Search the Community
Showing results for tags 'waterloo'.
Found 1 result
-
Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις, αλλά σίγουρα και μελλοντικές, σε σχέση με τις Μινωικές Γραμμές, την HSW και τον Grimaldi, μου ξαναέρχονται στο μυαλό σκέψεις που έχω μοιραστεί με ορισμένους εξ' υμών κατ' ιδίαν εδώ και κάμποσα χρόνια. Προσωπικά δε με ενοχλεί το γεγονός ότι –και τυπικά- η γραμμή της Αδριατικής περνά στον έλεγχο του Grimaldi, όπως είναι πολύ πιθανό να γίνει και με την HSW. Δε με ενοχλεί παραπάνω από το γεγονός ότι αποφάσεις για την Ελλάδα παίρνονται στις Βρυξέλλες. Θέλω να πω ότι αυτό είναι κάτι που θα με ανησυχούσε αν οι αποδεδειγμένα εμείς σαν Έλληνες παίρναμε σωστές αποφάσεις για την χώρα μας στο παρελθόν. Αποδεδειγμένα όμως, συνέβαινε και συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το επιχείρημα δηλαδή πως ένας Έλληνας μάνατζερ ή πολιτκός θα πάρει καλύτερες και πιο σωστές αποφάσεις για την εταιρεία ή τη χώρα, σε σύγκριση με έναν ξένο, επειδή είναι Έλληνας και πονάει τη χώρα/εταιρεία παραπάνω, μου φαίνεται πια φαιδρό και έχει καταρριφθεί από την σκληρή πραγματικότητα. Δε θεωρώ λοιπόν απαραίτητα αρνητικό για την εταιρεία το ότι το control χάνεται πέρα από το κατά τα φαινόμενα, και επίσημα στην πράξη. Τα τελευταία 20 χρόνια, οι ελληνικές εταιρείες απεμπόλησαν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα στην Αδριατική, απεχώρησαν από όποιες άλλες διεθνείς γραμμές είχαν κατά καιρούς δραστηριοποιηθεί και είναι στο δρόμο της απώλειας εν μέρει και στο Αιγαίο. Αυτό που έχει ενδιαφέρον για μένα, είναι να εξετάσει κανείς το γιατί, σε αντιπαραβολή με την Ιταλία μια που ο Grimaldi είναι η κεντρική φιγούρα σήμερα. Αν κοιτάξουμε τα μέσα/τέλη της δεκαετίας του 90, οι ιταλικές εταιρείες με εξαίρεση τη GNV έχουν γερασμένους στόλους, πολύ χαμηλό επίπεδο υπηρεσιών(κάποιες όπως η Tirrenia εξακολουθούν και έχουν), γενικότερα είναι σε μια μεγάλη παρακμή. Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα, άφθονη κι εύκολη χρηματοδότηση, νεότευκτα αριστερά και δεξιά, τα περισσότερα εκ των οποίων προφανώς και δεν μπορούν να απορροφηθούν στην ελληνική αγορά. Κάπου εκεί για μένα χάθηκε το παιχνίδι. Στο γεγονός ότι όταν οι συνθήκες ήταν ώριμες για επέκταση, οι ελληνικές εταιρείες –με εξαίρεση τη Superfast- δεν τόλμησαν κι έμειναν αγκιστρωμένες στην ελληνική πραγματικότητα. Δεν είχαν δηλαδή το όραμα και την προοπτική να ανοίξουν τα φτερά τους σε μια εποχή που σε σύγκριση με τις αντίστοιχες ιταλικές, ήταν πολύ μπροστά και σε στόλο αλλά και σε ποιότητα/τεχνογνωσία. Μείναμε στάσιμοι σαν κλάδος, κι όποιος δεν εξελίσσεται, μοιραία τον ξεπερνούν οι εξελίξεις. Αν το σκεφτείτε, 20-25 χρόνια μετά τα 90s, στη συλλογική μας συνείδηση, τα πρώτα ονόματα σε επίπεδο στελεχών/πλοιοκτητών στην Ελλάδα που μας έρχονται στο μυαλό, είναι ο Περικλής Παναγόπουλος, κι ο Μάκης Στρίντζης. Είναι τα ίδια ονόματα, 20-25 χρόνια μετά. Αυτό για μένα σημαίνει πως ο χώρος πολύ απλά είναι φτωχός, φτωχότατος σε στελεχιακό δυναμικό. Δεν είναι μόνο θέμα κρίσης. Ελάχιστα έχει να δείξει ο κλάδος σαν σύνολο σε επίπεδο ρηξικέλευθων ιδεών, δημιουργίας αγοράς από εκεί που δεν υπάρχει, και γενικότερα εμφάνισης ενός καινούριο προιόντος στο χώρο. Κι αυτό για μένα είναι ένας βασικός λόγος(σε high level ανάλυση πάντα) που φτάσαμε στο σημείο να χάνουμε τον έλεγχο στις θάλασσές μας, με την ακτοπλοική έννοια της έκφρασης.