Search the Community
Showing results for tags 'τρεχαντήρια'.
Found 2 results
-
Το Άγιοι Ανάργυροι είναι ένα παραδοσιακό χειροποίητο ξύλινο σκάφος, που ανήκει στο Ευάγγελο Σουρμελή και έχει κατασκευαστεί 1939 στη Σκόπελο.
-
Κάποτε στην Ελλάδα τα τρεχαντήρια μεσουρανούσαν κυρίως για αλιευτική χρήση και δευτερεύοντος για σκάφη αναψυχής. Οι ταρσανάδες δούλευαν νυχθημερόν για να ανταποκριθούν στις παρεαγγελίες και το προσωπικό τους ήταν πραγματικά καλλιτέχνες. Εβαζαν πολύ χειροτεχνία κι έτσι κάθε τρεχαντήρι αν το πρόσεχε κανείς και το συνέκρινε με άλλο του ίδιου καρναγιου πάντα θα είχε κάποιες μικροδιαφορές κι έτσι το κάθε σκάφος είχε τον χαρακτήρα του και την προσωπικότητά του. Τα τρεχαντήρια είχαν δύο μεγάλα προσόντα. Είχαν εξαιρετική πλεύση στις άσχημες καιρικές συνθήκες με χαμηλό κέντρο βάρους και η "πλωρίσια" πρύμη τους τα βοηθούσε να ταξιδεύουν εξίσου καλά στα πρύμα και δευτερόπρυμα. Επίσης με το άλμπουρο που είχαν μπορούσαν σε περίπτωση μηχανικής αβαρίας να ταξιδέψουν και με πανί. Τα μειονεκτήματά τους ήταν η περιορισμένη ταχύτητα που μπορούσαν να αναπτύξουν και οι χώροι τους. Η ταχύτητα τους μ , ένας μπακαλίστικος παλιός τρόπος υπολογισμού ήταν ότι όσα μέτρα ήταν το καίκι τόσα μίλια μπορούσε να αναπτύξει. Αν ήταν δηλαδή 8μ 8 μίλια θα μπορούσε να βγάλει.Στην πραγματικότητα όμως η ταχύτητα όλων των τρεχαντηριών κυμαίνονταν από 6,5-9,5 μίλια περίπου αναλογα την ιπποδύναμη της μηχανής τους και το μήκος του σκάφους.Πολλοί προσάρμοζαν φλάπς στις πρύμες τους για να μην καθίζει η πρύμη αλλα οι περισσότεροι τα έκαναν αυτοσχέδια , δεν ανέβαιναν και έτσι υπήρχε ο κίνδυνος με θάλασσα στα πρύμα να τους καθίσει η πρύμη κάτω. Επίσης σαν αμπάσο σκαρί με καμπύλες και στενέματα σε πλώρη και πρύμη στα βρεχάμενά τους ο ωφέλιμος χώρος στο αμπάρι τους περιοριζόταν σημαντικά. Δεν έπαυε όμως να ήταν ένα σκαρί που κοσμούσε τις θάλασσες μας. Μια παραλαγή του τρεχαντηριού ήταν ο μπότης ο οποίος ήταν ένα σκαρί που απευθυνόταν στα σκάφη μεχρι 6,5-7μ και η διαφορά τους από το τρεχαντήρι ήταν ότι το ποδόσταμα στην πλώρη ανέβαινε ίσια κι όχι καμπυλωτά όπως τα τρεχαντήρια. Μεγάλες σχολές στην κατασκευή ξύλινων τρεχαντηριών ήταν η Σύρος, η Σάμος στην οποία οι περισσότεροι ταρσανάδες βρίσκονταν στο χωριό Άγιος Ισίδωρος και στην Κοιλάδα. Μάλιστα αυτές οι τρεις σχολές είχαν και τα διακριτικά τους για να ξεχωρίζει κανείς τον τόπο προέλευσης του τρεχαντηριού. Στα Σαμιώτικά ήταν ο ρόμβος που εμφανιζόταν στην πλώρη εκεί που τελειώνει το ζωνάρι , στα τρεχαντήρια από την Κοιλάδα το ψάρι στο ίδιο σημείο και στα συριανά το αστέρι. Όπως αλιείς από πολλά νησιά έβαζαν το σήμα κατατεθέν στα τρεχαντήρια τους όπως για παράδειγμα οι Καλύμνιοι τον σταυρό στην δεξια κι αριστερή μάσκα του κάθε τρεχαντηριού. Δυστυχώς ο χρόνος είναι αμείλικτος γι αυτά τα σκάφη. Η τακτική και δύσκολη συντήριση του ξύλου σε συνδυασμό με την ζήτηση για ταχύτητα και εσωτερικούς χώρους στα αλιευτικά σκάφη και το ότι η θάλασσα έγινε φτωχότερη από ποτέ οδήγησαν την ναυπήγηση του περιφημου σκαριού σε μαρασμό. Πλέον οι αλιείς έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους στα πλαστικά λιμπερτάκια ημιπλαναρίσματος τα οποία αναπτύχουν ταχύτητες κοντά στα 20 μίλια και διαθέτους κρεβάτια, τουαλέτα και κουζινίτσα. Έτσι οι ταρσανάδες στα νησιά μειώθηκαν τραγικά και πλέον με το επάγγελμα του καραβομαραγκού δεν ασχολούνται οι νέοι. Όταν εκλείψουν οι παλιοί θα μιλάμε για οριστικό αφανισμό του περιφημου τρεχαντηριου. Δεν θα γίνονται πλέον νέες ναυπηγήσεις (ήδη οι παραγγελίες πέφτουν με το σταγονόμετρο) κι έτσι θα απομείνουν τα ήδη υπάρχοντα να μας θυμίζουν ένα χρυσό κεφάλαιο της ξύλινης ναυπηγικής που προσωπικά πιστεύω ήταν μια περίφημη τέχνη όπως η γλυπτική.
