Z.Gk.

Αν και μπορεί να είμαι εκτός θέματος, ναι μεν έχει δίκιο ο @Strofalosγια το μέσο μηνιάτικο ενός Τούρκου, ωστόσο η περίπτωση της τουρκικής οικονομίας είναι, θα λέγαμε, πολυδιάστατη. Το επίπεδο της παραοικονομίας, το γεγονός ότι υπάρχει έντονη επιχειρηματικότητα στη χώρα αυτή (όσο και αν με πονά που το λέω), η ανάπτυξη του ΑΕΠ ακόμα και μέσω κρίσης, το γεγονός ότι η καταναλωτική ζήτηση στην Τουρκία παραμένει σχετικά ισχυρή, το γεγονός ότι έχουν ευνοηθεί οι τουρκικές εξαγωγές και άλλοι παράγοντες, δημιουργούν μια ιδιαίτερη κατάσταση, που δεν αποτυπώνεται απόλυτα σε αυτό που εμφανίζεται ως μέσος μισθός. Ο Θεοδόσης έχει γνώση της τουρκικής αγοράς, όπως έχει γραφτεί στο Forum, και μπορεί να έχει λάβει υπόψη του και τα παραπάνω. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι η τουρκική οικονομία δεν έχει σοβαρά ζητήματα, αλλά είναι και δεδομένο, σύμφωνα με αναλυτές, ότι αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση. Τέλος πάντων, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα εξελιχθεί το εν λόγω εγχείρημα.

Ναι, σωστός! Πρέπει να ολοκληρωθεί και τυπικά η διαδικασία...

Μήπως να βγάζαμε τη λέξη "επικείμενη";

Πανέμορφο βαπόρι, από τα πιο καλλίγραμμα ΕΓ/ΟΓ! Εξαιρετική η φωτογραφία σου @polmyt! Με το Αριάδνη είχα ταξιδέψει όταν ήταν δρομολογημένο στα Χανιά, νομίζω τα καλοκαίρια του 1988 και του 1989. Φανταστικό και καραβολατρικό πλοίο για την εποχή του, με το πολύ καλό επίπεδο των Μινωικών Γραμμών. Θυμάμαι ότι είχε και κοιτώνες, στους οποίους αν πήγαινες αρκετά νωρίς, έβρισκες κρεβάτι για να βγάλεις το βράδυ. Εμείς, σαν οικογένεια, είχαμε κλείσει τότε μια τετράκλινη εσωτερική καμπίνα, πολύ καλή για τα δεδομένα της εποχής. Την εποχή εκείνη, το πλοίο αναχωρούσε από τον Πειραιά κατά τις 6.30 το απόγευμα και το Άπτερα στις 7.00. Μιλάμε για ένα σχεδόν δωδεκάωρο ταξίδι, με την ταχύτητα να μην ξεπερνά τα 15 μίλια. Βέβαια, άλλες εποχές τότε. Όπως είχαμε σχολιάσει και στο θέμα του Ν. Καζαντζάκης, ο κόσμος τότε ξόδευε και στα μπαρ και, κυρίως, στο εστιατόριο και στο self-service του πλοίου, όπου δεν χρειαζόσουν ένα νεφρό για να φάνε τέσσερα άτομα πολύ και καλό φαγητό. Άπλετα εξωτερικά καταστρώματα, με πρόσβαση να βλέπεις στην πλώρη, από δεξιά και αριστερά, όπως φαίνεται και από τη φωτογραφία του polmyt, που στη συνέχεια, μετά τη μετασκευή έγινε κανονικό "μπαλκονάκι". Το ξαναείδα, αλλά δεν το ταξίδεψα, που αλλού, στο Βαθύ της Σάμου, όταν έκανε Ιταλία-Ελλάδα-Τουρκία. Απλώς, να πω εδώ ότι η παραμονή του στο λιμάνι ήταν πολύ σύντομη, σαν μια κανονική προσέγγιση σε οποιοδήποτε λιμάνι του Αιγαίου. Διακαής πόθος ήταν να το ταξιδέψω και στην Παροναξία, αλλά δεν έτυχε. Συνηθισμένος από τη χαμηλή ταχύτητα στο δρομολόγιο Πειραιάς-Χανιά, ήθελα να το δω να εικοσαρίζει για πλάκα.

Αν και οι εποχές, όπως και οι συνθήκες, είναι διαφορετικές, φαίνεται ότι το όραμα του Παντελή Σφηνιά αρχίζει και υλοποιείται, 22 χρόνια μετά το τραγικό ναυάγιο του Εξπρές Σαμίνα και της συνακόλουθης, εξίσου τραγικής, αυτοκτονίας του. Δεν ξέρω αν το νέο σχήμα που δημιουργείται "θα μπορεί να πάει στη Σίκινο για μια εφημερίδα", αλλά οπωσδήποτε θα έχει ενδιαφέρον να δούμε το τι θα γίνει από εδώ και πέρα, σε όλους τους τομείς.

Σαν σήμερα, πριν από 500 χρόνια, ολοκληρώθηκε ο πρώτος περίπλους της Γης, ο οποίος είχε ξεκινήσει υπό τον Φερδινάνδο Μαγγελάνο το 1519. Από την αρμάδα των πέντε πλοίων και των περίπου 270 ανδρών που ξεκίνησαν τον περίπλου, επέστρεψε ένα μόνο πλοίο με 18 άνδρες. Ο ίδιος ο Μαγγελάνος σκοτώθηκε σε μάχη κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τον Απρίλιο του 1521. Σημείωση: Δεν συμφωνούν όλες οι πηγές για την ημερομηνία επιστροφής. Άλλες λένε ότι ήταν η 12η Σεπτεμβρίου και άλλες η 5η Σεπτεμβρίου του 1522.

Παρασκευή, 9/9/2022, νωρίς το απόγευμα και βλέπουμε την άφιξη του Blue Star Chios. Μεγαλοπρεπής μπούκα στα Λεμονάδικα και έναρξη της κλασικής αριστερής στροφής. Μια πολύ ωραία κατάπλωρη και σβέλτα ανάποδα για τη θέση του. Και εδώ, παρέα με το Blue Star Myconos, που μόλις είχε έρθει από τη Σαμο-Ικαρία. Να είναι καλά ο Γεράσιμος Στρίντζης που δεν το έβαλε κάτω και προχώρησε με τη ναυπήγηση των δυο αδερφών, που κοσμούν την ακτοπλοΐα μας.

Σαφέστατα και έχει στηριχθεί, έχεις δίκιο @proud_ionian, όπως και, γενικά, για τα θέματα των επιδοτήσεων που έχουμε αναφέρει και σε άλλα θέματα του φόρουμ. Το γράφω, πιο κομψά η αλήθεια είναι, και στο post μου. Περισσότερο την ατμόσφαιρα της εποχής ήθελα να μεταφέρω...

Ας γυρίσουμε 24 χρόνια πίσω... Ρόδος, Ιανουάριος 1998 και η τύχη, καθώς και επαγγελματικοί λόγοι, με φέρνουν να ταξιδεύω με το Λέρος της ΔΑΝΕ, δύο ή τρεις ημέρες μετά την τότε θυελλώδη συνέλευση των μετόχων της εταιρείας. Τα προβλήματα πολλά και γνωστά, έχουν αναφερθεί στο φόρουμ πολλές φορές. Ουσιαστικά, με τη συνέλευση αυτή άρχισε το οριστικό τέλος της θρυλικής εταιρείας (λαϊκής βάσης) της Δωδεκανήσου (Τέλος πάντων, το πόσο "λαϊκής βάσης" ήταν, ποια συμφέροντα λειτούργησαν και ο συγκεκριμένος ρόλος ανθρώπων που δεν βρίσκονται πια εν ζωή είναι θέματα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε άλλη φορά). Το Λέρος είναι το μοναδικό πλοίο της ΔΑΝΕ που ταξιδεύει. Στο συγκεκριμένο ταξίδι πλοίαρχος ο αείμνηστος Στέφανος Παραδείσης. (Για τον συγκεκριμένο άνθρωπο θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που τον γνώρισα και που με τίμησε με τη φιλία του). Είχαμε γνωριστεί σε προηγούμενο ταξίδι με το Λέρος και, βλέποντας με στον καταπέλτη, μου λέει να ανέβω στη γέφυρα για την αναχώρηση, ώστε μετά να φάμε παρέα. Σε εκείνο το μεσημεριανό τραπέζι, λοιπόν, λίγο μετά την αναχώρηση, γνωρίζω για πρώτη φορά τον αείμνηστο Γιώργο Σπανό. Μάλιστα, το φαγητό δεν ήταν από την κουζίνα του πλοίου, αλλά από τα φαγητά που ετοιμαζόταν στο Σούπερ Μάρκετ της οικογένειας Σπανού και τα είχε φέρει ο ίδιος για να φιλέψει το πλήρωμα. Θυμίζω εδώ, ότι το πλήρωμα δούλευε απλήρωτο και έκανε υπομονή μήπως έρθουν οι καλύτερες ημέρες. Μάλιστα, τότε έλεγαν ότι τα φαγητά που ετοιμάζονταν στο Υπερμάρκετ Σπανός, ήταν καλύτερα και από τα σπιτικά. Τέλος πάντων, ήδη από τότε, ο Γιώργος Σπανός (έχοντας βέβαια εμπλακεί και με τα ζητήματα της ΔΑΝΕ) είχε στο μυαλό του τη δημιουργία μιας εταιρείας που θα εξασφάλιζε την απρόσκοπτη σύνδεση των Δωδεκανήσων μεταξύ τους και στο συγκεκριμένο τραπέζι συζητούσε με το Στέφανο Παραδείση αν τα καταμαράν θα ήταν ενδεδειγμένη λύση, μια και ήδη είχε ξεκινήσει τις επαφές, καθώς και άλλα θέματα για τη λειτουργία της εταιρείας που είχε στο μυαλό του. Θυμάμαι ακόμα, τη φλόγα στα μάτια του και την αποφασιστικότητα του, καθώς και την απλότητά του, με δεδομένη και με την οικονομική εμβέλειά του. Θυμάμαι ακόμα, ότι θεωρούσε απαραίτητη την καθημερινή σύνδεση των Δωδεκανήσων μεταξύ τους και για λόγους κοινωνικής και εθνικής συνοχής, πέρα, βέβαια, από το όποιο οικονομικό κέρδος προσδοκούσε. Να πω εδώ ότι για πολλά χρόνια το παρατσούκλι της ΔΑΝΕ, από τους ίδιους τους Δωδεκανήσιους, ήταν ΠΕΝΤΑΝΕ, με δεδομένο ότι εξυπηρετούσε τακτικά τα πέντε νησιά του κορμού, Πάτμο, Λέρο, Κάλυμνο, Κω και Ρόδο. Με την ολοκλήρωση του μεσημεριανού γεύματος, ήμουν παραπάνω από βέβαιος ότι ο άνθρωπος αυτός θα πετύχαινε το στόχο του. Και πράγματι, η Δωδεκάνησος Ναυτική Εταιρεία έγινε το μετρό της Δωδεκανήσου. (Προφανώς και με ζητήματα που έχουν αναφερθεί στις σελίδες πιο πίσω από τους υπόλοιπους συμφορουμίτες). Με το Γιώργο Σπανό ξανασυναντηθήκαμε - που αλλού; - στον καταπέλτη ενός από τα δυο καταμαράν του, δεν θυμάμαι ποιο, το 2012. Πάντα το ίδιο δυναμικός, το ίδιο απλός, λίγο αψύς, να επιβλέπει την πρωινή φόρτωση και να βοηθάει όπου μπορεί. Είχαμε μια σύντομη κουβέντα, θυμήθηκε μάλιστα και το γεύμα μας στο Λέρος. Αγαπούσε πολύ την εταιρεία του, παθολογικά θα έλεγα, και ήταν πάντα παρών. Σε κάθε περίπτωση, σε αυτήν την έρμη τη χώρα μας, πιστεύω ότι είναι η "τρέλα" πολλών ανθρώπων, οι οποίοι πιστεύουν σε κάτι και το κάνουν πράξη. Προφανώς, δεν είναι μόνο ο Γιώργος Σπανός, υπάρχουν και πολλοί άλλοι και πολλές άλλες, σε όλη την Ελλάδα. Αλλά, πιστεύω, και χωρίς να έχω καμία απολύτως σχέση με την εταιρεία, ότι η δημιουργία της πραγματικά έχει προσφέρει τα μέγιστα στα Δωδεκάνησα και χάρηκα ιδιαίτερα όταν επέκτεινε και τα δρομολόγια της μέχρι το Πυθαγόρειο της Σάμου. Μάλιστα, φέτος, έστειλα το γιό μου από το Πυθαγόρειο στον κολλητό του στη Λέρο. Ας είναι καλά οι άνθρωποι που συνεχίζουν στα βήματα του Γιώργου Σπανού και ας ελπίσουμε ότι, γενικά, θα προκύψει μια νέα γενιά επιχειρηματιών η οποία να μπορεί να σκεφτεί λίγο εναλλακτικά, με καινοτομία και να μπορεί να διαβάσει σωστά τις δυνατότητες που παρέχει και η Ε.Ε. για αναβάθμιση των ακτοπλοϊκών υπηρεσιών.

Μελετημένο βαποράκι! Λογικά, πρέπει να είναι και μαϊτζέβελο με δυο πρυμνιά προπελάκια και ένα μπροστινό. Νομίζω ότι το έχω πετύχει (ή το αδερφό του το Ζέφυρος) και στο Βαθύ της Σάμου.

Συγγνώμη ρε παιδιά, πρέπει να έρθουν κρουαζιερόπλοια της κλάσης Oasis; Μικρότερα, δηλαδή, θα μας πείραζαν; Τώρα που υπάρχει ζήτηση για μικρότερα μεγέθους κρουαζιερόπλοια (τα οποία, κατά κανόνα, απευθύνονται και σε πιο μεγάλα πορτοφόλια) θα μας χάλαγε να δούμε πως θα μπορούσε η Πάτρα και η Ιτέα να αποτελέσουν προορισμούς για τα πλοία αυτά, όπως λέει και ο proud κανά δυο σελίδες πιο πίσω;

Βλέποντας τις φωτό του Nick, σκέφτηκα ότι η γέφυρα του πλοίου θα πρέπει να άλλαξε κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής του, γιατί το τωρινό σχέδιο της σίγουρα δεν μπορούσε να είναι του 1978. Έτσι, το έψαξα λίγο και σε αυτή τη φωτό του 1991 φαίνεται η αρχική του γέφυρα. (Άμα βαριέσαι λίγο στη δουλειά, βρίσκεις πραγματάκια...)

Να είσαι καλά που μας "ταξίδεψες" με το Smyril και σε μέρη που δεν βλέπουμε συχνά! Όμορφο βαποράκι, το είχα δει και εγώ για πρώτη φορά στο παραπάνω βίντεο, αλλά και σε άλλα αντίστοιχα στο youtube.

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Το καινούργιο λιμάνι δεν έχει μπει σε λειτουργία, και μάλλον δεν αναμένεται να μπει. 5.500.000 ευρώ είχαν δοθεί, καμιά δεκαπενταριά χρόνια πριν, για τη νέα προβλήτα στον Εύδηλο και το νέο δρόμο-γέφυρα για να γίνεται καλύτερα η διακίνηση των οχημάτων. Ωστόσο, βγήκαν άχρηστα, γιατί μπροστά στη νέα προβλήτα, γίνονται συνεχείς επιχωματώσεις στο βυθό και, γενικά, τα νερά είναι αβαθή. Με άλλα λόγια, χρειάζεται μια βυθοκόρος μόνιμα εκεί. Όταν ξεκίνησαν οι εργασίες, σε ανύποπτο χρόνο μου είχε πει ο καπτα-Βασίλης ο Γεροντάκης (πλοίαρχος τότε στο Εξπρές Ολυμπία, και μετά και στο Νήσος Μύκονος) ότι στην κλασική αριστερόστροφη μανούβρα (όπως φαίνεται στη φωτογραφία με τα αυτοκίνητα) χρειάζεται προσοχή να μη σου φύγει το πλοίο και κάτσει στα αβαθή, εκεί δηλαδή που φτιαχνόταν το νέο λιμάνι. Και, μάλιστα, είχε εκφράσει τον προβληματισμό του για το αν το νέο λιμάνι θα λειτουργούσε ποτέ. Και έτσι, το πλοίο και σήμερα δένει εκεί που έδενε πριν τριάντα χρόνια, όταν και είδα τον Εύδηλο για πρώτη φορά!

Αγαπημένο Νήσος (Blue Star) Μύκονος!!! Και φέτος μας ταξίδεψε για τη Σάμο, γρήγορα, ποιοτικά και ολίγον ακριβά! Προσοχή, ακολουθεί μακροσκελέστατο κείμενο-σεντόνι, αλλά η Μυκονάρα το αξίζει για πολλούς λόγους. Σε κάθε περίπτωση, το βαπόρι είναι μια από τις καλύτερες μονάδες του στόλου μας και, κατά τη γνώμη μου, από τότε που δρομολογήθηκε στη Σάμο-Ικαρία, αναβάθμισε πλήρως τη γραμμή και έφερε πολύ κοντά τη Σάμο με τον Πειραιά! Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, τα καλοκαιρινά πρωινά δρομολόγια σου χαρίζουν ένα υπέροχο ταξίδι στο Αιγαίο και είσαι στη Σάμο (Καρλόβασι) γύρω στις 15.30 με άπλετο χρόνο για μπάνιο και ποτάκι αργότερα. Έτσι και εμείς, Σάββατο πρωί, γύρω στις 6.15 έχουμε ήδη μπει στο πλοίο, με το αυτοκίνητο τακτοποιημένο στο κατάμπαρο (G2). Να πω εδώ ότι τόσο στο πήγαινε, όσο και στο έλα (στο G4) το πλήρωμα άφηνε ικανό περιθώριο (για τα ελληνικά δεδομένα πάντα) για να βγεις με σχετική άνεση από το αυτοκίνητο, κρατώντας μάλιστα και ένα κλουβί με ένα χαμστεράκι, ενώ έπεσα και πάνω σε δυο μέλη του πληρώματος εξαιρετικά ευγενικά. Από την αρχή μου είπαν πως θα βάλουμε το αυτοκίνητο και στη συνέχεια οι οδηγίες τους ήταν με ηρεμία, σαφήνεια και επαγγελματισμό, παρά τον εξαιρετικό φόρτο και την πίεση εργασίας που είχαν. Μπράβο τους και πάλι μπράβο τους! Όμορφο πρωινό Ιουλίου λοιπόν, όπως μόνο η χώρα μας μπορεί να μας χαρίσει και η κίνηση παραπάνω από αισθητή. Το συγκεκριμένο δρομολόγιο είναι φουλ στα αυτοκίνητα και επιβάτες, μια και έχει, λόγω ημερομηνίας, χτυπήσει πρωτόκολλο. Εμείς, χαζεύουμε έξω την άφιξη του Κνωσσός Παλλάς και του Μπλε Ορίζοντα, καθώς και την αναχώρηση του Νάξος. Μόλα όλα στην ώρα μας (7.15) και ο αττικός ήλιος μας συνοδεύει στην έξοδο μας από το λιμάνι, μαζί με το Azura, ένα εντυπωσιακό σε μέγεθος, αλλά κακάσχημο, και αδιάφορο τελικά, κρουαζιερόπλοιο. Γενικά, αυτή η σειρά δεν μου αρέσει καθόλου. Τέλος πάντων, μην γκρινιάζουμε, το ατελείωτο γαλάζιο του Αιγαίου μας χαρίζει όμορφες στιγμές, όπως και τα απόνερα του Μύκονος. Άφιξη στην Ερμούπολη, στα πάτρια εδάφη, και όπως πάντα την τελευταία περίοδο το Νεώριο γεμάτο με πλοία. Να πω εδώ πως όταν παραλλάξαμε τον Άγιο Δημήτριο το βαπόρι τράβηξε τρεις και μισή σφυριξιές που τις ευχαριστήθηκε η καρδούλα μου. Γρήγορη παραμονή στο λιμάνι και αναχώρηση για Μύκονο, χαζεύοντας και το Αθηνά. Καιρός φορτσάτος, έως πολύ φορτσάτος, η μανούβρα στον Τούρλο με ελαφρά δυσκολία, υπό την έννοια ότι ο αέρας ήταν κάποια στιγμή τόσο δυνατός που για λίγο το πλοίο τα στήλωσε και δεν μπορούσαμε να προσεγγίσουμε με τη συνηθισμένη σβελτάδα την προβλήτα. Δύο κάβοι δεξιά από τους μαγγιώρους ναύτες και όλα καλά! Προβλήτα «υπόδειγμα» κατασκευής και συντήρησης, τα έχει πει νομίζω και ο Nick σε άλλο post. Γρήγορη παραμονή στη Μύκονο και αναχώρηση για Ικαρία. Την ίδια στιγμή «κόκκινο-κόκκινο» με το Αικατερίνη Π και «πράσινο-πράσινο» με το Fast Ferries Άνδρος. Από κρουαζιερόπλοια, η Ωραία της Αδριατικής (δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ μάλλον δεν θα έμπαινα εκεί μέσα, για ταξίδια στο Αιγαίο) και το «θεσπέσιας» ομορφιάς Silver Spirit. Από τη Μύκονο μέχρι και τον Εύδηλο ο καιρός ήταν σίγουρα ένα οχταράκι και, κάτι η κούραση από την ολοκλήρωση των εκκρεμοτήτων της δουλειάς, κάτι ο λιγοστός ύπνος το προηγούμενο βράδυ, οδήγησαν σε ένα αναζωογονητικό υπνάκο μέχρι και … το Καρλόβασι! Μια σημείωση εδώ, για όσους θέλουν να κάνουν το ταξίδι μέχρι τη Σάμο. Εμείς κλείνουμε θέσεις πάντα στα αεροπορικά καθίσματα της διακεκριμένης θέσης (BATS1). Η διαφορά με τα αεροπορικά της οικονομικής θέσης είναι πέντε ευρώ. Όμως, λαμβάνοντας υπόψη τις ώρες του ταξιδιού, την ηλικία, αλλά και την παρεχόμενη άνεση, πιστεύω ότι αξίζει η διαφορά. Βέβαια, γράφοντας αυτά, σκέφτομαι και την περίοδο που ήμουν φοιτητής και πήγαινα στη Σάμο κατάστρωμα σε νυχτερινά, κατά βάση, δωδεκάωρα, δεκαπεντάωρα και δεκαεφτάωρα ταξίδια, ξενύχτης να χαζεύω τις μανούβρες που γίνονταν από τις ανοιχτές βαρδιόλες του Ρομίλντα, του Μιλένα, του Γκόλντεν Βεργίνα, του Σάμαινα (του original) και του Εξπρές Ολύμπια. Από το Καρλόβασι προς το Βαθύ (το οποίο προσεγγίζει το Μύκονος στο δρομολόγιο του Σαββάτου) η πορεία είναι κοντά στις βόρειες και πανέμορφες ακτές της Σάμου και κάθε φορά που τις βλέπω οι αναμνήσεις και οι πολύ ωραίες στιγμές που έχω ζήσει σε αυτό το νησί, έρχονται στο μυαλό μου, όπως και κάθε ταξίδι που έχω κάνει με όλα τα πλοία της Σαμο-Ικαρίας τα τελευταία τριάντα χρόνια! Για τη Σάμο θα μπορούσα να γράψω έναν ολόκληρο ταξιδιωτικό οδηγό. Ωστόσο, για να μην ξεφύγω πολύ, θα πρότεινα στους φίλους συμφορουμίτες που έχουν μια αδυναμία στην μπύρα, ονόματα δεν λέμε, να δοκιμάσουν, αν βρεθούν στο δρόμο τους, την Ικαριώτισσα και τη Βάλσαμο. Η μεν πρώτη παράγεται στην Ικαρία, η δε δεύτερη παράγεται στη Χίο, σε σαμιώτικη συνταγή. Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και ήρθε η ώρα για το ταξίδι της επιστροφής. Αναχώρηση Κυριακή, από Καρλόβασι, με το πλοίο και σε αυτό το ταξίδι να είναι ασφυκτικά γεμάτο. Αυτή τη φορά η θάλασσα, σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ήταν καλοσυνάτη και, έτσι, το ταξίδι πολύ ήρεμο. Τσεκάροντας το AIS το πλοίο ταξίδευε γύρω στα 23 μίλια, προφανώς το πρόβλημα που είχε προκύψει με τη μηχανή του λίγες ημέρες πριν δεν είχε διορθωθεί 100%. Στον Εύδηλο κάτσαμε για τη φόρτωση κοντά μια ώρα, μια και η κίνηση στα αυτοκίνητα και τους επιβάτες ήταν εξαιρετικά μεγάλη. Γενικά, ο Εύδηλος δίνει πολύ καλά ποσοστά κίνησης στο καράβι, ειδικά από τη στιγμή που το Μύκονος εφάρμοσε τα καλοκαιρινά πρωινά δρομολόγια και σε πολλές περιπτώσεις ο κύριος όγκος των επιβατών (και των σκυλιών) έχει προορισμό το γραφικό λιμάνι της Ικαρίας. Εδώ να πούμε, για μια ακόμα φορά, ότι ο σχεδιασμός των δρομολογίων και οι χρόνοι παραμονής στα λιμάνια πάνε περίπατο. Είναι πρακτικά αδύνατο να φορτώσεις τόσο κόσμο και τόσα πολλά αυτοκίνητα σε διάστημα δεκαπέντε λεπτών. Η παραμονή μας στον Εύδηλο οδήγησε σε αναπόφευκτη καθυστέρηση και φτάσαμε τελικά στον Πειραιά γύρω στη 1.40, ξημερώματα Δευτέρας. Κάπως έτσι, ολοκληρώθηκε και φέτος μια οικογενειακή παράδοση, να είμαστε όλοι καλά και υγιείς να την επαναλάβουμε και του χρόνου. Για τη Μυκονάρα τι να πω… Καταρχάς, μην ξεχνάμε ότι το πλοίο φτιάχτηκε στην Ελλάδα από ελληνικά χέρια και, παρά τις όποιες δυσκολίες που είχαν προκύψει, αυτό και το αδερφό του είναι απόδειξη ότι μπορούμε να φτιάξουμε κατάλληλα και αξιόπιστα πλοία για τις ανάγκες της ακτοπλοΐας μας. Είναι κάτι που το πιστεύω ακράδαντα, αρκεί, μια φορά, να κάτσουμε κάτω, να τα μετρήσουμε σωστά και να προχωρήσουμε. Αρκεί, βέβαια, να υπάρχει και κάποιο στοιχειώδες όραμα. Τώρα, ταξίδεψα το πλοίο στο δρομολόγιο του Σαββάτου, 30 Ιουλίου και της Κυριακής, 21 Αυγούστου, δηλαδή στα πιο δύσκολα, από άποψη κίνησης, δρομολόγια. Έκανα ένα γύρο το βαπόρι, μέσα και έξω. Το πλήρωμα πραγματικά κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να κρατά το πλοίο σε υψηλά επίπεδα. Σε ασφυκτικά γεμάτα καταστρώματα και σαλόνια, υπήρχε καθαριότητα και σχετική τάξη. Πιστεύω ότι ο μεγάλος αριθμός των αεροπορικών καθισμάτων βοηθά να χωνεύεται ο κόσμος και, κυρίως, να μην υπάρχουν γκρίνιες και τσακωμοί για τα καθίσματα. Αν το πλοίο είχε τα κλασικά σαλόνια, δεν θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τόσο κόσμο. Ειδικά όταν λάβουμε υπόψη μας και τις συνήθεις των συμπολιτών μας να πιάνουν τρεις θέσεις αντί για μια, για να βάζουν τα πράγματά τους. Ειδικά στην επιστροφή, το πλήρωμα έκανε συνεχείς ανακοινώσεις για να μην χρησιμοποιούνται τα καθίσματα ως χώροι αποθήκευσης αποσκευών. Δυστυχώς, κάποιοι συμπολίτες μας σκέφτονται μόνο τον εαυτούλη τους. Αυτό το είδα ο ίδιος να συμβαίνει, τόσο στα τραπέζια στο κατάστρωμα, όσο και στο σαλονάκι που υπάρχει εντός των αεροπορικών της διακεκριμένης θέσης μπροστά στο μπαρ. Το Blue Star Myconos διανύει το 17ο έτος της ηλικίας του. Είναι προφανές ότι έχει να δώσει πολλά στην ακτοπλοΐα μας. Κατά την άποψή μου, δεν χρειάζεται δραστικές αλλαγές και, σίγουρα, δεν χρειάζεται τα σαλόνια, όσο ωραία και αν είναι αυτά, των Blue Star Delos και Blue Star Patmos. Μια αλλαγή στις ταπετσαρίες όλων των αεροπορικών καθισμάτων θα ήταν χρήσιμη, όπως και η αλλαγή της μοκέτας στα αεροπορικά καθίσματα της διακεκριμένης θέσης και η αντικατάσταση της με δάπεδο laminate, ειδικά στους διαδρόμους μεταξύ των καθισμάτων. Προφανώς, χρειάζεται η προσθήκη κάποιων καμπινών, κυρίως για το δρομολόγιο της Καβάλας, μια και από σχετική αναζήτηση εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι δεν υπάρχει διαθέσιμη καμπίνα, τουλάχιστον την καλοκαιρινή περίοδο. Μια και υπάρχει χώρος στην πάνω αίθουσα των αεροπορικών καθισμάτων της διακεκριμένης θέσης, ίσως η εταιρεία να πρέπει όντως να σκεφτεί την προσθήκη καμπινών στα πρότυπα του Χίος, όπως έχουν γράψει και άλλοι καραβολάτρες στο φόρουμ. Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει άλλη μετατροπή στο φουγάρο του. Θυμάμαι, πάντως, τα σχόλια που γίνονταν στο φόρουμ την περίοδο της ναυπήγησής του για το μεγάλο μέγεθος της αρχικής τσιμινιέρας του, που να ξέραμε τι θα ακολουθούσε. Τέλος πάντων, υπό συγκεκριμένες γωνίες μπορώ να πω ότι παλεύεται κάπως. Και μια μικρή, πολιτικού περιεχομένου ιστορία. Την περίοδο που πρωτοδρομολογήθηκε στη Σάμο και την Ικαρία, είχε εκφραστεί από πολλούς η άποψη ότι η παρουσία του Νήσος Μύκονος στη γραμμή θα «κλείδωνε» τη βουλευτική έδρα στις εκλογές του 2007, κάτι το οποίο και έγινε! Αγαπάμε Blue Star Myconos, να είναι καλά το πλήρωμά του, η εταιρεία του και εμείς να το ταξιδεύουμε!