Χαιρετώ όλα τα μέλη αυτού του Forum.
Βρέθηκα εδώ εντελώς τυχαία, έπειτα από μία αναζήτηση στο Google σχετικά με το πλοίο που ο συγχωρεμένος ο παππούς μου οραματίστηκε, και ομολογώ πως είδα γραμμένες λεπτομέρειες που δεν γνώριζα και γι αυτό ευχαριστώ τον Proud Ionian. Με τη σειρά μου θα προσθέσω και κάποιες άλλες για τις οποίες αναρωτηθήκατε σε αυτό εδώ το νήμα, και τις οποίες το πεπρωμένο μου επεφύλαξε να ζήσω από πρώτο χέρι.
Ήταν το 1966 και ο παππούς μου, επιτυχημένος πολιτικός μηχανικός και εργολάβος, συνεπαρμένος από τη μόδα εκείνης της εποχής που ήθελε όλους τους πλουσίους να ασχολούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με τη ναυτιλία, αποφασίζει να αγοράσει ένα βαπόρι. Ήταν το Mastrodimitris, της Dimitra Compania Naviera αντί 80,000 λιρών Αγγλίας τότε. Τα πράγματα δεν πήγαν καλά, το πλοίο, που στο μεταξύ μετονομάστηκε σε San Dimitrios κατέληξε με μη επισκευάσιμη ζημιά στα ύφαλα να ρημάζει στο λιμάνι του Λαυρίου, όπου και το 1972 πουλήθηκε για scrap. Εκείνο το πλοίο δεν ταξίδεψε ποτέ, οι συνέταιροι Ποθητός και Κουτσουφιός απεχώρησαν, ο παππούς, μη σχετικός με τη θάλασσα, είχε τη μοίρα κάθε αρχάριου που κάποιοι εμπειρότεροι εκμεταλλεύονται.
Η ιδιοσυγκρασία του, δεν του επέτρεψε να το βάλει κάτω ωστόσο. Αποφασίζει να φτιάξει το δικό του καράβι, ένα οχηματαγωγό που θα πήγαινε στη Σάμο, το νησί που γεννήθηκε. Το όνομα του πλοίου, θα ήταν "Σκορπίος" δανεισμένο από το ζώδιό του. Με ίδια κεφάλαια κυρίως, και ένα δάνειο από την ΕΤΒΑ, σε μια δύσκολη εποχή, αμέσως μετά το θάνατο της γυναίκας του και με δυο πετρελαϊκές κρίσεις στο άμεσο παρελθόν, αφήνει όλες τις υπόλοιπες επιχειρήσεις του και αφοσιώνεται στον Σκορπιό. Είμαστε στο 1974. Το ναυπηγείο όμως δεν παρέδιδε και το ένα δάνειο έγιναν δύο και μετά τέσσερα. Ήταν και οι καινοτομίες που ήθελε. Tα stabilizer, που ελάχιστα πλοία εκείνου του μεγέθους είχαν, και άλλα καλούδια.
Τα Αμπελάκια τον αφαίμαζαν μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, και το πλοίο δεν έλεγε να τελειώσει. Αύγουστος ήταν, εμείς στην εξοχή κι εκείνος κάθε τρίτη ή τέταρτη μέρα να τρέχει, να δει, να ελέγξει. Αποφάσισε να απεμπλακεί.
Η ΝΕΚΙ δεν πάλεψε με τους Σουηδούς που έδιναν κάποια εκατομμύρια περισσότερα. Ήταν η ΕΤΒΑ εκείνη που αρνήθηκε να μεταβιβαστεί ο Σκορπίος με τα βάρη του σε εκείνους, και με πιέσεις επί πιέσεων οδήγησαν τον παππού να πουλήσει σε εκείνους επί ποινή καταγγελίας των δανειακών συμβάσεων. Τελικά, στη λογική του χάνεις/δικά μου, κερδίζεις/πάλι δικά μου, οι Κεφαλλονίτες αγοράζουν ένα καράβι με δάνειο το οποίο εγγυάται το ελληνικό δημόσιο και ο παππούς μου. Πανηγυρισμοί στο Αργοστόλι.
Ο ΔΣ της ΝΕΚΙ ήταν κάποιος Δεστούνης. Βέρος Κεφαλλονίτης, στα μέσα και στα έξω, γνώριζε πως η ναυτιλιακή θα μπορούσε να αθετήσει όλες τις συμφωνίες με την ΕΤΒΑ και να τρέχουν τον Κόκκινο. Όπερ και εγένετο. Σταμάτησαν να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, κρατώντας ωστόσο όλα τα έσοδα για τους ίδιους. Τα ληξιπρόθεσμα έφθασαν το 1 δισ δραχμές τότε. Η ΝΕΚΙ τέθηκε σε εκκαθάριση. Το βαπόρι, βγήκε σε πλειστηρισμό για 150.000.000 δρασμές. Υπήρξε μόνο ένας υπερθεματιστής, η Εθνική Τράπεζα. Πρόσφερε 150,001,000 δραχμές, χίλιες ολόκληρες δραχμές περισσότερες από την αρχική τιμή. Αυτά το 1989, διότι στην Ελλάδα μπορείς να είσαι ληξιπρόθεσμος για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια σε τράπεζα, ταμεία και δημόσιο μέχρι να καταφέρεις να ξεκοκαλίσεις και το ελαχιστότατο ψαχνό της επιχείρησης που διοικείς -με τους φίλους σου, βέβαια- χωρίς να σε ενοχλήσει κανείς.
Το ελληνικό δημόσιο κυνήγησε τον Δεστούνη για χρέη και για το κομμάτι εκείνο του δανείου που κατέπεσε ως εγγύηση, 30,000,000. Ο Δεστούνης βγήκε λάδι. "Σύμφωνα με το νόμο", είπε, "ο διευθύνων σύμβουλος επιχείρησης ευθύνεται μόνο για οφειλές προς το ΙΚΑ και φόρους εισοδήματος. Δεν ξέρω τι μου προσάπτετε εδωπέρα." Το δημόσιο απέσυρε την έφεση του.
Ο Δεστούνης έφυγε πλήρης ημερών, άσπιλος. Αντ' αυτού, το ελληνικό δημόσιο στράφηκε στους κληρονόμους του Κόκκινου.
Μια μέρα, ένας δικαστικός επιμελητής μου χτύπησε την πόρτα. Μου επέδωσε ένα κατασχετήριο αντί μισού εκατομμυρίου ευρώ χρεών της ΝΕΚΙ. Μετά από μία εβδομάδα ξαναήρθε με έτερο κατασχετήριο και μετά με ένα τρίτο. ΔΟΥ Αργοστολίου! Η ΝΕΚΙ, στοίχειωσε τις νύχτες μου. Υπήρχε λέει ένα συμφωνητικό αναδοχής χρέους, και σύμφωνα με αυτό, ήμουν συνυπεύθυνος για τα χρέη της ΝΕΚΙ. Ήταν το 2005.
Ύστερα από επτά χρόνια και δεκάδες χιλιάδες ευρώ έξοδα πληρωθέντα, απαλλάχτηκα λόγω παραγραφής. Χρειάστηκαν τρεις βαθμοί κρίσης για να αποφανθούν πως δεν μπορείς να κυνηγάς κάποιον εντελώς άσχετο για ένα δάνειο του 1974, επειδή ο Δεστούνης ήταν καπάτσος κι ο Κόκκινος τίμιος.
Και πάντα θα θυμάμαι τα λόγια του: "Καλά να πάθω που ήθελα να φτιάξω ένα Ferry Boat να πηγαίνει στη Σάμο." Κανείς μας δεν πήγε στη Σάμο έκτοτε...
