Jump to content
Shipfriends

Ενατη Ιστορια: "Wilhelm Gustloff" το ποιον και το τελος του ανθρωπου και η ιστορια του φερωνυμου πλοιου


Recommended Posts

Ευχαριστω για την υπομονη, τελικα ειμαι ετοιμος λιγο νωριτερα απ' οτι περιμενα κι εγω ο ιδιος. Ο λογος που διαλεξα το συγκεκριμενο θεμα ειναι οτι με εξεπληξε που ενα τετοιο περιστατικο ειχε μπει σχεδον στο "χρονοντουλαπο της ιστοριας" που ελεγε κι ο αειμνηστος και πιστευω πως οι περισσοτεροι απο εσας δεν θα το εχετε ακουσει και θα εκπλαγειτε απο αυτα που θα δειτε/διαβασετε.

Βρισκομαστε λοιπον στο μεσοπολεμο και οσο κι αν φαινεται παραξενο η ιστορια μας και του πλοιου που αναζητουμε, ξεκινα απο μια πολιτικη δολοφονια που λαμβανει χωρα σε μια τοποθεσια κεντρο-Ευρωπαικης χωρας που μελλει να συζητηθει εντονα στην Ελλαδα πενηντα χρονια περιπου μετα τη δολοφονια. Το επιθετο του δολοφονου υποδηλωνει ανθρωπο προερχομενο απο πολη της χωρας απο την οποια καταγεται το θυμα.

Ζητημα 1ον) Για ποια δολοφονια μιλαμε και πως συνδεεται με το ζητουμενο πλοιο.

Πριν ακομα ξεσπασει ο Δευτερος Παγκοσμιος Πολεμος, το πλοιο παιρνει μια γευση απο το τι προκειται να επακολουθησει ανταποκρινομενο σε μια σημαντικη αποστολη που του ανατιθεται.

Ζητημα 2ον) Ποια η αποστολη του πλοιου, που πηγαινει και γιατι.

Περναμε πια στην περιοδο του Β' Παγκοσμιου Πολεμου οπου το αμεσα συνδεομενο με τη δολοφονια πλοιο σταματα να εχει τον ενεργο ρολο που ειχε μεχρι τη στιγμη που επιστρατευεται εσπευσμενα για να συμμετασχει σε μια απο τις πιο επιτυχημενες επιχειρησεις του πολεμου -τηρουμενων των αναλογιων- ομως μοιραια για το ιδιο το πλοιο.

Ζητημα 3ον),

Θεμα 1ον) Σε ποια επιχειρηση συμμετασχει και πως προκυπτει η αναγκη αυτης της επιχειρησης

Θεμα 2ον) Ποιο το ονομα του πλοιου και το τραγικο του τελος

Θεμα 3ον) Ποιο παγκοσμιο ρεκορ κατεχει το πλοιο

Αναγνωριζω οτι ειναι πολλα τα ζητουμενα, νομιζω ομως οτι ειναι εξαιρετικα ενδιαφερον θεμα και μεσω του ψαξιματος θα διαβασετε πολλα ενδιαφεροντα ιστορικα στοιχεια. Προς το παρον ηθελημενα ειναι λιγο αφηρημενη η αφηγηση της ιστοριας γιατι υπαρχουν αρκετες πηγες στο διαδικτυο και αν γινω πιο σαφης θα ειναι παρα πολυ ευκολο. Εννοειται πως το κλειδι ειναι το 1ο Ζητημα και ολα τα αλλα μετα ερχονται ευκολα.

Link to comment
Share on other sites

.

Αγαπητέ Nick, το πρώτο που έκανα ήταν να πάρω χαρτί και μολύβι. :D

Με υποψίασε και με καθοδήγησε η αναφορά σου σε Κέντροευρωπαϊκή χώρα που συζητήθηκε στην Ελλάδα 50 χρόνια μετά.

Έτσι το μυαλό μου αμέσως πήγε στο Νταβός.

Με μια πρώτη ματιά βρήκα τα παρακάτω και δίνω τα σχετικά links.

Δεν προλαβαίνω να απαντήσω αναλυτικά, θα επανέλθω το βράδυ.

Δίνω τα μέχρι τώρα ευρήματα για να τα επιβεβαιώσεις ή να τα διαψεύσεις.

Davos 4/2/1936

Νταβός 1988, Παπανδρέου - Οζάλ

David Frankfurter – Ο δολοφόνος.

Wilhelm Gustloff – Το θύμα και κατόπιν το 1938 Ocean Liner.

http://www.regmeister.net/verbrecher/chapter9.htm

http://www.oceanliner.com/spec9.htm

http://www.deepimage.co.uk/wrecks/wilhelm-gustoff/wilhelm-gustloff_onlinearticle.htm

http://www.answers.com/topic/wilhelm-gustloff

Θα επανέλθω το βράδυ. Μέχρι τότε, εάν είναι σωστά τα στοιχεία, ας προχωρήσει κάποιος άλλος

.

Link to comment
Share on other sites

Κι εγω που νομιζα οτι θα ηταν δυσκολο :D:D Πετυχες διανα Νηρεα και με την πρωτη αρα λοιπον 12 points. Αφηνω κι εγω εσενα η οποιον αλλον θελει να μας δωσει τις πηγες του και να το ψαξει παραπανω πριν παραθεσω κι εγω τις δικες μου πηγες.

Link to comment
Share on other sites

τα περι δολοφονιας τα ειπε ο νηρεας

ο δραστης David Frankfurter εβραιος απο τη γιουγκοσλαβια το θυμα Wilhelm Gustloff ναζι ηγετης του Γερμανικου Ναζιστικου Κομματος της Ελβετιας. Ηταν ο πρωτος Ναζι που Δολοφονηθηκε απο Εβραιο και εγινε οσιομαρτυρας του NSDAP κηδευομενος παρουσια ολης της Ναζιστικης ηγεσιας

το ονομα του Wilhelm Gustloff δοθηκε στον εν λογω πλοιο απο τους ΝΑΖΙ σε αποδοση τιμης στον ηρωα τους

το 1938 αμεσως μετα την παραδοση του κανει κρουαζιερα

στη μεσογειο με νεολαιους του Ναζιστικου κομματος. Ηταν μια λαικιστικη κινηση των Ναζι για να δειξουν οτι στο Εθνικοσοσιαλιστικο Ραϊχ δεν υπαρχουν πλοια δυο και τριων θεσεων και ειναι οι εργατες και τα μελη του κομματος που αντιμετωπιζονται σα λορδοι

το 1939 εγινε πλοιο νοσοκομειο στη Γδυνια και για τα επομενα 4 χρονια χρησιμοποιηθηκε σαν πλοιο καταλυμα για τα πληρωματα των υποβρυχιων.

οταν αρχισε η προελαση των σοβιετικων απο ανατολικα το πλοιο χρησιμοποιηθηκε για την εκκενωση της ανατολικης πρωσιας απο γερμανωφωνους αμαχους και απο οσο πιο πολλους τραυματιες

στις 30 ιανουαριου 1945 τορπιλιστικε απο σοβιετικο υποβρυχιο

γυρω στα 7700 ατομα πεθαναν εκεινο το βραδυ, η μεγαλυτερη ανθρωπιστικη καταστροφη στη θαλασσα στα χρονικα (5,5 φορες οι νεκροι του τιτανικου)

φημολογειται χωρις να εχει αποδειχθει οτι μετεφερε το κεχριμπαρενιο δωματιο (Amber Room) απο το Ανακτορο του Φρειδερικου της Πρωσιας

τα παραπανω ειναι μια σταχυολογιση απο τις πηγες που εδωσε ο Νηρεας

Link to comment
Share on other sites

Κι εγω που νομιζα οτι θα ηταν δυσκολο :D:D Πετυχες διανα Νηρεα και με την πρωτη αρα λοιπον 12 points. Αφηνω κι εγω εσενα η οποιον αλλον θελει να μας δωσει τις πηγες του και να το ψαξει παραπανω πριν παραθεσω κι εγω τις δικες μου πηγες.

Ο proud έδωσε παραπάνω εν ολίγοις την ιστορία, εγώ δεν θα προσθέσω επί της ουσίας κάτι, αλλά θα πω πως βρήκα την λύση.

Κατ' αρχήν Nick, το κουίζ ήταν πολύ δύσκολο και πάρα πολύ σημαντικό γεγονός και ταυτόχρονα μιά άγνωστη ιστορία.

Την όλη ιστορία την αγνοούσα παντελώς.

Σε πρόδωσε, σχετικά, η φράση

"χρονοντουλαπο της ιστοριας" που ελεγε κι ο αειμνηστος
Καμιά φορά τα γραπτά μας φανερώνουν και πράγματα που έχουμε στο μυαλό μας. :eek:

Επειδή, από όλα τα δεδομένα που έδωσες, είχα πλήρη μεσάνυχτα, άρχισα να ψάχνω το μόνο που μπορούσα:

ξεκινα απο μια πολιτικη δολοφονια που λαμβανει χωρα σε μια τοποθεσια κεντρο-Ευρωπαικης χωρας που μελλει να συζητηθει εντονα στην Ελλαδα πενηντα χρονια περιπου μετα τη δολοφονια.

Στο μυαλό μου ήρθε η συνάντηση Παπανδρεου-Οζάλ στο Νταβός της Ελβετίας το 1988. Οπότε είπα να ξεκινήσω το ψάξιμο από το Νταβός. Καί έπεσα μέσα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολα.

Αν δεν είχες δώσει τα παραπάνω στοιχεία να πιαστώ από εκεί, πιθανώς να ψάχναμε κανένα μήνα.

Πάντως, αυτό το κουίζ τα είχε όλα και Ιστορία με πλοίο σημαντική και πλοίο με εξίσου σημαντική Ιστορία.

Αναμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την πλήρη απάντηση του Νικ, που σίγουρα θα μας δώσει περισσότερα στοιχεία..

.

Link to comment
Share on other sites

Συγνωμη αλλα χτες το βραδι μπηκα ελαχιστη ωρα και δεν προλαβα να δωσω την απαντηση.

Ζητημα 1ον) Οντως μιλαμε για τη δολοφονια του Εθνικοσοσιαλιστη Wilhelm Gustloff απο τον David Frankfurter(που στα γερμανικα σημαινει "αυτος που καταγεται απο τη Φρανκφουρτη") ο οποιος μπηκε στο σπιτι του θυματος στο Νταβος της Ελβετιας, τον σκοτωσε εν ψυχρω και κατοπιν απαθεστατος παραδοθηκε στις αρχες. Για την ιστορια ο δολοφονος αποφυλακιστηκε μετα το τελος του πολεμου, τον οποιο και περασε σε ελβετικες φυλακες και κατεληξε δημοσιος υπαλληλος στο Ισραηλ. Εννοειται πως η προπαγανδιστικη μηχανη του Χιτλερ αδραξε την ευκαιρια και δημιουργησε ενα μαρτυρα του Εθνικοσοσιαλισμου και της Αρειας φυλης, δινοντας το ονομα του σε ενα ολοκαινουριο κρουαζιεροπλοιο που φτιαχτηκε στο διασημο Blohm & Voss, Hamburg.

Ζητημα 2ον) Οπως ειπε και ο Ιονιος, το πλοιο χρησιμοποιουταν σε "κρουαζιερες του λαου", κατι σαν τη σημερινη εργατικη εστια δηλαδη αλλα πολυ πιο οργανωμενο απο το τοτε καθεστως ωστε να συνοδευεται απο την αναλογη προπαγανδα περι μη υπαρξης ανισοτητων και αλλα πολλα εμπριμε. Ειχα την τυχη να δω λιγο φιλμ απο κρουαζιερα της εποχης σε ενα ντοκυμαντερ, και η αληθεια ειναι οτι ο Γκεμπελς εκανε φοβερη δουλεια πανω στο θεμα. Αυτη του η χρηση διακοπηκε για ενα σημαντικο ταξιδι μαζι με αλλα 6 πλοια στην Ισπανια και συγκεκριμενα στο Vigo της Galicia, απ' οπου εκκενωσε την "Λεγεωνα Κονδωρ", ενα σωμα Γερμανων εθελοντων(με η χωρις εισαγωγικα) που πολεμησαν στο πλευρο του δικτατορα Generalissimo Φρανκο(μεγα πατρονου και ευεργετη της σιχαμερης Ρεαλ Μαδριτης) στον εμφυλιο πολεμο της χωρας. Δοξει και τιμη λοιπον ο φιλος του Φρανκο, Αδολφος(βλεπε Γκουερνικα) απεσυρε το στρατο του αφου εξετελεσαν την αποστολη τους.

Ζητημα 3ον, Θεμα 1ον) Στο τελος του 1944 το γερμανικο ανατολικο μετωπο εχει προ πολλου καταρρευσει σχεδον ολοκληρωτικα και το μονο που καθυστερει την προελαση των Σοβιετικων ειναι η λυσσαλεα και ηρωικη ειναι η αληθεια αντισταση των γερμανικων στρατευματων(οσων εχουν απομεινει δηλαδη) απο την αλλοτε ανικητη Ομαδα Στρατιων του Von Paulus(νομιζω αυτος ηταν). Προκυπτει λοιπον η αναγκη να εκκενωθουν το συντομοτερο δυνατο προς τη μητερα πατριδα εκατομμυρια στρατιωτες, τραυματιες αλλα κυριως Γερμανοι εποικοι που οι Ναζι ειχαν φροντισει κατα τη διαρκεια της κατοχης τους να προωθησουν στη σημερινη Πολωνια και Βαλτικες δημοκρατιες, συν το Γερμανικο στοιχειο που ηδη προυπηρχε στην Ανατολικη Πρωσσια και που διχως αμφιβολια θα δοκιμαζε την κτηνωδια του Κοκκινου Στρατου αν εμενε πισω. Οργανωθηκε λοιπον μια κολοσσιαια επιχειρηση με κωδικο ονομα Hannibal(Αννιβας) η οποια χρεωνεται οχι στον Χιτλερ αλλα στο Ναυαρχο Donitz(Διοικητη του Kriegsmarine, ο οποιος δεν ηταν Ναζι) η οποια τελικα καταφερε ασχετα με τις απωλειες του Wilhelm Gustloff, του Goya και του Steuben να διασωσει πανω απο 2 εκατομμυρια Γερμανους.

Ζητημα 3ον, Θεμα 2ον) Για το ονομα του πλοιου τα ειπαμε παραπανω και για το χρονικο του τελους του οι πηγες που δοθηκαν ηδη δινουν πολλες λεπτομερειες.

Ζητημα 3ον, Θεμα 3ον) Το ανεπισημο παγκοσμιο ρεκορ που κατεχει το πλοιο, ειναι οτι προκειται για το ναυαγιο με το μεγαλυτερο κοστος σε ανθρωπινες ζωες στην ιστορια. Συμφωνα με τις τελευταιες γενικα αποδεκτες ιστορικες μελετες, το πλοιο πρεπει να μετεφερε στο ταξιδι του κοντα στα 10,000 ατομα(!!!!) εκ των οποιων σωθηκαν μονο 1200 περιπου.

Το συγκεκριμενο γεγονος εγινε γνωστο σε μενα πριν 3-4 χρονια και πραγματικα με εξεπληξε και συγκλονισε οπως ειμαι σιγουρος οτι θα κανει και σε σας αν το μελετησετε. Ομως επειδη η ιστορια γραφεται απο τους νικητες, ο "πολιτισμενος δυτικος κοσμος" προτιμα να αποσιωπα το συμβαν αυτο και να προβαλλει γκλαμουριες ειδους Τιτανικου προφανως γιατι σαν πολιτες αυτου του κοσμου πρεπει να εχουμε τη συνειδηση μας καθαρη και να ξεχναμε οτι δεν μας συμφερει. Αλλωστε η "λογικη" λεει οτι τα θυματα ηταν Γερμανοι, αρα Ναζι (ασχετα αν οι περισσοτεροι ηταν γυναικοπαιδα) που ειχαν ηδη αιματοκυλησει την υφηλιο, οποτε καλα να παθουν και δικαιολογουμαστε κι εμεις χωρις τυψεις να τους κανουμε οτι εκαναν και σε μας. Ιδου και οι πηγες μου:

Ενα ειδος επισημου σαιτ του Wilhelm Gustloff με εξαιρετικα ενδιαφερων περιεχομενο

http://www.wilhelmgustloff.com/welcome.htm

Μια συντομη ιστορια του πλοιου

http://www.feldgrau.com/wilhelmgustloff.html

Κυριοτερες χρονολογιες και στοιχεια

http://www.feldgrau.com/hs-wilhelmg.html

Το χρονικο και τα στοιχεια της καταδυσης στο πλοιο πριν μερικα χρονια

http://www.deepimage.co.uk/wrecks/wilhelm-gustoff/wilhelm-gustloff_j-kappes.htm

Το χρονικο της βυθισης

http://www.cybercreek.com/cybercity/WWIIps/gust.html

Ζητω συγνωμη αν σας κουρασα με την πολυλογια μου. Ο επομενος παρακαλω!

Link to comment
Share on other sites

.

Αγαπητέ Nick, αφού σε ευχαριστήσω για άλλη μια φορά, τόσο για την ιστορία όσο και για την παραπάνω περιεκτική και γλαφυρή παρουσίασή της, θα ήθελα να διατυπώσω κάποιες αντιρρήσεις μου στο παρακάτω απόσπασμα του κειμένου σου που προηγήθηκε.

…Ομως επειδη η ιστορια γραφεται απο τους νικητες, ο "πολιτισμενος δυτικος κοσμος" προτιμα να αποσιωπα το συμβαν αυτο και να προβαλλει γκλαμουριες ειδους Τιτανικου προφανως γιατι σαν πολιτες αυτου του κοσμου πρεπει να εχουμε τη συνειδηση μας καθαρη και να ξεχναμε οτι δεν μας συμφερει. Αλλωστε η "λογικη" λεει οτι τα θυματα ηταν Γερμανοι, αρα Ναζι (ασχετα αν οι περισσοτεροι ηταν γυναικοπαιδα) που ειχαν ηδη αιματοκυλησει την υφηλιο, οποτε καλα να παθουν και δικαιολογουμαστε κι εμεις χωρις τυψεις να τους κανουμε οτι εκαναν και σε μας…

Για τον «θρύλο» του Τιτανικού θα συμφωνήσω μαζί σου, αλλά είναι λογικό κάθε εποχή να έχει τους «θρύλους» της για να περνάει την ώρα της ανάλαφρα, όσο και αν προσπαθούν να τους προσδώσουν σοβαρότητα. Το ναυάγιο του Τιτανικού ήταν ένα ναυάγιο όπως δεκάδες άλλα παρόμοια και τίποτε παραπάνω. Απλώς, είχε κάποια ιδιαίτερα στοιχεία που τα ανέδειξαν και εξελίχθηκε σε «θρύλο».

Θα παραθέσω ένα απόσπασμα άρθρου, σχετικό με το ναυάγιο του Τιτανικού,

του κ. Άρη Τερζόπουλου που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Experiment-Γαιόραμα/ τεύχος 22/ Νοε-Δεκ 1997.

«… ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ που κάνει τις μεγάλες καταστροφές να ασκούν αυτή τη νοσηρή γοητεία επάνω μας; Από το βιβλικό Κατακλυσμό του Νώε μέχρι την επίσης βιβλική Αποκάλυψη του Ιωάννη, οι πραγματικές καταστροφές που κάθε τόσο πλήττουν την ανθρωπότητα, αφήνοντας εκατοντάδες ή και χιλιάδες θύματα, μοιάζουν να μας έλκουν με έναν ανεξήγητο τρόπο.

Δεν έχει κανείς παρά να παρακολουθήσει τα σημερινά δελτία ειδήσεων για να αντιληφθεί ότι στρέφονται κυρίως σε δυσάρεστα περιστατικά. Σε ιδιωτικές ή δημόσιες καταστροφές, με λίγα ή πολλά θύματα, θα έλεγε κανείς ότι όσο μεγαλύτερη η καταστροφή, τόσο μεγαλύτερο το φάσμα της γοητείας της. Οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι όταν διαβάζουμε για μια καταστροφή ή βλέπουμε την ίδια ή μια αναπαράσταση της στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο, δεχόμαστε ένα μάθημα για το πόσο πολύτιμη είναι η ζωή, αλλά συγχρόνως βιώνουμε ένα αίσθημα ασφάλειας, αφού εμείς δεν είμαστε ανάμεσα στα θύματα.

Ελάχιστοι σήμερα γνωρίζουν ότι το υπερωκεάνιο Λουζιτάνια, μεγάλος αντίπαλος του Τιτανικού, βυθίστηκε και αυτό σε ένα ταξίδι από τη Νέα Υόρκη προς το Σάουθάμπτον, με πολλά θύματα. Όπως επίσης ελάχιστοι θυμούνται τους μεγάλους σεισμούς στο έδαφος της Ασίας—στο Ιράκ, το Ιράν, το Αφγανιστάν, στην Κίνα και την Ιαπωνία, με χιλιάδες θύματα κάθε φορά.

Ίσως να είναι απαραίτητος κάποιος αέρας ανθρώπινης ματαιοδοξίας, πλούτου και άλλα παρόμοια, για να κάνουν μια καταστροφή "αθάνατη". Φαίνεται ότι για κάποιον παράξενο λόγο, ανάμεσα στις τόσες καταστροφές που έχουν πλήξει την ανθρωπότητα, το ναυάγιο του Τιτανικού κρατά ακόμα τα σκήπτρα αυτής της περίεργης δόξας και γοητείας. Δεν υπάρχει άλλη καταστροφή για την οποία να έχουν γραφτεί τόσα βιβλία, τόσα άρθρα και να έχουν γυριστεί τόσες κινηματογραφικές ταινίες…»

Όπως βλέπεις το ναυάγιο του Τιτανικού προσφέρεται, γιατί και την κατάλληλη δόση ανθρώπινης ματαιοδοξίας έχει και γκλαμουριά (που λές και εσύ παραπάνω), αλλά το κυριώτερο στοιχείο είναι ότι ο μέσος αναγνώστης-θεατής μπορεί να ταυτισθεί με τους επιβάτες. Μπορεί να φαντασθεί τον εαυτό ανάμεσα στους επιβάτες.

Το Λουζιτάνια τορπιλίσθηκε το 1915 από Γερμανικό υποβρύχιο και στο ναυάγιο χάθηκαν κάπου 1.200 άνθρωποι. Το Λουζιτάνια ( και το Wilhelm Gustloff) τορπιλίσθηκαν εν καιρώ πολέμου και σε κανέναν δεν αρέσει να αναζωπυρώνονται παλαιά πάθη που είναι εμπόδιο στην άσκηση της πολιτικής. Το Ναυάγιο του Τιτανικού, αντιθέτως, ήταν απολιτικό, light και εύπεπτο και συνεπώς προσφερόταν για εκμετάλλευση.

Ερχόμαστε τώρα στο άλλο θέμα, αυτό του Wilhelm Gustloff και της αποσιώπησης ή «αποσιώπησης» του γεγονότος. Εδώ είναι που θέλω να εκφράσω τις αντιρρήσεις μου.

Έχεις δίκαιο όταν λες ότι «η Ιστορία γράφεται από τους νικητές», όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πάντοτε γράφεται λάθος. Βεβαίως, ο διαχωρισμός σε ένα πόλεμο σε καλούς και κακούς, ηθικούς και ανήθικους, είναι μύθος. Πριν τον πόλεμο, ίσως να ισχύει. Μόλις αρχίσει, όλοι είναι ίδιοι. Κοινός σκοπός τους η επικράτηση, με κάθε μέσο, επί του αντιπάλου.

Είναι γεγονός ότι η βύθιση των 4 Γερμανικών μεταγωγικών στη Βαλτική , του Wilhelm Gustloff (30-1-1945), του General von Steuben (10-2-1945), του Goya (16-4-1945) και του Thielbek (3-5-1945) είναι η χειρότερη ναυτική τραγωδία που συνέβη ποτέ.. Από τα παραπάνω το General von Steuben μετέφερε Γερμανούς τραυματίες, γιατρούς και νοσοκόμους, ενώ το Thielbek βυθίσθηκε κατά λάθος από την RAF ενώ μετέφερε χιλιάδες αιχμάλωτους και μάλιστα Εβραίους από στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Σε αυτά τα 4 ναυάγια στη Βαλτική έχασαν την ζωή τους περίπου 25.000 άνθρωποι.

Το γεγονός ότι κατά την διάρκεια ενός πολέμου είσαι αναγκασμένος να κάνεις και πράγματα που κάτω από άλλες συνθήκες θεωρούνται ακρότητες ή ωμότητες, δεν σημαίνει ότι είσαι και υπερήφανος που τις έκανες, ώστε να καμαρώνεις γι’ αυτές και ιδιαίτερα αφού έχει τελειώσει ο πόλεμος και όλοι προσπαθούν να ξεχάσουν.

Τα τελευταία χρόνια επιχειρείται ένας αναθεωρητισμός της Ιστορίας του Β.Π.Π.. Βασικός του άξονας είναι να εξετάζουμε τα γεγονότα αποκομμένα από την Ιστορική στιγμή κατά την οποία συνέβησαν. Και με αυτό τον τρόπο επιχειρείται μια ανακατανομή ευθυνών και βαρβαρότητας.

Τα ερωτήματα που τίθενται είναι του είδους «ήταν ηθικό να βομβαρδιστεί η Δρέσδη το 1945, όπου σκοτώθηκαν 35.000 άμαχοι (και μόνον άμαχοι, γιατί δεν είχε η πόλη στρατιωτικούς στόχους) ?», «ήταν ηθική η βύθιση του Wilhelm Gustloff στο οποίο επέβαιναν και γυναικόπαιδα (και στρατιωτικοί, βεβαίως) ?». Το ερωτήματα, όμως, πρέπει να τίθενται μέσα στο πλαίσιο ενός πολέμου και μάλιστα του πιο Ολοκληρωτικού πολέμου που γνώρισε η Ανθρωπότητα.

Σε έναν τέτοιο πόλεμο, την ώρα μάλιστα που αυτός διεξάγεται, το ερώτημα είναι ένα: «αυτή η ενέργεια θα επιφέρει σοβαρό πλήγμα στον εχθρό ? Αν ναι, τότε θα πρέπει να γίνει.»

Όσο ωμό και αν ακούγεται είναι η πραγματικότητα. Τώρα το αν είναι αποφευκταίος ένας πόλεμος είναι ένα άλλο ζήτημα, αλλά από την στιγμή που συμμετέχεις σε ένα πόλεμο θα πρέπει να ακολουθείς τους κανόνες του, διαφορετικά τον έχεις χάσει πριν ακόμη ξεκινήσει.

Αγαπητέ Nick, ίσως, σε αιφνιδιάζουν και σε ξενίζουν αυτά που γράφω, αλλά θέλω να σου πω ότι πριν κάποια χρόνια είχα επηρεασθεί από αυτές τις ηθικολογίες περί διεξαγωγής ενός πολέμου, αλλά με τα χρόνια διαπίστωσα ότι οι διάφορες συνθήκες τις Γενεύης κλπ. είναι κουραφέξαλα. Όποιος έχει την ισχύ την χρησιμοποιεί ανεξέλεγκτα. Ηθικοί κανόνες υπήρχαν μόνο στις μονομαχίες την εποχή του Λουδοβίκου και ακόμα και εκεί όποιος μπορούσε να κλέψει το έκανε.

Θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα από κείμενα (γενικά και ειδικά) πάνω στα οποία βασίζω τις απόψεις μου.

Καλύτερα ας τα διαβάσουμε από πρώτο χέρι.

«Οι φιλάνθρωπες λοιπόν ψυχές θα μπορούσαν να φανταστούν πως υπάρχει ένας τεχνητός τρόπος αφοπλισμού και καταβολής του αντιπάλου χωρίς μεγάλες αιματοχυσίες, και πως σ' αυτό ακριβώς τείνει η αυθεντική τέχνη του πολέμου. Όσο επιθυμητό κι αν φαίνεται αυτό, είναι ένα σφάλμα που πρέπει να εξαλειφθεί. Σε μιαν υπόθεση τόσο επικίνδυνη όσο ο πόλεμος, τα σφάλματα που οφείλονται στην ψυχική καλοσύνη είναι ακριβώς το χειρότερο των πραγμάτων. Καθώς η χρήση της φυσικής δύναμης στο σύνολο της δεν αποκλείει καθόλου τη συνεργασία της διάνοιας, εκείνος που χρησιμοποιεί χωρίς οίκτο αυτή τη δύναμη και δεν οπισθοχωρεί μπροστά σε καμιάν αιματοχυσία θ' αποκτήσει ένα πλεονέκτημα επί του αντιπάλου του, αν εκείνος δεν δράσει με τον ίδιο τρόπο.»

«Επαναλαμβάνουμε λοιπόν τη διακήρυξη μας: ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας, και δεν υπάρχει όριο στην, εκδήλωση αυτής της βίας. Καθένας από τους δυο αντιπάλους ακολουθεί το νόμο του άλλου, κι απ' αυτό προκύπτει μια αλληλεπίδραση που, ως έννοια, οφείλει να φτάσει στα άκρα.»

«Κι εδώ πάλι η δράση είναι αμοιβαία. Όσο δεν έχω νικήσει τον αντίπαλο, μπορώ να φοβάμαι πως θα με νικήσει. Δεν είμαι ο κύριος του εαυτού μου, γιατί εκείνος μου υπαγορεύει το νόμο του, όπως κι εγώ του υπαγορεύω το δικό μου.»

Karl Von Klausewitz, «Περί του Πολέμου». (Εκδόσεις Βάνιας, Θεσ/νίκη 1997).

«Στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το 95% όσων σκοτώθηκαν σε αυτόν ήταν στρατιωτικοί και μόνο το 5 % άμαχοι που βρέθηκαν στη δίνη των πολεμικών επιχειρήσεων. Στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μόλις το 33% των νεκρών του πολέμου ανήκε ατά στρατιωτικά σώματα. Το 67% των θυμάτων ήταν «άμαχοι» -λέξη που προφανώς έχασε τη σημασία της μέσα στα γεγονότα. Στις περισσότερες από τις εμπόλεμες χώρες, η εξ αιτίας του πολέμου θνησιμότητα ήταν σαφώς πιο έντονη στα λεγόμενα μετόπισθεν παρά στη γραμμή του μετώπου. Στατιστικά το κορυφαίο παράδειγμα αποτελεί η πάλαι ποτέ Τσεχοσλοβακία που είχε 7.000 νεκρούς στα μέτωπα (στο ανατολικό όπου πολέμησαν μονάδες από τη Σλοβακία) και 315.000 νεκρούς πολίτες από τις εκτοπίσεις, τους βομβαρδισμούς, τις μάχες. Στη γειτονική Πολωνία η αναλογία ήταν 600.000 προς 6.000.000! Στην ήρεμη Ολλανδία, 14.000 έναντι 236.000, στη Σοβιετική Ένωση 12 εκατομμύρια έναντι 17 εκατομμυρίων (εκτιμήσεις), ενώ εδώ στην Ελλάδα σκοτώθηκαν 19.000 στρατιωτικοί έναντι 140.000 αμάχων (στους τελευταίους, ο βασικός όγκος ήταν οι 50-55 χιλιάδες Έλληνες Εβραίοι που εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα του θανάτου). Προφανώς, σ' αυτόν τον πόλεμο δεν υπήρχε πουθενά ασφαλές καταφύγιο.

[…]Θα έλεγε κανείς ότι στον πόλεμο αυτό δεν πολέμησαν μόνο κυβερνήσεις και καθεστώτα αναμεταξύ τους. Οι κοινωνίες ολόκληρες πήραν μέρος στον πόλεμο αυτό ενάντια στους «εχθρούς του έθνους», αλλά και ταυτόχρονα, συχνά, ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό.

[…]Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της πολυδιάστατης σύγκρουσης και διαμάχης ήταν ότι δεν είχε όρια. Το Ζητούμενο δεν ήταν απλά και μόνο η καταστροφή τού απέναντι στρατού, αλλά η εξουθένωση, η εξόντωση και η ποικιλότροπη σύνθλιψη ολόκληρης της κοινωνίας που βρισκόταν απέναντι. Η εξαφάνιση της, όπου αυτό ήταν δυνατό. Τα κύματα των βομβαρδιστικών που εξαπολύθηκαν ενάντια στην ενδοχώρα του αντιπάλου και προπαντός ενάντια στις πυκνοκατοικημένες πόλεις του, είχαν μοναδικό όριο στις καταστροφικές επιδόσεις τους τις τεχνικές προδιαγραφές τους. Κατέστρεφαν και σκότωναν τόσο όσο επέτρεπε το βάρος των όπλων που μπορούσαν να μεταφέρουν. Τρομακτικές πιέσεις ασκήθηκαν πάνω σε τεχνικούς και επιστήμονες για να εφεύρουν κάτι ακόμη το πιό καταστροφικό. Δεν υπήρξε κανένας δισταγμός για τη χρησιμοποίηση της -ακόμη πειραματικής τότε- ατομικής βόμβας ενάντια σε εχθρικές πόλεις -πόλεις μιας ήδη ηττημένης χώρας- αμέσως μόλις οι επιστήμονες βεβαίωσαν ότι το όπλο θα δουλέψει. Η εξόντωση φάνηκε να είναι ο μόνος νόμος και ο υπέρτατος σκοπός του πολέμου. Ποτέ άλλοτε ο ορισμός «ολοκληρωτικός πόλεμος» δεν είχε πάρει τέτοιες διαστάσεις….».

Αποσπάσματα από το άρθρο του Καθηγητή Γ.Μαργαρίτη «Η εξόντωση (Ο ολοκληρωτικός πόλεμος)»,

Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας, τ. 158, 7-11-2002.

Αυτά γενικά περί πολέμου και Β.Π.Π., ερχόμαστε τώρα στα πιο ειδικά. Στα περί αναθεωρητισμού της Ιστορίας του Β.Π.Π.

Βασικός πυρήνας αυτής της απόπειρας είναι ο περίφημος βομβαρδισμός της Δρέσδης στις 13-14 Φεβρουαρίου 1945, από τους Συμμάχους. Φέτος στη Δρέσδη τιμήθηκαν τα 60 χρόνια εκείνη την μέρα.

Ελευθεροτυπία / 14-2-2005 Βερολίνο. Του Παντελή Βαλασόπουλου

Στην ίδια εφημερίδα ο Στάθης (Σταυρόπουλος) στην στήλη του «Ναυτίλος» επανέρχεται, με δύο δημοσιεύματα στο θέμα.

Έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και επειδή παρακάτω αναφέρομαι στο περιεχόμενό τους παρακαλώ διαβάστε τα πριν προχωρήσετε παρακάτω.

Στάθης / Ναυτίλος, «Ε», 15-2-2005

Στάθης / Ναυτίλος, «Ε», 17-2-2005

Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι τον πόλεμο των υποβρυχίων τον «εφεύραν» και τον ανέπτυξαν οι Γερμανοί. Αυτοί ήταν που βύθισαν εκατοντάδες εμπορικά πλοία των Συμμάχων:

«On 258 war patrols these 34 men sank 874 ships for a total of 4.831.010 tons.»

Ακόμα και πλοία που μετέφεραν στάρι, μπανάνες, πατάτες και κρομμύδια, στέλνοντας στον θάνατο χιλιάδες αμάχους ναυτικούς, αλλά «εν δυνάμει» μάχιμους, και καταδικάζοντας σε θάνατο από πείνα χιλιάδες ανθρώπους στους οποίους δεν έφθασαν ποτέ αυτά τα τρόφιμα. Οι δε κυβερνήτες τους, ακόμα και σήμερα, θεωρούνται ήρωες. Κάντε μια αναζήτηση με τα ονόματα των πιό επιτυχημένων και θα καταλάβετε.

«The most successful U-boat commanders are most often rated based on how much tonnage they sank.» Σε μια τέτοια λογική και σύμφωνα με την παραπάνω «αλληλεπίδραση των εμπολέμων», είναι απολύτως θεμιτή η βύθιση του Wilhelm Gustloff. ‘Εστω και αν, μετέφερε τρομαγμένους πρόσφυγες, τραυματίες και αθώα γυναικόπαιδα. Ωμό ? Ναι, όσο ωμή ήταν και η εξόντωση όλων των γυναικόπαιδων που σκοτώθηκαν σε αυτόν το πόλεμο. Δεν υπάρχει ούτε ένα παιδί που να σκοτώθηκε δικαίως σε αυτό τον πόλεμο και σε οποιοδήποτε πόλεμο. Δυστυχώς το ζήτημα ήταν να μην ξεσπάσει αυτός ο πόλεμος, αφότου όμως ξεκίνησε όλα ήταν «λογικά» και «θεμιτά». Ο σκοπός όχι μόνο αγίαζε τα μέσα, αλλά και τα επέβαλλε.

Όσον αφορά τους βομβαρδισμούς, οι βόμβες V2 που έπεφταν στο Λονδίνο, δείχνουν τις προθέσεις των Γερμανών. Αν δεν είχαν χάσει την μάχη της Αγγλίας από την RAF το 1940 ή αν είχαν προλάβει να αναπτύξουν τα αεριωθούμενα και τους πυραύλους, να είσαι σίγουρος ότι όλο το «Νησί» θα είχε μετατραπεί σε ένα απέραντο οργωμένο χωράφι. Και την τεχνολογική δυνατότητα την είχαν. Ο χρόνος για να την αναπτύξουν τους έλειπε. Ας μην ξεχνάμε ότι την πυραυλική τεχνολογία μεταπολεμικά στις ΗΠΑ την ανέπτυξαν Γερμανοί επιστήμονες, οι οποίοι, με αντάλλαγμα την αμνηστία και την υπόσχεση νέας ζωής και σε ορισμένες περιπτώσεις νέας ταυτότητας, δέχθηκαν να δουλέψουν για τις ΗΠΑ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Wernher von Braun από το 1937 έως το 1945 διηύθυνε το Κέντρο πυραυλικών ερευνών της Γερμανίας και ήταν ο δημιουργός των V2, ενώ μετά το 1945 πήρε «μεταγραφή» για τις ΗΠΑ, όπου διηύθυνε το κέντρο για την ανάπτυξη βαλλιστικών πυραύλων και αργότερα στην σχεδίαση των πυραύλων για τις αποστολές της NASA στο φεγγάρι. Έφθασε μάλιστα μέχρι αναπληρωτής διευθυντής της NASA. Από ότι βλέπουμε οι Γερμανοί κατείχαν καλά την πυραυλική τεχνολογία και οι Αμερικανοί εν όψει του επερχόμενου Ψυχρού Πολέμου δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν τους Γερμανούς (πρώην εχθρούς) επιστήμονες, αφήνοντας την ηθική κατά μέρος. Όπως πάντα, προείχε το συμφέρον του κράτους.

Ένα άλλο ζήτημα είναι το Πυρηνικό πρόγραμμα της Ναζιστικής Γερμανίας που διηύθυνε ο Werner Heisenberg.

Ο μεγάλος φόβος των Συμμάχων ήταν μήπως οι Γερμανοί αναπτύξουν πρώτοι ατομικά όπλα και γι’ αυτό οργάνωσαν το Manhattan Project με επικεφαλής τον J. Robert Oppenheimer που οδήγησε στην κατασκευή της πρώτης ατομικής βόμβας. Ο φόβος των Συμμάχων δικαιολογούταν και από το γεγονός ότι η ανακάλυψη της πυρηνικής διάσπασης με βομβαρδισμό νετρονίων καθώς και η αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση έγινε από Γερμανούς επιστήμονες το 1939. Από τον Otto Hahn την Lise Meitner και τον Fritz Strassmann .

Η Lise Meitner επειδή ήταν Εβραία εγκατέλειψε την Γερμανία και συνεργαζόμενη με τον Otto Robert Frisch κατανόησαν πληρέστερα τον μηχανισμό της αλυσιδωτής πυρηνικής αντίδρασης.

Ο Otto Robert Frisch, μάλιστα, συμμετείχε στο Manhattan Project με την ομάδα των Βρεττανών.

Μετά τον πόλεμο οι ΗΠΑ ερεύνησαν την υπόθεση του Πυρηνικού προγράμματος της Ναζιστικής Γερμανίας και βρήκαν ότι οι Γερμανοί το 1945 βρίσκονταν εκεί που οι Σύμμαχοι ήταν το 1942.

Ακόμα υπάρχει η αμφιβολία κατά πόσον οι Γερμανοί επιστήμονες σαμποτάρησαν το πρόγραμμα για να μην αποκτήσουν οι Ναζί υπεροπλία ή κατά πόσο η αποτυχία οφειλόταν σε λάθος υπολογισμούς.

Υπάρχουν και άλλοι λόγοι γι’ αυτήν την αποτυχία, όπως η φυγή πολλών επιστημόνων από την Χιτλερική Γερμανία και την υπόλοιπη κατεχόμενη Ευρώπη (αρκετοί από αυτούς ήταν Εβραίοι) και πολλοί από αυτούς εργάσθηκαν για το Manhattan Project.

Και ένας τελευταίος λόγος:

«Another is that the German homeland was nowhere as secure from air attack as was the USA, whose own bomb project resulted in the construction of many massive centralized factories and production facilities which would have been prime targets for Allied bombing raids.»

Συνεπώς, το 1945 ο πόλεμος είχε μετατραπεί σε αγώνα δρόμου. Οι μεν Γερμανοί να αναπτύξουν κάποιο υπερόπλο που θα ανέτρεπε την έκβαση του πολέμου και από την άλλη οι Σύμμαχοι αφ’ ενός έτρεχαν να προλάβουν να φτιάξουν πρώτοι ατομική βόμβα και αφ’ ετέρου να επιταχύνουν την κατάρρευση της Γερμανίας πριν αναπτύξει υπερόπλα, ίσως και πυρηνικά. Αν και εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι αυτό δεν ήταν δυνατόν, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή κανένας δεν μπορούσε να το ξέρει.

Σε αυτή την φάση ο πόλεμος πλέον είχε χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς και από τις δύο πλευρές και κάθε ακρότητα ήταν θεμιτή.

Αγαπητέ Nick, αισθάνθηκα την ανάγκη να απαντήσω και να παραθέσω τα παραπάνω κείμενα για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι είμαι ομοιοπαθών, «Τσίμπησε και η αφεντιά μου, «ενδιαφέρουσες» οι απόψεις αυτές, είπα.» και ο δεύτερος και κυριότερος «Μάλιστα, το πράγμα προεκτείνεται σιγά-σιγά και σε άλλα επεισόδια του Β' Πολέμου, όπως οι βυθίσεις των γερμανικών μεταγωγικών στη Βαλτική το 1945 και έτερα τινά πολλά».

Επειδή, το ζήτημα της αναθεώρησης της Ιστορίας είναι σημαντικό και όσο απομακρυνόμαστε, χρονικά, από τα ίδια τα γεγονότα, τόσο θα το βρίσκουμε μπροστά μας, θεώρησα καλό να εκφράσω τις αντιρρήσεις μου.

Καλό είναι να είμαστε υποψιασμένοι σε απόψεις που έχουν σαν σημαία την ηθική θεώρηση των πραγμάτων.

Καμμιά φορά είναι περισσότερο ανήθικες από τις πράξεις που υποτίθεται ότι καταγγέλουν.

.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Νηρεα, το nickname σου θα μπορουσα να ειναι και "Ιωβ" λογω της υπομονης που εδειξες στο να περιμενεις τα σχολια μου στο κειμενο σου, ζητω συγνωμη για την αργοπορια φανταζομαι ομως να σε χαροποιησει το γεγονος οτι σκεφτηκα αρκετα αυτα που ειπες. Εν πρωτοις να σου εκφρασω το θαυμασμο μου για το γεγονος οτι μπορεσες να διαβασεις τον Κλαουζεβιτς, ειχε πεσει στα χερια μου οταν ημουν στο στρατο ενα βιβλιο του αλλα σταθηκε αδυνατον για μενα να το διαβασω, κουραστικος και δυσνοητος για τα γουστα μου. Οσον αφορα δε τον Τιτανικο, συμφωνω απολυτα με τα σχολια σου.

Στο κυριως θεμα τωρα, πιστευω πως δεν διαφωνουμε σε κατι ουσιαστικο. Τα σχολια που εκανα σχετικα με το γεγονος οτι η πιο πολυνεκρη ναυτικη τραγωδια της ιστοριας ειναι στην αφανεια, δεν αποσκοπουσαν στο να αναθεωρησω την ιστορια αλλα αν θελεις να καταδειξω την υποκρισια που διακρινει τη Δυση(περιλαμβανομενων ημων) σε πολλες εκφανσεις της ζωης αλλα ειδικα σε ο,τι εχει να κανει με "δυσαρεστα" ιστορικα γεγονοτα.

Ειναι πραγματικοτητα οχι μονο ιστορικη αλλα κυριως βιολογικη οτι οταν τα ζωα(περιλαμβανομενου και του ανθρωπου) βρισκονται σε μια κατασταση οπου απειλειται η ζωη τους, το ενστικτο επιβιωσης αναλαμβανει δραση και τα οδηγει στο να εξαντλησουν ολες τις πιθανοτητες που υπαρχουν με οποιοδηποτε κοστος ωστε να επιβιωσουν. Στην περιπτωση του ανθρωπου δε, αυτο το ενστικτο ενισχυεται απο την επιθυμια της προστασιας των αγαπημενων του προσωπων και χτυπαει κοκκινο οταν εννοιες κυριαρχες στο κοινωνικο αλλα και προσωπικο συστημα αξιων του οπως η πατριδα και η θρησκεια βρισκονται επισης σε κινδυνο(Πατρις, θρησκεια, οικογενεια, σας θυμιζει κατι?). Με αλλα λογια οταν μπει το ατομο σε μια διαδικασια οπως ο πολεμος και ποσο μαλλον σε ενος ειδους "Αρμαγεδδωνα" οπως ο Β' ΠΠ, τοσο ατομικα αλλα οσο και συλλογικα κανει το παν δυνατον για να επιβιωσει και να εξοντωσει τους αντιπαλους του.

Υπο αυτο το πρισμα λοιπον, οι οποιεσδηποτε ενεργειες γινονται κατα τη διαρκεια ενος πολεμου ειναι στα πλαισια του θεμιτου οταν αποσκοπουν στο να επιβιωσει κανεις, κατι το οποιο ειναι δυνατο μονο με την εξοντωση του αντιπαλου. Ειναι ιστορικο γεγονος οτι ο πολεμος αυτος ξεκινησε με ευθυνη της Γερμανιας(ασχετα αν οι ριζα του κακου και η αιτια που οδηγηθηκαν τα πραγματα ετσι βρισκονται μεσα στις σελιδες της Συνθηκης των Βερσαλλιων). Απο κει και περα ομως εκατερωθεν οι εμπλεκομενοι εκαναν το καθηκον τους και οπωσδηποτε δε συμφωνω με τον ακραιο αναθεωρητισμο και το να θεωρουνται ηρωες οι κυβερνητες των υποβρυχιων που τορπιλιζαν τις νηοπομπες(ειδικα οταν εχω το θλιβερο προνομιο να βλεπω καθε μερα το σταυρο ανδρειας που κατεκτησε προγονος μου μετα θανατον, που επεσε θυμα τους).

Η δικη μου ενσταση στο συγκεκριμενο θεμα αλλα και γενικοτερα, εγκειται στο εξης: Η πλευρα των νικητων εχει φροντισει μεσα στα χρονια που εχουν περασει να μεγιστοποιησει τα πληγματα που δεχθηκε στην αρχη αλλα και κατα τη διαρκεια του πολεμου, εντεχνως αποσιωποντας παραλληλα τη σημαντικοτητα και το βεληνεκες των αντιστοιχων πληγματων που επεφερε εκεινη(η πλευρα των νικητων δηλαδη) στους ηττημενους. Διαφωνω δηλαδη με αυτην την τακτικη η οποια χρησιμοποιωντας ως δικαιολογια το γεγονος οτι ο αντιπαλος αρχισε τον πολεμο, αποσιωπα ιστορικα γεγονοτα δυσαρεστα για τους νικητες.

Για μενα δεν εχει αξια η ιστορια που χρησιμοποιειται για να δειξει το μεσαιο δακτυλο στους ηττημενους, ουτε και η ιστορια που κοιταζει αλλου στο ονομα μιας αμφιλεγομενης εθνικης υπερηφανειας και δικαιωσης. Για μενα εχει αξια η ιστορια που βλεπει τα γεγονοτα μεσα απο ανθρωπινο πρισμα και καταδεικνυει πως σε μια υποθεση οπως ο πολεμος δεν υπαρχει κατ' ουσιαν νικητης και ηττημενος, υπαρχουν μονο αποτροπαιες πραξεις εκατερωθεν που πρεπει να γινονται γνωστες και να διδασκονται ωστε να αποτρεψουν το δυνατον τις μελλοντικες γενιες.

Ελπιζω το πνευμα των οσων ειπα να εγινε αντιληπτο απο σενα και τους συνταξιδιωτες μας ωστε να μην παρεξηγηθω.

Link to comment
Share on other sites

.

Αγαπητέ Nick, σίγουρα ο στρατός δεν είναι ο καταλληλότερος τόπος για να διαβάσεις Κλαούζεβιτς, είναι πράγματι σε ορισμένα σημεία δυσνόητος και ασαφής και γι’ αυτό επιδέχεται ερμηνείες για το τι ακριβώς εννοεί. Εάν, όμως, τον διαβάσεις με ησυχία και φορώντας πολιτικά ρούχα θα διαπιστώσεις ότι είναι βαθύτατα πολιτικό βιβλίο καθώς διαπραγματεύεται την ίδια την φύση του πολέμου και την πολιτική του διεύθυνση (εκτός από την στρατιωτική).

Εξάλλου, ο Κλαούζεβιτς είναι εκείνος που όρισε ότι «ο πολέμος είναι μια απλή συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα».

Όσον αφορά τα υπόλοιπα, όπως είπες και εσύ, δεν έχουμε διαφωνία, απλώς θα κάνω κάποιες επισημάνσεις.

Είναι σαφές ότι η Ιστορία γράφεται από τους νικητές και σε αυτό το πλαίσιο οι νικητές προσπαθούν να δικαιώσουν την εμπλοκή τους στον πόλεμο επικαλούμενοι ηθικούς και ανθρωπιστικούς λόγους σε αντίθεση με τους ηττημένους οι οποίοι είναι πάντα οι βάρβαροι, οι ανήθικοι, οι απάνθρωποι, οι…

Σε αυτή, λοιπόν, την λογική δεν είναι δυνατόν να αναφέρονται οι ωμότητες που διέπραξαν οι νικητές στα πλαίσια αυτού του πολέμου.

Η Ιστορία, όμως, δεν πρέπει να έχει σκοπιμότητες. Θα πρέπει να παρουσιάζει τα γεγονότα όπως συνέβησαν και βεβαίως σε σχέση με το ιστορικό πλαίσιο που συνέβησαν. Να διδάσκει τα πως και τα γιατί συνέβησαν, ώστε να μην ξανασυμβούν. Η Ιστορία δεν θα πρέπει να είναι, απλώς, ένα επινίκιο κείμενο που θα υμνεί τα κατορθώματα των νικητών. Ο σκοπός της Ιστορίας θα πρέπει να είναι διδακτικός.

Δυστυχώς, όμως, οι άνθρωποι ξεχνούν την Ιστορία και ξαναπέφτουν στα ίδια λάθη, δικαιώνοντας εκείνον (δεν θυμάμαι ποιος) που όρισε την ειρήνη ως το διάστημα μεταξύ δύο πολέμων.

Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι τουλάχιστον από εμένα δεν παρεξηγήθηκαν οι απόψεις σου και ότι η προηγούμενη παρέμβασή μου είχε ένα και μόνο σκοπό:

Καλό είναι να είμαστε υποψιασμένοι σε απόψεις που έχουν σαν σημαία την ηθική θεώρηση των πραγμάτων.

Καμμιά φορά είναι περισσότερο ανήθικες από τις πράξεις που υποτίθεται ότι καταγγέλουν.

Link to comment
Share on other sites

παραθετω σημερινο σχολιο του "σταθη" απο την ελευθεροτυπια σχετικα με τον εορτασμο στη Μοσχα για το τελος του Β' Παγκοσμιου πολεμου

εδω το link για ολο το αρθρο

Ανάμεσα στις χώρες που εόρτασαν στη Μόσχα

την Επέτειο των 60 χρόνων απ' την Αντιφασιστική

Νίκη ήταν και η Τουρκία! Εις το πλευρό ποίων επολέμησε η γενναία αυτή χώρα το 1939-45;

...........................................................

.............................................

«Τελικά ποιος νίκησε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;». Το ερώτημα -με μια εύθυμη διάθεση και κάποιον αυτοσαρκασμό- άρχισε να σκάει μύτη στην αγγλική σατιρική σκηνή (απ' τον Μπένυ Χιλ έως τους Μόντυ Πάιθον)

όταν η ανάκαμψη των ηττημένων (Γερμανία, Ιαπωνία) διατηρούσε ακόμα την αθωότητά της.

Λίγο αργότερα, όταν μετά τη δεκαετία του Ρηγκανοθατσερισμού, τα αποτελέσματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ανατρέπονται (κυρίως με την αναθεώρηση των πολιτικών προτεραιοτήτων υπέρ της νέας Νέας Τάξης) το εύθυμο αυτό ερώτημα απέκτησε μια τραγική αμφισημία.

***

1945. Τέλος Απριλίου. Μάχη του Βερολίνου. Ο κατά τον Αϊζενχάουερ «καλύτερος στρατιώτης του πολέμου», στρατάρχης Ζούκωφ (μια φυσιογνωμία που από στρατιωτικής απόψεως οι Ιστορικοί συγκρίνουν με τον Μεγαλέξανδρο και τον Ναπολέοντα) έχει φέρει τον Κόκκινο Στρατό ante portas, έτσι ώστε η τελευταία (στρατηγική) ικανότητα άμυνας των ναζί να παραλύσει. Οχι όμως και η τακτική τους (άμυνα) ούτε η λύσσα τους.

Περισσότεροι από 100.000 Γερμανοί δολοφονήθηκαν τις τελευταίες ημέρες από ναζιστικές ομάδες θανάτου επί προδοσία, ηττοπάθεια, δειλία. Ταυτοχρόνως επίσης περί τις 100.000 ναζί αυτοκτόνησαν το ίδιο διάστημα. Δολοφονούσαν και αυτοκτονούσαν.

Οι τελευταίοι Ες-Ες που αφοπλίστηκαν με αιματηρή μάχη μέσα στο Βερολίνο απ' τους Σοβιετικούς ήταν η Μεραρχία Ες-Ες «Καρλομάγνος» των «φίλων μας» των Λεττονών. Αυτοί και Ες-Ες απ' όλη την Ευρώπη, Βέλγοι, Ουκρανοί, Κροάτες, Γάλλοι ήταν απ' τους τελευταίους που πολέμησαν σαν σκυλιά στη Καγκελαρία, στο Ζωολογικό Κήπο, ώς και στους υπονόμους του Βερολίνου.

Ωσπου να ζητήσει ανακωχή ο ναύαρχος Νταίνιτς (ο ναζί πατέρας τού πιο άγριου υποβρυχιακού πολέμου και διάδοχος του Χίτλερ) πολλοί απ' τους ομοϊδεάτες του πίστευαν (όπως και ο Φύρερ τους μέχρι να αυτοκτονήσει) ότι την τελευταία στιγμή κάτι θα τους σώσει: ένα μυστικό όπλο, μια μονομερής συνθηκολόγηση με τους Δυτικούς (απόπειρα Κέσσερλιγκ και απόπειρα Χίμλερ), η διάσπαση των Συμμάχων, κάτι. Και σκότωναν-σκότωναν-σκότωναν.

Τα κρεματόρια δούλευαν ώς τη στιγμή που εμφανίζονταν Σύμμαχοι στρατιώτες σε απόσταση βολής πυροβολικού. Τότε μόνον την κοπάναγαν οι ύαινες και έμεναν οι κρατούμενοι να πεθαίνουν και μετά την απελευθέρωσή τους από μη αναστρέψιμες βλάβες που είχαν ήδη υποστεί.

700.000 Γερμανοί δημοκράτες, κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες βρήκαν τον θάνατο σ' αυτά τα στρατόπεδα, μαζί με εκατομμύρια άλλους Ευρωπαίους, Ρώσους αιχμαλώτους, Πολωνούς, Εβραίους, Τσιγγάνους-ανθρώπους απ' όλες τις «φυλές του Ισραήλ».

Και μιλάμε για τις Βαλτικές Χώρες;

Πότε έκαναν κάθαρση για τη συνεργασία τους με τους ναζί;

(Οι Γάλλοι είχαν 170.000 νεκρούς στην αντίσταση, αλλά αφάνισαν οι ίδιοι πολλούς περισσότερους συμπατριώτες τους-συνεργάτες των Γερμανών και κολαούζους-δωσίλογους του Βισύ, απ' όσους αφάνισε η «λαϊκή τρομοκρατία» επί Ροβεσπιέρου δύο αιώνες νωρίτερα στη χώρα τους). Και μιλάμε για τους... Λεττονούς;

***

Και αν οι Βαλτικές Χώρες περιήλθαν στη συνέχεια υπό «Σοβιετική Κατοχή» γιατί δεν αντιστάθηκαν; Γιατί δεν βγήκαν αντάρτες; Με τα Ες-Ες πήγαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες, αντάρτες κατά των Σοβιετικών, γιατί δεν βγήκαν έστω κατά εκατοντάδες σκέτες;

Είχαν αντιφρονούντες, θα μου πείτε; Αντιφρονούντες υπήρχαν παντού! (Ας ήταν δημοκρατικοί οι Σοβιετικοί, να μην τους έστελνε άκλαφτους η Ιστορία) -αντίσταση γιατί δεν είχαν;

Τώρα βέβαια, πιο δημοκρατικοί απ' τους Σοβιετικούς οι Λεττονοί έχουν αυτοί τους κομμουνιστές εκτός νόμου. Και στήνουν

μνημεία στα Ες-Ες, την ίδια ώρα που οι Ιάπωνες στο μουλωχτό προσπάθησαν να απαλείψουν απ' τα σχολικά τους βιβλία όσα έκαναν στους Κινέζους (κι όχι μόνον) τη δεκαετία που κατείχαν τη μισή Κίνα.

........................................................

Τελικά, πράγματι: «ποιος νίκησε το 1945;».

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 10.V.2005 [email protected]

Link to comment
Share on other sites

Μπορει να ξεφευγουμε λιγο αλλα ελπιζω οτι οι αναγνωστες θα το βρουν ενδιαφερον. Σχετικα με την Τουρκια κατ' αρχην και χωρις να ανοιξω τιποτα βιβλια, εχω την εντυπωση οτι η Τουρκια οντως ενταχθηκε στο μπλοκ των Συμμαχων εναντιον του Αξονα, κυρηττοντας τον πολεμο εναντιον της Γερμανιας. Μονο που αυτο το εκανε μερικες εβδομαδες πριν την επισημη ληξη των εχθροπραξιων :D:D .

Οσο για τον Ναυαρχο Donitz , θα διαφωνησω με το αρθρο ως προς το αν ηταν Ναζι η οχι. Προσωπικα δε νομιζω οτι ηταν, δεν αποδεικνυεται αυτο απο πουθενα και μαλιστα στη Δικη της Νυρεμβεργης δεν δικαστηκε για εγκληματα κατα της ανθρωποτητας οπως αλλα φυντανια του Αδολφου αλλα δικαστηκε για "διεξαγωγη επιθετικου πολεμου" με την εννοια οτι σαν διοικητης των υποβρυχιων ηταν υπευθυνος για την ανελεητη τακτικη που ακολουθηθηκε. Να και μερικα λινκς

http://www.ihr.org/jhr/v04/v04p305_Thompson.html

http://www.battle-fleet.com/pw/his/donitz.htm

Link to comment
Share on other sites

  • 2 years later...

Πριν 63 χρόνια σαν σήμερα (30 Ιανουαρίου 1945) βυθίστηκε από τορπίλη σοβιετικού υποβρυχίου το πλοίο Wilhelm Gustloff, το οποίο αποτελεί μέχρι σήμερα το πιο πολύνεκρο ναυάγιο όλων των εποχών (βλ. τα προηγούμενα ποστ). Για την θλιβερή αυτή επέτειο παραθέτω ορισμένες φωτογραφίες από το Bundesarchiv και το Spiegel, καθώς και ένα άρθρο του τελευταίου (στα Γερμανικά) για έναν από τους διασωθέντες ναύτες του Wilhelm Gustloff.

fbbacc7a685425b31679346c4b3d7f49_image_document_large.jpg

Η καθέλκυση του Wilhelm Gustloff στο Αμβούργο, στις 5 Μαΐου του 1937. Κατασκευάστηκε από τα ναυπηγία Blohm & Voss (υπάρχουν μέχρι σήμερα). Κατά την διάρκεια της καθέλκυσης ήταν παρών ο Adolf Hitler και η χήρα του „μάρτυρα“ των Ναζί, Wilhelm Gustloff, του οποίου το όνομα δόθηκε στο καράβι.

6747839ea6c5d341074131ddf177019b_image_document_large.jpg

Ο Adolf Hitler πίνει τον καφέ του στο Wilhelm Gustloff, λίγο πριν αυτό ξεκινήσει το παρθενικό του ταξίδι στις 23 Μαρτίου 1938.

9de336030b8f30c769c7fcb72475a289_image_document_large.jpg

Ο δότης του ονόματος Wilhelm Gustloff (1895 – 1936). O WG ήταν φανατικός Ναζί και υπεύθυνος για τις οργανώσεις της NSDAP στο εξωτερικό. Όπως ήδη αναφέρθηκε, στις 4 Φεβρουαρίου του 1936, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από τον φοιτητή της Ιατρικής, και γιο Ραβίνου, David Frankfurter.

60269e6106bc281bf5ff750b6340e911_image_document_large.jpg

Το πλοίο λειτούργησε, πριν μετατραπεί σε νοσοκομείο, σαν κομμάτι της γενικής προπαγανδιστικής πολιτικής της ναζιστικής Γερμανίας. Εδώ φέρνει τον Μάιο του 1939 τους στρατιώτες της λεγεώνας Κόνδορ, οι οποίοι βοήθησαν με διαταγή του Χίτλερ τον στρατηγό Φράνκο στο να ρίξει την δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας, αρχίζοντας τον Ισπανικό Εμφύλιο.

1e2fc629fa8d0be54974d72dab266dae_image_document_large.jpg

Ένα μέρος της προπαγανδιστικής τακτικής του Γ΄ Ράιχ ήταν οι πολύ σημαντικές παροχές του κόμματος (NSDAP), σε μορφή διακοπών, παρασημοφοριών, κλπ.. Για τις προσφορές αυτές δημιουργήθηκαν οργανώσεις, μια από τις οποίες ήταν και η Kraft durch Freude (= Δύναμη διαμέσου της χαράς) η οποία χρησιμοποιούσε το Wilhelm Gustloff σαν κρουαζιερόπλοιο για τα μέλη της.

Link to comment
Share on other sites

9a37d11abd8f29c5c7bb052a192788a3_image_document_large.jpg

Μετά την πτώση του ανατολικού μετώπου και την προέλαση του κόκκινου στρατού, στις αρχές του 1945, οι γερμανικοί πληθυσμοί της ανατολικής Πρωσίας παρέμειναν εγκλοβισμένοι στις περιοχές ελέγχου του σοβιετικού στρατού. Τότε άρχισε η επιχείρηση με το κωδικό όνομα „Hannibal“, η οποία σκοπό είχε να μεταφέρει 2,5 εκατομμύρια Γερμανούς πολίτες στην δυτική Γερμανία. Στην επιχείρηση αυτή πήρε μέρος το Wilhelm Gustloff κατά την διάρκεια της οποίας και βυθίστηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1945. Την τύχη ακολούθησαν και άλλα πολλά όπως τα, Steuben, Goya, Cap Arcona και Orion.

426fcae873d0e21dc2f9b48d4a264c45_image_document_large.jpg

e08c4252699319625f744c1a040a060e_image_document_large.jpg

Κατά την διάρκεια του τελευταίου ταξιδιού του, το Wilhelm Gustloff, μετέφερε 10.000 άτομα (ως επί τω πλείστων γυναικόπαιδα και τραυματίες) από τους οποίους ελάχιστοι επιβίωσαν. Ανάμεσα τους ήταν και ο ναύτης Willi Schäfer

d581b040118677bb60101339819294f7_image_document_large.jpg

Του οποίου την συνταρακτική ιστορία μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Είναι δυστυχώς στα Γερμανικά.

Ας μην ξεχάσουμε λοιπόν τα χιλιάδες αυτά θύματα τα οποία χάθηκαν, σαν σήμερα, μπλεγμένα στα γρανάζια μιας πολύπλοκης πολεμικής μηχανής τρεφόμενης με ανθρώπινο κρέας.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Στην εφημεριδα "Οινουσσαι", που εκδιδεται απο το Συλλογο "Φιλοι Οινουσσων" (για τις Οινουσσες Χιου μιλαμε) και διενεμεται συνδρομητικα στους Αιγνιυσιωτες, υπαρχει στο τευχος Δεκεμβριου 2007, ολοσελιδο αφιερωμα στον Wilhelm Gustloff, στο Wilhelm Gustloff και στο πολυνεκρο τελος του πλοιου.

Η μεγαλη συμπτωση ειναι οτι ο συντακτης κ.Φανης Φαντεμης συμμεριζεται αρκετα απο τα σχολια που ακουστηκαν εδω. Προφανως θα επεσε στις ιδιες πηγες που βρηκαν και οι "φιλιστωρες" shipfriends;).

Link to comment
Share on other sites

Τελικά το έχει η ημέρα. Σήμερα είδα ότι γυρίσθηκε και μια σχετική τηλεταινία από την ZDF ( "Die Gustloff" ) η οποία προβλήθηκε σε 2 μέρη...πριν λίγες μέρες στις 2 & 3 Μαρτίου!

Δείτε σχετικά εδώ ... εκτός των άλλων έχει και το βίντεο, φωτογραφίες, ιστορικά, 3D του πλοίου κλπ.

Link to comment
Share on other sites

Είδα το φιλμ και το ντοκιμαντέρ και είναι και τα δυο πολύ καλά. Το φιλμ ειδικά που γυρίστηκε σε συνεργασία με τον Heinz Schön, αυτόπτη μάρτυρα της βύθισης του Gustloff και συγγραφέα πολλών βιβλίων, είναι καλογυρισμένο δίνοντας μεγάλη προσοχή στις ιστορικές λεπτομέρειες και στις αφηγήσεις όσων επιβίωσαν την βύθιση του πλοίου. Το ντοκιμαντέρ ρίχνει το βάρος αφ΄ ενός στις αφηγήσεις των αυτόπτων μαρτύρων, αφ΄ ετέρου στις εκτιμήσεις και πληροφορίες των ιστορικών. Δείχνει επίσης με οπτικά και σχετικά άγνωστα ντοκουμέντα την εθνική και φυλετική υπόσταση των περιοχών της λεγόμενης „Ανατολικής Πρωσίας“, η οποία ίσως στον ελληνικό χώρο να είναι σχετικά άγνωστη. Πρόκειται για μια τεράστια περιοχή με σημεία αναφοράς τις πόλεις Königsberg, Danzig, Pillau, Goteshafen, Stettin κλπ., στην οποία ζούσαν πάνω από τρία εκατομμύρια Γερμανοί, οι λεγόμενοι Volksdeutsche, μαζί με Πολωνούς και Λιθουανούς για αιώνες. Μετά τον Ιανουάριο του 1945 όλοι όσοι είχαν γερμανικό όνομα και συνείδηση άρχισαν να εγκαταλείπουν με μια βαλίτσα στο χέρι την ανατολική Πρωσία, προσπαθώντας να σωθούν από την επέλαση του κόκκινου στρατού. Πρόκειται για μια από τις πιο σκληρές φάσεις του πολέμου καθώς οι γερμανόφωνοι δεχόντουσαν την πίεση των SS από την μια, οι οποίοι έστελναν ακόμα και παιδιά στο μέτωπο εκτελώντας εν ψυχρώ όποιον αρνιόταν, και την πίεση του κόκκινου στρατού από την άλλη, ο οποίος έπαιρνε εκδίκηση για όσα έκανε η Βέρμαχτ στην Ρωσία. Η περίοδος αυτή στην συγκεκριμένη περιοχή, ήταν ένα πανδαιμόνιο θανάτου, βιασμών και αίματος, στο οποίο τα SS εκτελούσαν Εβραίους και Volksdeutsche, οι Σοβιετικοί βίαζαν και εκτελούσαν Γερμανούς, ενώ ο άοπλος πληθυσμός έτρεχε να ξεφύγει προς την δύση με θαλάσσια μεταφορικά μέσα τα οποία βούλιαζαν τα ρωσικά υποβρύχια. Μέσα σε λίγες εβδομάδες έχασαν την ζωή τους πάνω από 20.000 άμαχοι, οι περισσότεροι γυναίκες και παιδιά, μόνο από την βύθιση των πλοίων Wilhelm Gustloff, Goya και General von Steuben. Ένα σημαντικό στοιχείο του ντοκιμαντέρ επίσης, είναι το γεγονός ότι παρουσιάζει τα δρώμενα ιδωμένα και από την ρωσική πλευρά.

Πριν χρόνια είχα προσπαθήσει να επισκεφθώ το ναυάγιο του Gustloff το οποίο βρίσκεται στο στίγμα 55° 07.510´´B, 17° 42.270´´A, και ανήκει στα χωρικά ύδατα της Πολωνίας. Οι επαφές μου ήταν οι Πολωνοί δύτες Sebastian Popek και Maciek Rulka. Δυστυχώς αυτό δεν επετεύχθη καθώς η πολωνική κυβέρνηση χαρακτήρισε το Gustloff και άλλα ναυάγια του β΄ παγκοσμίου πολέμου σαν θαλάσσιους τάφους, απαγορεύοντας την κατάδυση. Παρ΄ ολ΄ αυτά οι δυο προαναφερόμενοι δύτες και η ομάδα τους κατάφεραν να καταδυθούν στο Gustloff (ο νόμος δεν συμπεριλαμβάνει μάλλον του Πολωνούς πολίτες :confused:) και να τραβήξουν φωτογραφίες. Παραθέτω το link της πολύ καλής τους σελίδας, το οποίο πέρα από το Gustloff, έχει πολλές πληροφορίες για τα ναυάγια της Βαλτικής.

http://www.balticwrecks.com/index/gallery.html/album_49.html

Link to comment
Share on other sites

Πρόκειται για μια από τις πιο σκληρές φάσεις του πολέμου καθώς οι γερμανόφωνοι δεχόντουσαν την πίεση των SS από την μια, οι οποίοι έστελναν ακόμα και παιδιά στο μέτωπο εκτελώντας εν ψυχρώ όποιον αρνιόταν, και την πίεση του κόκκινου στρατού από την άλλη, ο οποίος έπαιρνε εκδίκηση για όσα έκανε η Βέρμαχτ στην Ρωσία. Η περίοδος αυτή στην συγκεκριμένη περιοχή, ήταν ένα πανδαιμόνιο θανάτου, βιασμών και αίματος, στο οποίο τα SS εκτελούσαν Εβραίους και Volksdeutsche, οι Σοβιετικοί βίαζαν και εκτελούσαν Γερμανούς, ενώ ο άοπλος πληθυσμός έτρεχε να ξεφύγει προς την δύση με θαλάσσια μεταφορικά μέσα τα οποία βούλιαζαν τα ρωσικά υποβρύχια.

Δημήτρη, αυτά που περιγράφεις είναι μιά ακόμα περίπτωση, η οποία απλώς επιβεβαίωνει την άποψη του Γ. Μαργαρίτη...δυστυχώς!

[…]Θα έλεγε κανείς ότι στον πόλεμο αυτό δεν πολέμησαν μόνο κυβερνήσεις και καθεστώτα αναμεταξύ τους. Οι κοινωνίες ολόκληρες πήραν μέρος στον πόλεμο αυτό ενάντια στους «εχθρούς του έθνους», αλλά και ταυτόχρονα, συχνά, ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό.

[…]Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της πολυδιάστατης σύγκρουσης και διαμάχης ήταν ότι δεν είχε όρια. Το Ζητούμενο δεν ήταν απλά και μόνο η καταστροφή τού απέναντι στρατού, αλλά η εξουθένωση, η εξόντωση και η ποικιλότροπη σύνθλιψη ολόκληρης της κοινωνίας που βρισκόταν απέναντι. Η εξαφάνιση της, όπου αυτό ήταν δυνατό.

[...]Η εξόντωση φάνηκε να είναι ο μόνος νόμος και ο υπέρτατος σκοπός του πολέμου. Ποτέ άλλοτε ο ορισμός «ολοκληρωτικός πόλεμος» δεν είχε πάρει τέτοιες διαστάσεις….».

Αποσπάσματα από το άρθρο του Καθηγητή Γ.Μαργαρίτη «Η εξόντωση (Ο ολοκληρωτικός πόλεμος)»

Link to comment
Share on other sites

Οπως ειπαν και οι προλαλησαντες, πραγματικα η Ανατολικη Πρωσσια εζησε οσο λιγες απο τις εμπλεκομενες στον Β' ΠΠ περιοχες τοσο την στρατιωτικη μανια αυτου, οσο και τον παραλογισμο της εθνο-πολιτικο-καθαρσης ενθεν και ενθεν. Αρκει να πουμε οτι το Königsberg που αναφερει παραπανω ο Δημητρης, δεν ειναι αλλο απο το σημερινο Kaliningrad(ρωσικος θυλακας στη Βαλτικη) που σαν Königsberg απλα σβηστηκε απο το χαρτη. Για την συντριπτικη πλειοψηφια του κοσμου, εχει πραγματικα ξαναγραφτει η ιστορια της περιοχης και απ' οσο ειμαι σε θεση να γνωριζω το γερμανικο στοιχειο εχει εκλειψει απο εκει.

Περα απο τον πολυεθνικο χαρακτηρα της περιοχης αυτης τοτε, εικαζω οτι ολο αυτο το μενος δεν αποκλειεται να πηγαζει απο το γεγονος οτι η Πρωσσια απετελεσε στο παρελθον αυτοκρατορια που διαφεντευε την περιοχη και τις εθνικες/φυλετικες ομαδες που την κατοικουσαν για αιωνες. Ακομα περισσοτερο, η Πρωσσια ειχε την φημη οτι τα τελευταια 300 περιπου χρονια εβγαζε απο τις ταξεις της τους πιο περιφημους στρατιωτες και στρατιωτικους. Αρκετα πραγματα για την Πρωσσια διαβασα στο αυτοβιογραφικο βιβλιο του Georg Grossjohan το οποιο δεν εχει θεμα βεβαια την συγκεκριμενη περιοχη, αλλα και στο βιβλιο της Catherine Meridale που εχει και αυτο αλλο θεμα αλλα περιεχει διαφορες μαρτυριες και ιστορικα στοιχεια για την περιοχη.

Ξεφυγαμε λιγακι αλλα με ωφελιμο τροπο θελω να πιστευω.

Link to comment
Share on other sites

  • 7 months later...

Σήμερα στις 9 ο πρωί στη ΝOVA είχε το πολύ καλό ντοκιματερ για την βύθιση του Wilhelm Gustloff το 1945. Αξίζει όσοι είναι συνδρομητές να το δουν σε επανάληψη σήμερα στις 14:00 αλλά και στις 2/11.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...
  • 7 months later...

Στο British Pathé, βρήκα 3 πολύ ενδιαφέροντα φιλμάκια του Απριλίου 1938 από την «ειρηνική» περίοδο του πλοίου ως «λαϊκό» κρουαζιερόπλοιο. Στο πρώτο φιλμ διακρίνεται το πλοίο να αναχωρεί από το Αμβούργο για μια από τις πρώτες του κρουαζιέρες γεμάτο χαρούμενους επιβάτες που διασκεδάζουν ανυποψίαστοι για τις μαύρες μέρες που θα έρχονταν, για το πλοίο και για τον κόσμο όλο. Στο δεύτερο φίλμ καταγράφεται ένα συμβάν από το δεύτερο ταξίδι του πλοίου, η διάσωση του πληρώματος του βυθιζόμενου Βρετανικού φορτηγού “Pegaway”. Και στο τρίτο φιλμ καταγράφεται η αποστολή του πλοίου στην Βρετανία για να χρησιμοποιηθεί ως πλωτό εκλογικό κέντρο (!) για το «δημοψήφισμα» επικύρωσης της προσάρτησης της Αυστρίας. Ψήφισαν περίπου 2.000 Γερμανοί που κατοικούσαν στην Βρετανία. Όχι στην προσάρτηση ψήφισαν μόνον…τέσσερεις! Λογικό αποτέλεσμα, εάν αναλογισθεί κανείς ότι το τελικό αποτέλεσμα του «δημοψηφίσματος» υπέρ της προσάρτησης ήταν το δημοκρατικότατο 99,73%...

Λεπτομέρειες για τα 2 αυτά γεγονότα υπάρχουν εδώ

RESCUE ON THE SECOND CRUISE

The first cruise and its proactive Austrian agenda was not the typical “Strength through Joy” voyage. The second cruise would also prove to be uncharacteristic - except in this case the propaganda was unplanned.

Like the first, this was a three-day cruise. This time, the Gustloff will head toward the Strait of Dover instead of the North Sea . Leaving Hamburg on April the 2nd, the Gustloff will be joined by three other KdF ships: Der Deutsche, Oceana, and Sierra Cordoba.

One day into the cruise heading westward toward the English Channel, the Gustloff encounters uncooperative weather – much worse than encountered during its test run over two weeks earlier. More ominously, its radio room receives an SOS from an 1,825 ton English cargo ship Pegaway. A victim of the storm, it is damaged, rudderless and sinking 25 miles northwest of Terschelling Island, Netherlands.

Captain Lübbe orders an immediate course set for the Pegaway, and breaks away from his three-ship entourage. Dutch salvage tug Holland also heads to the scene. The crew spots the failing ship with searchlights within a couple of hours. However, the weather worsens and it is 7:45AM the next morning before nineteen (19) seamen from the condemned English freighter are rescued using one of the Gustloff’s motorboats. The same motorboat is also used to rescue one of the Gustloff’s own lifeboats and crew. The solitary lifeboat (Number 1) had been used in an earlier attempt to rescue the English sailors, but is thrashed against the side of the ship and careens off with heavy damage. It eventually washes up on the shores of Terschelling Island on May 2.

The rescued sailors are on board as the Gustloff rejoins its detached fleet and returns to Hamburg at noon on April 5 to a thunderous welcome. The heroic rescue plays well in the media. Local and international newspapers laud the efforts of the captain and crew of the newest addition to the KdF fleet.

EXTRAVAGANT FLOATING POLLING STATION

On the morning of April 7, 1938 , Captain Carl Lübbe receives unusual (yet not surprising) orders. As a coda to the first cruise filled with Austrians friendly to the Reich, the Gustloff is requested to sail on the 9th of April toward England.

With the approaching plebiscite on Anschluss (“Union” of Austria with Germany), the Gustloff is ordered to act as a floating polling station for German and Austrian citizens living in England. The Wilhelm Gustloff casts anchor over three miles offshore in order to remain in international waters. During the 10th day of April, eligible voters are ferried between the Tilbury docks east of London and perhaps the most extravagant polling station in history.

The ship has the desired propaganda effect as the English press reports favourably on the both the impressive ship and voting process.

Out of the almost 2,000 votes cast, only 4 refrain from voting “yes” on a matter which in reality has already been preordained.

http://www.wilhelmgustloff.com/history_cruiseship.htm

Link to comment
Share on other sites

  • 3 years later...

Από τυχη βρηκα αυτο το documentary για το Gustloff που περιλαμβάνει στοιχεια μαρτυριες κλπ. Απ'όσο εχω δει καταγράφει με αρκετη λεπτομέρεια την τραγωδια.

 

Link to comment
Share on other sites

  • 2 years later...
  • 4 years later...
×
×
  • Create New...