ, τον κοίταξε δίχως να πει λέξη. Στη δική σου βάρδια ή στη δική μου ; ρώτησε τελικά. Ο Κόυ είπε ότι είχε ακούσει το θόρυβο και είδε το φως να σβήνει στις τέσσερις και πέντε. Ο άλλος τον κοίταξε λίγο ακόμα σκεφτικός, πριν πάει έξω και ρίξει ένα βιαστικό βλέμμα στην πρύμνη. Μετά κοίταξε το ραντάρ, όπου η ηχώ από τα κύματα δεν έδειχνε τίποτα το ιδιαίτερο. Στη βάρδια μου δεν σημειώνεται κάτι, κατέληξε και στράφηκε πάλι στη γυροσκοπική πυξίδα. Μετά, όταν έθεσε τις υποψίες του Κόυ υπόψει του καπετάνιου -ενός υπεροπτικού Εγγλέζου, που έφτιαχνε λίστες του πληρώματος ξεχωρίζοντας τους Βρεττανούς υπηκόους από τους υπόλοιπους, συμπεριλαμβανομένων των αξιωματικών-, εκείνος επιδοκίμασε το ότι δεν καταγράφηκε το περιστατικό στο ημερολόγιο του πλοίου. Είμαστε στην ανοιχτή θάλασσα, είπε. Γιατί να δυσκολεύουμε τη ζωή μας ;..."