Jump to content
Shipfriends

Ξύλινα τρεχαντήρια.


Recommended Posts

Κάποτε στην Ελλάδα τα τρεχαντήρια μεσουρανούσαν κυρίως για αλιευτική χρήση και δευτερεύοντος για σκάφη αναψυχής.

Οι ταρσανάδες δούλευαν νυχθημερόν για να ανταποκριθούν στις παρεαγγελίες και το προσωπικό τους ήταν πραγματικά καλλιτέχνες. Εβαζαν πολύ χειροτεχνία κι έτσι κάθε τρεχαντήρι αν το πρόσεχε κανείς και το συνέκρινε με άλλο του ίδιου καρναγιου πάντα θα είχε κάποιες μικροδιαφορές κι έτσι το κάθε σκάφος είχε τον χαρακτήρα του και την προσωπικότητά του.

Τα τρεχαντήρια είχαν δύο μεγάλα προσόντα. Είχαν εξαιρετική πλεύση στις άσχημες καιρικές συνθήκες με χαμηλό κέντρο βάρους και η "πλωρίσια" πρύμη τους τα βοηθούσε να ταξιδεύουν εξίσου καλά στα πρύμα και δευτερόπρυμα. Επίσης με το άλμπουρο που είχαν μπορούσαν σε περίπτωση μηχανικής αβαρίας να ταξιδέψουν και με πανί.

Τα μειονεκτήματά τους ήταν η περιορισμένη ταχύτητα που μπορούσαν να αναπτύξουν και οι χώροι τους.

Η ταχύτητα τους μ , ένας μπακαλίστικος παλιός τρόπος υπολογισμού ήταν ότι όσα μέτρα ήταν το καίκι τόσα μίλια μπορούσε να αναπτύξει. Αν ήταν δηλαδή 8μ 8 μίλια θα μπορούσε να βγάλει.Στην πραγματικότητα όμως η ταχύτητα όλων των τρεχαντηριών κυμαίνονταν από 6,5-9,5 μίλια περίπου αναλογα την ιπποδύναμη της μηχανής τους και το μήκος του σκάφους.Πολλοί προσάρμοζαν φλάπς στις πρύμες τους για να μην καθίζει η πρύμη αλλα οι περισσότεροι τα έκαναν αυτοσχέδια , δεν ανέβαιναν και έτσι υπήρχε ο κίνδυνος με θάλασσα στα πρύμα να τους καθίσει η πρύμη κάτω.

Επίσης σαν αμπάσο σκαρί με καμπύλες και στενέματα σε πλώρη και πρύμη στα βρεχάμενά τους ο ωφέλιμος χώρος στο αμπάρι τους περιοριζόταν σημαντικά.

Δεν έπαυε όμως να ήταν ένα σκαρί που κοσμούσε τις θάλασσες μας.

Μια παραλαγή του τρεχαντηριού ήταν ο μπότης ο οποίος ήταν ένα σκαρί που απευθυνόταν στα σκάφη μεχρι 6,5-7μ και η διαφορά τους από το τρεχαντήρι ήταν ότι το ποδόσταμα στην πλώρη ανέβαινε ίσια κι όχι καμπυλωτά όπως τα τρεχαντήρια.

Μεγάλες σχολές στην κατασκευή ξύλινων τρεχαντηριών ήταν η Σύρος, η Σάμος στην οποία οι περισσότεροι ταρσανάδες βρίσκονταν στο χωριό Άγιος Ισίδωρος και στην Κοιλάδα.

Μάλιστα αυτές οι τρεις σχολές είχαν και τα διακριτικά τους για να ξεχωρίζει κανείς τον τόπο προέλευσης του τρεχαντηριού. Στα Σαμιώτικά ήταν ο ρόμβος που εμφανιζόταν στην πλώρη εκεί που τελειώνει το ζωνάρι , στα τρεχαντήρια από την Κοιλάδα το ψάρι στο ίδιο σημείο και στα συριανά το αστέρι.

Όπως αλιείς από πολλά νησιά έβαζαν το σήμα κατατεθέν στα τρεχαντήρια τους όπως για παράδειγμα οι Καλύμνιοι τον σταυρό στην δεξια κι αριστερή μάσκα του κάθε τρεχαντηριού.

Δυστυχώς ο χρόνος είναι αμείλικτος γι αυτά τα σκάφη. Η τακτική και δύσκολη συντήριση του ξύλου σε συνδυασμό με την ζήτηση για ταχύτητα και εσωτερικούς χώρους στα αλιευτικά σκάφη και το ότι η θάλασσα έγινε φτωχότερη από ποτέ οδήγησαν την ναυπήγηση του περιφημου σκαριού σε μαρασμό. Πλέον οι αλιείς έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους στα πλαστικά λιμπερτάκια ημιπλαναρίσματος τα οποία αναπτύχουν ταχύτητες κοντά στα 20 μίλια και διαθέτους κρεβάτια, τουαλέτα και κουζινίτσα.

Έτσι οι ταρσανάδες στα νησιά μειώθηκαν τραγικά και πλέον με το επάγγελμα του καραβομαραγκού δεν ασχολούνται οι νέοι.

Όταν εκλείψουν οι παλιοί θα μιλάμε για οριστικό αφανισμό του περιφημου τρεχαντηριου.

Δεν θα γίνονται πλέον νέες ναυπηγήσεις (ήδη οι παραγγελίες πέφτουν με το σταγονόμετρο) κι έτσι θα απομείνουν τα ήδη υπάρχοντα να μας θυμίζουν ένα χρυσό κεφάλαιο της ξύλινης ναυπηγικής που προσωπικά πιστεύω ήταν μια περίφημη τέχνη όπως η γλυπτική.

Edited by Earl Granville
Link to comment
Share on other sites

Φιλε Earl εντελως τυχαια τις προηγουμενες μερες(σε μια googloαναζητηση)ειχα πεσει πανω σε αυτο το αρθρο-blog που μιλουσε για το λιμανι της Χιου στα παλαιοτερα χρονια.Καποιος συνταξιουχος ναυτικος λοιπον διηγειται για τα ξυλινα σκαρια

Σειρά είχε μετά, ο ταρσανάς όπου γινόταν οι επισκευές και το «καρενάρισμα», η στεγανοποίηση των καϊκιών, η οποία μέχρι και μετά τον πόλεμο, γινόταν με πίσσα που ζέσταιναν μέσα σε μισοβάρελα για να αραιώσει, και στη συνέχεια άλειφαν με «μαλαστούφες» στους αρμούς και τα ύφαλα του σκαριού.

Μεγάλα καΐκια την εποχή αυτή στη Χίο δεν«χτιζόταν», και τα παράγγελναν είτε στο Καρλόβασι και στο Μαραθόκαμπο της Σάμου, είτε στο Πλωμάρι της Μυτιλήνης είτε και στη Σκιάθο. «Ξεχώριζες από ποιο μέρος φτιάχτηκαν. Οι Σκιαθίτες να πούμε το κάνανε πιο καραβίσιο, πιο τετράγωνο, ενώ οι Σαμιώτες το κάνανε πιο λατζάδο. Εδώ φτιάχναμε μόνο μικρά, δεν είχαμε την εποχή αυτή καραβομαραγκούς δικούς μας. Τα δυό αδέλφια που θυμάμαι, οι Χατζηλιάδες αλλά και οι Πάχοι αργότερα ήταν Συμιακοί,Δωδεκανήσιοι».

Link to comment
Share on other sites

Μεγάλες σχολές στην κατασκευή ξύλινων τρεχαντηριών ήταν η Σύρος,

Έτσι οι ταρσανάδες στα νησιά μειώθηκαν τραγικά και πλέον με το επάγγελμα του καραβομαραγκού δεν ασχολούνται οι νέοι.

Δεν θα γίνονται πλέον νέες ναυπηγήσεις (ήδη οι παραγγελίες πέφτουν με το σταγονόμετρο) κι έτσι θα απομείνουν τα ήδη υπάρχοντα να μας θυμίζουν ένα χρυσό κεφάλαιο της ξύλινης ναυπηγικής που προσωπικά πιστεύω ήταν μια περίφημη τέχνη όπως η γλυπτική.

Συμφωνώ απόλυτα με τα όσα είπες. Επειδή είχα την τύχη να γνωρίσω τον συγχωρεμένο τον Νηρέα τον Μαυρίκο είμαι σε θέση να γνωρίζω την αγάπη και το πάθος των καραβομαραγκών. Αγαθός σα μικρό παιδάκι, σε ξεναγούσε στη "σάλα" του και απαντούσε σε κάθε ερώτηση, όσο αφελής και να ήταν αυτή. Παρόλο που τον διαδέχτηκε ο άξιος γιός του, η μαύρη αλήθεια είναι ότι έκλεισε αυτή η εποχή. Οι παραγγελίες είναι πλέον λιγοστές και οι ταρσανάδες δουλεύουν κυρίως με επισκευές. Άντε και κανένα καινούριο κανενός μερακλή. Θλιβερό μεν, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Το ζητούμενο είναι πλέον αυτή η γνώση που πήγαινε από γενιά σε γενιά να διαφυλαχθεί και να καταγραφεί, όσο το δυνατόν καλύτερα.
Link to comment
Share on other sites

Πραγματικά η δουλειά του καραβομαραγκού μπορεί να φαινόταν στον απλό κόσμο μια απλή διαδικασία αλλά δεν ήταν έτσι. Ηθελε τέχνη , γνώσεις, μεράκι , ταλέντο και χέρι όπως στην ζωγραφική.

Να δούλευε το χέρι σου καλλιτεχνικά.

Για την κατασκευή ενός τρεχαντηριού δεν υπήρχαν καλούπια όπως τώρα στα πλαστικά σκάφη που ριχνεις τον πολυεστέρα κι όλα τα απαραίτητα συστατικά και κλωνοποιείς.

Τώρα αρκεί ένας ναυπηγός να σου φτιάξει ένα καλό σχέδιο κι από εκεί και πέρα απλοποιείται η κατασταση.

Τότε η κατασκευή του τρεχαντηριού ήταν μια εξ ολοκλήρου νέα κατασκευή σκαριού και ξεκινούσε από το ποδοστάματα , τους νομείς το σχάρωμα με άλλα λόγια.

Θυμάμαι τον θείο μου στην Ικαρία που κατασκευαζε το τρεχαντήρι του με πόση υπομονή πλαναριζε τα ξύλα και τα περνούσε σχολαστικά μίνιο πολλά χέρια ιδιαίτερα στα σημεία τα οποία δεν θα έιχαν πρόσβαση για εκ νέου μινιάρισμα.

Στο πέτσωμα του καικιού για να δώσεις καμπύλες στα μαδέρια ώστε να έρθουν να εφαρμόσουν στους νομείς τα έβρεχαν αρκετή ώρα.

Έπειτα το καλαφάτισμα ήταν άλλη μια επίπονη και δύσκολη διαδικασία ώστε να κλείσουν όσο το δυνατόν καλέυτερα οι αρμοί.

Θυμάμαι πρωτού ξεκινήσει την κατασκευή του τρεχαντηριού του (ένα τρεχαντήρι 8,10μ) είχε φτιάξει ένα μοντελάκι πάνω στο οποίο ασχολήθηκε πολλές ημέρες είτε πλανιάροντας τα μάγουλα της πλώρης και της πρύμης είτε γεμίζοντάς τα μέχρι να δώσει στο μοντέλο την μορφή που ήθελε και που εμπειρικά είχε μάθει ότι θα ήταν καλύτερα για το ταξίδεμα του καικιού.

Στην Σάμο στον Άγιο Ισίδωρο λαμπροί καραβομαραγκοί ήταν οι Μανωλιάδηδες που είχαν ταρσανάδες που έφτιαχναν περίφημα σκαριά.Γενικά το πλήθος των ταρσανάδων βρισκόταν στα παράλια της δυτικής Σάμου από Καρλόβασι μέχρι Μαραθόκαμπο.

Στην Μύκονο περίφημος καραβομαραγκός ήταν ο αείμνηστος εκ Ικαρίας Σταύρος Κόχυλας που θεωρείτο από τους καλύτερους σε όλο το Αιγαίο.

Δυστυχώς για τους νέους λόγω του ότι το δεν έχει ψωμί πλέον αυτή η δουλειά δύσκολα θα υπάρξουν διάδοχοι των καραβομαραγκών κι έτσι οι εμπειροτέχνες-καλλιτέχνες του είδους δυστυχώς έχουν κι αυτοί πλέον ημερομηνία λήξης μαζί με τα παραδοσιακά τρεχαντήρια.

Να και μια σύγκριση των αλιευτικών σκαριών του παρελθόντος με αυτά του παρόντος

Edited by Earl Granville
Link to comment
Share on other sites

Σχετικα με το βρεξιμο των νομεων που εγραψες Earl θυμηθηκα κατι(που οταν το εβλεπα μικρος μου φαινονταν αστειο)σχετικο.Αν δεν κανω λαθος,καθε βαρκουλα-καικι που ηταν νεοναυπηγηθεν η ξεχειμωνιαζε στην στερια,οταν το 'εριχναν' στην θαλασσα βουλιαζε ολοκληρο αφου υπηρχαν κενα(νομιζω)μεταξυ των ξυλων της καρινας.Το αφηναν καμια 10αρια(?)μερες ετσι,τα ξυλα φουσκωναν απ το νερο και ετσι εφαπτονταν μεταξυ τους,οποτε αδειαζαν τα νερα και το καικι επεπλεε κανονικα.Ελπιζω να μην κανω λαθος...:o

Link to comment
Share on other sites

Όχι δεν κάνεις λάθος κάπως έτσι είναι.Ο ήλιος και γενικότερα όταν μείνει εκτός νερού το ξύλινο σκάφος για μακρό διάστημα οι αρμοί μεταξύ των μαδεριών στο πέτσωμα ανοίγουν και είτε θέλει εκ νέου καλαφάτισμα είτε αν είναι μικρή βαρκούλα χωρίς μηχανή για να μην πάθει ζημιά την βουλιάζαν στα ρηχά για λίγες ημέρες μέχρι να φουσκώσει το ξύλο και μετά τα έβγαζαν τα νερα. Στα νεοναυπηγηθέντα μετά το καλαφάτισμα τα εριχναν στο νερό για να φουσκώσουν τα ξύλα και να στεγανοποιηθεί πλήρως.

Γι αυτό και οι περισσότεροι όταν τα βγαζουν τα καίκια τους έξω πάνε με ενα μπουγέλο τακτικότατα και τα βρέχουν για να μην ξερομαχίσουν.

Αν δε ένα όποιοδήποτε ξύλινο σκαρί μείνει έξω για 2-3 χρόνια παρατημένο ίσως να θέλει πέραν του καλαφατισμάτος και σε πολλά σημεία ξανακάρφωμα μιας και πιθανότατα να έχουν ανοίξει κάποια ξύλα και να έχουν πεταχτεί αν ο παροπλισμός είναι ακόμη παραπάνω πιθανόν και να μην μπορεί να μαζευτεί και μια λύση για να ξαναενεργοποιηθεί είναι η πλαστικοποίηση του.

Επίσης για την συντήρηση του ξύλου ανα 5ετία χρειαζόταν κάψιμο. Έπερναν ένα φλόγιστρο με μια μπουκάλα πετρογκαζ κι έκαιγαν επιφανειακά όλο το σκαρί για να φύγουν τα υπολειματα των παλαιών χρωμάτων , τα μινιάριζαν και πάλι και μετά τα έβαφαν.Ετσι παρειχαν και προστασία στο σκαρί από ένα σκουλήκι το οποίο μπορεί να αναπτυχθεί και να κάνει μεγάλη ζημιά στο ξύλο ή αν δεν το προλαβει κανείς μπορεί να το καταστρέψει.

Edited by Earl Granville
Link to comment
Share on other sites

Όταν εκλείψουν οι παλιοί θα μιλάμε για οριστικό αφανισμό του περιφημου τρεχαντηριου.

Δεν θα γίνονται πλέον νέες ναυπηγήσεις (ήδη οι παραγγελίες πέφτουν με το σταγονόμετρο) κι έτσι θα απομείνουν τα ήδη υπάρχοντα να μας θυμίζουν ένα χρυσό κεφάλαιο της ξύλινης ναυπηγικής που προσωπικά πιστεύω ήταν μια περίφημη τέχνη όπως η γλυπτική.

Έτσι είναι όπως τα λες Earl Granville, όμως τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, τουτέστιν υπάρχουν κάποιοι που αγαπούν αυτά τα σκαριά και τους αρέσει να ταξιδεύουν μ΄ αυτά και να τα φροντίζουν. Τα τελευταία χρόνια πολλοί έχουν ευαισθητοποιηθεί (έχει δημιουργηθεί και Σύλλογος Φίλων Παραδοσιακών Σκαφών) όχι μόνο με τα τρεχαντήρια, αλλά και με άλλα παραδοσιακά σκάφη όπως, περάματα, βαρκαλάδες, τσερνίκια κλπ.. Αυτό σίγουρα δεν σημαίνει αναγέννηση της παραδοσιακής μας ναυπηγικής, αλλά τουλάχιστον μια αντίσταση στην εισβολή του πλαστικού είναι εμφανής καθώς και η αγάπη για τις φόρμες των ξύλινων αυτών σκαφών.

Μιλώντας από προσωπική πείρα, έχω ένα τρεχαντήρι εξοπλισμένο για καταδυτικές αποστολές, πρέπει να παραδεχτώ ότι από τις καλύτερες στιγμές και πιο απολαυστικές στην ζωή μου είναι όταν φτιάχνω το καΐκι μου στον ταρσανά. Η δουλειά με το ξύλο (που μυρίζει ακόμα ρετσίνι) είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που μπορεί να ασχοληθεί κανείς.

Θα ήθελα να προσθέσω μια πληροφορία σε όσα αναφέρθηκαν, σαν βοήθημα για όσους ασχολούνται ή θέλουν να ασχοληθούν με την ελληνική ναυπηγική και την ιστορία της. Πρόκειται για το βιβίο του Κώστα Δαμιανίδη "Η Ελληνική Παραδοσιακή Ναυπηγική", το οποίο είναι εξαίρετο και σαν έρευνα αλλά και σαν βοήθημα για την κατανόηση της εξέλιξης των παραδοσιακών σκαφών του Αιγαίου.

Τελειώνω το σχόλιο μου αυτό με μια φωτογραφία του καϊκιού μου, του "Μπενίτου", το οποίο ταξιδεύω με πανί (μαΐστρα + φλόκο), και για το οποίο είμαι πολύ υπερήφανος. Η φωτογραφία είναι από την τελευταία μας αποστολή στην Κέα όπου βρήκαμε το ναυάγιο του S/S Burdigala που βυθίστηκε το 1916.

farewell-kde.jpg

Link to comment
Share on other sites

Ήταν η ομολογουμένως άριστη ποιότητα του ξύλου, αυτή που έκανε τους ταρσανάδες της Σάμου ξακουστούς. Την Κυριακή 30-11, στο ένθετο Κ της Καθημερινής υπήρχε ένα-δυστυχώς μικρό και "ρηχό"-αφιέρωμα στα ναυπηγεία του Αγίου Ισιδώρου, που είχε όμως ωραίες φωτογραφίες.

Στην παρούσα φωτογραφία που χρονολογείται από τις 31-08-81 (δηλ. 27 χρόνια πριν), φαίνεται η στιγμή που το τρεχαντήρι "Μανουέλλα" (αρχικό όνομα "Μανουήλλα", προσωνύμιο στην ντοπιολαλιά, του καπετάνιου-πλοιοκτήτη), πέφτει για πρώτη φορά στην θάλασσα του Όρμου Μαραθοκάμπου. Το τρεχαντήρι κτίστηκε εξ αρχής για Τ/Ρ και ασφαλώς ταξιδεύει ακόμα, εκτελώντας το καλοκαίρι εκδρομικούς πλόες από τον Όρμο στην Σαμιοπούλα και τον Λιμνιώνα, ενώ έχει κάνει ταξίδια στους Φούρνους και την Πάτμο. Οι αδελφοί Τσαλαπατάνη που το έκτισαν, κατασκευάζουν πιά μόνο μικρές βάρκες (δεν υπάρχει ζήτηση), ενώ στην κατασκευή του συγκεκριμένου καϊκιού συνέβαλε (αν αυτοί που μου έδωσαν τις πληροφορίες δεν έχουν Alzheimer :eek:), ο παππούς και συνονόματος του καπετάν Διαμαντή Παπαγεωργίου ;).

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

ΘΕΜΑ: "Δημιουργία Σχολής μαθητείας, μακράς διάρκειας, του ΟΑΕΔ στη Σάμο με αντικείμενο την ξυλοναυπηγική"

Στην περιοχή "Άγιος Ισίδωρος" του Δημοτικού Διαμερίσματος Δρακαίων του Δήμου Καρλοβάσου της νήσου Σάμου επιμένει να λειτουργεί, μοναδικό στο Αιγαίο, το ομώνυμο παραδοσιακό ναυπηγείο.

Στο ναυπηγείο αυτό, με τη ξυλεία των δασών του παρακείμενου όρους Κέρκη, χτίζονται σκαριά για όλο το Αιγαίο, για Έλληνες και ξένους.

Πιστεύουμε ότι, αν θέλουμε πραγματικά να διατηρηθεί η παραδοσιακή ξυλοναυπηγική στο Αιγαίο και γενικότερα στον Ελληνικό χώρο, πρέπει να αξιοποιήσουμε την εμπειρία και τις γνώσεις των εκεί καραβομαραγκών με τη δημιουργία Σχολής του ΟΑΕΔ στον Άγιο Ισίδωρο με μεγάλη διάρκεια μαθητείας στο Καρνάγιο ώστε οι μαθητές απ' όλη την Ελλάδα και ενδεχόμενα από το εξωτερικό να μάθουν να διαλέγουν τα κατάλληλα ξύλα από τα δάση, να τα επεξεργάζονται, να τα δουλεύουν κατάλληλα και στη συνέχεια μ' αυτά να χτίζουν τη σάλα και το σκαρί.

Η παράδοση μας είναι η δύναμή μας.

Εμείς σαν Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Σάμου

α)Προσπαθήσαμε και επιτύχαμε να χαρακτηριστεί ως διατηρητέο εν λειτουργία το καρνάγιο του Αγίου Ισιδώρου με απόφαση της Εφορίας Νεωτέρων Μνημείων του Υπ. Πολιτισμού.

β) Προωθούμε την δημιουργία αλιευτικού καταφυγίου στον Άγιο Ισίδωρο και

γ)σε συνεργασία με τους όμορους Δήμους Καρλοβάσου και Μαραθοκάμπου προσπαθούμε να αναδείξουμε την περιοχή και να στηρίξουμε τους ναυπηγούς της μέσα από διάφορα Ευρωπαϊκά Προγράμματα.

Πιστεύουμε ότι, έχουμε υποχρέωση να στηρίξουμε το καρνάγιο για να μείνουν οι νέοι άνθρωποι στην περιοχή και να κρατήσουμε την παράδοσή μας ζωντανή και γόνιμη.

Εκτιμούμε όμως ότι η εμπειρία αυτή και η γνώση σαν δωρεά πρέπει να διαχυθεί σε όλη την Ελλάδα, για όσους ενδιαφέρονται και αυτό μόνο μία Σχολή του ΟΑΕΔ μακράς μαθητείας μπορεί να το διασφαλίσει

Σημειώνουμε επίσης ότι η Ν.Α. Σάμου σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου και Τοπικούς Φορείς έχει ολοκληρώσει μελέτη για την δημιουργία Μουσείου Ναυπηγικών και Ναυτικών Τεχνών Αιγαίου στη Σάμο, δράση που συνδέεται άρρηκτα με το παραδοσιακό ναυπηγείο Αγίου Ισιδώρου και τη συνέχιση της λειτουργίας του ως παραδοσιακού εργασιακού χώρου κατασκευής σκαφών.

Παρακαλούμε για τις δικές σας ενέργειες.

Με εκτίμηση,

Εμμανουήλ Ν. Κάρλας

Νομάρχης

Σάμου, Ικαρίας και Φούρνων Κορσεών

Συνημμένα:1)Ενημερωτικό υλικό

2)Άρθρο εφημερίδας "ΤΑ ΝΕΑ"

post-878-128326979054_thumb.jpg

Link to comment
Share on other sites

Το «Ελένη Π», που ανήκει στο Ιστορικό Αρχείο - Μουσείο Υδρας, το θυμάμαι από πιτσιρικάς στην Ύδρα.

Πανέμορφο Πέραμα , βαμμένο μπλε με κιτρινο ζωναρι ήταν πάντα φουνταρισμένο με την πλώρη προς τα έξω.Μετεφερε τροφοδοσία όπως λέει το άρθρο και κυρίως λαχανικά και φρούτα στην Ύδρα.

Κάποια στιγμή όταν παροπλίστηκε το είχαν δέσει , πάλι με την πλώρη προς τα έξω αλλα αρώδω ώστε να μην βαστάει θέση.

Μετά από 1-2 χρόνια το πέτυχα στον Άγιο Νικόλα της Σαλαμίνας στο καρνάγιο του Κουπετώρη να είναι εξω από το νερό καθισμένο στα βάζα. Έκει του έγινε μια πολύ γερή επισκευή κι από τότε ξαναεπέστρεψε στην Ύδρα.

Μάλιστα τότε είχε κάνει αφιέρωμα στο ΕΛΕΝΗ Π κι ο "Εφοπλιστής" αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι σε ποιο τευχος.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Ένα ενδιαφέρον άρθρο για την δουλεια του καραβομαραγκού όπως την εξασκεί ακόμη ο Γιάννης Μανωλιάδης στον Άγιο Ισίδωρο στην Σάμο έναν από τα τελευταία μέρη που χτίζονται ακόμη ξυλινα σκαρια.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 years later...

Θαλασσόλυκοι χαίρετε!

Θα ήθελα μια γνώμη σας. Λόγω κρίσης νομίζω ότι μεσοπρόθεσμα θα αυξηθούν τα παραδοσιακά σκαριά.

1.λογω χαμηλού τεκμηρίου και φοροαπαλλαγών

2. χαμηλότερης ιπποδύναμης άρα και κόστους κίνησης

3.αναμένω ενεκα αυξησης ανταγωνισμού των μαστόρων, μείωση στις τιμές κτήσης και κτίσης..

συμφωνείτε?

Link to comment
Share on other sites

Αγαπητέ δε μας είπες για τις τιμές των υλικών (ξύλο κυρίως, αλλά και λοιπός εξοπλισμός). Λες να μειωθούν; Μακάρι αλλά δεν το βλέπω.

Link to comment
Share on other sites

Αγαπητέ δε μας είπες για τις τιμές των υλικών (ξύλο κυρίως, αλλά και λοιπός εξοπλισμός). Λες να μειωθούν; Μακάρι αλλά δεν το βλέπω.

ελπίζω κυρίως να πέσει το μεροκάμματο. Για το ξύλο σωστό. Αλλά και εκεί ίσως πέσει η τιμή. Μήπως πχ βρεθούν ανταγωνιστικά εγχώρια ή ...κινέζικα πεύκα :D . Οσο για εξοπλισμό, ίσως τελικά να βάζουμε διπλούς κινέζικους εργάτες - όταν χαλάσει το ένα να βάζεις το άλλο κλπ!

η να στραφούμε σε λιτές, σπαρτιάτικες εκδόσεις.

Link to comment
Share on other sites

Αγαπητέ δε μας είπες για τις τιμές των υλικών (ξύλο κυρίως, αλλά και λοιπός εξοπλισμός). Λες να μειωθούν; Μακάρι αλλά δεν το βλέπω.

https://sites.google.com/site/bebaioseaxioploieas/paradosiaka

Μια μίνι ανάλυση σχετικά με την ιδιαιτερότητα της παραδοσιακής ναυπηγικής.

Link to comment
Share on other sites

  • 4 years later...

http://www.mixanitouxronou.gr/ta-kaikia-pou-eftiachnan-i-ellines-technites-i-tarsanades-tis-samou-i-prokatalipsis-ke-to-antio-tou-pliou-ston-dimiourgo-tou-me-ta-gnosta-aeria/

μια σχετική αναφορά σε ξύλινα καϊκια. δεν το βάζω τόσο για το περιεχόμενο του, όσο για να ξεθάψω το τοπικ, αν κάποιος θέλει να (ξανα)διαβάσει τα ενδιαφέροντα που έχουν γραφτεί, κυρίως από τον earl granville.  

Link to comment
Share on other sites

  • 2 years later...

Κατέρρευσε λίγες μέρες πριν, το ιστορικό καΐκι «Ελένη Π.» που αργόσβηνε για 20 χρόνια στο καρνάγιο «Κουπετώρη» στη Σαλαμίνα, αναμένοντας την ώρα που θα «σαλπάρει» με σκοπό τη διάσωσή του.

Quote

Το διατηρητέο σκαρί που αποτελούσε σύμβολο για την Ύδρα και από το 1999 γίνονταν προσπάθειες διάσωσής του, έχει πλέον καταστραφεί ολοσχερώς.
Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα σωζόμενα ξύλινα καΐκια τύπου «Πέραμα» και συνέχεια μιας παράδοσης Αιγαιοπελαγίτικων σκαφών που το στίγμα του συναντάται στα ρωμαϊκά ή τα πρώτα βυζαντινά χρόνια. Η ναυπήγησή του ξεκίνησε το 1939 στη Σκιάθο, πιθανόν από τη γνωστή οικογένεια ναυπηγών του νησιού, τους Μυτιληναίους.

Τo «Ελένη Π.» από το 1972 έως το 1998 εκτελούσε το δρομολόγιο από τον Πειραιά στο νησί, μεταφέροντας όλα τα απαραίτητα για τους κατοίκους. Αποτέλεσε σύμβολο μεταφοράς εμπορευμάτων, που διαμόρφωσε μεταπολεμικά την ιστορία της Ύδρας.
Όλα τα σπίτια και τα καταστήματα του νησιού είχαν μεταφέρει από τον Πειραιά τον εξοπλισμό τους, υλικά, έπιπλα και ολόκληρη τη «ζωή» τους μέσω αυτού του θρυλικού καϊκιού του Παναγιώτη και του Δημήτρη Βλαχόπουλου.

Ζωντανό κύτταρο στο λιμάνι της Ύδρας, φόρτωνε και ξεφόρτωνε, αγόγγυστα για 26 χρόνια και έδινε στους φωτογραφικούς φακούς την ευκαιρία μιας λήψης της μπλε του περηφάνιας, που ήταν απόλυτα συνυφασμένη με το λιμάνι και την παραλία του. 

Στο τεύχος Οκτωβρίου 2010 η «φωνή της Ύδρας» μετά από αυτοψία στον χώρο του καρνάγιου και ρεπορτάζ της Ελένης Χριστοδούλου, έγραφε σε άρθρο της προειδοποιώντας για την επιτακτική ανάγκη άμεσης σωτηρίας: "Ώρα μηδέν για το Ελένη Π." Εγκαταλελειμμένο αργοσβήνει στο καρνάγιο «Κουπετώρη» στη Σαλαμίνα. Ενώ με τα άρθρα «Ρέκβιεμ Νο 1 για την ωραία Ελένη» και «Ρέκβιεμ Νο 2 για την ωραία Ελένη» τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο 1999 αντίστοιχα, έγραφε τότε μεταξύ άλλων: «Ο Δημήτρης και ο Παναγιώτης Βλαχόπουλος σαν γνήσιοι φιλοπάτριδες Υδραίοι επιθυμούν το σκάφος να παραμείνει στην Ύδρα, στης οποίας την εμπορική και μεταφορική κίνηση προσέφερε τόσα πολλά, για χρόνια και χρόνια, με αποτέλεσμα το «ΕΛΕΝΗ Π.» να γίνει το σύμβολο του Υδραϊκού λιμανιού! Την οικογένεια Βλαχόπουλου τιμά ιδιαίτερα το γεγονός ότι παρά την απείρως πιο συμφέρουσα οικονομική προσφορά που είχε για αγορά του σκάφους από Άγγλο, προτίμησε την πατριωτική λύση της παραμονής του στα γνώριμα νερά του λιμανιού μας!»

Το χρονικό της διάσωσης 

Όταν στα τέλη του 1998 το καΐκι σταμάτησε τα δρομολόγιά του, το Ιστορικό-Αρχείο Μουσείο Ύδρας ως φορέας-ιδιοκτήτης ξεκίνησε φιλότιμες ενέργειες για τη διάσωση κι αποκατάσταση του «ΕΛΕΝΗ Π.», προκειμένου να γίνει πλωτό παράρτημα του Μουσείου. Το Ίδρυμα Κωστοπούλου προχώρησε τότε σε γενναία χορηγία για τη διάσωσή του. Αρχικά το ΙΑΜΥ συνέταξε προγραμματική σύμβαση με τον ΕΟΤ ως φορέα διαχείρισης, όπου είχε περάσει δυο φορές από Ευρωπαίκό διαγωνισμό που όμως και τις δυο φορές απέβη άγονος, με έναν και μόνο ενδιαφερόμενο και ενώ υπήρχαν ώριμα τεύχη δημοπράτησης και μελέτη βιωσιμότητας του σκάφους. Στη συνέχεια για τη διάσωση μερίμνησε το Υπουργείο Ανάπτυξης με αποτέλεσμα όμως οι προσπάθειες να αποβούν και πάλι άκαρπες.

Από τότε κατά καιρούς, με τελευταία προσπάθεια το 2015, γίνονταν από την πλευρά του ΙΑΜΥ και της Διευθύντριάς του Ντίνας Αδαμοπούλου, ενέργειες για τη σωτηρία και αποκατάσταση του «Ελένη Π.». 

Δυστυχώς δεν επετεύχθη εγκαίρως η όποια λύση διάσωσης και το παραδοσιακό καΐκι έσβησε άδοξα, 20 χρόνια μετά την πρώτη προσπάθεια αναγέννησής του, λόγω έλλειψης κονδυλίων και ένταξής του σε ευρωπαΐκά προγράμματα. Αυτό και άλλα 23 παραδοσιακά σκαριά βρέθηκαν στην ίδια μοίρα.  

 Η επόμενη μέρα για το Ελένη Π. 

Η Διευθύντρια του Ιστορικού Αρχείου Μουσείου Ύδρας, Ντίνα Αδαμοπούλου έδωσε στη ΦτΥ ενδιαφέροντα στοιχεία για την επόμενη μέρα του διατηρητέου ιστορικού σκαριού. Με τον νέο νόμο του Υπουργείου Πολιτισμού το "Ελένη Π." θα μπορεί μέσω μιας ρεπλίκας που θα δημιουργηθεί να ξαναζήσει και πάλι με νέα μορφή.

Σύμφωνα με την πρόταση που κατατέθηκε το 2017 από τους εταίρους-φορείς (Ιστορικό Αρχείο-Μουσείο Ύδρας, Υπουργείο Πολιτισμού- Διεύθυνση πολιτιστικής και Άυλης κληρονομιάς-, Πανεπιστήμιο Αιγαίου και Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας), πρόκειται να γίνει ελεγχόμενη διάλυση του σκάφους, μια και πλέον δεν μπορεί να διασωθεί βάσει της σημερινής του κατάστασης. Σύντομα θα υπάρξει τελική απάντηση καθώς μετά από τη σύμφωνη γνώμη του ΚΑΣ, το "Ελένη Π." θα διαλυθεί και θα κατασκευαστεί ομοίωμά του, θα γίνει ψηφιοποίηση των ναυπηγικών του γραμμών, θα γίνει διατήρηση και συντήρηση των μουσειακών μερών που σώζονται, (άγκυρες, βάρκες κλπ.) ώστε να δημιουργηθεί εκ νέου ένα ακριβές αντίγραφο σκάφους που θα είναι πλωτό παράρτημα του Ιστορικού Αρχείου-Μουσείου Ύδρας.

 

Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Καταστράφηκε λόγω παλαιότητας «η φρεγάτα του Αιγαίου»

Quote

Πέρασε στην ιστορία το καΐκι του Θανάση Τσιλιγγούδη «Καβάλα 1». Ο καπετάνιος συνταξιοδοτήθηκε με πιο πρόσφατη επιτυχία του την παρουσία του σκάφους στο γνωστό βίντεο κλιπ του Νίκου Βέρτη, το οποίο διαφημίζει την Καβάλα. Μεσολάβησε πρόγραμμα της Ε.Ε. για την καταστροφή παλαιών αλιευτικών σκαφών. Η διαδικασία έγινε στο καρνάγιο προ λίγων εβδομάδων. Ευχόμαστε στον Θανάση Τσιλιγγούδη καλή ξεκούραση.

 

Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...
  • 2 years later...

Πάρος – Καπετανέϊκα: Εντυπωσιακή καθέλκυση του νεότευκτου τρεχαντηριού «Ναιάς» - Παρθενικό «ταξίδι» στο λιμάνι της Νάουσας!

Quote

Τα «Καπετανέικα», η συναρπαστική γιορτή της ναυτοσύνης, «άνοιξε πανιά» κι εφέτος στη Νάουσα, για να γοητεύσει και πάλι τον κόσμο μυώντας τον στην καταπληκτική εμπειρία επαφής με τον κόσμο της θάλασσας.

Πανέμορφα ξύλινα σκαριά, το ένα πλάι στο άλλο, στόλισαν το ναουσαίικο λιμάνι, ωστόσο φέτος κατά την εναρκτήρια μέρα των «Καπετανέικων», το απόγευμα της Παρασκευής 16 Σεπτεμβρίου, έλαβε χώρα και μια εντυπωσιακή καθέλκυση ενός ξύλινου, νεότευκτου τρεχαντηριού, του πανέμορφου «Ναιάς» στο καρνάγιο της Νάουσας.

Αφού τελέστηκε αρχικά αγιασμός, ξεκίνησε με τη συνοδεία μουσικών οργάνων, η καθέλκυση του σκαριού καπετάνιος και κατασκευαστής του οποίου είναι ο Πέτρος Αλιπράντης. Με τον καπετάνιο του και πλήρωμα την ιστιοπλοϊκή ομάδα του Ναυτικού Ομίλου ΝΑΙΑΣ, το νεότευκτο τρεχαντήρι με τη συνοδεία άλλων σκαφών, πραγματοποίησε το παρθενικό 

Εκεί, αρκετός κόσμος ανέμενε την άφιξή του ενώ μουσικοί με παραδοσιακά όργανα όπως τσαμπούνα και τουμπάκι, τραγούδησαν γνήσια νησιώτικα ακούσματα μετατρέποντας την υποδοχή του «Ναιάς» σε μια αυθεντική νησιώτικη γιορτή!

 

Link to comment
Share on other sites

Create an account or sign in to comment

You need to be a member in order to leave a comment

Create an account

Sign up for a new account in our community. It's easy!

Register a new account

Sign in

Already have an account? Sign in here.

Sign In Now
×
×
  • Create New...